After 3 Ocal mnie - Anna Todd - fragment książki
Rozdział czterdziesty pierwszy
Tessa
Serce mnie boli, zaschło mi w gardle, kręci mi się w głowie. W zasadzie Hardin powiedział mi, że mnie nie kocha i że ugania się za mną tylko po to, żeby się ze mną przespać. Najgorsze jest to, że wiem, iż nie mówił poważnie. Wiem, że mnie kocha… kocha mnie. Na swój sposób kocha mnie bardziej niż cokolwiek. Okazywał mi to wiele razy w mijających miesiącach. Pokazał mi też jednak, że nic nie powstrzyma go przed tym, aby mnie zranić, aby mnie osłabić tylko dlatego, że uraziłam jego ego. Gdyby mnie kochał tak, jak powinien, nigdy celowo by mnie nie zranił. Nie mógł mówić poważnie, że chce ode mnie tylko seksu. Przecież nie traktuje mnie jak zabawki, prawda? Przy nim prawda i kłamstwo zmieniają się równie łatwo jak jego nastroje.
Nie mógł mówić poważnie. Mówił jednak z takim przekonaniem; nawet nie mrugnął. Naprawdę sama już nie wiem. Przechodząc przez te wszystkie kłótnie, łzy, dziury w naszych ścianach, zawsze trzymała mnie przy życiu pewność, że mnie kocha.
Bez tego nie mamy nic. A bez niego ja nie mam nic. Irracjonalne, wybuchowe charaktery nas obojga w połączeniu z naszym młodym wiekiem to zbyt wiele do zniesienia.
Jest spora różnica między niemożnością życia bez kogoś a kochaniem go – te słowa znów mnie przeszywają.
Powietrze w tym miejscu jest zbyt stęchłe, zbyt gęste i obezwładniające, a śmiech klientów narasta. Szukam wyjścia. Szklane drzwi prowadzące na balkon są zamknięte, lecz otwieram je i z radością witam świeże powietrze. Siedzę tam, wbijając wzrok w ciemność, i rozkoszuję się ciszą nocy i moimi zwalniającymi bieg myślami.
Nie zauważam, że drzwi na taras się otworzyły, dopóki Robert nie staje obok.
– Przyniosłem ci coś – mówi i unosi butelkę wina, machając nią żartobliwie. Przechyla się na bok, a na jego przystojnej twarzy wykwita uśmiech.
Sama się uśmiecham, co mnie zaskakuje; naprawdę się uśmiecham, mimo że w środku krzyczę, zwijam się w kącie i płaczę.
– Wino z litości? – pytam, wyciągając ręce po butelkę z białą etykietą. Rozpoznaję tę samą markę, którą zamówił wcześniej Max; musi kosztować fortunę.
Robert uśmiecha się i podaje mi wino.
– A istnieje jakieś inne?
Butelka jest zimna, ale moje ręce już prawie całkiem zgrabiały od lutowego chłodu.
– Kieliszki. – Uśmiecha się i sięga do głębokich kieszeni swojego fartucha. – Prawdziwe się nie zmieściły, więc wziąłem to. – Podaje mi mały styropianowy kubek, a ja unoszę go, gdy odkorkowuje butelkę.
– Dziękuję.
Kiedy napełnia mój kubek, od razu podnoszę go do ust.
– Możemy wejść do środka, wiesz? Jest parę sekcji zamkniętych na zimę, więc tam możemy usiąść – mówi, po czym sam upija łyk.
– No nie wiem. – Wzdycham, przenosząc wzrok na swój stolik.
– Wyszedł – wyjaśnia z wyraźnym współczuciem w głosie. – Ona też – dodaje. – Chcesz o tym porozmawiać?
– Nie, w sumie nie. – Wzruszam ramionami. – Opowiedz mi o tym winie. – Sięgam po neutralny, nieprzygnębiający temat. – To wino? Okej, no cóż, jest, hm, stare i doskonale leżakowane? – Wybucha śmiechem, a ja do niego dołączam. – Jestem dobry w piciu, a nie studiowaniu go.
– Okej, w takim razie pijemy – mówię. Przechylam kubek i dopijam resztę najszybciej, jak się da.
– Hm – mruczy Robert, patrząc ponad moim ramieniem. Przewraca mi się w żołądku na widok jego zdenerwowania; mam nadzieję, że to nie Hardin, który wrócił, aby opluć mnie jadem jeszcze bardziej. Gdy się odwracam, w drzwiach stoi Lillian, która sama chyba nie wie, czy wyjść, czy nie.
– Czego chcesz? – pytam.
Staram się panować nad zazdrością, ale wino, które płynie w moich żyłach, nie działa na moją korzyść. Robert bierze mój pusty kubek, zanim porwie go wiatr, i znów go napełnia. Mam wrażenie, że chce się czymś zająć, by uniknąć nadchodzącej dramatycznej lub też niezręcznej sytuacji.
– Możemy porozmawiać? – pyta Lillian.
– A o czym tu rozmawiać? Moim zdaniem wszystko jest jasne. – Upijam spory łyk i pozwalam, by chłodne wino wypełniło mi usta.
Co ciekawe, Lillian nie reaguje na moją nieuprzejmość. Po prostu podchodzi do nas i oświadcza obojętnie:
– Jestem lesbijką.
Co? Gdyby Robert nie koncentrował na mnie swoich przejrzystych niebieskich oczu, wyplułabym wino z powrotem do kubka. Przenoszę wzrok z niego na nią i przełykam powoli.
– To prawda. Mam dziewczynę. Z Hardinem tylko się przyjaźnię. – Marszczy brwi. – Jeśli można to tak nazwać.
Znam to spojrzenie. Musiał ją obrazić.
– To dlaczego… – zaczynam mówić. Czy ona jest szczera? – Byliście całkiem zajęci sobą.
– Nie, to on był trochę… dotykalski, jeśli można tak powiedzieć, jak wtedy, gdy położył rękę na oparciu mojego krzesła. Ale robił to tylko po to, żeby wzbudzić w tobie zazdrość.
– Po co miałby to robić? Celowo? – pytam, chociaż znam odpowiedź: by mnie zranić, oczywiście.
– Mówiłam mu, żeby ci powiedział. Przepraszam, jeśli pomyślałaś, że coś jest między nami. Niczego takiego nie ma. Jestem w związku z dziewczyną.
Przewracam oczami i podaję kubek Robertowi, aby dolał mi wina.
– Nie wyglądało na to, żeby ci to przeszkadzało – mówię ostro.
Lillian mierzy mnie szczerym, błagalnym spojrzeniem.
– Nie miałam takiego zamiaru, po prostu nie zwracałam uwagi na to, co robił. Naprawdę cię przepraszam, jeśli poczułaś się zraniona.
Szukam powodów, by obrazić tę dziewczynę, ale żaden nie przychodzi mi do głowy. Jej orientacja to dla mnie duża ulga i choć żałuję, że nie dowiedziałam się wcześniej, to naprawdę nic nie zmienia w sytuacji z Hardinem. Jeśli już, to czyni jego zachowanie jeszcze gorszym, bo celowo próbował wzbudzić we mnie zazdrość, a potem jeszcze podniósł stawkę, mówiąc mi najbardziej nienawistne rzeczy, jakie mógł wymyślić. Przyglądanie się, jak z nią flirtował, nie zraniło mnie nawet w połowie tak bardzo jak jego deklaracja, że mnie nie kocha.
Robert napełnia mój kubek, a ja upijam łyk, nie spuszczając wzroku z Lillian.
– Co sprawiło, że mi powiedziałaś? Zjechał cię, prawda?
Uśmiecha się lekko, po czym siada z nami przy stole.
– Tak.
– Jest w tym dobry – mówię, a ona kiwa głową. Widzę, że jest trochę zdenerwowana, i wciąż muszę sobie przypominać, że to nie ona jest problemem, lecz Hardin.
– Masz jeszcze kubki? – pytam Roberta, który kiwa głową i uśmiecha się z dumą. Czuję trzepotanie w żołądku; to na pewno od wina.
– Nie w kieszeni, ale mogę przynieść jeden ze środka – proponuje uprzejmie. – I tak powinniśmy tam wrócić; usta ci sinieją.
Podnoszę głowę i zerkam na jego usta. Są pełne i różowe; wyglądają na takie miękkie. Dlaczego gapię się na jego usta? To przez wino. Chcę się gapić na usta Hardina, ale on ostatnio używa ich tylko po to, aby na mnie krzyczeć, takie odnoszę wrażenie.
– Jest w środku? – pytam Lillian. Kręci głową. – Okej, w takim razie wejdziemy. I tak muszę odciągnąć Landona od tego stolika, a zwłaszcza od tego całego Maxa – dodaję bez zastanowienia, po czym szybko zerkam na Lillian. – Cholera, przepraszam.
Zaskakuje mnie, wybuchając śmiechem.
– Nic się nie stało, możesz mi wierzyć. Wiem, że mój tata to dupek. Nie odpowiadam. Może nie stanowi zagrożenia dla mojego związku z Hardinem, ale to nie znaczy, że ją lubię, nawet jeśli wydaje się miła.
– Wchodzimy do środka czy… – Robert kołysze się na piętach swoich czarnych półbutów.
– Tak. – Dopijam wino i wstaję. – Idę po Landona. Jesteś pewien, że możesz tutaj pić? W swoim mundurku? – pytam mojego nowego przyjaciela. Nie chcę, by miał kłopoty. Kręci mi się w głowie, a myśl o tym, że może go aresztować jego własny ojciec, sprawia, że zaczynam chichotać.
– Co się stało? – pyta, wpatrując się we mnie.
– Nic – kłamię.
Wchodzimy do środka i podchodzimy z Lillian do naszego stolika. Opieram dłonie o krzesło Landona, a on odwraca się, żeby na mnie spojrzeć.
– Wszystko w porządku? – pyta cicho, gdy Lillian rozmawia z rodzicami.
Wzruszam ramionami.
– No, tak jakby. – Byłoby gorzej, gdybym nie była zaburzoną pijaczką po kilku kubkach wina. – Chcesz z nami posiedzieć? Usiądziemy gdzieś i napijemy się wina… jeszcze więcej wina. – Uśmiecham się.
– Kto? Ona też? – Landon zerka przez stół na Lillian.
– Tak, ona… cóż, jest w porządku.
Nie chcę rozmawiać o życiu intymnym tej dziewczyny przy wszystkich.
– Powiedziałem Kenowi, że obejrzę z nimi mecz w domku Maxa, ale jeśli chcesz, żebym tu został, zostanę.
– Nie… – Chcę, żeby został, ale nie chcę, żeby dla mnie zmieniał plany. – W porządku. Po prostu pomyślałam, że chciałbyś od nich uciec – szepczę, a on się uśmiecha.
– Chciałbym, ale Ken się cieszy, że przyjdę, bo Max kibicuje przeciwnej drużynie. Chyba myśli, że śmiesznie będzie patrzeć, jak obrzucamy się wyzwiskami czy coś takiego. – Pochyla się ku mnie tak, abym tylko ja mogła go usłyszeć. – Jesteś pewna, że chcesz tu zostać z tym chłopakiem? Wydaje mi się miły, ale Hardin będzie pewnie próbował go zamordować.
– Myślę, że da sobie radę – zapewniam go. – Miłej zabawy podczas oglądania meczu. – Pochylam się i przyciskam wargi do jego policzka.
Od razu się odsuwam i zakrywam usta.
– Przepraszam. Nie mam pojęcia, dlaczego…
– Nic się nie stało – śmieje się Landon. Rozglądam się i z ulgą zauważam, że wszyscy są pogrążeni w rozmowie. Na szczęście mój żenujący pokaz uczuć przeszedł niezauważony.
– Uważaj na siebie, dobrze, Tesso? I zadzwoń, gdybyś mnie potrzebowała.
– Zadzwonię. A jeśli się znudzisz, przyjedź tutaj.
– Jasne. – Uśmiecha się. Wiem, że nie znudzi go oglądanie meczu z Kenem. Uwielbia spędzać czas ze swoim jedynym męskim autorytetem; szkoda, że Hardin nie podziela jego entuzjazmu.
– Tato, jestem dorosła – słyszę prychnięcie Lillian.
Max apodyktycznie kręci głową.
– Absolutnie nie ma takiej potrzeby, żebyś biegała sama po ulicach. Wrócisz z nami do domu. Koniec dyskusji.
Ewidentnie jest jednym z tych mężczyzn, którzy uwielbiają sprawować całkowitą kontrolę nad wszystkimi w swoim życiu. Paskudny grymas na jego surowej twarzy to potwierdza.
– Dobrze – pada sfrustrowana odpowiedź jego córki. Zerka na matkę, ale kobieta milczy. Gdybym wypiła jeszcze jeden kieliszek wina, głośno nazwałabym go dupkiem, ale nie chcę denerwować Kena i Karen.
– Tesso, wracasz z nami? – pyta Karen.
– Nie, zostanę jeszcze trochę, jeśli to nie problem.
Mam nadzieję, że się zgodzi. Karen zerka na Lillian, a potem na Roberta, który stoi za mną w oddali. Mam wrażenie, że nie ma pojęcia o orientacji seksualnej Lillian i zirytował ją sposób, w jaki zachowywał się Hardin. Uwielbiam Karen.
– Nam to nie przeszkadza, baw się dobrze. – Uśmiecha się z aprobatą.
– Okej. – Odpowiadam uśmiechem, po czym odchodzę od stolika, nie żegnając się ani z Maxem, ani z jego żoną.
– Możemy iść; jej nie wolno zostać – informuję Roberta, stając obok niego.
– Nie wolno?
– Jej ojciec to palant. W sumie się cieszę, bo nie jestem pewna, co o niej myśleć. Kogoś mi przypomina, ale nie jestem pewna kogo… – Pozwalam tej myśli uciec, gdy idę za Robertem do zamkniętej części restauracji. Kilka stojących w niej stolików jest pustych, stoją na nich tylko niezapalone świece i solniczki oraz pieprzniczki.
Kiedy siadamy, w moich myślach pojawia się posiniaczona twarz Zeda.
– Jesteś pewien, że chcesz tu ze mną zostać? – pytam Roberta. – Hardin może wrócić, a ma tendencję do napadania na ludzi…
Robert odsuwa dla mnie krzesło i wybucha śmiechem.
– Jestem pewien – oświadcza.
Siada naprzeciwko mnie, napełnia nasze styropianowe kubki białym winem i wznosimy toast. Miękkie kubki deformują się nieco i nie brzęczą tak jak szkło. Jest miło i przytulnie, inaczej niż w pozostałej części tego surowego wnętrza.
