Epidemia

Doktor Rudolf Richter wysoki, postawny okulista, pochodzący z Niemiec, współzałożyciel Kliniki Richtera w Los Angeles nagle zapada na nieznaną zakaźną chorobę.

Dobrze wiedział jako lekarz, że jest to choroba śmiertelna, a jeszcze do tego wie, że to będzie początek epidemii.

Gdy lekarz umiera, nagle na tę chorobę masowo zaczynają chorować inni lekarze, ale także pacjenci oraz zwykli ludzie.

Liczba ofiar rośnie lawinowo, a władze nie potrafią znaleźć przyczyny.

Wtedy wyznaczono Marissie Blumethal-młodziutką lekarkę z Centrum Kontroli Epidemiologicznej w Atlancie, aby rozwikłała tę skomplikowaną zagadkę.

Marissa była najmłodsza w rodzinie, pozostając w cieniu trzech braci starszych i zimnego, apodyktycznego ojca neurochirurga, dlatego dziewczynka nie miała warunków, aby wyrosnąć na osobę zdecydowaną i pewną siebie.

Marissa wynotowała z kart choroby różnorakie dane, dotyczące: wieku, płci, stylu życia, środowiska zawodowego i bytowego każdego z pacjentów i każdemu poświęcała osobną stronę w notatniku.

Jednak dość szybko doszła do wniosku, że ma do czynienia z mocno zróżnicowaną grupą.

Poza doktorem Richterem w gronie pacjentów znalazła się sekretarka pracująca w dziale kartotek medycznych, dwie gospodynie domowe, hydraulik, agent ubezpieczeniowy oraz pośrednik w handlu nieruchomościami.

Ustalenie jakichkolwiek cech wspólnych w tak różnorodnym towarzystwie nie należało do zadań łatwych, a jednak wszyscy oni musieli zetknąć się z tym samym źródłem choroby.

Czy Marissa rozwiąże tę skomplikowaną zagadkę, która ma też podwójne dno?

Czy dziewczyna wykaże się sprytem i bystrością umysłu?

Nawet jeśli będzie grozić jej śmiertelne niebezpieczeństwo?

Świetny triller medyczny - napisany przez fachowca, bowiem Robin Cook jest z wykształcenia lekarzem i do tego autorem ponad trzydziestu powieści.

Na podstawie tej powieści powstał film, jednak zachęcam Was do przeczytania książki, bowiem czytanie jej sprawi Wam o wile większą satysfakcję niż oglądanie filmu.

Powieść ”Epidemia” zawiera szybką akcję, ciekawych bohaterów, napięcie, trudny problem medyczny, a nade wszystko niebezpieczeństwo i walkę na śmierć i życie.

Życzę miłej lektury.

Doktor Rudolf Richter wysoki, postawny okulista, pochodzący z Niemiec, współzałożyciel Kliniki Richtera w Los Angeles nagle zapada na nieznaną zakaźną chorobę.

Dobrze wiedział jako lekarz, że jest to choroba śmiertelna, a jeszcze do tego wie, że to będzie początek epidemii.

Gdy lekarz umiera, nagle na tę chorobę masowo zaczynają chorować inni lekarze, ale także pacjenci oraz zwykli ludzie.

Liczba ofiar rośnie lawinowo, a władze nie potrafią znaleźć przyczyny.

Wtedy wyznaczono Marissie Blumethal-młodziutką lekarkę z Centrum Kontroli Epidemiologicznej w Atlancie, aby rozwikłała tę skomplikowaną zagadkę.

Marissa była najmłodsza w rodzinie, pozostając w cieniu trzech braci starszych i zimnego, apodyktycznego ojca neurochirurga, dlatego dziewczynka nie miała warunków, aby wyrosnąć na osobę zdecydowaną i pewną siebie.

Marissa wynotowała z kart choroby różnorakie dane, dotyczące: wieku, płci, stylu życia, środowiska zawodowego i bytowego każdego z pacjentów i każdemu poświęcała osobną stronę w notatniku.

Jednak dość szybko doszła do wniosku, że ma do czynienia z mocno zróżnicowaną grupą.

Poza doktorem Richterem w gronie pacjentów znalazła się sekretarka pracująca w dziale kartotek medycznych, dwie gospodynie domowe, hydraulik, agent ubezpieczeniowy oraz pośrednik w handlu nieruchomościami.

Ustalenie jakichkolwiek cech wspólnych w tak różnorodnym towarzystwie nie należało do zadań łatwych, a jednak wszyscy oni musieli zetknąć się z tym samym źródłem choroby.

Czy Marissa rozwiąże tę skomplikowaną zagadkę, która ma też podwójne dno?

Czy dziewczyna wykaże się sprytem i bystrością umysłu?

Nawet jeśli będzie grozić jej śmiertelne niebezpieczeństwo?

Świetny triller medyczny - napisany przez fachowca, bowiem Robin Cook jest z wykształcenia lekarzem i do tego autorem ponad trzydziestu powieści.

Na podstawie tej powieści powstał film, jednak zachęcam Was do przeczytania książki, bowiem czytanie jej sprawi Wam o wile większą satysfakcję niż oglądanie filmu.

Powieść ”Epidemia” zawiera szybką akcję, ciekawych bohaterów, napięcie, trudny problem medyczny, a nade wszystko niebezpieczeństwo i walkę na śmierć i życie.

Życzę miłej lektury.

Czasu brak, jak zawsze... niestety, takie życie. Najgorsze jest to, kiedy tego czasu braknie na takie przyjemności jak czytanie, a stosy coraz to nowszych książek z każdym dniem wydają się większe i większe... co zrobić.. Powoli "odkopuję" się z moich książkowych zaległości i tak właśnie nadszedł moment, aby coś niecoś napisać o "Epidemii" Alex Kavy, którą przeczytałam całkiem niedawno.

Dochodzi do dziwnych zdarzeń. Młody mężczyzna popełnia samobójstwo skacząc z osiemnastego piętra hotelu. W tym samym czasie, ale w zupełnie innym miejscu, ginie młoda kobieta. Co ciekawe, na jej ciało natrafiono w wodzie, a w kieszeniach znajdują się kamienie. Trochę to podejrzane i przerażające. Jednak jest coś jeszcze bardziej wstrząsającego. Okazuje się, że zarówno mężczyzna, jak i kobieta byli nosicielami niebezpiecznego wirusa. Śledztwem w tej sprawie zaczyna zajmować się FBI i wywiad wojskowy. Do sprawy zostaje przydzielona Magiie O'Dell. Agentka podejmuje współpracę z Ryderem Creedem. W czasie dochodzenia natrafiają na trop szokującego spisku, który zagraża całej ludzkości. Na domiar złego szaleniec, który stoi za zmutowaniem wirusa, znalazł sposób, aby zarazić jak najwięcej osób... Czy zagłada jest blisko?

Nie lubię tego uczucia, kiedy sięgam po książkę pełna entuzjazmu, a okazuje się, że w zasadzie moja ekscytacja jest przesadzona. Spodziewałam się wystrzałowego thrillera, a ten, niestety, nie powalił mnie na łopatki. Może coraz trudniej mnie czymś zaskoczyć i trafić do mojego czytelniczego serca? Nie wiem. W każdym razie po przeczytaniu opisu tej książki podejrzewałam, że będzie to mrożący krew w żyłach dreszczowiec, że akcja będzie biegła w zawrotnym tempie, a z każdą stroną będę coraz bardziej zaskoczona jej zwrotem. Smutno mi, bo tego zabrakło...

Uważam, że pomysł na tę powieść był genialny. Czyhające niebezpieczeństwo. Śmiercionośny wirus, który może doprowadzić do zagłady większości ludzkości. Walka z czasem. Szkoda, że na pomyśle się zakończyło, bo z wykonaniem jest tutaj trochę gorzej. Przynajmniej dla mnie. Kiedy skończyłam czytać "Epidemię", pojawiło się w mojej głowie: "Ale jak to? To już?!" Czułam niedosyt i to wielki. Niestety, nie niedosyt spowodowany tym, że książka tak bardzo mi się spodobała, że chcę jej więcej. Tutaj niedosyt wynika z tego, że zabrakło mi większego rozwinięcia. Wielu kluczowych, moim zdaniem, elementów. Nawet w bohaterach brakowało mi ich charakteru. Niby każdy z nich coś w sobie ma, ale nie zostało to w jakiś sposób rozwinięte. Na plus mogę ocenić jedynie Christinę. Wydaje mi się, że jest to najbardziej wyrazista postać tej książki. Mam wrażenie, że wzięła sprawę w swoje ręce w większej mierze, niż główni bohaterowie.

Pomimo tego wszystkiego, znajdzie się kilka zalet "Epidemii". Po pierwsze, to bardzo krótkie rozdziały. Przyspiesza i umila to czytanie, przynajmniej mi. Zawsze zyskuje to w moich oczach, bo chce się wiedzieć więcej i więcej, a treść przelatuje w zaskakującym tempie. Tutaj też tak było, ale niestety, dotarłam do ostatniej strony i... więcej się nie dowiedziałam. Zdecydowanym plusem jest też sam pomysł na tę powieść, ale jak już wcześniej napisałam, moim zdaniem, potencjał nie został wykorzystany. Może to dlatego, że przypomniało mi się genialne "Inferno" Dana Browna, w którym motyw swego rodzaju epidemii jest naprawdę wyczerpany.

Cóż więcej napisać? Tym razem niestety, nie jestem zadowolona po przeczytaniu książki, czego naprawdę żałuję, bo zapowiadało się ciekawie. Mimo to, nie zraziłam się co do autorki i z pewnością chętnie sięgnę po jej inne książki. Tym bardziej, że słyszałam/czytałam raczej pochlebne recenzje dotyczące jej twórczości, więc kto wie, może inne powieści Alex Kavy przypadną mi do gustu.

Jeżeli Wy już jesteście jej fanami, to z pewnością i tak sięgniecie po "Epidemię". Innych czytelników specjalnie nie zachęcam, ponieważ uważam, że powstały zdecydowanie lepsze thrillery, kryminały, czy powieści sensacyjne, z którymi warto spędzić wolny wieczór.

[Adres usunięty]

Naukowiec z chorymi ambicjami i przesadną pewnością siebie może być szalenie niebezpieczny. Wystarczy rozprzestrzenić zaledwie kilka próbek z wirusami, aby doprowadzić do zarażenia – a nawet śmierci – setek/tysięcy ludzi. Czy uda się coś robić, zanim dojdzie do prawdziwej tragedii? Tę tajemnicę może nam wyjawić tylko Alex Kava w swojej powieści pt. „Epidemia”.

W dwóch miejscach w Stanach Zjednoczonych znaleziono ciała osób, których śmierć na pierwszy rzut oka wyglądała jak samobójstwo. Może to nie powinno nikogo dziwić – w końcu każdego dnia w Stanach umiera wiele osób. Jednak zabitych coś łączyło. Obie te osoby były zarażone nieznanym dotąd wirusem. Sprawa ta zostaje powierzona Maggie – agentce specjalnej FBI – która wcześniej zajmowała się sprawą zniknięcia dr Clare Shaw. Dr Shaw rzekomo miała zginąć podczas lawiny błotnej, jednak jej ciała do tej pory nie odnaleziono. Po katastrofie kontakt z nią się urwał, a w dodatku wraz z nią z niknęły próbki z śmiertelnymi wirusami.

Pracą nad śledztwem zajmuje się wiele osób. Wśród nich są także ci, którzy współpracują z dr Clare, choć w takim „tłumie ekspertów” ciężko odgadnąć kto jest „swój”, a kto próbuje zacierać ślady. Zagadka zniknięcia pani doktor i do końca nie wyjaśniony wirus, który zaraził setki osób, nie tyle mnie wciągnęła, co wręcz irytowała przez cały okres czytana. Gdzie jest dr Shaw i kto z nią współpracuje? Kim są pozostali zarażeni? Bo przecież musiało być ich więcej. Dla tych informacji byłam skłonna zarwać całą noc...

Jest jednak jeszcze coś innego, co wzbudziło we mnie ciekawość – ale taką bardziej „użyteczną ciekawość” powiedziałabym. W książce „Epidemia” w śledztwie biorą udział również… psy. Dobrze przeczytaliście – psy, które dzięki swojemu fenomenalnemu węchowi są w stanie wykrywać różne choroby, narkotyki… Podobno to tylko kwestia czasu, gdy psy zaczną rozróżniać także ebolę czy gruźlicę. A może i inne wirusy? To zainspirowało autorkę, by opisać psy, które są w stanie wyczuć nawet ptasią grypę. I mnie to zaciekawiło – mamy tak potężne „narzędzia”, a ciągle nie umiemy się nimi właściwie posługiwać. Niby niedawno we Francji wykazano, że psy ze 100-procentową skutecznością wykrywają raka piersi… ale czy jest możliwe, żeby lekarze w Polsce przekonali się do tak innowacyjnych metod diagnostycznych? Warto marzyć!

„Epidemia” to pierwsza książka Alex Kavy jaką miałam okazję czytać. Pierwsza i myślę, że nie ostatnia. Autorka potrafi zaciekawić czytelnika i nie przestaje przyciągać do samego końca. Pomimo wielu negatywnych recenzji – dla mnie okazała się ona godna przeczytania i polecam ją dalej.

KAVA NA ŁAWĘ

Alex Kava nigdy nie była szczególnie dobrą pisarką, ale w ostatnich latach prezentowany przez nią poziom spadał coraz bardziej. Jeszcze pierwsze dwie książki były udane, kolejne jednak okazywały się albo co najwyżej niezłe, albo mocno przeciętne, albo najzwyczajniej w świecie niestrawne. Jak na osiemnaście powieści, trzy opowiadania (dwa z nich ukazały się po polsku w „Kolekcjonerze” oraz antologii „Thriller”) i jedną nowelę („Before Evil”) nie najlepiej świadczy to o autorce. „Epidemia” nie zmienia tego stanu rzeczy, bo chociaż jest nieco lepsza od niespójnego i nużącego „Ściśle tajne”, to nadal pozostaje tylko prostą, zachowawcza lekturą, o której szybko się zapomina.

Jakiś czas temu Ryder Creed i Maggie O’Dell pracowali na miejscu osuwiska terenu, które pochłonęło jedno z wojskowych laboratoriów. Akcja jednak okazała się nie mieć na celu ratowania ludzi, a dotarcie do pojemnika z próbkami wirusów, nad którymi prowadzono tam badania. Okazało się jednak, że zajmująca się nimi doktor Clare Shaw upozorowała swoją śmierć i uciekła z kilkoma z nich. Teraz w końcu pojawia się ślad jej obecności.

A wszystko zaczyna się od śmierci chorego mężczyzny, który miał jedno zadanie – dotykać jak największej liczby przedmiotów w jak największej liczbie miejsc. Wszystko wskazuje na to, że popełnił samobójstwo wyskakując z okna, ktoś mu w tym jednak dopomógł. Na miejscu zjawia się Maggie O’Dell, która szybko przekonuje się, że mężczyzna zarażony był zmodyfikowanym wirusem ptasiej grypy.

Tymczasem Ryder Creed poszukuje w lasach zaginionej dziewczyny. Niestety odnajduje tylko jej zwłoki, jednak na miejscu zbrodni jego uwagę zwraca coś jeszcze: padnięte ptaki. Wkrótce po raz kolejny łączy ON siły z Maggie, żeby stawić czoła zagrożeniu epidemią. Oboje jednak trafiają na ślad głęboko zakonspirowanego spisku…

Kavie chyba skończyły się pomysły, bo tematyka zagrożenia biologicznego i epidemii już któryś raz przewija się w jej książkach. O ile w „Zabójczym wirusie” miała jeszcze namiastki świeżości, tak w późniejszych tomach, włącznie z tym, zostało jedynie powielanie tych samych schematów. I błędów. Nie wiem dlaczego, ale Maggie od początku, choć była jedynie profilerką, działała jak agent terenowy. Teraz już całkiem zatraciła swoją rolę specjalistki od portretów psychologicznych seryjnych morderców (choć nie zostało to umotywowane) i bierze udział w akcjach wszelakich. Zupełnie, jakby w FBI nie było innych agentów. Ryder Creed, który od trzech powieści powinien być głównym bohaterem serii, jak zawsze schodzi na dalszy plan, a sama Maggie (jak to było wcześniej) miota się pomiędzy dwoma mężczyznami – zmieniają się tylko ich dane osobowe. Postacie zresztą nie różnią się charakterami, a zagadka nie wciąga tak, jak powinna; nawet najciekawszy zdawałoby się wątek (podpatrzony zresztą w „Z archiwum X”) czyli zaginięcie siostry Creeda, kiedy oboje byli dziećmi, nie ma w sobie mocy. Zresztą na jego rozwiązanie przyjdzie nam poczekać do kolejnego tomu.

Co jeszcze w pisarstwie Kavy jest na minus to z pewnością ciągłe przypominanie wydarzeń. Seria ukazuje się wprawdzie od lat i przypomnienie dawnych wątków miałoby pewną rację bytu, jednak ciągłe wspominanie na czym polegają relacje między bohaterami i co wydarzyło się poprzednio (i to wspominanie co kilka, kilkanaście stron) mija się z celem. Jeśli autorka chce robić powieści samodzielne, niech konstruuje je tak, by podobne zabiegi nie były konieczne, jeśli natomiast tworzy spójną serię (a takie wrażenie sprawia ten tom, podejmujący bezpośrednio akcję swego poprzednika, którego treść swoją drogą nie miała większego sensu) miłośnicy i tak już to wszystko wiedzą, a krótkie przypomnienie kluczowego wątku w konkretnym momencie w zupełności wystarczy. Częściowo jednak rozumiem ten zabieg, Kava pisze w sposób tak niewyróżniający się, prosty i niewywołujący emocji, że łatwo jest zapomnieć to, co się czytało.

Jednak „Epidemia” ma też swoje plusy. Po pierwsze, co wspominałem na wstępie, jest nieco lepsza niż poprzedni tom serii. Czyta się ją także w miarę szybko, a kilka scen przypomina o dobrych latach autorki. Trzeci tom serii o Ryderze Creedzie wciąż jednak pozostaje tylko i wyłącznie jednym z setek thrillerów, jakie znajdziemy na rynku; kolejną pozycją przeznaczoną jedynie dla zagorzałych miłośników gatunku czy serii. Chociaż wciąż mam nadzieję, że wyjaśnienie losów siostry Creeda w planowanej powieści „Lost Creed” rozrusza nieco cykl.

Alex Kava ma na swoim koncie kilkanaście pozycji. Z czystym sumieniem mogę przyznać, że zapoznałam się ze wszystkimi, które zostały wydane w Polsce.

,,Epidemia" jest ściśle powiązana ze ,,Ściśle tajne", dlatego jeśli chcecie zacząć czytać jakąś pozycję ,,ze środka" to ta nie będzie dobrym pomysłem.

Na świecie ludzie poddają się eksperymentom. Czują się coraz gorzej, czują, że tracą siły. Ich zadaniem jest przebywanie w miejscach publicznych i dotykanie jak największej liczby rzeczy. Niebawem jeden z mężczyzn, którzy poddali się eksperymentowi, spada z 18-piętra hotelu. Czy to był przypadek? O co w tym wszystkim chodzi?

Alex Kava, jak każdy autor, ma w swoim dorobku lepsze i gorsze pozycje. Z przykrością muszę stwierdzić, że ,,Epidemia" należy do tych średnich. Owszem, czyta się ją dość szybko i z całkiem sporym zainteresowaniem, jednak do najlepszej pozycji pisarki ,,Epidemii" sporo brakuje.

Jak już wspomniałam, osoby, które nie czytały poprzedniego tomu mogą czuć się nieco zdezorientowane. Co prawda kilka najważniejszych faktów zostało przypomnianych, ale tak naprawdę wyłania się z tego raczej mglisty, niż wiernie oddany obraz poprzedniej części.

,,Epidemia" to pozycja, której wydarzenia mogą nam się wydawać nieco fantastyczne, jednak jak pisze autorka, niektóre z nich dzieją się naprawdę. Warto o tym wiedzieć, choć niektóre techniki mogą zadziwiać.