Amy i isabelle

Książka zwyczajna, a jednocześnie nadzwyczajna. Prosta historia, życie codzienne jak w wielu domach. Samotna matka, dorastająca córka, szkoła, praca, dom. Opisane relacje, emocje, codzienność są tak prawdziwe, że chwilami ma się wrażenie, że to o mnie. Oczywiście są też dramaty mniejsze lub większe w życiu bohaterek, które pokazują zachowania, zahamowania, uprzedzenia. Książka uświadamia jak ważna jest rozmowa i jak bardzo nie umiemy ze sobą rozmawiać.

Jeszcze niedawno Amy i Isabelle łączyła serdeczna więź, będąca efektem lat spędzonych blisko siebie, wzajemnego zaufania i potrzeby bliskości. Dziś matka i córka mijają się bez słowa i pałają wzajemną urazą. Co podzieliło kobiety? Która z nich popełniła błąd? A może wzajemnie się skrzywdziły?

W powieści “Amy i Isabelle” Elisabeth Strout zabiera nas do niewielkiego miasteczka, w którym wszyscy mieszkańcy się znają, a plotki pokonują uliczki w błyskawicznym tempie. Jego mieszkańcy nie mają zbyt wielu perspektyw i zbyt wielu rozrywek, a życie zdaje się rozgrywać między kościołem i fabryką. Autorka z zadziwiającą precyzją i rzeczowością uchwyciła ten dość rozczarowujący, a przy tym swojski krajobraz, ukazując nie tylko główne bohaterki, ale rzucając nieco światła również na pozostałe, pojawiające się na kartach powieści, postacie.

Strout zdaje się jednak przywiązywać większą uwagę nie tyle do rozwoju akcji, ile do tego, co dzieje się w czterech ścianach zamkniętych domów i serach bohaterek, które nie żywią chęci do dzielenia się swoimi uczuciami. Na naszych oczach pozornie silna więź matki z córką rozpada się na milion kawałeczków, a podążając śladem autorskiego pióra mamy okazję przekonać się, co doprowadziło do zniszczenia tego pięknego porozumienia. Bo nie można mieć wątpliwości, że panujący dokoła spokój, to jedynie cisza przed burzą, a kolejne rozdziały książki pozwalają zrozumieć, jak niewiele czasem trzeba, by życie ostatecznie się zmieniło.

Elisabeth Strout zbudowała poruszający obraz rodzinnych relacji, albo raczej więzi łączącej tę niewielką rodzinę, jaką stanowią w tym przypadku matka z córką. Zawsze razem. Tylko we dwie. Nieco z boku. I to, co rzeczywiście sprawdzało się kilka lat temu, nagle zaczyna uwierać, męczyć, przynosi nieszczęście. Dzieje się to, co wydarzyć się nie powinno, ale może musiało. I ciężko tylko pozbyć się pytania, kto rzeczywiście w tej sytuacji zawinił- może wszyscy, a może nikt?

„Amy i Isabelle” to historia o sekretach, które rozdzielają z najbliższymi. O winie i karze, które zazwyczaj występują blisko siebie. O wstydzie i intymności, które tak często się łączą. O przyjaźni, miłości, ludzkich potrzebach i codziennych tęsknotach. To opowieść tak ludzka i autentyczna, że choć mogłaby wydawać się zwyczajna, to jednak stanowi jedną z tych, w jakich czytelnicy mogą się odnaleźć. Patrząc z boku na młodziutką Amy przypomniało mi się, jaka ja byłam w jej wieku, a to wspomnienie podziałało na mnie bardzo mocno.

Za sprawą tej książki spotkałam się ze Strout po raz pierwszy. I muszę przyznać, że moje wrażenia po lekturze są jak najbardziej pozytywne. To proza pozwalająca się zaangażować, postawić na miejscu bohaterów, na chwilę zamienić swój świat na ich rzeczywistość, a przede wszystkim trochę sobie przemyśleć. Myślę, że warto.

Świetna książka. Uwielbiam Elizabeth Strout, w tej powieści relacje między matką a córką przedstawione są subtelnie i wielowarstwowo. Niezwykle interesująca, trudno się od niej oderwać. Dla mnie - najlepsza powieść autorki jak dotąd, choć zdecydowanie warto przeczytać wszystko tej autorki - klasa sama w sobie.

Elizabeth Strout po raz kolejny mnie uwiodła zwyczajną choć niezwyczajną powieścią.

Tytułowe bohaterki to dwie najbliższe sobie osoby, które się nienawidzą, ale jednocześnie nie mogą bez siebie żyć. To matka i córka żyjące w sennym, nudnym i przewidywalnym Shirely Falls. Są lata 60. XX wieku.

Isabelle jest samotną matką, która pracuje w jedynym sensownym w miasteczku miejscu. Nie ma przyjaciół, znajomych, żyje pracą i córką dla której na bok odłożyła swoje marzenia.

Amy to 16-letnia nastolatka ze wszystkim tego wadami i drobnymi zaletami. Tak niestety jest, nastolatki w pewnym okresie mają więcej wad niż zalet. Bardzo często w ich życiu dzieje się wiele zła, które nie wszyscy rodzice potrafią dostrzec.

Tak jest w przypadku relacji Amy - Isabelle....

Właśnie wtedy Isabelle poczuła po raz pierwszy, że córka jej się wymknęła, że sytuacja jest znacznie bardziej ponura, niż początkowo sądziła; bo w wyrazie twarzy dziewczyny, błysku stłumionej odrazy na słowa matki, pojawieniu się i zniknięciu owego wyrazu Isabelle natychmiast rozpoznała protekcjonalność, która obudziła w niej falę złych przeczuć. (...)

Trudno w kilku zdaniach nakreślić bardzo skomplikowaną relację na linii książkowa matka - córka. Relacja skomplikowana, złożona, wielowarstwowa, a przy tym bardzo trudna do opisania, nie mająca końca, a początek hen daleko. Czy obu bohaterkom uda się porozumieć, naprawić swoje stosunki?

Strout genialnie odmalowała zarówno duszną, ponurą, nie dającą szansy na lepsze jutro atmosferę małego miasteczka. Na tym tle mistrzowsko są ukazane zarówno relacje na linii matka córka, jak i to co siedzi w obu bohaterkach. Dla matki to odłożone i nigdy niespełnione marzenia, plany, ambicje oraz przekonanie, iż zamiast miłości córki ma wiecznie nadąsaną, z pretensjami nastolatkę.

Dla jej córki to...a to sami już przeczytacie w książce. To wszystko to jednak tylko promil właściwych przyczyn i skutków. Sytuacja jest bardziej skomplikowana niż ktokolwiek może sobie wyobrazić.

W opowieść o dwóch głównych bohaterkach oraz kawałki prowincjonalnego USA snuta jest także opowieść o innych mieszkańcach Shirley Falss, którzy wiodą całkiem normalne życie. Nie jest ono jednak pozbawione zarówno radości, jak i smutków i to tych wielkich.,

Nie da się opowiedzieć fabuły Amy i Isabelle. To co wam pokrótce naszkicowałam to zaledwie zarys misternej konstrukcji, wielopłaszczyznowej, takiej odrobinę szkatułkowej historii.

Tę książkę trzeba przeczytać delektując się wspaniałym językiem, niepowtarzalnym klimatem i opisem ludzi, którymi ma się ochotę wiele razy mocno potrząsnąć.

Wspaniała opowieść o rodzinie, przyjaźni, miłości, tym co w życiu ważne, no i o samym życiu.

Pisarka w wyjątkowy sposób przedstawia niezwykle zagmatwane losy kilkorga ludzi, którzy powinni być sobie podporą, najbliższymi przyjaciółmi, a są... Polecam.