Duchy Jeremiego

"Uczyłem się raczkować. Niezbyt mi to wychodziło, bo chociaż chciałem iść do przodu, cofałem się, a to było strasznie frustrujące , tak samo frustrujące jak ostatnie tygodnie na wsi. Ten ruch, na który nie mam wpływu, chociaż wydaje się łatwy. Zostawić za sobą kawałek podłogi i ruszyć dalej."

Czytając książkę mogę śmiało stwierdzić, że byłam przerażona ilością złych zdarzeń, które spotykały dwunastoletniego chłopca. Jak odnaleźć się w tak nietypowej rodzinie z tyloma problemami? Dziadek z alzheimerem, sąsiadka dziadka- Maria to Żydówka, która ma za sobą życie w obozie koncentracyjnym, babcia, która także jest Żydówką, przeżyła złe czasy, lecz straciła całą rodzinę, ciotka Estera okazuje się być lesbijką. Do pakietu "szczęścia" matka Jeremiego jest chora na raka. Autor wprowadza Nas w ten świat nie szczędząc kataklizmów i gamy uczuć, którymi obdarzamy głównego bohatera. Co zadziwiające, mino tylu zdarzeń historia jest spójna i logiczna, nie zostajemy zamęczani zbędnymi wątkami.

Jeremi wraz z matką są zmuszeni przeprowadzić się do dziadka, ze względu na brak funduszy. Po czasie jedynym marzeniem bohatera jest powrót do dawnego domu i dzielenia podwórka z przyjacielem. W nowym miejscu zamieszkania nie widzi dobrych perspektyw, jak i musi pracować, pomagać dziadkowi w gospodarstwie. Wiedząc, że głównym powodem przeprowadzki jest brak pieniędzy postanawia je zarobić. Może i ten zarobek nie jest poprawny, lecz przez to widzimy jak młody chłopak usiłuje dążyć do celu i wierzy, że mama na pewno wyzdrowieje.

Choć Jeremy musi szybko dorosną i uporać się z wieloma problemami, to i tak pozostaje w nim szczypta dziecka. Wiele sytuacji interpretuje po swojemu, nie potrafi zrozumieć lub źle postrzega, co wyjaśnia zakończenie książki. Czytając widzimy bunt, przekleństwa, chęć gry w piłkę czy choćby najzwyklejszych spotykań z przyjacielem. Język w książce całkowicie odnosi się do głównego bohatera, nie mamy tutaj wtrąceń z dorosłego życia. Rient ukazuje nam swój talent polegający na pozostaniu przy temacie, nie wrzuca swoich przemyśleń, uczuć. Czytając skupiamy całą uwagę na nastolatku w morzu problemów, jego przeżyciach, aż docieramy do końca. Smutnego i wstrząsającego końca.

Choć książka jest napisana lekki piórem i czyta się ją bardzo szybko, to porusza istotne oraz trudne tematy. Po przeczytaniu byłam zmuszona usiąść w ciszy i pomyśleć, przetrawić ukończoną lekturę.

Mogę śmiało stwierdzić, że zostałam poruszona tą historią, a miejsce gdzie znajduje się serce- zabolało. Ile mamy szczęścia żyjąc z ludźmi, których kochamy?

"Raz chciałem zabić mojego dziadka, miałem nawet plan z alibi. A jak chcesz kogoś zabić, ale naprawdę zabić, to musi być miłość.Teraz to wiem, bo wcześniej myślałem, ze to właśnie wszystko jest, tylko nie miłość, ale to później opowiem. "

[Adres usunięty]

"Duchy Jeremiego" w imponujący sposób łączą powagę i ciężar poruszanych tematów z prozą dnia codziennego. Z jednej strony to opowieść o stracie, o próbie rozprawienia i pogodzenia się z przeszłością oraz piętnie, jakie pewne wydarzenia po sobie zostawiają. Natomiast z drugiej to – niepozbawiona humoru i lekkości – historia Jeremiego. Historia o jego niezwykłej więzi z matką, o zmaganiu się z trudami i wyzwaniami dorastania oraz o młodzieńczej chęci życia bez ograniczeń, po swojemu.

Powieść Rienta na nic się nie sili, jest nieustająco sobą, a w tej swojej naiwności i bezpretensjonalności zwyczajnie trafia do podświadomości i emocji czytelnika. Porusza, wzrusza, wywołuje uśmiech i mając w sobie niezwykły czar, sprawia, że będziemy chcieli do nich niej wiele razy powrócić.

Cała recenzja do poczytania na stronie:

[Adres usunięty]

Główny bohater to młody chłopak, ma dwanaście lat, ale jak na ten wiek, ma bardzo trudne życie. Świat Jeremiego zdaje się wymykać mu z rąk. Matka chłopca choruje na raka, dowiaduje się ON że jest Żydem, a na dodatek odkrywa wielki sekret skrywany przez jego rodzinę. Sekret, który mówi o babci Jeremiego, o kobiecie która została ocalona z Zagłady, a jednak zabiła się, bo nękały ją różne duchy. Chłopak nagle musi dorosnąć, zmierzyć się z chorobami które panują w rodzinie, z przeszłością, która nie jest łatwa do zrozumienia, w tym wszystkim musi jeszcze odkryć siebie. Dwunastolatek i przeciwności losu, które są zbyt duże jak na jednego młodego człowieka.

"Duchy Jeremiego" poruszają wiele trudnych kwestii, tworząc razem całość, która poruszy niejedną osobę. Autor przytoczył tematykę Zagłady, życia w obozach, nazistowskich Niemcach, wprowadził smutek i pobudził czytelników do rozmyślań o tym, co już za nami, a także o tym, co może nas jeszcze spotkać. W książce główną rolę odgrywa także śmierć, jest ona wszechobecna, dotyczy przecież życia każdego z nas, jest nieunikniona. Jednak jest wiele pytań jakie przychodzą na myśl dwunastolatkowi, wiele trudnych myśli które kłębią się w jego głowie.

Coś, co czyni tę książkę wyjątkową, inną od innych jest fakt, że autor napisał ją z perspektywy dwunastolatka. To Jeremi jest narratorem, mówi do nas, co jest bardzo autentyczne. Nie obserwujemy tego jakby z boku, a czujemy się, jakby ten chłopak opowiadał nam swoje przeżycia, myśli, wątpliwości i lęki. Momentami czuć tą dziecięcą mowę, jednak także dojrzałość jak na taki wiek. Warto także zwrócić uwagę na to, że książka skupia się także na rodzicielstwie, potrzebie czułości, zainteresowania. Trudno uwierzyć, że jedna książka może poruszyć aż tyle ważnych tematów, ciągle aktualnych i skłaniających nas do rozmyślań.

"Duchy Jeremiego" zdecydowanie trafiają w punkt i wzruszają, poruszają w nas wiele uczuć, sprawiają że wychodzą one z nas. Łza kręci nam się w oku, gdy dzieją się smutne rzeczy, ale uśmiechamy się gdy czytamy o miłych momentach, trochę utożsamiamy się z Jeremim... bo każdy z nas był dzieckiem, dla każdego z nas wiele spraw było niezrozumiałych i często po wielu latach możemy żałować pewnych naszych decyzji. To książka która urzeka prostotą, ponieważ nie jest napisana jakimś wytwornym językiem, ale z perspektywy dwunastolatka. Jednak ta prostota urzeka, sprawia że nie możemy się oderwać od tej historii, czując cały czas pewien melancholijny nastrój, idealny do rozmyślań o sobie, o naszych bliskich, o przeszłości i tym co dopiero przed nami.

Mierząc się z chorobą mamy, Jeremi próbuje jednocześnie zrozumieć zagmatwaną historię własnej rodziny. Zagłada zdaje się mieć w tej powieści wiele twarzy.

Czasami książki nas po prostu magnetyzują- okładką, tytułem, rekomendacją. Czujemy, że musimy je przeczytać. Koniecznie. Prędzej czy później. Ale na pewno. Wiemy, że ich lektura to jedynie kwestia czasu. Dokładnie to czułam spoglądając na zastanawiającą okładkę „Duchów Jeremiego”.

Mogłoby się wydawać, że to kolejna powieść młodzieżowa, której autor próbuje zdobyć kilka punktów poprzez wplatanie w fabułę istotnych treści i aktualnych tematów. Można by pomyśleć, szczególnie na początku, że to ładna historia, ale próżno doszukiwać się w niej czegoś nowego czy zaskakującego. I choć może przez chwilę takie refleksje znalazłyby dla siebie usprawiedliwienie, to szybko doszlibyście do przekonania, że takie założenia nie mogłyby po prostu być bardziej mylne czy krzywdzące.

„Duchy Jeremiego” to opowieść napisana ręką nastoletniego chłopca. I dokładnie to widać i czuć podczas lektury. Burzę uczuć, próbę zrozumienia otaczającego świata, nieśmiałe przebijanie się dojrzałości przez dziecięcą powłokę, wystawione na wierzch hormony. A przede wszystkim uczucia, które trudno zdefiniować. Rient bardzo trafnie i z wielką pasją oddaje charakter chłopca, którego życie potoczyło się nieoczekiwaną i nieakceptowaną ścieżką. Zwraca uwagę na jego większe i mniejsze problemy oraz lepsze i gorsze decyzje.

Podążając śladem pierwszoplanowej narracji, poznajemy Jeremiego, za którym mógłby stać każdy z nas. A na pewno już wszyscy podobnie jak ON przeżywaliśmy okres nastoletniego buntu połączony z wielkimi zmianami, na jakie nie byliśmy przygotowani. Muszę przyznać, że młody wiek bohatera dodatkowo potęgował odczuwane emocje. Jego próba wyrażenia siebie, uchwycenia tego, co nieuniknione, konieczność dostrzegania szans i omijania kłód, które los rzuca pod nogi… Czytając miałam wrażenie, jakbym przeniosła się kilkanaście lat wstecz i przeżywała drugi raz ten okres, wcale nie tak kolorowy, jak mogłoby się przecież wydawać.

Na kartkach książki Jeremi musiał szybko dorosnąć. Wziąć na barki wszystkie ciężary świata. Znaleźć usprawiedliwienie dla spotykających go krzywd. W kolejnych rozdziałach teraźniejszość oddaje miejsca przeszłości, a iskrzące barwy muszą ustąpić odcieniom szarości. Rient wprowadza w głowie chłopca zamęt, rzucając go na głęboką wodę i zmuszając, by zmierzył się z tematami, jakie mogłyby przytłoczyć nawet starszą osobę. W „Duchach Jeremiego” przeszłość dopada każdego i każdy zdaje się pokutować za nieswoje grzechy.

Autor podszedł do tej opowieści bardzo dojrzale. Zaimponował mi połączeniem tematów i sposobem, w jaki je przedstawił. Wiele się działo, dużo można było poczuć, a jeszcze więcej pomyśleć. Znakomite, aktualne i ważne kwestie zostały przedstawione wspaniale, z dumą i powagą. Rient oddaje zasługi tym, których pamięta historia, jednocześnie nie umniejszając nikomu z nas. Podczas lektury poczułam się ważna i pomyślałam, że to mogłaby być moja historia, a przynajmniej odnalazłam w niej wiele z własnego życia. I ta uniwersalność, prawdziwość i szczerość mają tutaj olbrzymie znaczenie.

Przeczytałam szybko, ale zostanie ze mną na długo. A kiedy już zbliżałam się do końca, to oczy nagle zrobiły mi się mokre, a tekst się zamazał. Strasznie mnie ta powieść zasmuciła. Ale właśnie takiej książki szukałam. Takie emocje są zawsze mile widziane.