Bohater wieków. Z mgły zrodzony. Tom 3

Spotykałem się wielokrotnie z świetnie zapowiadającymi się pierwszymi tomami cyklów, z ciekawym i nowatorskim podejściem do fantasy, jednakże mało któremu autorowi udało się utrzymać to wrażenie przez całą opowiadaną historię. Nie sztuką jest bowiem zachwycić czytelnika pierwszym tomem i dalej po prostu kontynuować fabułę, która choć dobra, nie jest często tym czego by czytelnik oczekiwał. Sztuką jest z każdym kolejnym tomem wciąż zaskakiwać czytelnika i dać mu wspaniałe zakończenie. Dlatego chylę czoło przed talentem Brandona Sandersona, ponieważ jemu to się udało. Nie dość, że Z Mgły Zrodzony to świetna książka - wiele nowatorskich rzeczy w fantasy, jak chociażby allomancja, to kontynuacja Studnia Wstąpienia spełnia wszelkie oczekiwania. Natomiast Bohater Wieków po prostu wgniata w fotel. Dosłownie! Inaczej nie umiem określić tego, co zrobiła ze mną lektura trzeciej części trylogii.

Historia rozpoczyna się dość ponuro i smutno. Cały świat rozpada się... Mgły, które wydawały się nieszkodliwe zabijają ludzi oraz coraz dłuższy czas pozostają w ciągu dnia, powodując obumieranie roślin i tym samym śmierć zwierząt. Popiół wydobywający się z Gór Popielnych pada coraz częściej przykrywając wszystko grubą warstwą, której nie ma powoli kto usuwać. Dzieła zniszczenia dopełniają silne oraz coraz częściej powtarzające się trzęsienia ziemi. Czy nie ma żadnego ratunku dla świata?

"Wiara oznacza, że nie liczy się z tym, co się stanie. Można zaufać, że ktoś nas strzeże. Ufać, że ktoś sprawi, by wszystko było dobrze"

Nadzieje pokładane w Vin nie ziściły się... Jako Bohater Wieków z przepowiedni miała uratować świat, powstrzymać spadający popiół oraz mgły. Tak się nie stało... Tak naprawdę podstępem została nakłoniona do uwolnienia Zniszczenia ze Studni Wstąpienia, które teraz pragnie wyegzekwować swoje prawo - prawo do unicestwienia wszystkiego, co istnieje. Vin wraz z Elendem szukają jakichkolwiek wskazówek, jakie mogą im pomóc w uratowaniu świata. W tym celu poszukują ukrytych jaskiń wraz z zapasami, pozostawionymi przez Ostatniego Imperatora. Domyślał się on, że kiedyś Zniszczenie może zostać uwolnione a jego samego zabraknąć. Zostawił w nich coś jeszcze - wyryte w stali wiadomości, które mają przyczynić się do zapobiegnięcia katastrofie i zniszczeniu świata. Na ich drodze pozostało ostatnie miasto Fadrex - miasto, którym niegdyś władał Cett a obecnie rządzi nim obligator Yomen. Czy w nim odnajdą upragnione odpowiedzi jak uratować świat?

Podobnie jak to miało miejsce w poprzednich dwóch tomach, także i w ostatnim przed każdym rozdziałem została zamieszczona krótka informacja. Zazwyczaj były to odniesienia do Bohatera Wieków, Studni Wstąpienia, czy też o Allomancji i Mglistych. Jednakże niewiele one zmieniały w naszym postrzeganiu świata, jedynie nieco poszerzały wiedzę, nie były tak istotne. Zupełnie inaczej jest w Bohaterze Wieków - tutaj od samego początku notatki są szczegółowe i można by rzec zdradzają wiele interesujących faktów dotyczących fabuły. Błąd Sandersona? Nie. Zostały one celowo tak zaplanowane, by stopniowo budować naszą wiedzę o Zniszczeniu, Zachowaniu, hemalurgii, także o minionych wydarzeniach ujawniając istotne szczegóły. Natomiast bohaterowie w książce nie posiadają takowej wiedzy i niejako błądzą po omacku przez dość długi czas. Taka kompozycja ma ogromną zaletę - tych informacji po prostu nie byłoby gdzie umieścić bez szkody dla budowanego napięcia i niepewności w fabule. Dlatego, uważam to za niezwykle przemyślany i dopracowany pomysł, który w pełni ukazuje nam ogromny talent i kunszt Brandona Sandersona do tworzenia wspaniałych historii.

"Dobrzy ludzie tak samo łatwo zabijają w imię tego, czego pragną jak źli ludzie… tyle tylko, że pragną innych rzeczy"

Warto w tym miejscu powiedzieć kilka słów o bohaterach. Na mnie największe wrażenie w tej części zrobiły dwie postacie: Elend oraz Spook. Ten pierwszy przeszedł niezwykłą metamorfozę i stał się prawdziwym cesarzem, który potrafi odsunąć na bok uczucia, poczucie winy i dylematy moralne i zrobić to, co trzeba dla większego dobra. A przy tym wciąż potrafi być tym idealistą i marzycielem, jakiego znamy z pierwszego tomu. Spook, niedoceniany przez ekipę staje się wreszcie kimś, przestaje czuć się niepotrzebny i odrzucony. Rozwija się na naszych oczach i stara się dorównać legendzie, jaką stał się Kelsier.

Zapewne wielu z Was ciekawiło, podobnie jak mnie w jaki sposób tworzy się inkwizytorów, kollosy i co z nimi mają wspólnego kandra, prawda? W Bohaterze Wieków znajdziecie odpowiedzi na to pytanie i nie tylko. Okazuje się, że istnieje również trzecia umiejętności, obok allomancji i ferruchemii, mianowicie hemalurgia, która to wykorzystuje metale (kolce, czy ogólnie kawałki metali) do czerpania mocy z ciał innych osób, zazwyczaj Mglistych. Jest to zdecydowanie mroczna i bardzo "brudna" umiejętność, a która ma ogromne znaczenie dla fabuły trzeciego tomu.

Przechodząc powoli do końca powiem, że Bohater Wieków to książka niezwykła i magiczna. Nigdy bym nie przypuszczał, czytając Z Mgły Zrodzonego, że tak historia może się tak skończyć. Jeśli macie swoje pomysły, czy też przypuszczenia, to porzućcie je. Sanderson postarał się i pokazał kto jest prawdziwym mistrzem fantasy! Przez cały czas trzeci tom nas zaskakuje i powoli ukazuje wyłaniający się zamysł, który autor zapoczątkował już na pierwszych stronach Z Mgły Zrodzonego. Najważniejsze pytanie: jakie w takim razie było zakończenie? Wbrew pozorom jest to trudne pytanie, ponieważ wrażenie nie robi ono samo, lecz ostatnie kilkadziesiąt stron, które niesamowicie trzymają w napięciu oraz ujawniają największe sekrety świata. Zakończenie jest melancholijne, nie do końca szczęśliwe i takie być powinno. Gdyby wszystko skończyło się dobrze niczym w szczęśliwej bajce, Sanderson straciłby w moich oczach. Jest ono również w pewien sposób niezwykle piękne i dające nadzieję na nowy, lepszy początek.

Wznowienie trylogii Z mgły zrodzony przez Wydawnictwo MAG było strzałem w dziesiątkę. Jestem niezwykle szczęśliwy, że mogłem poznać tą niezwykle barwną i oryginalną historię, która bije na głowę wiele książek, które do tej pory czytałem. Bynajmniej nie są to czcze słowa. Dla mnie nazwisko Brandon Sanderson na okładce książki stało się samym synonimem gwarancji na udaną lekturę i kupuję w ciemno wszystko co zostanie wydane po polsku tego autora. Jeśli nie znacie książek Brandona Sandersona to co tutaj jeszcze robicie? Daję Wam gwarancję, że się na nim nie zawiedziecie!

Vin i Elend oraz ich przyjaciele robią wszystko, by wygrać walkę ze Zniszczeniem. Szukając kryjówek z zapasami przygotowanymi przez Ostatniego Imperatora próbują odkryć, co ten chciał im przekazać w swoich tekstach. Czy jednak da się walczyć z bogiem? Z istotą, która potrafi zmienić to, co zapisano i mąci w ludzkich umysłach lepiej, niż ktokolwiek?

Tom pierwszy zapewnił mi cudowną rozrywkę. Drugi? Bardzo młodzieżowy, często głupi i z wieloma problemami sprawiał, że nieco się podłamałam. A trzeci? Cóż, choć nie mógł zmazać grzechów „Studni wstąpienia” to wypadł całkiem przyzwoicie, zwłaszcza, że jak każdą książkę z tej serii czyta się go wprost błyskawicznie.

Początkowo czułam się troszkę zagubiona, głównie przez to, że nie zorientowałam się, że Vin z nastolatki zmieniła się w dwudziestokilkuletnią kobietę. Autor zrobił dość znaczny przeskok czasowy między tomem drugim i trzecim i albo tego nie zaznaczył zbyt wyraźnie, albo ja nie doczytałam. Niemniej, wydaje mi się, że bardziej prawdopodobna jest ta druga opcja. Poza tym jednak akcja poprowadzona jest bardzo, ale to bardzo zgrabnie. Sanderson miał wyraźnie pomysł na cały cykl, a to, że tom drugi chyba nieco go przerósł to już nieco inna para kaloszy.

„Bohater wieków” zmienia się trochę w typowe fantasy przygodowe: jeździmy z miejsca na miejsce, tam mamy do wykonania jakieś zadania i próbujemy zrozumieć, o co chodzi z tym całym Zniszczeniem, by je pokonać. Wykonane jest to jednak w całkiem ciekawy sposób. Sanderson naprawdę porządnie wykreował swój świat i przynajmniej ja po prostu nie umiem nudzić się, odkrywając kolejne jego części. Nie powiem jednak, bym była „Bohaterem wieków” nadzwyczaj zachwycona: to po prostu była dobra przygoda, którą miło mi się czytało i o której po prostu będę pamiętać.

Dobrze wiem, że wielu interesują bohaterowie, więc pozwolę sobie wtrącić o nich trzy grosze :) Vin i Elder jako główne postacie nie irytowali mnie już tak, jak potrafili robić to w części drugiej: dorośli, zaczęli rozumować logicznie. Cały czas jednak czuje, że to nie są moje ukochane postacie o których będę myśleć. Dalej bardzo lubię Opiekuna, Sazeda, choć część jego zachowań była po prostu nudnawa. Kandra, czyli powiedzmy, „mgielny szpieg” o imieniu KanPaar też ma ciekawy wątek, który ma swoje znaczenie dla fabuły. Chyba jedynie Spook wydał mi się... zbyt inny. Zbyt dorosły i zbyt nieprzypominający postaci z poprzednich tomów, jednak jestem w stanie to wybaczyć autorowi, zwłaszcza, że przecież od tomu drugiego minęło kilka lat, a teraz jest po prostu ciekawszy.

Zdecydowanie muszę pochwalić autora za samo zakończenie. Oczywiście, nie będę go tu zdradzać, ale Sanderson swoją trylogię zamknął w bardzo zgrabny sposób, przy tym nieco mnie zaskakując. Nieco, bo oczywiście przy tego typu literaturze, idącej w stronę młodzieżowej, trudno o końcówkę, która mogłaby to zrobić w zupełnie spektakularny sposób. Przy okazji autor zamknął wszystkie wątki i wszystkie trzy części bardzo ładnie trzymają się kupy.

Nawet, jeśli tomem drugim poczuliście się nieco zawiedzeni to jeśli macie możliwość, spokojnie sięgnijcie po zakończenie trylogii. Naprawdę trzyma poziom, jest ciekawa i warta uwagi. A tym, którzy serię mają jeszcze przed sobą polecam po prostu zabrać się za tom pierwszy, jeśli tylko mają na to ochotę.