Opowieść niewiernej

Wciągająca opowieść o rozterkach kobiety, która pewnego dnia dostrzega, że chociaż ma u boku męża, tak na prawdę jest zupełnie sama. Podwójnie samotna, bowiem - jak zauważa autorka - samotność we dwoje jest znacznie gorsza, niż w pojedynkę. Ileż kobiet, których małżeństwa postrzegane są jako świetne, zgodne, wzorowe, zobaczy w bohaterce siebie samą. Świetna lektura na długie jesienne wieczory przy kominku.

Bardzo dobra, kobieca lektura na długie jesienne wieczory.

Takie książki czyta się z przyjemnością. Polecam!!

Świetna książka na ponure zimowe wieczory. Dobrze napisana .Czyta się ją jednym tchem.

Swietna ksiazka!!! Ciesze sie ze ja kupilam i miala okazje przeczytac. Wzruszajaca opowiesc kobiety niekochanej a jednak nie poddajacej sie!!! Naprawde warto :-)))

książka cudowna, czyta się jednym tchem. choć nie jestem mężatką ani mamą a bardzo tego pragnę odnalazłam troszkę siebie w tej książce. Spodobało mi się kilka zdań , jedno z nich to " wierzyłam w miłość aż do końca. do ostatnich chwil". dokładnie wierzyłam i niestety na razie jestem na etapie, że przestałam już w nią wierzyć, choć mam nadzieję, że jeszcze będzie na mnie czekał happy end, że doczekam się i męża i dzieci:) czas pokaże. Książkę serdecznie polecam wszystkim. "Bo kocha się nie za coś, ale mimo wszystko..."

"Opowieść niewiernej" nie zaczyna się od zdrady. Swój początek ma u boku męża, który wydawałby się ideałem. Sam przecież nie pozwalał sobie na czułości poza domem. W domu zresztą było podobnie, ale o tym już nikt nie wiedział.

Tak historia utkana jest ze szczerego smutku, niespełnienia i zawodu. Tworzą ją sytuacje wyjęte z życia i przelane na kartki, które wszystko wytrzymają. Ma w sobie ból i cierpienie, które leczyć można tylko czułością. Ma w sobie potrzebę, pragnienia i strach przed sięgnięciem po to.

"Opowieść niewiernej" to powieść tak prawdziwa, szczera i osobista, że samo ocieranie się o zapisane słowa wywołuje ból i smutek. W tych zdaniach ukrywa się wiele kobiet. Być może każda z nas. Paradoksalnie nie o przygodę chodzi w tej historii. Nie o seks z mężczyzną, który poniekąd jest obcy. Chodzi o wierność. Swoim marzeniom, potrzebom, sobie. Chodzi o brak tlenu.

Recenzja: [Adres usunięty]

Zapraszam do bardzo dobrej powieści obyczajowej autorstwa @magdalenawitkiewicz pt. "Opowieść niewiernej".

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu W. A. B

Ewa szuka miłości, w końcu poznaje Macieja, który jest idealnym kandydatem na męża, wkrótce potem się pobierają... Z kochanego i czułego męża staje się arogancki, gdy Ewa traci ciążę nie wspiera jej. Woli skupić się na budowie domu w Krakowie niż na małżeństwie. Próba ratowania małżeństwa z Maciejem kończy się fiaskiem. Czara goryczy przelewa się, gdy znajduje swoją koszulę w której była w szpitalu, usmarowaną smarem. Postanawia wpakować się w "trójkąt" z mężem oraz z kolegą ze szkoły Pawłem... Szczególną relację ma także ze swoim przyjacielem Michałem.

Czy Maciej dowie się o zdradzie Ewy i jaka będzie jego reakcja? Jak zakończy się romans Ewy z Pawłem? Z kim Ewa odnajdzie szczęście? Czy będzie mieć upragnioną rodzinę? Odpowiedzi znajdziecie w książce 😉.

Fabuła książki jest bardzo dobra, wciąga czytelnika w relację toksyczną Ewy z Maciejem. Ewa waha się przed decyzją odejścia od męża. Bardzo polubiłam postać Gośki, przyjaciółki Ewy, która ją wspierała. Po przeczytaniu książki nasuwa się pytanie czym jest tak naprawdę małżeństwo? Osobiście podobała mi się walka jaką Ewa podjęła o siebie i swój związek. Wielkie gratulacje dla autorki @magdalenawitkie

wicz za pokazanie tematu samotności w małżeństwie, myślę, że temat jest na czasie.

Czy 2022 będzie rokiem, w którym przeczytam wszystkie książki Pani Magdaleny Witkiewicz? Oto jest pytanie. Odpowiedź na nie poznamy dopiero w grudniu. Niemniej jednak początek jest dobry. W lutym połknęłam „Opowieść niewiernej”, od czegoś warto zacząć.

Temat zdrady zawsze budzi w nas negatywne emocje. Zastanawiamy się jak można pójść w tę stronę, jak później spojrzeć sobie w oczy? Jak? Widać można. Nie każdy ma później nie dające spokoju wyrzuty sumienia. Nie każdy całym sobą żałuje tego błędu, który, właśnie, nie dla wszystkich będzie błędem.

Ślub. Początek nowej życiowej drogi, na której jeszcze mocniej złączeni niż dotychczas, idziemy ku przyszłości. Spełnienie marzeń, albo krok, jaki w końcu należy podjąć, bo wypada, bo najwyższy czas. Różne są powody zawierania związku małżeńskiego. Ewa i Maciek tworzą udany duet i decydują się na ślub. Dla niej to pełnia szczęścia, dla niego kolejny życiowy krok. W ich przypadku przysięga jest kreską, za którą jest już inaczej niż dotychczas.

I w sumie nie byłoby w tym nic dziwnego. Przecież to dobrze, że coś ulega zmianie. Ale niestety tutaj nie jest to zmiana na lepsze. Wygląda to mniej więcej tak, że teraz muszę i się starać o ciebie, a już po ślubie nie będę bo przecież jesteś moja na zawsze. Brzmi znajomo? Wydaje mi się, że tak. To bardzo częsty książkowy i filmowy scenariusz. Życiowy pewnie też... niestety.

Z perspektywy żony śledzimy losy małżeństwa, do którego szybko wkrada się obojętność. Piękne chwile pozostają zamknięte pod drzwiami oznaczonymi jako „wspomnienia”. Tam gdzie przecież powinna być bliskość i zaangażowanie, ciekawość drugiej osoby są suche słowa, suche gesty, milczenie o sprawach, które warto byłoby po prostu omówić. Maciek wciąż myślami i ciałem w pracy nie zauważa już Ewy. Ona próbuje ratować małżeństwo. Kocha męża i pragnie jego bliskości. Kiedy działania nie przynoszą żadnych efektów, kobieta pozostaje bierna. W tym trudnym dla niej czasie towarzyszy jej przyjaciółka oraz dwójka adoratorów, w których obecności rozkwita na nowo. Czy będzie żałowała? Czy pojawią się wyrzuty sumienia? Czy kobieta spojrzy sobie jeszcze w oczy?

„Opowieść niewiernej” to historia, w której, mam wrażenie, wiele kobiet odnajdzie część siebie. Ewa przecież, tak jak my wszystkie/scy, chce kochać i być kochana. Chce być ważna dla swojego męża. Chce być przez niego pożądana. I jest, niestety do czasu. Dlaczego tak się dzieje?

Pani Witkiewicz jak zawsze pisze lekko o sprawach istotnych. Pisze ku pokrzepieniu, a w tym przypadku, przede wszystkim, ku przestrodze (przynajmniej tak tą powieść postrzegam).

Niezmiennie polecam. Jak każdą książkę tutaj prezentowaną bo uważam, że najlepiej samodzielnie wyrobić sobie opinię o danej opowieści. Ta jest, mam wrażenie bardzo, bardzo, bardzo z życia wzięta.

„𝓞𝓹𝓸𝔀𝓲𝓮ść 𝓷𝓲𝓮𝔀𝓲𝓮𝓻𝓷𝓮𝓳”

Hej kochani. Czy macie czasami odczucie, że książka którą właśnie czytacie jest o was? Dla mnie taką książką jest „Opowieść niewiernej”. Co prawda w moim małżeństwie nigdy nie doszło do zdrady i nam nadzieję, że tak zostanie, ale opisywana przez autorkę rutyna to już co innego. Znaleźliśmy na szczęście sposób by z nią walczyć 😉

Bohaterką powieści jest Ewa, która opowiada nam o swoim małżeństwie. O jego ekscytującym początku, monotonnym przebiegu i smutnym zakończeniu. Ewa nie była wymagającą partnerką. Chciała tylko czuć się kochana. Wystarczyła by jej odrobina uwagi, miły gest, trochę czułości. To tak niewiele a jednak nawet tego nie był w stanie dać jej Maciek. Pochłonięty pracą przestał dostrzegać i tym samym dbać o Ewę. Wracał do ciepłego, wysprzątanego domu gdzie na stole zawsze czekał na niego ciepły obiad i to mu wystarczyło. Do zbliżeń intymnych nie dochodziło bo zmęczony zasypiał na sofie przed telewizorem nie mając siły by dojść do sypialni. Następny dzień wyglądał tak samo i kolejny też...

W końcu, w życiu Ewy pojawił się Paweł, znajomy, z którym nie miała kontaktu od wielu lat. Mężczyzna ofiarował jej to czego nie dawał mąż. Bardzo szybko z tej znajomości wywiązał się romans. Czy Ewa żałuje swoich czynów? Czy ma wyrzuty sumienia? Nie. Ewa chciała być szczęśliwa i te szczęście znalazła w ramionach Pawła.

Zanim zaczniecie obrzucać Ewę kamieniami poznajcie jej historię. Spójrzcie na całą sytuację jej oczami. To nie jest tak, że Ewa zrezygnowała z małżeństwa bo taki miała kaprys. Nie jest też tak, że przestała kochać Maćka. Ona starała się na różne sposoby ratować ich związek. Jednak aby miało się to udać potrzebne są chęci obu stron.

Zdrada Ewy była wołaniem o uczucia. Był to punkt zwrotny w życiu kobiety i ostatnia chwila by coś w nim zmienić.

Autorka ma lekkie pióro co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. „Opowieść niewiernej” jest to powieść prosta. Nie znajdziecie tu zagmatwanej fabuły czy pędzącej na złamanie karku akcji. Jest to książka o prawdziwym życiu i realnych problemach.

Powieść Magdaleny Witkiewicz skłania do refleksji. Uświadamia, że nie wszystkie związki da się uratować. Nie warto na upartego tkwić w toksycznej relacji tylko dlatego, że tego oczekuje od nas rodzina. Czasem lepiej odpuścić. Spróbować ułożyć sobie życie na nowo i być szczęśliwym. I nie powinniśmy oceniać ludzi nie znając ich historii. Polecam.

„Opowieść niewiernej” Magdalena Witkiewicz.

Ewa, jak każda kobieta marzy o szczęśliwym i trwałym związku. Dotychczas na swej drodze spotykała różnych mężczyzn, jednak żaden z nich nie przypadł jej do gustu na tyle, aby związać się z nim na stałe. Gdy poznała Macieja wszystko na początku wydawało się być inne. Chłopak był bardzo opiekuńczy i niejednokrotnie potrafił ją zaskakiwać swą spontanicznością. Ewie bardzo się to podobało. Jednak sielanka kończy się wraz z dniem, kiedy Ewa zgodza się przyjąć jego oświadczyny. Ich ślub był bardzo skromny i bez fajerwerków, chociaż Ewa marzyła o białej sukni i wystawnym weselu, to jednak Maciej przekonał ją, że to zbędny wydatek. Tak, jakby od momentu zawarcia małżeństwa nie trzeba było już się starać. Maciek pogrążył się w pracy i zarabianiu pieniędzy, praktycznie nie dostrzegając swej drugiej połówki. Przestali gdziekolwiek wychodzić, bo to niepotrzebny wydatek. To Maciek decydował o wszystkim a Ewa się podporządkowała. Jednak z biegiem czasu Ewa zaczęła dostrzegać to, jak bardzo wszystko w ich małżeństwie się zmieniło. Maciek przestał o nią zabiegać, nie dostrzegał jej starań i prób ratowania małżeństwa. Sytuacja w końcu doprowadza do tego, że kobieta pragnąc uwagi i zrozumienia, odnalazła pocieszenie w ramionach innego...

„Opowieść niewiernej” to historia opowiedziana z perspektywy głównej bohaterki Ewy, która podsumowuje swoje życiowe wybory z perspektywy tego, jakie przyniosły konsekwencje w późniejszym czasie. Cała historia została ukazana bardzo wiarygodne. Uwidacznia, jak brak zrozumienia i rutyna dnia codziennego mogą wpłynąć destrukcyjnie na związek, powiadając, że małżonkowie choć razem, to jednak żyją gdzieś obok siebie. Magdalena Witkiewicz doskonale ukazała tu kolejne etapy takiego związku, począwszy od motyli w brzuchu aż do momentu, w którym nie ma już czego ratować. Prosty i lekki styl, jakim posługuje się autorka, sprawił, że książkę przeczytałam w kilka godzin. Mnie pochłonęła do tego stopnia że nie mogłam się od niej oderwać. Jestem pewna, że wiele osób odnajdzie w niej samych siebie. W pogoni za szczęściem czasami nie dostrzegamy tego co jest już na wyciągnięcie ręki.

Polecam!

10/10

Zdrada w małżeństwie może być skutkiem wielu czynników. Jedna wywołana może być popędem seksualnym, inna zaś wynika z potrzeby bliskości z drugim człowiekiem, który zrozumie, przytuli i da ujście namiętności. Obie zdrady są złe i najczęściej dzieją się, gdy w związku czegoś brakuje lub zaniedbujemy drugą połówkę zajmując się swoimi sprawami.

Główna bohaterka to Ewa, która opowiada o swoim życiu i małżeństwie z Maćkiem. Niestety jest ono monotonne, bez wzlotów, namiętności i bliskości. Mężczyzna jest pracoholikiem, żyje wyłącznie pracą, gromadzi pieniądze. Nie podziela marzeń żony, która chce zostać matką. Woli wolny czas poświęcić pracy niż Ewie. Nie przytula, nie rozmawia, traktuje ją jak mebel, a nie jak ukochaną.

Po latach kobieta dostrzega, że tkwi w martwym związku, który nie daje jej satysfakcji. To pcha ją w ramiona innych mężczyzn.

Czy zdrady dadzą jej szczęście i spokój wewnętrzny? Czy skoki w bok zniszczą małżeństwo a może spowodują efekt odwrotny?

Muszę przyznać, że książka napisana jest świetnie. Poruszyła bardzo trudny i często występujący w naszej codzienności temat. Styl i konstrukcja zdań autorki spowodował, że lektura czytała się wręcz sama i mega szybko. Wywołuje paletę przeróżnych emocji, które zasmucają jak i szokują. Z jednej strony chciałam wstrząsnąć Maciejem, by przejrzał na oczy i dostrzegł swoje błędy, a z drugiej irytowało mnie zachowanie bohaterki, która była opieszałe i zbyt szybko podejmowała decyzje.

Polubiłam i to bardzo przyjaciółkę Ewy Gośkę. Ta dziewczyna jest jak poryw świeżego powietrza, pozytywna, wesoła i dobrze radzi.

Według mnie pisarka napisała tę powieść ku przestrodze. To taki poradnik dla zagubionych par, które powinny poznać z innej perspektywy swój związek. W życiu nie liczy się tylko praca, pieniądze i pozycja. Najważniejsza jest bliskość, miłość oraz zrozumienie.

Ze swej strony polecam tę pozycję. Uważam, że warto ją poznać, by nie powielać tych samych błędów co bohaterowie książki. Na szczęście w moim domu nie brakuje czułości i uczucia. Staramy się jak możemy by nasz związek był szczęśliwy i niczego w nim nie brakowało.

Nie zwlekajcie tylko czytajcie.

Ewa od zawsze marzyła o wielkiej miłości. Biała sukienka, wesele do białego rana, potem gromadka dzieci. Rzeczywistość okazała się jednak inna.

Mężczyzna, który został jej mężem, ujął ją wytrwałością, wiedzą, opiekuńczością. Randki w jego wykonaniu były niezwykłe i zaskakujące. Jednak z czasem coś zaczęło się zmieniać. Nie wiadomo kiedy motyle w brzuchu zaczęły przysypiać, ślub z bajki okazał się niepotrzebną fanaberią, a Ewa niepostrzeżenie zaczęła mieć marzenia męża. To Maciej decyduje, że ona nie musi pracować, gdzie będą mieszkać, na co wydadzą oszczędności, czy z kim się spotkają. Jednak przychodzi czas, że kobieta zauważa, że nie na tym polega szczęśliwy związek. Nie omieszkam tu wspomnieć o zasługach przyjaciółki Ewy- Gośki, która jako uważny obserwator, stara się dopingować ją w odzyskaniu niezależności. Ewa wraca do pracy, a to zapoczątkuje rewolucję w jej życiu.

Uwielbiam, kocham, tę odsłonę Magdy Witkiewicz. Tę nieśpieszną narrację, delikatność, mnóstwo emocji, to ukazywanie pragnień kobiecych tak bliskich wielu z nas.

"Opowieść niewiernej" nie jest lekką, błahą lekturą. To książka poniekąd o samotności, o tym jak ludzie ją oswajają, albo próbują przed nią uciec. Jak się przekonujemy, nie każdy sposób jest dobry. Tym razem autorka wzięła "na tapetę" małżeństwo i to, co z nim związane. Pokazała, jak się zmieniamy, kiedy wpadamy w rutynę, kiedy życie przytłacza obowiązkami, trudami dnia codziennego. Obnaża ludzkie zaniedbania względem uczuć drugiej połowy, pokazując, że miłość niepielęgnowana marnieje.

Z jednej strony kibicowałam naszej bohaterce Ewie, która jako młoda dziewczyna pokładała w swoim małżeństwie wielkie nadzieje, a potem okazuje się, że jedyną osobą, która ją wspiera, jest przyjaciółka. Swoją drogą, uwielbiam postać Gosi, jest rewelacyjna!

Wszystkim wokoło wydaje się, że Ewa ma zbyt wielkie wymagania wobec męża, a ten, nie ukrywajmy, ma swoje za skórą. Jednak z drugiej strony, doskonale widziałam, że Ewa nie jest uczciwa w swoich zachowaniach. Łaknąc zainteresowania, czułości, pogubiła się, raniąc po drodze innych. I tak jak w realnym życiu, przychodzi pora na zapłatę za błędy. Czy było warto? Przekonajcie się sami sięgając po tę książkę.

To powieść bardzo wiarygodna, bohaterowie sprawiają, że czytelnik w myślach robi przegląd znajomych osób, szukając podobieństw, bo przecież takich historii jest coraz więcej. Nie mogę Wam więcej tu napisać, bo popsuję frajdę z poznawania historii. Ja po prostu bardzo polecam!

Z twórczością pani Magdaleny miałam do czynienia już nieraz i zawsze sprawiała, że jej książki czytałam z ogromnym zapałem. Czy w przypadku „Opowieści niewiernej” było tak samo?

Jak zawsze całość napisana jest prostym językiem przepełnionym emocjami. Przez powieść dosłownie się płynie, choć jej fabuła nie jest łatwa.

Za jej sprawą na czytelnika spada istna bomba emocjonalna. Jest to pełna wzruszeń historia o samotności w miłości, przyjaźni, a także walce o związek i drugich szansach. Z historią Ewy być może utożsami się wiele osób, nie tylko kobiet, ale i mężczyzn. Całość przepełniona jest bólem i samotnością.

Narracja prowadzona jest pierwszoosobowo z perspektywy Ewy, więc rozpad małżeństwa i całą samotność widzimy jej oczami. Natomiast emocje jej towarzyszące stają się dla nas namacalne. Być może zachowanie głównej bohaterki niektórym nie przypadnie do gustu. Można się w nim doszukać wiele łatwowierności i naiwności, a przy okazji czy samotność w małżeństwie tłumaczy zdradę? Nie nam to oceniać, póki nie znajdziemy się w takiej sytuacji. Nie nam oceniać także zachowanie męża, którego wyjaśnień tak naprawdę nie poznajemy. Najważniejsze jest przesłanie płynące z tej książki, które wiele lat po premierze jest jak najbardziej aktualne. O szczęście należy walczyć, a jedna błędna decyzja nie oznacza końca świata. Może pociągnąć za sobą wiele skutków, jednak nie ma sytuacji bez wyjścia i można wiele zmienić.

Uważam, że książka ta potrafi otworzyć oczy na wiele rzeczy w związku i być może zapobiec niepotrzebnym sytuacją. Fabuła nie jest łatwa, ale czytałam ją z zapartym tchem. Zmusza nas do refleksji nad istotą małżeństwa i swoim związkiem. Momentami wzrusza, a w innych wzbudza wściekłość. Jednak jak najbardziej polecam!

Dziękuję @wydawnictwo_wab za egzemplarz do recenzji ❤

"Wtedy Paweł dał mi od siebie odpocząć. Czy za nim tęskniłam? Chyba nie. Tęskniłam za czułością, za tym uczuciem podniecenia, kiedy ściągał że mnie ubranie, albo za tym wzrokiem, kiedy prosił, bym sama się rozebrała. Tęskniłam za bliskością mężczyzny.

Nawet próbowałam się przytulać do Maćka. Może po to, by zobaczyć, czy poczuje coś podobnego... Poczułam się jedynie jak natrętna mucha, która nie potrafi znaleźć swojego miejsca na ziemi."

🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

Ta historia sprawiła, że nieco inaczej zaczęłam patrzeć na swoje małżeństwo. Ile z Was ma tak, że mąż/żona dużo pracuje, widzicie się rzadko, rozmawiacie rzadko...Takie zachowania oddalają od siebie ludzi, prawda? Tak było też u bohaterki tej ksiazki - Ewy.

To kobieta, która zdecydowanie wie czego chce. Jej małżeństwo nie jest idealne. No ale czy takie w ogóle istnieje? 🤷 W każdym razie... Ewa przez bardzo długi czas patrzy na swój związek w samych superlatywach. Mąż ma dobrą pracę, zarabia nie małe pieniądze. Niczego im nie brakuje na pozór. Jednak co z tego, jeśli konsekwencją tego dobrobytu jest wieczna nieobecność Macieja? Kobieta nie jest w stanie dłużej tego znosić. Czuję się niedoceniana i zaniedbywana.Taki stan rzeczy pcha ją do zdrady. Ewa w końcu czuję się atrakcyjna, czuję, że ktoś Jej pragnie...

Do czasu, bo wkrótce kłamstwa wychodzą na jaw...

💥Jak potoczy się romans z Pawłem?

💥Czy małżeństwo z Maćkiem przetrwa?

To jedna z tych historii, które kocham. PRAWDZIWA do szpiku kości. Ile znaczę takich związków, gdzie jeden z partnerów skupia się głównie na pracy? Ja znam masę!Niestety w dzisiejszych czasach jest to zjawisko coraz bardziej powszechne. Skupiamy się na dobrach materialnych, a zapominamy o bliskich.

Dlatego proszę, zrób coś dla mnie. Idź do swojego partnera/partnerki/bliskiej osoby i ją po prostu przytul❤Teraz. To tak mały gest, a mówi więcej niż jakiekolwiek słowa ❤

Główna bohaterka Ewa ma fajną pracę, męża i mieszkanie. Wydaje się, że ma idealne życie.

Niestety Maciej z człowieka żywiołowego i uczuciowego zmienia się po ślubie w nudziarza bez uczuć spedzającego czas przed telewizorem. W ich małżeństwie pojawiają się problemy życia codziennego.

Ewa żyje u boku męża, przy którym czuje się nieszczęśliwa i samotna.

Kobieta sfrustowana postępowaniem męża, który nie ma ochoty z nią rozmawiać i spędzać czasu. Brakuje jej bliskości i chciałaby zostać matką. Tylko jej zależy na naprawieniu relacji. Pocieszenie znajduje u kochanka. Czuje wyrzuty sumienia, ale nie potrafi zakończyć małżeństwa.

Czy warto tkwić w takim związku, w którym brakuje miłości?

Książka bardzo wciągająca.

Historia Ewy wzruszyła mnie i wywołała dużo emocji.

Czytając o jej małżeństwie miałam ochotę nią potrząsnąć, aby odeszła od męża. Byłam też bardzo ciekawa, dlaczego ON po ślubie tak zmienił się.

Kobieta tkwiła w małżeństwie z pracoholikiem, który nie poświęcał jej czasu. Ona cały czas walczyła o uwagę i miłość męża. On natomiast po ślubie przestał starać się.

Autorka napisała historię o małżeństwie, gdzie mężczyzna stosuje przemoc psychiczną wobec żony i traktuje ją jak służącą.

Książka zmusza do refleksji i przemyśleń. Ta historia pokazuje, że trzeba walczyć o siebie, bo życie mamy tylko jedno i warto być szczęśliwym.

Jak zawsze jestem pod ogromnym wrażeniem tego , co stworzyła autorka, no napisała piękną, mądrą i wartościową książkę, od której nie mogłam oderwać się.

Uwielbiam takie powieści nasycone emocjami i które wnoszą coś pouczającego do życia.

Koniecznie przeczytajcie.

Polecam!

Opowieść niewiernej to poruszająca historia o samotności we dwoje, o walce o małżeństwo i o siebie. Magdalena Witkiewicz po raz kolejny wykreowała historię, obok której nie można przejść obojętnie. Warto zagłębić się w nią, rozważyć zawarte w niej treści i czasem odmienić swoje życie, zawalczyć o siebie.

Opowieść niewiernej

Ewa i Maciej są małżeństwem. Nie jest to para, która nieustannie sączy sobie do uszka czułe słówka i wychodzi na romantyczne kolacje. Zachowują się jak stare dobre małżeństwo, które lata świetności i namiętności ma już dawno za sobą. Przypominają bardziej typowe małżeństwo z rozsądku. Do tego dochodzą problemy dnia codziennego, brak starań jednej ze stron, kłótnie i pretensje oraz odmienne spojrzenia na życie. Mimo wszystko Ewa stara się ze wszystkich sił ciągnąć związek w górę, ratować małżeństwo wszelkimi sposobami. Problem polega na tym, że… jest w tym osamotniona. Rozgoryczona samotnością we dwoje kobieta dopuszcza się w końcu zdrady. Łamie wyznawane przez siebie wartości. Jak się z tym czuje? Czy warto walczyć o związek mimo wszystko?

Wiwisekcja zdrady

Magdalena Witkiewicz w powieści obyczajowej Opowieść niewiernej dokonuje bardzo szczegółowej wiwisekcji zdrady. Dzięki zastosowaniu pierwszoosobowej narracji czytelnik ma wgląd w myśli, uczucia i motywację osoby zdradzającej. W tym przypadku – kobiety, żony. Poznajemy całą historię związku, krok po kroku, etap po etapie, dzięki czemu możemy się przyjrzeć temu związkowi i wysnuć własne wnioski. Autorka nie ocenia swoich bohaterów, pozostawia to czytelnikom. Pokazuje jednak, że w życiu nic nie jest dane raz na zawsze i że zawsze warto walczyć o miłość, ale i o siebie samą. Nie można odkładać życia ani swojego szczęścia na później. Małżeństwo to sztuka kompromisu a zdrada nie jest czymś, co można zamieść pod dywan. Nigdy.

Opowieść niewiernej została ponownie wydana w nowej szacie graficznej dzięki Wydawnictwu W.A.B. Te z Was, które, podobnie jak ja, nie miały możliwości wcześniejszego zapoznania się z tą książki Magdaleny Witkiewicz, gorąco zachęcam do nadrobienia zaległości. Autorka pokazała tutaj swoje inne oblicze – wnikliwej obserwatorki, pisarki trącającej najczulsze struny w duszy czytelniczek. Magdalena Witkiewicz wzrusza tutaj jak w żadnej innej swojej powieści!

[Adres usunięty]

"Zazdrość to cień miłości. Im większa miłość, tym większy cień"

Ewa i Maciej wzięli ślub, bo tak wypadało, nie było wielkiej miłości. W codziennym życiu małżeństwa brakuje ciepła i bliskości. On skupił się na karierze, żonę ledwie zauważa, jest zimny i odpychający. Ona pragnie dziecka, ciepłego i szczęśliwego życia, zainteresowania ze strony męża, ale nie może na to liczyć.

Czy warto trwać w takim związku? Czy Ewa potrafi zawalczyć o lepsze życie dla siebie? Czy będzie szukała prawdziwej miłości, pełnej ciepła i bliskości? Czy uda jej się stworzyć prawdziwą rodzinę? Czy zostanie matką?

Już kiedyś czytałam tę książkę, ale dziś jakiś nostalgiczny dzień sprawił, że chętnie do niej wróciłam, tym razem wybrałam ebooka.

Książka bardzo fajna, czyta się ją bardzo przyjemnie. Książka idealna dla kobiet. ;)

Kiedy tylko mam ochotę na powieść, na której się nie zawiodę sięgam po jedną z pozycji Magdaleny Witkiewicz. Wiem, że spotka mnie mnóstwo emocji.

Dziś zapraszam Was do przeczytania recenzji "Opowieści niewiernej". Warto wspomnieć, że jest to wznowienie- świadczy to o niesłabnącej popularności powieści Magdy.

Facet ma zdradę we krwi, a przynajmniej panuje takie przekonanie. Dla wielu osób niewierność mężczyzn nie wywołuje zdziwienia. Co innego, jeśli osobą zdradzającą jest kobieta... Wtedy można usłyszeć obelżywe słowa, z których przepraszam, [motyla nóżka] i suka są najłagodniejsze. W dzisiejszym świecie niestety nie ma sprawiedliwości dlatego bardziej zwraca się uwagę na niewierność pań.

Magdalena Witkiewicz dostarczyła mi wielu emocji. Nie raz i nie dwa podnosiło mi się ciśnienie, a w stosunku do bohaterki odczuwałam złość. Jednak wiem, że jeśli się nie było w danej sytuacji to łatwo dywagować, wchodzić w dyskusję, oceniać.

Ewa to młoda kobieta. Szczęśliwa mężatka, spełniona w pracy. Wróć... To tylko jej maska, wkładana codziennie. Jak widać dobrze gra swoją rolę- rodzina uważa, że jej małżeństwo z Maćkiem jest nader szczęśliwe. O prawdziwych uczuciach bohaterki wie tylko jedna osoba- Małgosia, jej przyjaciółka.

Życie Ewy nie wygląda różowo. Tak naprawdę od początku czuła się niekochana. Mam wrażenie, że w ich związku nie było uczucia, a tylko przyzwyczajenie. Ewie obce jest uczucie motyli w brzuchu, radosne oczekiwanie na nieznane. Nawet oświadczyny były do bólu konkretne, pozbawione romantyzmu. Bohaterka jednak nie widziała pierwszych sygnałów świadczących o zachowaniu męża. Jej zdanie nie liczyło się zbytnio, to Maciek był panem i władcą, decydował o wszystkim co ważne w ich domu i życiu.

Tak naprawdę znamy relację tylko jednej strony, jednak z relacji Ewy możemy dowiedzieć się o tym co skłoniło ją do zdrady. Zadamy sobie pytanie: czy można wybaczyć zdradę? Czy są okoliczności łagodzące? Czy jestem w stanie to zrobić?

"Opowieść niewiernej" to świetna powieść o miłości. Ale nie tylko. Pokazana jest tam też przyjaźń taka, która będzie trwać na wieki. Małgosia nie potępia wyborów Ewy. Mimo, że ich nie pochwala- wspiera przyjaciółkę, rozmawia. Nie waha się nawet przekazać swojej opinii, nawet tej bardzo różniącej się. Cudownie mieć wsparcie u drugiej osoby, nie obawiać się o niezrozumienie.

Ewa, młoda dziewczyna, pewnego dnia poznaje Macieja. Z czasem rodzi się między nimi uczucie i wszystko idzie ku dobremu Jest miłość, wspólne zamieszkanie, później ślub. Niestety z biegiem lat dopada ich proza życia codziennego, a wokół tyle pokus. Czy Ewa zdoła ocalić małżeństwo? Czy będą zdolni do wspólnych poświęceń?

OPOWIEŚĆ NIEWIERNEJ jak sam tytuł nam sugeruje jest to historia kobiety, która zdradza męża. Dzięki temu, że narratorką jest Ewa, główna postać, wczuwamy się w jej emocje. Poznajemy rozterki, zawahania oraz widzimy starania do dobudowy uczucia w małżeństwie. Jednak nie zawsze jest tak jak chcemy…

Książkę czyta się w zatrważającym tempie, poprzez lekki styl. Autorka stworzyła w niej bardzo rzeczywistych bohaterów, których możemy spotkać w naszym realnym życiu. Czego, oczywiście nie życzę nikomu. Maciej, mąż Ewy w moim odczuci to kawał drania! Zimny, nieczuły pracoholik. Natomiast sama Ewa czasem mnie irytowała, owszem współczułam jej, ale męczyła mnie jej naiwność. Przyjaciółka Ewy, to taki pozytywny akcent, na ogromny plus. Polubiłam ją za rady i wspieranie przyjaciółki w każdej podjętej przez nią decyzji. Tylko pozazdrościć takiej więzi!

Zdrada to na tyle kontrowersyjny temat, że rzadko się o nim mówi. Nikt z nas nie chciałby być zdradzonym, a i zdradzenia swojego partnera większość z nas nawet sobie nie wyobraża. Jednak czy możemy zapewnić, że nigdy nie dopuścimy się takiego czynu? Czy mamy prawo oceniać tych, którzy zdecydowali się na takowy manewr? Może zdrada zdradzie nierówna?

Ewa kocha swojego męża i przez bardzo długi czas zdaje się nie zauważać, że ich związek zaczyna się sypać. Maciek od samego początku bardzo racjonalnie podchodzi do ich małżeństwa, decydując się na nie głównie ze względów ekonomicznych, bo przecież łatwiej jest z odprowadzaniem podatku, jeśli posiada się żonę. Dokładnie tak podchodzi do bycia z Ewą - uważa, że skoro już ją "posiadł", to ona ma chodzić jak w zegarku, ustępując na każdym kroku i wypełniając jego polecenia. Marzenia Macieja opierają się głównie na wybudowaniu dużego domu oraz pięcie się po szczeblach kariery zawodowej, co zupełnie nie ma związku z pragnieniami jego żony, która chciałaby zostać matką.

Ich związek błyskawicznie zostaje pozbawiony bliskości, miłych słów i przyjemnych gestów. Za to do małżeństwa Ewy i Macieja szybko wkrada się rutyna oraz obojętność, szczególnie ze strony męża, który nie widzi potrzeby randek czy jakichkolwiek starań, skoro są już małżeństwem. Samotność we dwoje jest zdecydowanie gorsza niż w pojedynkę, gdyż w takim przypadku nie ma żadnych szans na polepszenie owej sytuacji. O miłość trzeba dbać we dwoje, bo jedna osoba może nawet stać na głowie, ale na nic zdadzą się jej starania, kiedy druga połowa nie czuje potrzeby zmiany na lepsze.

"Wiecie... Bo siebie trzeba kochać. Bardzo. I lubić siebie trzeba. I szanować. I musicie się sobie podobać. (...) Bo jeżeli sami siebie nie lubicie, nie kochacie, to jak możecie wymagać, by inni was kochali? Jeżeli sami nie zasługujecie na swoją miłość, to jak możecie zasługiwać na miłość innych? Męża? Żony? Czasem przychodzi ktoś do mnie z płaczem. "On mnie nie kocha", mówi. A ja wtedy pytam: czy ty kochasz siebie?" *

Historia Ewy utwierdza mnie w przekonaniu, że nie tylko w moich okolicach istnieje przekonanie, że jeśli mąż nie pije, nie bije, nie podrywa innych kobiet i nie wychodzi z kumplami na piwo, to jest ideałem. Owszem, są to bardzo pożądane zachowania, ale gdzie jest mowa o staraniu się, pomaganiu, wsparciu, bliskości, miłości, chemii, dążeniu do realizacji wspólnych marzeń? Czy wystarczy, aby mąż nie używał przemocy wobec nas i nie upijał się codziennie, abyśmy wręcz musiały całować go po stopach i wysławiać pod niebiosa? Przy jednoczesnym usługiwaniu mu poprzez codzienny trzydaniowy obiad, podsuwanie kapci, wręczanie gazety i podawanie zimnego piwka, żeby chociaż nie przyszło mu do głowy, aby wypić je z kumplami?

Przez cały czas kibicowałam głównej bohaterce, mocno zaciskając kciuki w celu życzenia jej wszystkiego najpiękniejszego. Do każdego w końcu powinno uśmiechnąć się szczęście, wszak lepiej późno niż wcale. Przerażający jest fakt istnienia takich ludzi jak Michał, którzy potrafią okręcić innych wokół palca w tak idealny sposób - nawet rodzice Ewy stoją po jego stronie, gdyż ów mężczyzna posiada dar przekonywania do siebie przez przeinaczanie faktów, oczywiście na swoją korzyść. Z miejsca polubiłam Michała, przyjaciela głównej bohaterki, który jawi się niemal jako ideał. Mało jest takich mężczyzn gotowych do odnalezienia gwiazdki z nieba, aby uszczęśliwić ukochaną. Co prawda, pod koniec niezdecydowanie Ewy zaczęło mnie irytować - zanim postawić wszystko na jedną kartę, kobieta błądziła i sama już nie wiedziała, czego chce. Na szczęście w końcu ogarnęła się, rozumiejąc, co jest w życiu najważniejsze.

"Jakie to dziwne, że gdy człowiek jest szczęśliwy, często nawet o tym nie wie. Nie zdaje sobie z tego sprawy. Dopiero później, żyjąc wspomnieniami, zauważa, że to, co go wtedy spotkało, to było właśnie szczęście." **

Miałam już przyjemność poznać styl pisania Magdaleny Witkiewicz dzięki "Awarii małżeńskiej", "Pierwszej na liście" oraz "Szkole żon". Jednak nie spodziewałam się, że "Opowieść niewiernej" skradnie moje serce i sprawi, że ów tytuł znajdzie się na liście moich ukochanych książek. Poznając historię głównej bohaterki, miałam nieodparte wrażenie, że Ewa siedzi obok mnie i opowiada mi o swoim życiu, popijając ciepłą kawę z kubka, wygodnie rozsiadając się na mojej kanapie... Narracja dosłownie płynie, a książki nie sposób odłożyć. Tak mnie wciągnęła, że dosłownie musiałam zmuszać się do pójścia spać - jestem przekonana, że gdyby nie nieustanne pobudki mojego syna, to zarwałabym noc dla tej wspaniałej powieści.

"Opowieść niewiernej" porusza masę bardzo ważnych tematów - całkowite uzależnienie od partnera, rozkład pożycia małżeńskiego, pracoholizm, marzenia o dziecku, poronienie oraz utratę pracę z powodu blokowania etatu, kiedy zajdzie się w ciążę (o tak, kobiety w naszym kraju nie mają lekko, jeśli marzą o posiadaniu malucha). Losy Ewy pokazują, że zdrada uzależnia, ale w zasadzie potrafi doprowadzić również do czegoś konstruktywnego - umożliwia podjęcie trudnej decyzji o wprowadzeniu zmian do swojego życia. Mówi się, że czasu nie można cofnąć. Niby nie mamy takiej możliwości, ale jeśli istnieje okazja powrotu do momentu, w którym byliśmy szczęśliwi, nawet gdy wymaga to dokonania innego wyboru, to nie wahajmy się. Nigdy nie jest za późno na zmiany w życiu, które mogą doprowadzić do bycia szczęśliwym.

* cytat ze str. 100

** cytat ze str. 113

[Adres usunięty]