Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno

Najlepsza Książka Jaką Czatałaaam!!! Jest bardzo wciągająca.. jak zaczęłam ją czytać nie mogłam skończyć. Polecam z całego serduszka !

Moim zdaniem jest to książka warta przeczytania, wciągnie Cię ta książka i będziesz w trakcie czytania wchodzić i widzieć wydarzenia jakie czytasz.Kocham ją mam 15 lat i czytałam wiele książek dla młodzieży o charakterze romansowym i ta jest 1 z tych najlepszych

Niby literatura młodzieżowa ale sama mając ponad 30 lat chłonęłam tą książkę niczym nastolatka... Nie mogłam się od niej oderwać, być może ze względu na ciekawe, złożone postacie, być może ze względu na intrygującą treść a być może dlatego że pełno w niej błyskotliwych dialogów.... Wciągająca, wzruszająca, ciekawa, zabawna, lekka ale zmuszająca do refleksji. Nie tylko dla nastolatek. Bohaterowie jakże różni od siebie są wspaniale ukazani. Ale nie jest to typowa zabawna historia sielankowej miłości dwojga małolatów, oj nie! W książce tej przewija się motyw przemocy w rodzinie i problemy z nią związane. Napisane w niezwykle prawdziwy sposób a jednak nie przytłaczająco. Szczerze polecam.

-Joanna

Powalająca, wzruszająca a zarazem zabawna i wciągająca opowieść o dwójce rodzeństwa skrzywdzonych przez los i ich przyjacielu z dzieciństwa. Pełna zabawnych sytuacji ale i demonów z przeszłości... Dziewczyny strzeżcie się tej książki, to prawdziwy złodziej czasu... Chłopaki chcecie "pozbyć się " swoich dziewczyn na czas Mundialu- kupcie im tę książkę ( oboje na tym skorzystacie) 😊

Joanna

Książka jest naprawdę super. Nadaje się dla młodzieży. Chętnie sięgnę po inne książki Kirsty Moseley 😁

Wspaniała książka! Gorąco polecam przeczytanie jej. Prawdę mówiąc jedna z najlepszych jakie dotąd czytałam. Jest w niej wiele okrutnych zdarzeń, ale są też takie, które każdy chciałby przeżyć. Kiedy zaczęłam ją czytać nie mogła oderwać się od niej.. Bardzo wciągająca. Nie ukrywam, że w niektórych momentach zdarzyło mi się ozpoznać jak dziecku. PPOLECAM Z CAŁEGO SERDUSZA ! ♡

Nie obawiajcie się gatunku, bo chociaż to typowa historia młodzieżowa, pochodzi z puli tych lepszych, bardziej wartościowych, w których jest wiele cudownych emocji i bohaterów wartych poznania. W czasie czytania dopadanie Was złość i irytacja, ale z czasem zastąpi ją nadzieja i szczęście. Warto trochę pozłościć się na Liama, bo finał tej historii wynagrodzi wszelkie chwile zawahania. Dla mnie - książka urocza i ciepła, opisująca uczucie może odrobinę wyidealizowane, ale jednocześnie takie, o jakim marzy każdy czytelnik o romantycznej duszy.

Lektura książki "Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno" okazała się idealnie trafiać w mój gust - oczarowała mnie i otuliła subtelnymi emocjami. Może nie jest to książka najwyższych lotów i zapewne wymaga dopracowania, ale jest w niej jakieś nieoszlifowane piękno warte uwagi. Szczerze i z pełną świadomością - polecam!

Amber jest emocjonalnym wrakiem po sytuacjach, jakie miały miejsce za ścianami jej rodzinnego domu. Zlękniona, wycofana szaraczka, pozwalająca się dotykać tylko i wyłącznie mamie, swojemu bratu i...sąsiadowi. Nikomu o zdrowych zmysłach nie przyszłoby do głowy, że ten oto chłopak zakrada się do niej w nocy do łóżka od ośmiu lat, by chronić ją przed koszmarami. Jak cienka jest granica między nienawiścią i miłością? I czy jedno można pomylić z drugim? Czy człowiek się zmienia, ewaluuje, czy lód z jego serca może stopnieć? O tym właśnie przekonają się bohaterowie!

Przyznam się, tylko nie bić! To właśnie dla tej powieści postanowiłam rzucić wszystko, co dotychczas robiłam. Sesja? Nie straszna mi, może poczekać! Wcześniejsze książki do recenzji? A co mi tam, nie zając, nie uciekną! I mimo, że pochłonęłam ją za jednym zamachem, czuję trochę ucisk w żołądku. Niekoniecznie tego się spodziewałam. Naprawdę bardzo mi się podobała, jednak znalazłam kilka niedociągnięć, o których wspomnę w dalszej części tego wpisu.

Okładka przeurocza, tak samo jak tekst, który zawiera. Mamy tutaj wiele lukru, którym nie sposób się w pewnej chwili nie zachłysnąć. Obawiam się, że cierpię obecnie na nadmiar cukru we krwi. Jednak mimo wszystko, Liam jest chłopakiem, którego gdybym znała- złapałabym i nigdy w życiu nie puściła. Myślę, że jest marzeniem każdej dziewczyny, w szczególności nastolatki spragnionej dużej dozy romantyzmu. Szkoda tylko, że jest tak słodki, że aż nierealny, momentami przyprawiający o mdłości.

Amber i Jake- rodzeństwo doświadczone przez życie, które zostało zostawione same sobie. Nie mogę pojąć, jak matka, która podobno bardzo kocha swoje dzieci- może wykazywać się taką obojętnością. Ale cóż, nie mnie to oceniać, ponieważ punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, każda matka kocha inaczej, nie mam dzieci i nie byłam w takiej sytuacji. Mimo wszystko ta część bardzo mi się nie podobała.

I najważniejszy minus- na początku zamysł był taki, że bohaterka powinna być przerażoną, uciekającą od uwagi nastolatkę. Później wszystko poszło nie w tym kierunku co chyba miało pójść. Zaczyna przeobrażać się w kobietę pewną siebie, nie hamującą pewnych niestosownych w jej wieku czy w szkole zachowań. Nie do końca to rozumiem.

Mimo wszystko, jak wspomniałam wcześniej- podobała mi się. Jestem pewna, że jeszcze wiele razy w życiu po lekturę sięgnę. Może dlatego, że bardzo przypominała mi Hopeless. Choć najbardziej zawiodłam się wtedy, kiedy w napięciu oczekiwałam dramy, a wyszło jak wyszło. Czyli autorka pojechała po jednej linii, spokojnie, bez większych ekscesów.

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

Powieści młodzieżowych na rynku jest wiele i wciąż ich przybywa - i pewnie jak na razie tak pozostanie. Nie będę narzekać, póki nie zdarzy mi się trafić na buble - normalne, prawda? Dzisiaj poświęcę chwilkę na przedstawienie Wam moich odczuć co do tytułowej pozycji.

Skoro wspomniałam już o ilości książek tego gatunku, warto jeszcze powiedzieć, że większość z nich oparta jest na jednym, utartym schemacie. Jak dla mnie jest to normalne i nie szokuje mnie to, jednak często od umiejętności autora zależy, czy historia osiągnie sukces - odpowiednie przybranie schematu różnymi wątkami czy po prostu pomysłowością jest jak najbardziej pozytywne. O "Chłopaku, który zakradał się do mnie przez okno" mogę powiedzieć, że jest gdzieś pomiędzy schematycznością a oryginalnością. Z jednej strony wątek romantyczny i bohaterowie, a z drugiej pomysł na fabułę - muszę przyznać, iż jak dotąd się z takim nie spotkałam i już za oryginalność leci plus.

Czytając tę książkę, miałam często wrażenie, że główna bohaterka jest nieco za młoda na taki obrót wydarzeń. Nie wyobrażam sobie, żebym ja - rówieśniczka Amber - w wieku szesnastu lat tyle przeżyła, co ona. Dla mnie to jest niepojęte i trochę mi to nie pasowało. Uważam, że śmiało autorka mogła podwyższyć wiek głównej bohaterki.

Muszę przyznać, że okładka polskiego wydania bardzo mi się podoba - utrzymuje klimat książki, a nawet sama Kirsty Moseley była nią zachwycona na moim i swoim Instagramie! :D

Zaraz po skończeniu książki byłam gotowa dać jej ocenę aż 9/10, ale po pewnej chwili zastanowienia i przemyślenia sobie wszystkich aspektów, postanowiłam, że uznam ją za bardzo dobrą - jest to lektura przeczytana prawie że za jednym zamachem, a do tego dostarczająca paru dobrych i konkretnych emocji, jednakże miejscami komuś może zaszkodzić większa ilość słodkości.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu HarperCollins!

[Adres usunięty]

Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno - Kristy Moseley - recenzja

Amatorzy typowych, amerykańskich opowieści o zakochanych nastolatkach na pewno wybiorą książkę pt. „Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno” napisaną przez Kristy Moseley- bardzo popularną autorkę, która swoją karierę pisarską rozpoczęła w Internecie.

Piękna okładka zachęca do zapoznania się z treścią. Czerń, biel i róż łączą oryginalną grafikę z intrygującym tytułem. Opis umieszczony z tyłu dodatkowo skłonił mnie do przeczytania tej lektury. Niestety, ani kreacje postaci, ani język powieści nie odzwierciedliły tego, co podsuwała wyobraźnia.

Główną bohaterką jest szesnastoletnia Amber. Kryje ona mroczną tajemnicę z dzieciństwa, kiedy mieszkała z rodzicami i bratem. Ojciec stosował w domu przemoc. Każdy pretekst był dobry, aby wyżywać się na biednych dzieciach. Pewnego dnia brat Jake i kolega Liam przyłapali go na próbie zgwałcenia własnej córki. Po tym zdarzeniu ojciec opuścił rodzinę, a matka zamiast wspierać dzieci i być przy nich, rzuciła się w wir pracy i zupełnie porzuciła rolę odpowiedzialnego rodzica.

Intrygującym bohaterem jest Liam, który od dwunastu lat co noc zakradał się przez okno i zasypiał przy Amber. Uważałam to za romantyczne i piękne, ale później zdałam sobie sprawę, że to nierealne. Jakim cudem chłopak spał w cudzym domu przez tyle lat? Nikt tego nie zauważył? Gdzie w tym czasie byli jego rodzice? Zastanawiało mnie również okno położone na drugim piętrze, do którego przyjaciel wkradał się jak jakiś alpinista. Dodatkowo, wydawało mi się, że Liam ma rozdwojenie jaźni. W ciągu dnia dokuczał i wyśmiewał Amber, a w nocy tulił, uspokajał i odpędzał koszmary od ukochanej.

Jak już wcześniej wspomniałam język powieści mnie nie zachwycił. Dialogi i opisy właściwie nie dotyczyły niczego ważnego. Często były wręcz niepotrzebne i nieciekawe. Akcja rozwijała się za szybko, a główni bohaterowie stworzyli parę, która ekspresowo wskoczyła razem do łóżka. Na początku myślałam, że wszystko potoczy się inaczej. Zabrakło mi większej dawki emocji, bo to, co przeżyła Amber w dzieciństwie było prawdziwą traumą. Wątek z problemem rodzinnym zapowiadał jakąś sensację. Niestety, wyszło jak zwykle…

„Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno” to książka, którą można śmiało przeczytać. Wprawdzie ma ona swoje wady, ale pozwala na chwilowe oderwanie się od otaczającej nas rzeczywistości. Szkoda tylko, że dobry pomysł na fabułę nie został w pełni wykorzystany.

Jola, lat 18

źródło:[Adres usunięty]

Dzieciństwo Amber nie było łatwe. Nie dość że w jej domu panowała przemoc domowa, a wraz z mamą i bratem musieli chodzić na palcach, by nie zdenerwować ojca, to jeszcze była przez niego molestowana. Pozostawiło to u niej uraz do jakiegokolwiek kontaktu fizycznego, a jedynymi osobami, jakie jest w stanie do siebie dopuścić są jej mama, brat Jake i Liam - chłopak, który od ośmiu lat zakrada się do niej przez okno i zasypia przy niej, a w dzień zachowuje się jak [motyla nóżka]k i dokucza jej na każdym kroku.

Amber to szesnastolatka, która mimo młodego wieku, może pochwalić się pełnym bagażem doświadczeń. Ojciec, jedna z najbliższych osób, który miał być dla niej opoką i którego miała darzyć zaufaniem, zaczął patrzeć się na nią w sposób, w jaki ojciec nie powinien patrzeć na swoją córkę , oraz oczekiwać rzeczy, jakich nie powinien oczekiwać ojciec od swojej córki. Sprawiło to że nie tylko dziewczyna nie może znieść dotyku innych ludzi, ale też stała się bardzo nieśmiałą osobą, która stroni od imprez. Teoretycznie, gdyż w tym momencie zaczyna się głupota tej książki. No bo jaka nieśmiała i bojaźliwa osoba ubierze się wyzywająco do szkoły lub założy się, że jako pierwsza prześpi się ze szkolnym przystojniakiem? Poza tym jakim cudem Amber źle się czuje, przytulając swoją najlepszą przyjaciółkę, ale podczas treningów tanecznych fobia przed dotykiem nie sprawia jej już żadnego problemu? Nie udało mi się polubić tej bohaterki. Mimo moich usilnych prób ciągle wydawała mi się strasznie dziecinną i przerysowaną postacią.

Kiedy przeczytało się już x powieści z nurtu Young czy New Adult, postać Liama dla czytelnika nie jest żadnym zaskoczeniem. To typowe szkolne ciacho, które zalicza wszystko, co się rusza, i nie stroni od podtekstów seksualnych w każdej swojej wypowiedzi. Może i obdarzyłabym go cieniem sympatii, gdyby nie to, że po związaniu z Amber przemienił się w ciepłe kluchy. Jeśli miał jakikolwiek charakter, to po prostu go stracił, a na jego miejsce wskoczyły zachwyty na temat tego, jak mu jest super z Amber i jak cieszy się, że są razem. W pewnym momencie miałam już tego dosyć, bo powtarzał się, jak zdarta płyta, i końca nie było widać.

W ogóle moim największym szokiem po przeczytaniu kilku pierwszych stron tej książki było to, że Amber nienawidziła Liama oraz nie znosiła jego towarzystwa. Było to tym bardziej dziwne, no bo kto śpi z kimś, kogo nie lubi? Ani trochę nie mogłam tego pojąć. Nie mogłam też pojąć tego, o czym właściwie jest ta książka. Okej, wiadomo, że celem romansu jest szczęśliwe połączenie dwóch głównych bohaterów, ale co w momencie kiedy oni schodzą się mniej więcej koło siedemdziesiątej strony, a ich związek w sumie nie napotyka żadnych trudności na kolejnych stronach? Ano w tym momencie czuć, że ta książka była wcześniej publikowana w Internecie, bo większość typowych opowiadań blogowych tak właśnie wygląda. Dlatego też kolejne dwieście osiemdziesiąt stron nie wnosiło niczego ciekawego, oprócz nudny szkolnych i rodzinnych perypetii.

Chciałabym napisać, że chociaż styl ratuje tę książkę, ale niestety wcale tak nie jest. Na początku było nawet śmiesznie i dobrze się czytało, ale później, gdy na scenę wkroczyła sielanka Amber i Liama, już tak świetnie nie było. Byłam za to coraz bardziej znużona, a wydarzenia coraz głupsze i bardziej absurdalne. Kiedy myślałam, że gorzej być nie może, natrafiłam na to jedno zdanie, które mnie dobiło i po prostu straciłam wiarę w tę książkę.

Podsumowując, Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno to jedna z najgorszych książek, jakie przeczytałam. Świetnie zapowiadająca się powieść okazała się wyidealizowaną historią o miłości dwójki nastolatków. Zdecydowanie odradzam.

Amber doświadczyła za dziecka przemocy fizycznej i psychicznej,co noc ma koszmary, boi się dotyku,pozwala na to tylko trzem osobom - mamie,bratu i Liamowi.

Liam jest zakochany w niej odkąd pierwszy raz ją ujrzał,co nie podoba się jej bratu- Jake’owi. Żeby ukryć uczucia do Amber,Liam za dnia jest podrywaczem,dokucza jej,chce by go nie znosiła. Jednak i tak,co noc,wkrada się do niej przez okno i tuli ją do snu,aby ta nie miała koszmarów.

Książka porusza ważny wątek,jakim jest przemoc domowa, ukazuje jak może paraliżować strach przed oprawcą.

Głównym wątkiem jest relacja Liama i Amber. Jest to słodka relacja między dwojgiem nastolatków.

Niektóre momenty są bardzo mało prawdopodobne w realnym życiu. Relacja między Amber a Liamem bardzo szybko przeskoczyła z „nienawidzę cię” na „uwielbiam cię”,więc jeśli lubicie slow burn,to nie tutaj. Książka,według mnie,raczej przeznaczona dla nastolatków.

Mimo że niektóre rzeczy mi nie odpowiadały ,to i tak bardzo przyjemnie się ją czytało i daję 4 gwiazdki.

Książka "Chłopak który zakradał się do mnie przez okno" była moją pierwszą którą ściągnęłam z półki z nudów. Szczerze? Nie żałuję. Książka bardzo wciągająca przeczytałam ją w zaledwie kilka godzin. Bardzo fajna lektura.

Chociaż fabuła i tytuł zakład, że będzie to coś zwykłego i typowego. To nic bardziej mylnego. Książka zawiera wiele zwrotów akcji. Bardzo ciekawa i rozbudowana fabuła. Myśle, że jak ktoś dopiero zaczyna z tym gatunkiem albo przygodę z książkami powinien sięgnąć po tą książkę. Jest w niej wiele cudownych uczuć. Bardzo mnie wciągnęła i miło się do niej wraca. Z całego serduszka polecam❤

Urocza historia o miłości, którą pochłania się w błyskawicznym tempie. Nie sądziłam, że na stronach tej książki, będzie czekać na mnie coś tak cudownego.

Cała recenzja znajduje się na blogu: [Adres usunięty]

Przecudowna Książa. Poprostu się w niej zakochałam. Opowieda ona o chłopaku który od wielu lat był zakochany w dziewczynie z sąsiedztwa. Dziennie w nocy przychodził do niej do łóżka, żeby spędzić z nią noc. Ta para przeżyła nie jedno. Ciężko mi opisać wrażenia z tej książki poprostu jest cudowna. Skradła moje serce. Bardzo zachęcam do zakupu.

Sięgając po tę książkę kierowała mną chęć przeniesienia się do świata romantycznej, nastoletniej miłości, w której będę mogła wczuć się w sytuację bohaterki i przeżywać jej historię miłosną.Spodziewałam się "WOW", ale niestety wyszło "ołł..".Historia jest mocno przesłodzona.Nigdy nie sądziłam, ze jakaś książka o tematyce miłosnej będzie dla mnie zbyt "słodka", bo jestem stuprocentową romantyczką z głową w chmurach :)A jednak.Przez nadmierną słodkość, tu, tam, na każdej stronie, znika dreszczyk niepewności i oczekiwania na dalsze losy bohaterów.Czy im wyjdzie? Czy nie? Tutaj od początku znałam odpowiedź.A jak każdy wie, no cóż.. wolimy nie poznawać zakończenia przez przeczytaniem ksiażki ;).Nudy, nudy, nudy.Nie polecam dziewczynom w moim wieku (18), młodszym..hmm, jako młodsza dziewczyna lubiłam takie książki, więc zobaczcie-może Wam się spodoba.Ja osobiście żałuję, że nie kupiłam tej książki kilka lat temu..;) No ale cóż.

Recenzja również na [Adres usunięty]

Amber jest dziewczyną, którą w dzieciństwie skrzywdził ojciec. Pozostawił w jej psychice wiele blizn. Oparcie znajdowała zawsze u swojego brata, a od ośmiu lat u jego przyjaciela Liama.

Wszystko zaczęło się niepozornie, od jednego pocieszenia. Od tamtej chwili każdą noc spędzają razem w swoich objęciach, stało się to już ich rytuałem.

Liam zachowuje się za dnia jak skończony dupek, w głowie ma tylko dziewczyny i jednorazowe numerki, a w nocy zamienia się w kochającego chłopaka, który ma ciepłe serce. Amber nigdy nie mogła pojąć, dlaczego tak się zachowuje.

Wszystkie spotkania odbywają się potajemnie. Liam każdej nocy zakrada się przez okno do Amber, zachowując ostrożność przed jej bratem, który urwałby mu za to głowę.

Książka jest przecudowna! Mam chęć ją czytać i czytać i jeszcze raz czytać!

Kirsty Moseley stworzyła przepiękną historię, która ocieka emocjami oraz przezabawnymi tekstami.

Uśmiałam się podczas czytania, a ludzie w autobusie patrzyli się jak na wariatkę.

Jest to lekka lektura, którą się dosłownie pochłania. Chyba nawet dostałam tasiemca książkowego przez nią. I takie właśnie książki uwielbiam! Przezabawne, z wątkiem miłosnym, opiekuńczym chłopakiem, który potrafi się zmienić dla tej jedynej i jednocześnie z historią, która potrafi zawrócić w głowie.

Autorka zabiera nas w świat, w którym stacjonuje nienawiść, agresja, złość, smutek, ale również radość, szczęście, przyjaźń oraz miłość. Z pewnością jest to historia, która na długo zapada w pamięć i do której można wracać wielokrotnie.

Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, widać że autorka włożyła wiele trudu i serca w swoją książkę. Każdy ma mocny i charakterystyczny charakter, którym wyróżnia się wśród całej reszty. Nikt z nich nie jest idealny, sztuczny. Ich wady są mocno nakreślone.

Jednak książka również ma swoje wady. Jest momentami bardzo przewidywalna, a przynajmniej mi się tak zdaje (może wynika to z dużej ilości przeczytanych książek?).

Zdecydowanie cała historia nabrała uroku, dzięki przecudownemu słówku "Aniołku", które Liam miał zwyczaj mawiać do Amber. Czyż to nie jest słodkie? Ten chłopak jest tak bardzo opiekuńczy, przez co podczas czytania idzie dostać motylków.

Książkę oceniam na ogromy plus, a to dzieło ląduje na stałe na moim regale.

Bardzo, ale to bardzo ciężko mi się czytało książkę pod względem pisowni. Wydawnictwo nie zrobiło korekty, zdecydowanie jej zabrakło. W książce jest masa błędów, które poważnie rażą w oczy.

Przyznam się szczerze, że po lekturze czuję się odrobinę rozdarta i mam naprawdę poważny dylemat, bo nie jestem w stanie jednoznacznie określić, czy powieść Kirsty Moseley mi się podobała, czy było wręcz odwrotnie, a takie niezdecydowanie bardzo rzadko mi się zdarza. Albo coś przypada mi do gustu, od początku do końca, albo stwierdzam, że to niewypał. Tym razem jednak utknęłam gdzieś "pośrodku" i myślę, że tak już zostanie.

Na "Chłopaka, który zakradał się do mnie przez okno" natknęłam się już jakiś czas temu i moją uwagę zwrócił nie tylko niebanalny tytuł i zachęcający opis, ale również działająca na wyobraźnię okładka, która jest bardzo przyjemna dla oka. Nie sugerowałam się też powszechnymi opiniami, bo muszę się przyznać, że zwyczajnie ich nie czytałam, tylko poszłam na żywioł i …. No właśnie. Pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy po skończeniu lektury, to: słodka, współczesna baśń młodzieżowa, mimo iż tłem, niestety w dosłownym tego słowa znaczeniu, są tutaj ogromne dramaty i krzywda, po których trudno wrócić do normalnego życia.

Fabuła powieści kręci się wokół dwójki, a w zasadzie trójki bohaterów. Na pierwszym planie mamy oczywiście relacje Amber-Liam, ale nie brakuje nam też obecności dość istotnej dla historii postaci – brata Amber i najlepszego przyjaciela Liama, Jake’a.

Amber i Jake nie mieli łatwego dzieciństwa. Wychowywali się w bólu, strachu i cierpieniu, a to, czego doświadczyli z ręki osoby, która powinna być ich autorytetem i dawać im bezpieczeństwo, naznaczyło oboje na całe życie. On stał się trochę narwanym, nadopiekuńczym bratem, a ona zlęknioną nastolatką, która jak ognia unika fizycznego kontaktu. Dotykać może ją wyłącznie brat, mama i … Liam. Chłopak z sąsiedztwa, który od ośmiu lat, co noc zakrada się do niej przez okno i zasypia z nią w jednym łóżku, odpędzając demony przeszłości i bolesne wspomnienia. Niestety jego nocna – troskliwa i kochana – wersja, diametralnie różni się od tej dziennej, w której Liam to szkolne ciacho, przebierające w dziewczynach jak w rękawiczkach. Amber nie potrafi go rozgryźć i wie, że nie może się w nim zakochać, ale czy to już się nie stało?

W moim odczuciu sam pomysł na historię jest, jak świeży powiew wiatru, w obliczu tego, co aktualnie można spotkać na rynku wydawniczym, a co w zasadzie toczy się w kole wciąż tych samych schematów przedstawionych w lepszej, bądź trochę mniej udanej wersji. Motyw zakradania się przez okno, jakkolwiek to brzmi, to rzadko spotykany element fabuły, w przeciwieństwie do wątku przemocy w rodzinie, który w swojej książce wykorzystuje autorka. Wydawało mi się, więc, że na takich podwalinach można stworzyć coś naprawdę oryginalnego i niezapomnianego, ale niestety Moseley wyłożyła się na dość istotnych kwestiach, które nie pozwalają mi z czystym sumieniem stwierdzić, że "Chłopak…" to fenomen. Owszem, książka jest lekka i przyjemna w odbiorze, a nawet można mile spędzić przy niej czas, ale …. No właśnie. Tych "ale" jest zdecydowanie za dużo i momentami są mocno rażące, co zakłóca ogólną radość z lektury, przynajmniej w moim przypadku tak właśnie było.

Na samym początku, kiedy dopiero zaczynałam zgłębiać historię "Chłopaka…" zapowiadało się ciekawie, a nawet było interesująco, choć nie mogłam przeboleć tego, że Moseley do minimum ograniczyła budowanie rzeczywistości głównych bohaterów, całkowicie skupiając się tylko i wyłącznie na tym, co bezpośrednio i ściśle dotyczyło relacji Amber-Liam. Zabrakło w tym wszystkim jakiegoś napięcia i przede wszystkim oczekiwania na ich kolejne spotkanie, a to niestety sprawiło, że jeszcze nim dobrnęłam do połowy zaczęło wiać nudą. Wszystko działo się zdecydowanie za szybko i odniosłam wrażenie, że czytam opowiadanie, nie powieść. Szybkie przejście od sceny do sceny, która trwała niekiedy nie dłużej niż dwa zdania, rażący brak opisów, niektóre wątki wręcz pourywane, a jeszcze inne w zasadzie nie wiadomo, po co, bo właściwie nic nie wniosły do historii prócz zamieszania. Zupełnie jakby autorka za cel postawiła sobie naszpikować życie bohaterów jak największą ilością przeżyć i nieszczęść, opisując to w jak najkrótszym tekście i niestety zapominając przy tym o konsekwencji czy autentyczności. Biorąc przecież po uwagę to, co przeżyła główna bohaterka w dzieciństwie, jej trauma nie przeszłaby jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i nagle z szarej myszki nie stałaby się pewną siebie młodą kobietą bez skrępowania kokietującą faceta tak jak robiła to Amber. Pomijając już zupełnie to, że momentami zastanawiałam się: dobra, ale kurka, gdzie w tym wszystkim jest matka Amber i Jake’a? Rozumiem, że można pracować i wyjeżdżać w delegacje, ale na litość boską w takich okolicznościach, jakie miały miejsce w tej powieści, matka powinna być na miejscu, a nie zostawiać dzieci same sobie. Nie potrafię tego zrozumieć, ani jako czytelnik, ani jako kobieta, ale żeby nie było, że czepiam się drobiazgów.

Niestety kolejnym kamieniem do sporego już wora wpadek pani Moseley była narracja pierwszoosobowa, początkowo wyłącznie z punktu widzenia Amber, dopiero od środka swoje pięć minut dostał Liam. Może było to zamierzone ze strony autorki, ale według mnie wprowadziło tylko chaos i utwierdziło mnie w przekonaniu, że brak w tej historii zdecydowania pisarki. Same dialogi również okazały się nie lada problemem. Brakowało w nich naturalności i spontaniczności, a czasem odnosiło się wrażenie, że rozmowa prowadzona między bohaterami była wymuszona i Moseley męczyła się przy pisaniu, co niestety przełożyło się również na to, że czytelnikowi sprawiało trudność przebrnięcie przez coś takiego. Na dodatek wszystko okraszone śmiertelną wręcz dawką słodkości, a poziom lukru przyprawiał chwilami o ból zęba. No, cóż…

Być może narażę się niektórym sympatykom "Chłopaka…", ale dla mnie osobiście, obyło się bez rewelacji, a chyba liczyłam na trochę więcej. Gdyby ktoś mnie zapytał, o czym była książka, nie potrafiłabym tego powiedzieć. Było wszystkiego dużo, ale nie konkretnie i autorka na niczym nie skupiła się wystarczająco bym mogła z czystym sumieniem napisać: tak o to właśnie w tym wszystkim chodzi.

Podsumowując mogę w zasadzie napisać tylko jedno. "Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno", to przyjemna i lekka współczesna baśń młodzieżowa dobra na doła.

M.

[Adres usunięty]

UROCZA NAIWNOŚĆ CHŁOPAKA I DZIEWCZYNY

Powieści takie jak te zawsze czyta się miło i szybko i choć przy okazji bez większych refleksji, nie żałuje się zarazem poświęconego im czasu. Bo niekiedy nie potrzeba nic więcej, niż uśmiech na twarzy i urocza naiwność uczuć, które potrafią poprawić humor.

Nastoletnia Amber nigdy nie miała lekkiego życia. Razem z mamą i bratem zawsze drżała przed surowym, często okrutnym ojcem, który posuwał się w stosunku do niej nawet zdecydowanie dalej. To wtedy, gdy miała tylko osiem lat, po raz pierwszy przez okno do jej pokoju przyszedł ON – Liam, przyjaciel jej brata a jej, tak Amber się wydawało, wróg. Przyszedł, pocieszał, zaczął przychodzić tak co wieczór, zasypiając z nią niewinnie przytulony. I ten stan rzeczy utrzymuje się przez kolejnych osiem lat. Tylko dlaczego za dnia w stosunku do niej Liam zachowuje się tak koszmarnie? Poza tym czy można mu w pełni ufać, skoro dziewczyny traktuje bardziej jak chwilową rozrywkę, niż jako kogoś, z kim można by się związać? I co zrobić, gdy zacznie się rodzić do niego uczucie?

Lekka, zabawna, prosto napisana historia dla nastolatków. A właściwie nastolatek, bo to one przede wszystkim są grupą docelową odbiorców „Chłopaka…”. Taka jest właśnie ta książka. Słodka, nawet jeśli porusza poważniejsze i bardziej bolesne tematy, romantycznie naiwna, ale jest to naiwność podana w dobrym stylu. „Chłopaka, który zakradał się do mnie przez okno” można śmiało określić, jako baśń dla współczesnych dziewczyn, które nie mają złudzeń w kwestii istnienia przystojnego księcia z bajki, ale jednocześnie te złudzenia mieć chcą. I które wciąż mają nadzieję, że księcia można odnaleźć w nie do końca idealnym, ale świetnym facecie. I że pomimo wszystkich tych przeciwności losu, same mogą stać się księżniczkami, a wszystko co ich dotyczy ma szansę pozytywnie się rozwiązać.

Taki naiwny optymizm czasem potrzebny jest każdemu, ot choćby tylko po to by poprawić sobie nieco humor. A sama powieść ma zadatki na bycie bestsellerem, dobrze wpasowując się w oczekiwania nastoletnich czytelniczek.

Czy trzeba dodawać coś więcej? Przeciwników tego typu opowieści nie ma co przekonywać, zwolenniczki natomiast śmiało mogą spędzić kilka miłych wieczorów przy lekturze „Chłopaka…” i rozmarzyć się nieco.

Autorka w bardzo ciekawy sposób porusza problemy, które w dzisiejszych czasach prześladują większość osób. Pokazuje również, że warto mieć w kimś wsparcie, posiadać osobę, która zrozumie nas bez słów; Liam starał się chronić Amber za wszelką cenę przed całym złem tego świata. Co noc zasypiał z dziewczyną, żeby chociaż podczas snu nie musiała się bać.

Książka w intrygujący sposób łączy ze sobą ryzyko, miłość oraz strach z przeszłości. W sam raz do czytania w chłodne wieczory, pod kocykiem z kubkiem ciepłej herbaty w dłoni ;)

Cudo.

Tak chyba jednym słowem mogę określić relacje Amber i Liama, który od ośmiu lat co noc w tajemnicy przed innymi wchodzi do jej sypialni przez okno i z nią śpi, po prostu.

Amber przeszła wiele, jej ojciec była bardzo wymagający i za każdy najmniejszy błąd krzywdził ją, albo jej brata. Nie mieli łatwo.

Jej bart przyjaźni się z Liamem, szkolnym i twardym ciachem. Gdyby się dowiedział o ich wspólnych nocach, zabiłby Liama. Jednak są i mroki, które za wszelką cenę chcą zniszczyć wszystko co mają. Amber stara się nie zakochać w chłopaku, jednak serca nie da się oszukać. Boi się jednak, że ich związek skończy się po kilku nocach. Liam sam siebie też przecież nie może oszukiwać i po pewnym czasie sam wysuwa bardzo ważne wnioski. Czy uczucie okaże się trwałe?

W tym wszystkim pojawiają się problemu i mroki, które nachodzą Amber. Jej ojciec powraca i będzie chciał namieszać.

Bohaterowie starają się je przezwyciężyć, a co z tego wyjdzie? Musicie dowiedzieć się sami. Gorąco zachęcam do przeczytania dzieła Kirsty.

Najlepsza książka. Warta przeczytania. I jak to umnie było jak zaczęłam czytać tak nie mogłam przestać. Wciągnęła mnie na maksa.

Jeśli chodzi o tę książkę, bardzo intrygował mnie tytuł. Opis wydawał się ciekawy, więc z chęcią zabrałam się za czytanie. Nie spodziewałam się jednak, że trafiłam na coś tak genialnego. Ale już po pierwszym rozdziale byłam pewna, że pokocham historię Amber i Liama.

Fabuła jest jednocześnie oryginalna i dość typowa. Jak to możliwe? Oryginalnym był fakt, iż chłopak zakradał się do dziewczyny przez okno, by tylko zasnąć przy niej. Zwłaszcza, iż uchodził ON za kobieciarza. Część o tym, iż ma ON dwie twarze, jest już ogólnie zanany i często używany przez autorów, jednak jeśli chodzi o mnie, nie przeszkadza mi to. Zazwyczaj trafiam na historie, w których jest ON przedstawiony w ciekawy i nowy sposób. Wracając do książki, mimo iż była bardzo przewidywalna, to sama historia miała w sobie jakąś magię, która przyciągała do niej jak magnes. Czytając pewne sceny, robiło się ciepło na sercu i wywoływały one szeng różnych emocji, często bardzo skrajnych. Do połowy wydawało mi się, iż będzie to bardzo idealistyczna historia, ale potem nastąpiło wiele zdarzeń które, zmieniły bieg historii o 180 stopni. Jednym słowem działo się dużo, a od książki nie można było się oderwać. A samo zakończenie po prostu mnie „rozwaliło”!

Bohaterowie byli dość złożonymi postaciami. Ona , dziewczyna, która przeżyła w dzieciństwie sporą traumę, cały czas stara się odnaleźć w swojej skórze i ustabilizować relacje z rówieśnikami. Ma ona pewien problem, z którym stara się sobie poradzić, choć bez pomocy Liama najwyraźniej jej się to nie uda. Z kolei ON to ogromnie tajemniczy chłopak, o dwóch twarzach, również mający pewien sekret, starający się spełnić swój ukryty cel. Czy tych dwoje wreszcie ustabilizuje swoje relacje?

Cy muszę jeszcze raz pisać jak bardzo mi się podobała ta historia? Chyba nie. Historia, bohaterowie, a nawet okładka są idealne. Jestem pewna, że wrócę do niej jeszcze nie raz

Intrygujące jak na miłośniczkę thrillerów i kryminałów jest to, że znów młodzieżowa książka w moich rękach. I do tego love story! Ale przecież kobieta zmienną jest i prawo do wszystkiego ma. A skoro tak to czytałam, czytam i czytać będę co tylko zechcę. Czy warto wychodzić poza swoje ramy gatunków czytanych na co dzień? No nie wiem, nie wiem...

Amber ma zaledwie szesnaście lat, ale myśli, czuje i zachowuje się jak dorosła kobieta. Jake to jej brat, który zaborczym, ale bardzo kochającym ją osiemnastolatkiem. Młodzieńcem, który dla młodszej siostry zrobił by wszystko. Mimo tego co mają za sobą stoją za sobą murem i wzajemnie się wspierają. Nastolatka razem z bratem i matką od dawna bali się i podporządkowywali ojcu, który był wyjątkowo surowy i nie zawahał się używać pięści by wychowywać dzieci. Jednak to wobec Amber posuwał się znacznie dalej. To "dzięki" własnemu ojcu dziewczyna toleruje dotyk tylko mamy, brata i ... Liama - przyjaciela Jake'a, a swojego wroga numer jeden. Jednak to właśnie ON przytulał, uspakajał i usypiał Amber i to od momentu, gdy miała zaledwie osiem lat. To ON co wieczór zakradał się do niej przez okno i zmieniał nie do poznania tylko po to by dziewczynka mogła spokojnie spać. I tak co dziennie przez osiem lat, bo Liam zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia...

"Śmiertelnie poważnym tonem zapytał: Mamo, czy ja umarłem? , a kiedy odparłam, że nie sądzę, potrząsnął głową trochę zbity z tropu. Następnie wskazał na Ciebie [Amber] i oznajmił: Jeśli nie umarłem, to dlaczego w naszym domu jest aniołek?"*

Tylko coś nie pasuje. No bo czemu Liam za dnia totalny idiota i cham w nocy jest tak ciepłym i fantastycznym facetem? Dlaczego Amber zaczyna postrzegać go nie jako kumpla a mężczyznę? Czy może takiego chłopaka obdarzyć jakimikolwiek uczuciami skoro zmienia ON dziewczyny co kilka nocy? Do czego między nimi dojdzie i co jeszcze wydarzy się w życiu Amber, Liama i Jake'a?

Książka choć miewa dość przykre momenty jest niesamowicie lekka i przyjemna w czytaniu. Słodycz jaka z niej czasami bije jest aż nazbyt "lepka". I choć rewelacyjna na jedno popołudnie, na zabicie czasu i rozmarzenie się czy wprowadzenie sporej dawki optymizmu w życie to jednak zbyt nierealna. Mimo, że książka to fikcja, a fikcji można pozwolić na wszystko to lubię umiar. Ale jedno muszę przyznać. Prawie przez całą książkę miałam głupawy uśmiech na twarzy i się tego nie wstydzę! Jeśli potrzebujesz właśnie tego to koniecznie przeczytaj!

* - Cytat z "Chłopak, który się do mnie zakradał przez okno" Kirsty Moseley - str. 146 ( lekko zmieniony na potrzeby zrozumienia)