Dygot

Dziwna książka. I to nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Musiałam poznać, polubić. „Dygot” Jakuba Małeckiego opowiada o ludziach żyjących gdzieś, gdzie diabeł mówi dobranoc. To daleka prowincja – tam mieszka Jan Łabendowicz. Wybucha II wojna światowa a ON służy u pewnej Niemki. Kiedy nadchodzi Armia Czerwona Frau Eberl prosi go żeby zabrał ją do swoich. Na początku Jan się zgadza, później zostawia ją na polu. Niemka przeklina go i drugi syn rodzi się biały. Jest Albinosem. I myślałam że tylko w Afryce tacy ludzie mają pod górkę mówiąc eufemistycznie. A okazuje się że i w Polsce istnieją zabobony. „Ty mocy masz w sobie tyle a tyle, byś mógł babci pomóc, ozdrowić babcię, wystarczyłoby troszeczkę krwi twojej. Rozpruć brzuszek i porozdawać chorym to, co masz w brzuszku”. Kiedy Wiktor – Albinos jest już dorosły spotyka na swojej drodze Emilię i jak to było w tej piosence – kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach – zaczynają żyć wspólnie. On – biały człowiek, ona – poparzona po wybuchu granatu. Rodzi im się jedyny syn Sebastian. I po latach Sebastian znajdzie zabójcę swojego ojca. Książka wielowątkowa, niejednoznaczna, przepełniona takim realizmem magicznym, do końca nie wiadomo co tu jest jawą a co snem. Polecam.

Niewygodny. Realistyczny. Okrutny. Magiczny. Wciągający.

Świat w "Dygocie" jest zbudowany z detali, opisanych w bardzo konkretny, miejscami wręcz skrótowy sposób.

Kilka zdań, a niekiedy pojedyncze wyrazy wystarczą by opowiedzieć historię, wnikliwie opisać postać czy zbudować atmosferę. Nie ma tu zbędnych słów, a język jest niezwykle plastyczny i świetnie przemawia do wyobraźni. To sprawia, że książka wciąga od pierwszej strony.

A o czym jest "Dygot"? O inności, trudach życia, zmienności losu, ludzkich słabościach, szukaniu swojego miejsca, przesądach i tajemnicach, a także o tym, że jedna decyzja może zmienić całe nasze życie.

Choć książka miejscami nie jest łatwa, a w kilku miejscach trzeba wziąść głębszy oddech, to i tak nie sposób jej odłożyć póki się nie przeczyta ostatniej strony.

Zarówno "Dygot" jak i "Ślady" pokazują, że Jakub Małecki ma wyjątkowy talent do snucia małych opowieści i lepienia z nich sieci historii ludzkich.

Jestem zauroczona. Czytając płynie się wraz z autorem. Uwielbiam taki sposób pisania. Na pewno sięgnę po inne pozycje tego autora.

Książka jest emocjonalną opowieścią o życiu polskich rodzin na prowincjach, o ich problemach i faworyzowaniu lepszej części społeczeństwa od wszelkich odmienności, co zostało przedstawione na przykładzie rodziny Łabendowiczów i Geldów. W obu rodzinach pojawiają się dzieci, które z czasem stają się inne niż reszta społeczeństwa – wyróżniają się pod względem wyglądu – przez co ich życie staje się pasmem smutku, nieszczęść i samotności. Losy obu rodzin krzyżują się (w dość przewidywalny sposób), miłość łączy dwoje odmieńców, a dzięki ogromnemu uczuciu na świat przychodzi ich całkowicie zdrowy potomek.

Autor zapewnił czytelnikowi podróż w czasie – od wojen i czasów PRL-u, aż po współczesność. Skupił się głównie na przedstawieniu swojego wyobrażenia (a może po części też swoich doświadczeń?) minionych już lat na przykładzie polskiej wsi. Początkowo nie mogłam zupełnie wkręcić się w książkę – pierwsze 100 stron było prawdziwą męczarnią, później okazało się, że wyjątkowość powieści nie tkwi w jej fabule, a między jej wierszami. Mimo że z czasami PRL-u osobiście miałam niewiele wspólnego, poraziła mnie rzeczywistość powieści..

Bohaterowie przedstawieni zostali w bardzo naturalistyczny sposób, żadne z nich nie dysponuje nadnaturalną mocą, przez co odbiór powieści jest jeszcze łatwiejszy, a oni sami stają się jeszcze bardziej rzeczywiści i idealnie dopasowani do wykreowanej przez autora wsi. Borykają się z biedą i samotnością, które stale dotykają mieszkańców niezurbanizowanych obszarów. W książce Małeckiego został poruszony też bardzo istotny temat odmienności jednostek w społeczeństwie, który do tej pory występuje (nie tylko w przypadku biedniejszych społeczności), a do tej pory stanowi dość istotny problem. Okazuje się, że prześladowanie i wyśmiewanie może bardzo skutecznie uprzykrzyć komuś życie, doprowadzając go do załamania i całkowitego wyalienowania.

Mimo pozornego negatywnego charakteru powieści, pojawiają się również wątki miłosne, będące istną wisienką na torcie. To właśnie one doskonale obrazują prawdziwość życia i zasadę, że raz bywa lepiej, a raz gorzej.

Mimo całej masy zalet, w powieści pojawiają się też wady, które w moim przypadku skutecznie powstrzymały mnie od fali ochów i achów. Przede wszystkim, wspomniany już wcześniej specyficzny wstęp, który zupełnie mnie nie zachwycił, a nawet powiem, że prawie odstraszył i odebrał całą przyjemność z zagłębiania się we wstępie lektury. Kolejnym elementem, który niespecjalnie przypadł mi do gustu, jest zlanie wszystkich czasów w jedną kupę, bez ich ewidentnego rozdzielenia (były rozdziały rozdzielające wyszczególnione lata, ale jak dla mnie było to niedostateczne) – została zachowana odpowiednia ciągłość czasowa, bez żadnych nagłych skoków w przeszłość czy przyszłość, ale mam wrażenie, że na niektóre elementy powieści, zabrakło autorowi pomysłu i je „przyspieszył”, co też wzbudza we mnie uczucie braku staranności.

Przyznam szczerze, jako okładkowa sroka, że grafika na Dygocie całkowicie mnie zahipnotyzowała i zauroczyła. Wiem, że jedni jej nienawidzą, natomiast ja należę do tych, którzy ją uwielbiają. Po przeczytaniu książki stwierdzam, że teraz darzę ją jeszcze większym uczuciem, bo wiem, że w fabule znajduje się odniesienie do okładkowego, białego jak mleko chłopca. A dodatkowo jest super fotogeniczna, za co jeszcze bardziej mi się podoba!

Podsumowując – uważam, że książka Jakuba Małeckiego jest warta zakupu i przeczytania, nawet jeżeli uważacie, że to nie są Wasze klimaty. Jest to powieść z pewnością niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju, na którą warto się zdecydować. Początkowo nie mogłam zrozumieć fenomenu tej książki, jednak z dotarciem do jej zakończenia byłam w stanie to zrozumieć (chociaż zupełnie go nie przejawiałam). Małecki pisze językiem prostym, ale posługuje się nim w bardzo staranny sposób.

Nie chciałam ,,Dygotu” odkładać, bo sprawiał mi ogromną przyjemność z czytania. To opowieść o prostych ludziach z prowincji, o takich ludziach jak my wszyscy, którzy kleją swoją rzeczywistość z rzeczywistości i magii, broniąc się przed złem, szukając dobra, wierząc w świat. Bardzo dobra, bardzo!

Miejscami straszna, miejscami zabawna, urocza, groteskowa, pełna kolorów błota i kapusty. ,,Dygot” kusi, żeby czytać dalej i dalej. Szczerze polecam.

,,Dygot” opowiada prowincjonalną historię o zwykłych ludziach, którzy muszą stawić czoła sile dobra, urokach i przekleństwach życia. Historią zwykłych ludzi uświadamia, że ktoś lub coś rzuca na nas los, byśmy musieli stawić mu czoła. Obecność diabła w tej książce odczuwa się przez szelest kartek, czuje się małość człowieka wobec jego siły. Emocje jakie ludzie w sobie noszą, ich słabość i sił jest tu jak na dłoni.

,,Dygot” należy do tych smacznych, kuszących słowem powieści pełnych zdarzeń które po prostu trzeba śledzić. Świetne momenty metafizyczne, pełne niepokoju, klimat mistrzowski. Małecki napisał dobrą powieść i należy mu się uwaga i uznanie.

"Życie zatacza koło, życie musi zatoczyć koło, inaczej się nie da”.

Każdy człowiek pragnie szczęścia na swoje własne równanie. Dla jednych to miłość, przyjaźń, zdrowie dla innych przygoda, przyjemność, rozkosz dla jeszcze innych, święty spokój.. I to, czy w życiu wierzysz w przypadek, czy w przeznaczenie – ma znaczenie tylko dla Ciebie, bo świat dla nikogo się nie zatrzyma, a czas choć złudnie wydaje się, że leczy rany, on tylko oswaja chmurność..

O życiu, wiekuistym dygocie serca, duszy i ciała. O wietrze, słońcu i śniegu. O przenikaniu się przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. O mocy i niemocy. Sprawiedliwości i niesprawiedliwości. O „milczeniu nienarodzonych”, „krzyku niemowląt”, „porażkach z grawitacją”, „pierwszych chwiejnych krokach”, o „ryku po zbiciu kolana”, o „szybszym biciu serca”, i o „drugim człowieku”. O zauroczeniach, ślubach, rozwodach, bójkach, pojednaniach, rozczarowaniach. O pracy, zmęczeniu, pasji i nudzie, o satysfakcji, złości, zazdrości i wyrzutach sumienia. O śmierci, pogrzebach i wolnej woli.. O życiowych wyborach i obliczach prawdy. O cierpieniu duszy i o cierpieniu ciała. I w końcu o uleczeniu, które czasem nigdy nie nadchodzi..

O tym jest „Dygot” Jakuba Małeckiego. Autor w z pozoru prostej historii zamyka cały ból istnienia, sens życia i jego bezsens, małość i bezkres. To co łatwo powiedzieć i to, co nie chce przejść przez gardło. Porusza, wzrusza, zachwyca..

Polecam, bo inaczej się nie da. Ta wrażliwość zdecydowanie porusza najczulsze struny, przywołuje wspomnienia, budzi skojarzenia, składnia do przemyśleń i daje ku temu olbrzymią przestrzeń, którą każdy może urządzić wedle własnych doświadczeń.

Autor opisał losy dwóch rodzin, Geldów i Łabendowiczów nakreślając przy tym bardzo dobrze charakterystykę dziejów społecznych przeprowadzając czytelnika przez każdą z epok, od czasów przedwojennych po współczesne.

Najciekawszym wątkiem jest wprowadzenie postaci Wiktora, który jest albinosem. Albinos na polskiej wsi to synonim zła wrodzonego, szatana i przyczyna wszelkich nieszczęść. Wiktor to chłopak, który ma bardzo pod górkę, niezrozumiany, bardzo wrażliwy, przeżywa wszystko mocniej.

Emilia, jako dziecko zostaje ciężko poparzona, blizny zajmują prawie całe jej ciało z wyjątkiem twarzy. Wyobcowana, ale wciąż radosna, rozwija się , nie chowa przed światem. Pewnego dnia poznaje Wiktora. Czy ten związek ma szansę się udać?

Poznajemy też Sebastiana, jedynego syna Wiktora i Emilii, o którym można powiedzieć " zdolny, ale leń". Najchętniej spędza czas na piciu piwa z kolegami, zdaje maturę, ale nie ma zamiaru iść na studia. Jego losy były dla mnie bardzo ciekawe. Buntowniczy z natury, cwaniak i imprezowicz odkrywa zalety dużego miasta. Czy przyjdzie mu się opamiętać czy czynniki zewnętrzne go do tego zmuszą?

Autor w ciekawy sposób przedstawił zaściankowość polskiej wsi i nie tylko. Plotki powtarzane z ust do ust sieją zniszczenie i doprowadzają do tragedii. Ludzie widzą w albinosie szatana, a to jedynie ich własny obraz odbija się w nim.

Kolejny plus to dobrze zbudowane postaci. Autentyczni tak, że aż przerażający. Dojka, Cyganka rzucająca klątwę, Niemka przeklinająca Janka, czy pijący Kazimierz. Wszyscy oni są autentycznie oryginalni.

Brutalny realizm przeplata się z groteską. Nudne życie tańczy walca z grozą życia. Odważna powieść, godna polecenia.

Ciekawa lektura, gdzie pies to Koń, a koń to Pies.

Książki Jakuba Małeckiego poruszają głębokie struny wewnątrz ludzkiej duszy, wprawiając je w dygot... Autor posiada niezwykłą wrażliwość literacką i talent do poruszania emocji czytelnika słowem, obrazem wytworzonym w głowie przy pomocy tego słowa. To niezwykłe. Wszystkie książki autora, które do tej pory poznałam wywołały u mnie ten sam efekt głębokiego poruszenia. Chcę ciągle poznawać ich więcej, ale jednocześnie odczuwam potrzebę robienia przerwy między kolejnymi lekturami, ponieważ są bardzo angażujące. Nie w sensie wciągającej fabuły, lecz dźwigania bagażu skomplikowanych, trudnych emocji i doświadczeń opisywanych bohaterów. To jest jednocześnie piękne i trudne przeżycie.

Mam problem, by jednoznacznie ocenić "Dygot", gdyż przez całą książkę czekałam na moment kulminacyjny, na wzrastające napięcie, które do niego prowadzi i... nie doczekałam się. Miałam wrażenie, jakby "Dygot" był wyciętym fragmentem dziejów kilku pokoleń pewnych rodzin, których historie się splatają. Miałam problem z wyczuciem czego w ogóle dotyczy główny wątek. Pomimo tego książka zostanie na długo w mojej głowie. 🤍

Ludzie obawiają się odmienności, a każdy przejaw innego zachowania czy innego wyglądu, innych poglądów, jest piętnowany. Dzieje się tak w dużej mierze ze strachu przed innością, a strach ten popycha ludzi do irracjonalnych zachowań. Nawet dziś, we współczesnym i wydawałoby się racjonalnym świecie, wierzy się, że osoby odmienne mają coś wspólnego z szatanem, przypisuje się im rozmaite cechy i właściwości. Dlatego też w niektórych kulturach ludzie posuwają się nawet do morderstwa wierząc, że na przykład krew czy części ciała mogą leczyć czy przynosić szczęście.

Skoro dziś, kiedy wiemy iż wiele z odmiennych zachowań czy cech wyglądu może mieć swoje źródło w chorobach, a szczególnie chorobach genetycznych, że mogą być rezultatem wypadku, wciąż inność piętnujemy, to jak to musiało wyglądać w powojennych czasach? Z jakimi przekonaniami, zabobonami, negatywnym nastawieniem musieli się mierzyć ludzie niepełnosprawny czy po prostu inni? Przejmująco pisze o tym Jakub Małecki, w swojej najnowszej powieści pt. „Dygot”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa SQN pozycja to zdecydowanie najlepsza i najbardziej dojrzała z książek autora, a jednocześnie najbardziej przerażająca. Niemal namacalne są dla nas reakcje ludzi, opisywany tu ból, cierpienie, poniżenie, a z tekstu wyłania się niewesoły obraz człowieka, który – w przeciwieństwie do zwierzęcia – potrafi krzywdzić bez wyraźnego powodu.

Książka jest lekturą trudną, nie tylko z uwagi na ilość wątków czy występujących osób, ale z uwagi na treść i emocje, które nam w jej trakcie towarzyszą. Śledzimy losy dwóch rodzin, nierozerwalnie splecione ze sobą poprzez miłość, ale to nie Emilka i Wiktuś i ich związek ludzi odrzuconych przez świat, jest sednem książki. Jest nim cierpienie, przemijanie. Autor w wyjątkowo brutalny sposób uświadamia nam, że śmierć czeka każdego z nas, że życie składa się nie tylko z dobrych, ale również złych momentów, a są przypadki, że te złe dominują. A nawet determinują życie wszystkich dookoła, skazując ich na bolesne doświadczenia i trwanie bez perspektyw.

Geldowie i Łabendowiczowie wydają się być tak właśnie szczególnie okrutnie doświadczani przez los. Może to sprawa karmy, która wraca? Przynajmniej z takim przekonaniem żyje i znosi kolejne ciosy od życia Jan Łabendowicz. Uważa, że wszystko co dotyka jego rodzinę jest konsekwencją tego, iż nie pomógł uciekającej Niemce, Frau Eberl, która w trakcie wojny sprzyjała jego rodzinie. On zaś zostawił ją na pastwę losu w Kruszwicy, wiele kilometrów od granicy, którą chciała przekroczyć. Jakby wyczuwając przyszłość i swój koniec Niemka przeklęła zarówno jego, jak i Irenę, a także jego nienarodzone dziecko. Kiedy na świat przyszedł syn Jana, chłopiec o śnieżnobiałej skórze, Albinos, mężczyzna był przekonany, że to kara.

Za co w takim razie został ukarany Bronek Gelda? Za niewierność? Kiedy jego ukochana kilkuletnia córka Emilka pada ofiarą wybuchu, mężczyzna wie, że Cyganka miała racje. Powiedziała mu kiedyś, że jego córka wyjdzie z piekła, a trawiona przez pożar kamienica bez wątpienia była samym jego środkiem. Poparzeniu uległo ciało dziewczynki, szczęśliwie ocalała tylko twarz choć i tak było wiadomo, że nie będzie miała łatwego życia. Odrzucona przez rówieśników pociechę znalazła w naukach ścisłych, w studiach, a następnie posadzie nauczycielki.

Nie mogło być chyba bardziej tragicznej pary, niż spalona dziewczyna i chłopak o białej skórze. A jednak poznali się na organizowanej przez Geldów potańcówce, a Wiktor w związku z nią widział nadzieję na to, by wszystkie demony z jego życia, wszystkie falujące kształty nabrały ostrości. Niestety była to złudna nadzieja, bo wkrótce świat upomniał się o niego …

Powieść Małeckiego jest nieoczywista, wymyka się wszelkim schematom. Pozostawia w naszym życiu pustkę, a jednocześnie zwraca uwagę na to co istotne – na pewne wartości i przekonania. Bez wątpienia wracając do „Dygotu” odkryjemy za każdym razem coś innego, zresztą sama lektura jest powolnym książki smakowaniem.

"Dygot" to powieść osadzona na polskiej wsi, saga wiejska, obejmująca fabułą lata 1938-2004, a tym samym losy kilku pokoleń bohaterów. Przez karty powieści przetacza się cała plejada niezwykłych postaci, niesamowitych, często tragicznych losów i cała paleta emocji i namiętności, które nimi targają. Co podoba mi się u Małeckiego, to to, że świat realny przeplata się często z czymś nierzeczywistym i nieokreślonym. Twarda wiejska rzeczywistość i życie, które nie pozwala na oderwanie się od ziemi, doskonale współgra z realizmem magicznym, którym naznaczona jest powieść. Jest w tej książce coś, co nie pozwala się od niej oderwać. Z jednej strony czujemy chęć poznania dalszych losów bohaterów, z drugiej strony podziwiamy misterny sposób w jaki autor pozlepiał wydarzenia w całość, używając bardzo pięknego, literackiego języka.

"Dygot" to powieść o nas samych. Targających nami namiętnościach, tym co nas buduje, ale i niszczy. To opowieść o życiu, często zwyczajnym aż do bólu, ale jeszcze częściej do bólu raniącym. Historia "Dygotu" uświadamia nam, że każdy nasz wybór może mieć wpływ nie tylko na to jacy będziemy w przyszłości, ale i na przyszłe losy naszych dzieci, a nawet kolejnych pokoleń. Każda przeżyta chwila nie jest bez znaczenia, a każde doświadczenie może nas wzmocnić lub doprowadzić na skraj. Bo jak powiedział jeden z bohaterów książki „prawdziwymi szaleńcami są ci, którzy patrzą na to wszystko dookoła i pozostają normalni. Każdy, kto ma trochę oleju w głowie, musi w końcu zwariować”. Więc by nie zwariować, trzeba czasem ochłonąć od tego wszystkiego i nabrać dystansu. Na przykład czytając dobrą książkę. "Dygot" się nada.

Wow, jakże się tą książkę czytało! Jestem pod dużym wrażeniem kunsztu pisarskiego autora. Książka opowiada o losach dwóch rodzin w okresie przedwojennym, wojennym, powojennym i współczesnym. Dwie rodziny, całkowicie od siebie różne, w których zyciu przypadek odgrywa wielką rolę i sprawia, że ich losy się łącza. Opowiada o życiu na polskiej prowincji, o przesadach i niezrozumieniu inności. Dawno już nie czytałam tak pięknie napisanej książki. Losy bohaterów wciągają, a od książki nie można się oderwać.

Są dla mnie książki, o których łatwo jest pisać, z którymi chcę się z wami dzielić już w trakcie czytania. Zdarza mi się już wtedy robić notatki i na wszystkim, czym popadnie zapisywać myśli. Są książki, takie jak ta, gdzie słowa nie przychodzą tak łatwo do głowy, bo i książka nie jest zbyt łatwa w odbiorze.

"Mówili, że to kara za życie w ciągłym grzechu i za brak potomstwa".

Z ręką na sercu, podjęłam drugą próbę przeczytania kolejnej książki Jakuba Maleckiego. Pierwszą odłożyłam. Co do DYGOTU, to było to. Zanim otwarłam książkę, nie zerknęłam nawet na jej opis. Po prostu postanowiłam dać sobie drugą szansę. Długo zastanawiał mnie pomysł na okładkę. To właśnie ona i nazwisko wystarczyło mi, żeby ponownie zacząć przygodę. Nie była ona najprzyjemniejsza, nie ze względu na treść, lecz na historię, nie zawsze wesołą. Prawdziwe życia, przeżyte ze swoimi niedoskonałościami.

"W ciszy nie umiała już żyć, w ciszy czuła się niespokojna, jakby coś zaraz miało się wydarzyć, a ona nie chciała, żeby się cokolwiek wydarzało".

Przez ponad 60 lat wczytujemy się w miłość i nienawiść, w szczęście i nieszczęście polskich rodzin. Ta książka, mimo kilku pozytywnych wydarzeń, daje nam zapamiętać jednak te gorsze chwile. Zmusza i skłania nas do refleksji. Co by było, gdyby.. Tak jak i w naszym życiu. Nic nie jest kolorowe.

Czytanie o pokoleniach nie jest łatwe, musimy pogodzić się z tym, że ktoś odchodzi, ktoś się rodzi, życie się toczy. Tak jak i nasze. To nas przeraża i budzi strach. Liczy się tu i teraz. Więc czytając taką historię, wiążemy się z nią emocjonalnie, z wykreowanymi postaciami i ich podjętymi decyzjami.

Autor przeskakiwał w postaciach i zdarzeniach i czasem to utrudniało mi czytanie. I jak to ja, nie będę wam opisywała, co się dzieje z bohaterami, trzeba wziąć książkę do ręki i samemu poddać się czasu przeszłości.

To zdecydowanie wyjątkowa lektura o prawdziwym życiu i prawdziwych ludziach, bez koloryzowania, po prostu realna. Opowieść, którą powinien przeczytać każdy z was.

Zdradzę wam, że już wiem skąd pomysł na okładkę.

Ps. Książka była nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2015 lubimyczytać[Adres usunięty] w kategorii Literatura piękna.

„Dygot” Jakuba Małeckiego świetna lektura opisująca losy poszczególnych osób z problemami natury psychicznej. Są odrzucenie przez społeczeństwo, napiętnowani przez swoją inność. Upośledzenie, zachowanie, albinizm, deformacje itp. Opis bardzo szczegółowy po przeczytaniu widzi się tego człowieka tak jakby stał przed tobą. Losy wszystkich. Bohaterów są ze sobą splątane. Początek przekleństwa tak jakby nie miał końca, ponieważ odnawia się w następnym pokoleniu. Możemy tutaj zobaczyć okrucieństwo , a zarazem głupotę innych w stosunku do głównego bohatera jakim jest chłopak dotknięty albinizmem. Nikomu nic nie zawinił, a wszyscy wieszają na nim tzw. „ psy”, uważają , że całe zło to przez niego. Są to czasy powojenne, ale i późniejsze gdzie alkoholicy, narkomani to też zło tego świata. Książka świetnie napisana, można ją przeczytać jednym tchem, a jeżeli nie to cały czas chodzi po głowie co dalej. Bardzo polecam.

Drogi Czytelniku, zabieram Cię w podróż w czasie. Lądujemy w 1938 roku i poznajemy niezwykłe losy zwykłych ludzi. Pasy zapięte? Gotowy?

Akcja książki rozpoczyna się od momentu, kiedy Frau Eberl przeklina Jana Łabendowicza za to, że nie udzielił jej pomocy, kiedy ona uciekała przed Armią Czerwoną. Następstwem tych wydarzeń było to, że jego żona urodziła Wiktora - syna o jasnej karnacji. Chłopiec jako albinos był niezwykły, wyróżniał się wśród ludzi, ale ta cecha przysporzyła mu również wielu problemów. Jego życie było pełne zawirowań, posądzany był o niestworzone rzeczy oraz krytykowany przez wiele osób. Poza potomkami Jana i Ireny w książce poznajemy losy Bronka i Heli. Bohaterowie Ci również nie mieli łatwego życia, ponieważ ich córka została poparzona i ledwo uszła z życiem.

Historia na początku przedstawia dwie zupełnie inne rodziny, gdzie każda z nich ma swoje problemy i zmagania z codziennością. Z czasem niespodziewanie Autor postanowił połączyć losy wszystkich bohaterów. Jedni z nich spotykają się w przyjemnych okolicznościach, inni w nieco mniej przyjaznych.

ciąg dalszy: [Adres usunięty]

Jakub Małecki ten rok zaliczy do niezwykle udanych. Premiera "Rdzy" dobitnie utwierdziła czytelników w przekonaniu, że warto sięgać po młodego, polskiego autora. Ja sama uległam "Rdzy" i wątpię bym przeczytała w tym roku lepszą książkę.

"Dygot" to moje trzecie spotkanie z Małeckim i opisywaną przez niego rzeczywistością. Czas wojny i następujące po niej lata to ulubione czasy autora. Bohaterowie "Dygotu" również ich doświadczają. Wiktor to człowiek inny. Z początku odrażający, onieśmielający i budzący strach. Jego bladość, niezrozumiała wśród mieszkańców polskiej wsi, z czasem oswojona jako tajemniczy albinizm na zawsze stygmatyzuje jego życie i jego życie zakończy. Jednak ludzie nie wiedzą do końca jakie życie ma Wiktor, co widzi, co słyszy i co czuje. Jakub Małecki ponownie porusza w swojej książce bardzo ważny temat. Odmienność. Stygmatyzowanie. Naznaczanie. Kiedy Wiktor spotyka "czekających na niego za wiaduktem" pomyślałam, że w dzisiejszym świecie ciągle jeszcze można spotkać takich ludzi. Ludzi, którzy ze strachu przed innością, z braku wiedzy reagują przemocą, siłą chcą pokonać innego.

"Dygot" to ważna opowieść o ludziach, polskiej mentalności zmieniającej się wraz z biegiem lat. Szalone lata 90-te kojarzone z kiczem i eksplozją możliwości są tak samo trudne dla Sebastiana – syna Wiktora, jak lata wojny dla Jana. Z innych powodów, ale jednak trudne. Ballada o polskiej prowincji (jak głosi okładka) jest niesamowicie przepełniona emocjami, ludzkimi dylematami i siłowaniem się z życiem na rękę. Tylko kto w tym pojedynku jest silniejszy?

W zalewie skandynawskich kryminałow, sensacji, naglych zwrotow akcji, wszelkich trikow, ktore maja przykuc uwage czytelnika - pojawia sie ta zaczarowana ksiazka o zwyczajnym zyciu zwyklych ludzi. Piekna. Przypomina proze Olgi Tokarczuk i taka wroze kariere. Polecam, to literatura najwyzszych lotow.

Gdy przed ponad miesiącem rozwodziłam się w zachwytach nad najnowszą powieścią autora, nie sądziłam, że przyjdzie mi sięgnąć po jego starsze książki tak szybko. Nie ukrywam, nie brakowało mieszaniny niepokoju i dystansu, zwłaszcza gdy nasłuchałam się stwierdzeń, że to właśnie Rdza jest póki co najlepszym dziełem pisarza - szybko jednak zignorowałam przypominający mi o tym fakcie głos w mojej głowie i dałam się ponieść kolejnej niebywałej historii (kolejnych niebywałych historii, w końcu to nie opowieść o jednym człowieku, a kilku pokoleniach). Ponownie połknęłam ją na raz, ponownie skończyłam z burzą wypełniających mnie emocji i ponownie przyjdzie mi z nie lada trudem złożyć jakiekolwiek sensowne zdanie. Ale spróbujmy.

W gruncie rzeczy, przy pierwszej styczności z autorem, nie wiedziałam do końca, czego się spodziewać. To było jak powolne odkrywanie czegoś zupełnie nowego, z czym nie miało się wcześniej styczności, nie wiedząc jeszcze, czy jest to coś zachwycającego, czy wręcz przeciwnie. Trochę jak błądzenie w labiryncie, który trzeźwo ocenić można dopiero po jego opuszczeniu - wtedy z całą pewnością ośmielimy się stwierdzić, czy brak bądź obecność niespodzianek po drodze była czymś intrygującym czy nie. W Rdzy błądziłam. Nie wiedziałam, czy mam się spodziewać nagłych zwrotów akcji, czy spokojnej ballady, czy mam zwracać uwagę na szczegóły, skupić się na teraźniejszości, emocjach, relacjach, czy dać się ponieść refleksji. W moim przypadku proza Małeckiego zyskała przy drugim spotkaniu. Sposób prowadzenia narracji, powolne splatanie rozrzuconych sznurków w jeden, podróże przez dekady - to było jak powrót do rodzinnego domu, do czegoś znanego. I tym samym, znając fundamenty, nie musiałam już myśleć nad intrygującą budową powieści, oddałam się temu, co naprawdę chciało zostać przekazane.

I znów, jeśli ktoś szuka fajerwerków, tutaj ich nie znajdzie. To nie jest miejsce dla nich, fajerwerki zarezerwowane są dla miast. Wieś jest cicha, tworząca z pozoru idylliczny obraz, ale za to potrafi skrywać okrutniejsze historie. To właśnie uderza najbardziej - prawdziwe uprzedzenia, które kilkadziesiąt kilometrów dalej, w wielkim mieście, są uważane za anegdotkę nawiązującą do zamierzchłych czasów, na prowincji są czymś powszechnym. Albinos na ulicy może co najwyżej przyciągnąć kilka ciekawych spojrzeń, godzinę drogi od miasta jest uważany za wcielenie szatana, obarczane o nieudane plony, którego krew leczy wszelkie dolegliwości. Wydaje się nieprawdopodobne, dlatego tym bardziej daje do myślenia.

Tym, co w książkach Małeckiego zachwyca najbardziej, jest kalejdoskop ludzkich losów. Przez karty powieści przewija się kilka pokoleń i choć ma się wrażenie, że w takiej plątaninie życiorysów nie sposób się nie zgubić, to jest wręcz odwrotnie. Obserwujemy kolejne postaci, które kończą żywot rozpoczęty kilkadziesiąt stron wcześniej. Nie da się przejść obok tego obojętnie, przemijanie i ludzkie tragedie uderzają, wymuszają refleksję. Dochodząc do końca człowiek poruszony jest nie tylko ważniejszymi wątkami fabularnymi, co również tłem. Nie da się zrozumieć tego fenomenu, nie doświadczając tego na własnej skórze.

Dlatego zdecydowanie polecam. Warto. Po prostu.

[Adres usunięty]

"Życie to jeden wielki dygot"

Powieść Dygot to historia trzech pokoleń, splecionych ze sobą losów dwóch rodzin od czasów przedwojennych, aż do współczesności. Na tle zachodzących przemian społecznych Jakub Małecki snuje liryczną opowieść o życiu, miłości, klątwie, tragedii, przemijaniu, trudnych wyborach, odkupieniu i zawiedzionych nadziejach. W cudowny, prosty sposób opisuje człowieka i jego zmagania ze swoim losem, z prowincjonalnością i zabobonnością polskiego społeczeństwa. Życie bohaterów to chwile szczęścia przeplatane tragicznymi zdarzeniami, to ich codzienne decyzje, złe i dobre wybory.

Czym zatem jest ten tytułowy dygot? Dygot to drżenie, to nagły wstrząs. Z dygotów składa się życie każdego z nas. Z dygotów strachu, niepewności, miłości, namiętności, bólu aż do zatracenia. Życie to jeden wielki dygot.

Poetycka narracja powieści uwiodła mnie już od pierwszej strony, zatraciłam się w niej bez reszty. Autor następujące po sobie zdarzenia przedstawia w sposób niezwykle piękny i klimatyczny. Cudownie uchwycony aspekt przemijania każe nam przystanąć i zastanowić się nad nieuchronnością końca i życiem, które zawsze zatacza koło. Jest to książka, o której nie zapomnę, Dygot pozostanie we mnie już na zawsze.

"Jesteś krzyk, jesteś dygot, jesteś kropla w rzece"

"Życie zatacza koło, życie musi zatoczyć koło, inaczej się nie da. Ty siałeś krzywdę i krzywdę teraz zbierasz"

Jakiś czas temu obiło mi się o uszy, że "Dygot" Jakuba Małeckiego to bardzo dobra książka. Prawdę powiedziawszy rzadko sięgam po tego typu literaturę, ale postanowiłam zrobić wyjątek, tym bardziej, że już czeka na mnie najnowsza powieść autora.

Polska prowincja. Przestrzeń kilkudziesięciu lat, kilku pokoleń. Jan Łabendowicz odmawia pomocy uciekającej Niemce. Ta rzuca na niego klątwę. Wkrótce na świat przychodzi syn Jana, jednak nie jest to zwykłe dziecko. Nienaturalnie blade. Białe włosy. Jak to bywa w okrutnym świecie, Wiktor szybko staje się tematem plotek, obiektem drwin, wyzwisk i tym podobnych. Tymczasem córkę Bronka Geldy dosięga klątwa Cyganki. Emilka zostaje ciężko poparzona. Na życie zarówno Łabendowiczów, jak i Geldów wpływa wiele sytuacji, zdarzeń, a także przepowiedni. W końcu obie rodziny łączą się w dość nieoczekiwany sposób poprzez związek Wiktora i Emilii, a po wielu latach zostaje rozwiązana zagadka tragicznego wydarzenia.

Ta książka jest po prostu niesamowita. Mroczna, tajemnicza, zaskakująca. Na pewno nie należy do powieści łatwych, ale przy tym czyta się ją bardzo szybko i z zainteresowaniem. Wracając do jej niesamowitości. To historia, która dzieje się na przestrzeni kilku pokoleń. Widać, jak zmieniają się czasy, wartości. To także pokazanie inności, która dawniej, zwłaszcza na prowincjach, była wytykana palcami, przeklinana, uznawana za wcielenie zła. Z tym wiąże się również mrok tej powieści. Negatywna siła ciągle gdzieś się przewija. Nie zawsze jest widoczna gołym okiem. Po prostu, wyczuwa się ją. Tajemnicza śmierć jednego z bohaterów to również bardzo ciekawy, zaskakujący i ważny element tej powieści.

Przepowiadanie przyszłości, klątwy, stereotypy. Tego tutaj także nie zabrakło. Kiedy sprawdzają się wypowiedziane słowa, wszystko staje się bardziej przerażające. Ma się wrażenie, że nic nie da się już zrobić, zmienić. Przekleństwo, przed którym nie da się uchronić. Co za tym idzie, kiedy rodzi się Wiktor, który, jak się okazuje, choruje na albinizm, staje się obiektem drwin poprzez stereotypy. Przecież takie dziecko na pewno jest gorsze. Każde odstępstwo od przyjętych norm, nie jest wszak mile widziane. Nikt nie zastanawia się nad tym, że takie zachowanie wobec niego, może nie skończyć się dobrze. Człowiek "obdarzony" innością często musi się mierzyć z nieprzychylnie nastawionym otoczeniem, co z pewnością utrudnia mu normalne życie. Zaczyna zadawać sobie pytania. Dochodzi do takich, a nie innych wniosków.

"Dygot" to niełatwa powieść. Wymagająca. Poruszająca ważne tematy o inności, ale nie tylko. Nostalgiczna, mroczna i szokująca. Chociaż rzadko sięgam po tego typu powieści, ta już samym opisem na okładce bardzo mnie zaintrygowała, a kiedy zaczęłam lekturę, nie mogłam od niej odejść. Bardzo mi się spodobała i z chęcią niebawem rozpocznę "Ślady". Z kolei "Dygot" polecam osobom, które lubią niebanalne książki nienależące do łatwych i przyjemnych.

[Adres usunięty]

"...bała się już wielu rzeczy. Głównie tego, ze w jej życiu nic już się nie wydarzy."

Powieść zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Poprowadziła mnie w świat złożoności, dramatyzmu i piękna ludzkiego życia. Skłoniła do refleksji i głębokiej zadumy nad istotą naszych losów, towarzyszących nam silnych emocjach i pragnieniach. To walka o szczęśliwy byt, ale też nieustanne przeświadczenie o potrzebie i możliwości dotknięcia najważniejszych jego wartości. Zawiedzione nadzieje, niespełnione marzenia, przekreślone szanse, bitwa o uchwycenie sensu istnienia, odnalezienia się w splocie codziennych wydarzeń, czucia bliskości z innymi ludźmi, potrzebie namiętności, akceptacji i zrozumienia jednostkowych odmienności. Uwielbiam taką poetycką narrację wypełnioną pięknym słowem, wrażliwością, celnością spostrzeżeń, wymowną symboliką i malowniczym klimatem.

Książkę czyta się z ogromnym zainteresowaniem, dokonując wielu intelektualnych wycieczek, analiz podobieństwa scenariuszy ludzkich losów, nieuchronnego mierzenia się z niewypełnionymi potrzebami, wołaniem o zabliźnienie ran duszy. Strach przed poczuciem utraty życia, lęk przed uciekaniem jego fragmentów, obawa przed zapomnieniem i monotonią życia, w którym nic się nie dzieje, a codzienność nie spełnia pokładanych w niej oczekiwań. Ale to również ufność, wiara i wewnętrzna potrzeba, aby trwać, łapać ulotne chwile szczęścia, cieszyć się nimi i pielęgnować je w swojej pamięci. A nade wszystko wspaniale i wzruszająco przedstawiony aspekt przemijania, pokoleniowej wymiany, przy zachowaniu intensywności uczuć i pragnień. Ogromne zrozumienie wewnętrznych zmagań człowieka, pięknie nakreślone emocje postaci, sugestywnie oddane ich myśli, pragnień i obsesji.

Bardzo wszechstronny i wstrząsający obraz ludzkiej prowincjonalnej doli, silnych korzeni pochodzenia determinujących życie, trudno się od nich uwolnić, przerwać łańcuszek pokoleniowych zależności i naznaczeń. Bohaterowie powieści w mniej lub bardziej udany sposób poszukują własnej tożsamości, tocząc zmagania nie tylko z samym sobą, ale również ze środowiskiem i społecznymi wzorcami zachowań. Niemal każdy dzień staje się polem bitwy, krążeniem wokół wzajemnie odpychających się sił przeznaczenia i przypadkowych zdarzeń. Jakże wiele widzimy w nich podobieństw do nas samych, bo przecież dygot to zawirowania naszego życia, nagłe wstrząsające i dramatyczne zdarzenia, nieoczekiwane chwile czystej radości i szczęścia, drżenia naszych myśli, drganie różnorodnych emocji, dreszcze pogoni za spełnieniem, ciarki choroby, to też trzęsienie w postaci narodzin i śmierci.

[Adres usunięty]

Wiem, że to dopiero styczeń, ale odkryłam już najlepszą książkę bieżącego roku. Lata temu czytałam Błędy Małeckiego, ale to, co stworzył w Dygocie przechodzi moje najśmielsze wyobrażenie.

Obraz polskiej wsi ukazany oczami dwóch prostych rodzin: Gelda i Łabendowicz. W jednej urodził się chłopiec o skórze białej jak śnieg, w drugiej dziewczynka poparzona została przez ogień. Ludzka podłość w takich sytuacjach nigdy nie znała granic, również tu zaczynają się szykanowania i rzekoma kara za grzechy. Społeczeństwo pełne jadu oraz nienawiści. Miejscowi wariaci i spełniające się przepowiednie.

Dygot zaserwował mi prawdziwą ucztę dla słowa, bo to jedna z niewielu książek w której właśnie słowo, staje się najważniejsze. Bohaterowie, historia nie mam do nich zastrzeżeń, tylko że opisy i zaskakujące porównania, decydują o wadze całej opowieści.

Podróż przez ubiegły wiek z prędkością światła oraz poziomem, jaki dopomina się o nagrodę Nike. Ludzie zawieszeni w czasie, trwający z pozoru bez żadnego konkretnego celu.

Piękno, brutalność, prostota, REWELACJA!

Rzadko sięgam po powieści obyczajowe, ale w przypadku tej treści i zakrawającej o perfekcję okładki, nie mogłam jej sobie odpuścić. Kiedy słyszę dodatkowo, że jest to książka inna niż wszystkie; zadziwia, przeraża i odkrywa wiele tajemnic, to wiem, że już przepadłam.

W tej pozycji nie mamy do czynienia tylko z jednym głównym bohaterem. Jest to powieść wielopokoleniowa, gdzie początek mamy w roku 1938, a kończy się w 2004. Te spektrum czasu pozwala nam wysnuć wniosek, że będziemy mieli styczność z przemianami dotyczącymi: pokoleń, ustroju, a nawet i samego myślenia. I to wartość dodana w tej pozycji, ponieważ sprawny czytelnik odszuka w niej pewną perełkę, którą warto zapamiętać na dłużej. Na okładce dostrzegamy napis: Naznaczona wstrząsającą tajemnicą ballada o pięknie i okrucieństwie polskiej prowincji. I pod tym zdaniem się podpisuję.

Historia tu przedstawiona nie jest banalna, gdyż krążymy wokół tematów zakazanych i niecodziennych. W końcu albinizm w dawnej Polsce (i w niektórych zakątkach świata do dziś) było czymś nowym, tłumaczone wyłącznie wierzeniami i związano je z przekleństwem. Stąd też, dzięki Jakubowi Małeckiemu mamy dostęp do świata, gdzie albinizm bohatera, poparzenia i blizny drugiej bohaterki, wydają się być napiętnowane i z góry skazane na okrutny los. W moim mniemaniu saga rodzinna źle brzmi, ale świetnie opisuje tą historię, która jest tajemnicza, czasami odrażająca, ale zarazem ciekawa i dlatego chcemy brnąć w jej treść dalej i dalej.

Nie wiem dlaczego, ale gdy czytałam Dygot, jakoś tak przypomniała mi się Zbrodnia i kara Dostojewskiego. Ten obłęd i irracjonalność ma coś wspólnego z książką Jakuba Małeckiego. Gdy czytamy tę pozycję, a raczej poszczególne rozdziały, które zwiastują nam dany rok wydarzeń, sami niechybnie przenosimy się do tych czasów. Nie przyznam, że styl Autora jest łatwy w odbiorze, ponieważ krąży ON wokół czegoś lirycznego i nieoczywistego. To jest sztuka, by za pomocą prostych słów stworzyć tekst dosadny, ale i inny zarazem. Nie wiem jak inaczej opisać ten styl, jest bezbłędny i ciekawy, jednak trzeba się w niego odpowiednio wczytać.

Wspomniana prowincja jest niecodzienna, ale jego mieszkańcy w jakiś sposób porażają głupotą, owymi wierzeniami, zapędami i chociaż nie mi oceniać dawne dzieje, to jednak chyba tak było. Coś co było nowe, traktowano je jak nasienie szatana i próbowano się tego pozbyć. Ważne dla tamtych ludzi było dobro domu i rodziny, a jak wiadomo wierzeniom bardzo łatwo ulec. Jakub Małecki w sposób konkretny i przejrzysty przedstawił tamte czasy, ale również nie zapomniał o dalszych pokoleniach i ich zmian, gdy w ich życie wkraczało nowe millenium.

Nie czytam takich historii zbyt często, a nawet teraz po Dygocie mogę śmiało stwierdzić, że za rzadko sięgam po taką literaturę. Autor w tej powieści ukazał najwartościowszą rzecz, z jaką przyszło mi się spotkać w literaturze: że czasy w których żyjemy mają wpływ na nasze myślenie, czyny i ostatecznie kierują naszym życiem. Stąd też ta ballada o pięknie, brzydocie, przemijaniu i przede wszystkim samotności ma taki uniwersalny, a zarazem niejednoznaczny wydźwięk.

O niektórych pozycjach nie da się zbyt wiele napisać, bo czasem brakuje słów i tym razem nie jest inaczej. Dopóki nie przeczytasz tej pozycji czytelniku, to nie będziesz wiedział co miałam na myśli.

Ta książka była dla mnie jak życie w pigułce. Jak wszystko to, z czego składają się nasze chwile – często kompletnie niedostrzegalne szczegóły, które kształtują nasze wyobrażenia o świecie i rzeczywistość. Dygot oderwał mnie od smutku, co dawno nikomu się nie udało…