Dziewczyny Wyklęte 2 - Szymon Nowak - fragment książki
Kiedy wybuchła wojna, Irena Grzywacz miała 19 lat. Urodziła się w 1920 roku w Bednarach Kolonii, wiosce niedaleko Łowicza. Jej tata Władysław był ślusarzem kolejowym, a mama Zofia z domu Cedrowska zajmowała się domem. Kiedy pojawiło się młodsze rodzeństwo Ireny – Ryszard i Helena, rodzice postanowili przenieść się do Łowicza. Najpierw zamieszkali przy ulicy Kaliskiej, potem na ulicy Tkaczew, by ostatecznie osiąść w piętrowym drewnianym budynku przy ulicy 1 Maja, naprzeciwko kolejowego dworku. W tym czasie Władysław Grzywacz awansował w pracy na stanowisko zawiadowcy Odcinka Zabezpieczenia Ruchu Pociągów w Łowiczu.
Irena uczyła się w Państwowym Liceum i Gimnazjum Żeńskim im. J.U. Niemcewicza w Łowiczu. Najbardziej lubiła przedmioty humanistyczne. Była wychowana patriotycznie i dlatego wstąpiła do Przysposobienia Wojskowego Kobiet (PWK). W liceum wybrano ją na komendantkę hufca PWK. Wraz ze swoimi podopiecznymi uczestniczyła często w uroczystościach państwowych i wojskowych 10 Pułku Piechoty (pp) stacjonującego w Łowiczu. W maju 1939 roku zdała maturę, a wakacje spędziła na obozie PWK w Spale. Od października planowała podjąć studia dziennikarskie w Warszawie, lecz wobec niemieckiej napaści wszystkie jej plany, sprawy, miłości stały się w jednej chwili mało ważnymi błahostkami. Tym bardziej że i leżący w centrum kraju Łowicz miał odczuć wkrótce cierpki i spopielony posmak wojny.
***
Oberfeldwebel Adolf Bauer spojrzał w słoneczną tarczę widniejącą po prawej stronie ciasnego szyku bombowców. Według jej po- łożenia starszy sierżant próbował określić godzinę, a kiedy to mu się nie udało, zerknął na zegarek. Była czternasta dwadzieścia. Już od dwudziestu minut lecieli nad Polską. Celem kilkudziesięciu nowoczesnych samolotów bombowych Heinkel He-111 był dworzec kolejowy w Warszawie. Lecieli na wysokim pułapie i raczej nic im nie groziło. Jednak dowódca grupy celowo ominął nasycony obroną przeciwlotniczą obszar Łodzi i Kutna. W rejonie pierwszego z tych miast zespół Bauera zaatakowały dwa polskie myśliwce, ale wobec zwartej formacji i silnego ognia kaemów Polacy musieli się wycofać. Teraz w spokoju zbliżali się do celu, a Bauer, patrząc na leżącą pod heinklami ogromną przestrzeń bogatego kraju, miał czas rozmyślać o toczącej się od kilku dni wojnie i walkach swojej formacji. Przypominał sobie, jak pierwszego dnia zawstydzeni koledzy meldowali przełożonym o bombach zrzuconych na cywilne domy i tłumaczyli się, dlaczego pociski chybiły wyznaczonych strategicznych celów. Zamiast reprymendy usłyszeli tylko, że III Rzesza prowadzi wojnę totalną i nie ma tu miejsca na jakiekolwiek sentymenty względem zaatakowanego wroga. Drugiego dnia już nikt nie zgłaszał nieprawidłowości, a niektórzy specjalnie celowali w charakterystyczne budowle kościołów i szpitali. Inni dla zabawy strzelali z kaemów po uciekających w dole przez drogi i pola polskich cywilach, siejąc ogólne spustoszenie i jeszcze większe przerażenie. Potem, już w bazie meldowali o trafieniach bombami w budynki koszar i dworców oraz o zniszczeniu ogniem karabinów całych polskich plutonów wojska. Tak wyglądała wojna totalna, bez pardonu dla przeciwnika – jak mówił o niej wódz Rzeszy, która miała trwać tysiąc lat. A co przyniesie dzisiejszy dzień?
Kiedy niemiecka formacja znalazła się nad polską stolicą, niepocieszony dowódca musiał zawrócić cały zespół. Pomiędzy Warszawą a samolotami kłębiły się gęste, nieprzeniknione ciemnoszare chmury. Nawet wprawne oko bombardiera nie było w stanie odnaleźć w dole wyznaczonego celu – dużego węzła kolejowego. Tym razem chmury skutecznie skryły polską stolicę, a heinkle z całym zapasem niewykorzystanych bomb skierowały się nad cele zastępcze, na zachód, aby zaatakować dworce i tory kolejowe na linii Warszawa–Poznań. Zespół, w skład którego wchodziła maszyna Bauera, odleciał w stronę Łowicza.
***
Niedziela 3 września miała być dniem przełomowym w toczącej się wojnie niemiecko-polskiej. Z samego rana Polskie Radio podało, że Wielka Brytania i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę. Wiadomość ta wywołała prawdziwy entuzjazm wśród Polaków i uspokoiła nerwowe nastroje. Od rana w Łowiczu dyskutowano tylko o tym, kiedy do walki ruszą Francuzi i jak długo potrwa ta wojna, oczywiście już zwycięska dla Polaków i ich sprzymierzeńców. Czy to będzie kwestia dni, tygodni czy – według najgorszych sceptyków – miesięcy. W kościołach biły dzwony, a na mszach świętych śpiewano „Boże, coś Polskę”. Nad miastem świeciło mocne słońce, jakby i ono chciało podkreślić uroczysty charakter niedzieli i zachęcić mieszkańców do beztroskich poobiednich spacerów.
Irena po ukończeniu kursu wojskowego na letnim obozie czuła się potrzebna Polsce i armii. Jako komendantka PWK chciała działać, walczyć, a nie siedzieć bezczynnie w domu. Wraz ze swoją drużyną dziewcząt próbowała wkręcić się do jakiegoś oddziału rezerwistów maszerującego na coraz bliższy front. Bez rezultatu. Później oferowała się ze swoimi umiejętnościami sanitariuszki w miejscowym szpitalu, ale wtedy jeszcze nie istniało zapotrzebowanie na taką pomoc. Nie było rannych, a chorym wystarczała pełna obsada zawodowego
