Futu. Re

Oto przyszłość. Przyszłość cudowna, idealna. Bo czy jest ktokolwiek, kto nie chciałby być wiecznie młody? Oto przyszłość, w której nie trzeba bać się śmierci... Śmierć została pokonana. Oprócz młodości ludzie zachowują także zdrowie, nie znają chorób. Oto przyszłość... pełna zepsucia.

W wyniku osiągniętej przez ludzi "nieśmiertelności" świat zaczyna się przeludniać. Ogromny wzrost populacji doprowadził do konieczności zagospodarowania miejsca dla tak gigantycznej liczby ludzi. Powstają ogromne, wysokie ponad chmury wieżowce. Wszystko zostaje pokryte betonem, szkłem, kompozytem... Znika dawna architektura, znikają lasy, parki... Jedyne, co istnieje, to ich marne imitacje.

"Pod moimi nogami naprawdę ściele się trawa, miękka, soczysta, prawie jak żywa - ale jest niezniszczalna, absolutnie niewrażliwa na deptanie, nie potrzebuje wody ani słońca i do tego nie brudzi ubrania. We wszystkim jest lepsza od prawdziwej, może oprócz tego, że jest nieprawdziwa."

Przestrzeń do wykorzystania oczywiście nie jest nieskończona, dlatego konsekwentnie prowadzone są tak zwane "kontrole urodzeń". Ludzie decydujący się na posiadanie dziecka stają przed trudnym wyborem - jedno z rodziców musi poddać się zabiegowi "wstrzyknięcia starości", aby "zwolnić" swemu dziecku miejsce na Ziemi.

Kontrolę urodzeń prowadzi specjalna służba, do której należy glówny bohater i zarazem narrator książki - Jan Nachtigall. Pewnego dnia nadarza mu się okazja do poprawienia swojego statusu, dzięki zrealizowaniu zadania specjalnego. Od tej chwili przez życie Jana zaczynają przejawiać się liczne komplikacje. Nic nie dzieje się tak, jak powinno, a nieprzychylne zdarzenia stale się namnażają.

"FUTU.RE" to powieść mroczna, momentami odczuwałam wręcz przytłoczenie tym zepsutym światem. Dodatkowych wrażeń dostarczałam sobie włączając podczas czytania muzykę udostępnioną na oficjalnej stronie www książki. Co do głównego bohatera - nie polubiłam go. Nie przeszkodziło mi to jednak w brnięciu w tę historię co raz dalej, ponieważ jest niezwykle intrygująca, a w miarę rozwoju akcji, gdy stopniowo dowiadujemy się, do czego to wszystko prowadzi, niektóre zachowania Jana zostają usprawiedliwione.

Glukhovsky wykreował na kartach "FUTU.RE" świat okrutny, mroczny, brutalny. Świat przerażający i... smutny. Nie jest to książa, po którą sięga się w celu relaksu. Jest to książka, po którą warto sięgnąć w celu poznania interesującej historii, która zmusza do refleksji, od której nie można się oderwać...

Na uwagę zasługuje również wydanie książki. Gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy, wręcz zachwyciłam się. Mroczna okładka pasująca do klimatu, sprawiająca wrażenie zakłoceń obrazu, no i te ilustracje w środku, pojawiajace się co 160 stron, coś wspaniałego. Insignis nie zawiodło. Gorąco polecam tę pozycję.

Recenzja Książki “F[Adres usunięty]”

Przechadzając się pomiędzy działami sklepowymi na książkowym głodzie, licząc na coś w rodzaju natchnienia, szukałem lektury, dzięki której oderwę się na chwilę od rzeczywistości i pobudzę swoje myślenie. Po krótkim spacerze znalazłem ją - książkę, którą pragnąłem podświadomie odnaleźć. Mój wzrok przykuła ciekawie zaprojektowana oprawa prezentująca mroczną maskę, dzięki której książka ta od razu znalazła się w moich rękach. Od tego momentu zaczęła się moja “podróż” z tym dziełem.

Autorem “F[Adres usunięty]” jest rosyjski pisarz Dmitry Glukhovsky, który na swoim koncie może już pochwalić się napisaną kultową serią “Metro”, osadzoną w klimatach post-apokaliptycznych. Twórca postanowił pójść w inną stronę, a dokładniej precyzując wpisującą się w gatunek Science-Fiction. Od strony technicznej książka trafiła idealnie w moje gusta. Mroczny,ciemny klimat okładki z maską Apollina na przedzie oraz profesjonalnie wykonane ilustracje w książce są wielkim plusem, ponieważ czytelnik nie jest zdany wyłącznie na swoją wyobraźnię. Z książką powiązana jest także strona internetowa zawierająca elektroniczną szatę graficzną oraz ścieżki dźwiękowe przypisane poszczególnym rozdziałom powieści pomagające wejść w klimat. Jedyną widoczną wadą oprawy jest sztuczny, niezbyt przyjemny materiał.

“Jak wyglądałby świat, gdyby ludzie byli nieśmiertelni?”, “Co to znaczy kochać”?, “Co czyni człowieka człowiekiem?”. Takie pytania z pozoru sztampowe oraz wiele innych znajdziemy w powieści wraz z rozbudowanymi odpowiedziami. Utwór ten jest doskonałym przykładem antyutopii, która na pierwszy rzut oka wydaje się sielankowa i beztroska, to pod warstwą złudzenia kryje brutalny i sadystyczny świat pełen propagandy wraz z ogłupieniem społeczeństwa. Jesteśmy Nieśmiertelni. I co dalej? Więcej czasu na czerpanie szczęścia? Realizacja marzeń, bądź dobrze prosperujący rozwój technologiczny ułatwiający podróż w kosmos? Autor przedstawia jednak zupełnie odmienną wersję wydarzeń. Ogromne przeludnienie, poczucie bezsensu oraz zanik przyrody wzbudza wielkie emocje i przerażenie u czytelnika. Mieszkańcy zmuszeni są do życia w ciasnych apartamentach, namawiani są do brania pigułek szczęścia, które są odpowiednikami antydepresantów, a zakładanie rodziny wiąże się z wielkimi konsekwencjami. Wszechobecna indoktrynacja społeczeństwa oraz polityka terroru oblegają kraje. Świat przedstawiony jest niebezpieczny i okrutny, lecz nie odbiera mu bycia intrygującym. Dmitry specjalizuje się w opisywaniu w ciekawy sposób rozległych ciemnych pomieszczeń, korytarzy, labiryntów czy ogromnej, otwartej przestrzeni. Europa w książce staje się przeludnioną potęgą, która oddała się idei nieśmiertelności. Jedynym większym ośrodkiem, który wypiera się tej idei jest buntownicza Barcelona, której poświęcone jest parę rozdziałów powieści. Autor w tekście przedstawił wiele rozbudowanych i ciekawych motywów. Zaintrygowało mnie to jak ludzie przyszłości są nieśmiertelni w wieku młodym zaraz po tym jak mózg ludzki zostaje w pełni rozwinięty oraz wygląd zewnętrzny jest w najlepszej formie. Jesteśmy rzekomo idealni. Starość przestaje istnieć, jest czymś w rodzaju nadzwyczajnego przypadku i odchylenia od norm. Ludzie brzydzą się starością, marnym wyglądem oraz boją się śmierci jeszcze bardziej niż przedtem, ponieważ jest dla nich czymś zapomnianym. Wprowadzone w tamtejszym systemie “Prawo wyboru”, które ma na celu zapobiec przeludnieniu daje możliwość między dwoma opcjami. Para spodziewająca się dziecka ma obowiązek podjąć decyzję czy dokonują aborcji, zachowując przy tym własną nieśmiertelność, czy kobieta urodzi im dziecko, lecz pod warunkiem dokonania iniekcji na jednym z rodziców w celu zabrania jego nieśmiertelności i przyśpieszenia jego procesu starzenia oraz pod warunkiem pójścia dziecka do internatu, w którym w okropnych warunkach szkolone jest na bezlitosną i bezuczuciową jednostkę Falangi (Nieśmiertelnego). Przykładem takiego nieśmiertelnego jest główny bohater Jan Nachtigall nr 717, członek Falangi, który zostaje wezwany do biura wpływowego ministra Ericha Schreyera, a ten oferuje mu propozycję nie do odrzucenia. O dalszych losach bohatera można dowiedzieć się w książce. W powieści pojawia się także wiele innych ciekawie opisanych postaci. Poszczególni bohaterowie przechodzą swoiste wewnętrzne metamorfozy pod wpływem wydarzeń. W książce znajdziemy wiele fragmentów dialogu pozornego głównego bohatera na temat religii,miłości,śmierci bądź zwykłych zachowań ludzkich. Ukazanych jest także wiele okrutnych wydarzeń takich jak zdrady,zamieszki czy zabójstwa, aby zaznaczyć fakt do jakich okropnych czynów jest w stanie posunąć się człowiek jako istota. Pomimo wielu negatywnych momentów akcji, w tekście znajdziemy też fragmenty kwitnącej miłości, pięknie opisanej natury oraz momenty altruizmu wśród niektórych ludzi. Cały utwór ma charakter wysoce refleksyjny. Dmitry pisząc “F[Adres usunięty]” zabawił się “żonglerką” pomiędzy akcją,opisami, a przemyśleniami bohaterów z zastosowaniem momentów retrospekcji i ten zabieg wychodzi mu korzystnie dla fabuły oraz sprawia, że tekst nie jest monotonny, a cała książka zachowuje prawie idealny balans. Wadami tej książki dla niektórych czytelników mogą być przydługie opisy dotyczące budowli oraz scenerii lub przeciągające się opisy rozważań głównego bohatera, które często wplatają się w akcje, gdy mogłaby ona dojść do skutku. Narratorem w tekście jest główny bohater, z którym przeżywamy całą akcję utworu. Styl pisania jest na bardzo wysokim poziomie oraz łączy niecenzuralne fragmenty pełne brutalności wraz z poszczególnymi scenami z bogatym,wyszukanym słownictwem, dzięki czemu w profesjonalny sposób ukazuje okrucieństwo i zwierzęce zachowania ludzkie oraz mądrze formułowane refleksje na temat życia ludzkiego i wszystkiego co z nim związane. Książka ta przeznaczona jest wyłącznie dla osób pełnoletnich. “O ile autor METRA 2033 był jeszcze właściwie chłopcem, to “F[Adres usunięty]” napisał już mężczyzna”.

Podsumowując: powieść “F[Adres usunięty]” Dmitry’ego Glukhovskiego jest ciężką, futurologiczną lekturą ukazującą czytelnikom wizję świata z tej ciemnej strony. Książkę tę polecam każdemu pełnoletniemu czytelnikowi, który poszukuje ambitnej lektury, skłaniającej do głębokich refleksji zarówno na tle psychologicznym, religijnym jak i na procesach przemysłowych i politycznych. Książka ta także ładnie prezentuje się na półce wraz z kolekcją innych tytułów. Nie jest ona jednak dobrą opcją jeśli szukasz “lekkiej książki na relaksujący wieczór”.

Robert Niemiec

Książka świetna, akcja dynamiczna bez zbędnych przeciągań opisów, świetna gra środkami Literackimi. Prosta ale przez to zrozumiała i wygodna. Na wstępie chce poinformować że ocena 4 idzie tylko za to jakie jest zakończenie z którym się nie zgadzam.

Proszę sobie wyobrazić że każdy nasz krok jest monitorowany i dogłębnie sprawdzany, prywatność to coś o czym już dawno zapomniano. Każdy jest pod nadzorem bardziej nawet niż u samego Orwella, a do tego każdy jest wieczny nawet bardziej niż historia którą zmieniano na potrzeby rozmaitej propagandy, bardziej bo jest niezmienny. Autor pokazuje świat który zostałby uwieczniony w np: dniu dzisiejszym z wszystkimi bolączkami tego właśnie świata i z taką samą ludzką mentalnością. Prawdopodobnie można uznać tą książkę za analizę człowieka na wypadek wieczności, aby naukowiec pomyślał dwa razy zanim wprowadzi coś do użytku. Akcja przechodzi po Europie od Niemiec przez Włoską Toskanię do Barcelony aby wrócić do Niemiec. Ukazuje nam się świat zglobalizowany w którym każdy cm przestrzeni musi być wykorzystany i rozpatrujemy problem przeludnienia/zakazu przedłużenia rodu co rodzi wiele wątpliwości, a sam autor rozpatruje wady i zalety. Autor coś rozpatruje ale pod płaszczykiem głównego boh. jest tu swoisty eklektyzm stylów mamy fantastykę,s.f. elementy trhillera który oddziałuje na wyobraźnię, trochę romansu i SPISKI wszędzie spiski.

Polecam tę i inne książki tego autora

Trochę czasu minęło od tego jak książka pojawiła się na mojej półce, do tego, kiedy otworzyłam jej pierwsze strony. Byłam zafascynowana opisem, który powoli wlewał we mnie kolejną wizję przyszłości. Już nie jestem w stanie zliczyć ile takich wizji już poznałam, ani tego, ile ja już posiadam wyobrażeń na ten temat. Nie mniej jednak warto spojrzeć na sam tytuł książki: Futu.re. Oj nasza przyszłość może być okropna.

Wyobraźcie sobie przyszłość: zapewne widzicie latające samochody, ślęczenie przed dziwnymi portami, czy inne cuda wianki, które sobie wymyśliliście w głowie. Jednak Dmitry Glukhovsky posunął się ze swoją wizją jeszcze dalej: nieśmiertelność. I to nie oznacza, że jest pięknie, ładnie i kolorowo. Bo czy poświęcilibyście własną nieśmiertelność na rzecz posiadania potomka?

Zachwyt, oniemienie i szczęka leżąca na podłodze. Tak w skrócie mogę opisać tę historię. Nie wiem naprawdę dlaczego wzbraniałam się przed przeczytaniem tej pozycji. Może frasowała mnie ilość stron (tak, niestety muszę się do tego przyznać, że nie jestem zwolenników kolosów, jeżeli mówimy o czytaniu, bo na półce wyglądają cudownie). Jednak ogromnie się cieszę, że poznałam tę wizję świata. Już od pierwszych stron, nie mogłam wyjść z podziwu. Ba! Nawet zaczęłam zaznaczać cytaty, które były tak prawdziwe, że nie sposób o nich zapomnieć. W dodatku, już trzecie zdanie w książce zasługuje na ulubiony cytat:

"Podróżując w poziomie, zawsze wiesz, dokąd trafisz. Przemieszczając się w pionie, możesz znaleźć się gdziekolwiek."

Mam nawet wrażenie, że ta pozycja zasługuje na ocenę: 11/10. Ona po prostu otwiera oczy i sądzę, że nie jeden raz będę wracać do niej, ponieważ pozwala zastanowić się nad tym, dokąd tak naprawdę dążymy i co w bliskiej, bądź dalekiej przyszłości może nas spotkać.

Dmitry Glukhovsky nie robi sobie nic z naszych uczuć, ponieważ przedstawia głównego bohatera, który odpowiednio wsiąkł w ten świat. Jest bezwzględny, pozbawiony empatii, ale zarazem gdzieś u niego pojawia się rysa na tej przerażającej białej masce. Możliwe, że się ona pogłębi i ukaże wam całkiem nowego bohatera, z innymi wartościami, jak i ideologiami. Nie zdradzę wam nic. Tę książkę po prostu trzeba pochłonąć.

Brutalność dosłowna, jak i psychologiczna, wypełnia tę historię od pierwszej strony. Czuję, że Autor postanowił z nas zakpić, przedstawić nam taki świat, który dla niektórych może i jest utopią, ale tak naprawdę przedstawia drugą stronę tej historii. Zdecydowanie zżywamy się z głównym bohaterem, który nie miał łatwego dzieciństwa, a co dopiero mówić o jego dorosłości.

Dodatkowo zażyjemy w niej niezłą dawkę polityki, jak i reguł, które rządzą światem stworzonym przez Dmitra Glukhovsky’ego. On nie tylko zagłębia się w wymyślonych wizjach przyszłości, ale ukazuje również naszą teraźniejszość, jeżeli dobrze wczytacie się w tekst. Najbardziej zdziwił mnie fragment o uchodźcach. A jak wiadomo to bardzo gorący temat ostatnich tygodni, a jednak, można dostrzec, że Autorowi ten temat siedział w głowie już dłuższy czas. Jeżeli myślimy o przyszłości, a raczej o książkach, które zagłębiają się w tym temacie, to martwimy się, że rozwiązania i sposób ich opisania przez autora, mogą nam nie przypaść do gustu. W końcu jak opisać coś, czego jeszcze nie ma? Nie martwcie się, tutaj wszystko jest wytłumaczone w dość prosty sposób, a nowinki techniczne, które są tam zawarte nie przysparzają o ból głowy, co więcej, ciekawią nas coraz bardziej.

Nie jestem w stanie zrozumieć, jak tak dobra książka musiała na mnie tyle czekać na półce. Moim zdaniem jest genialna i nie ma sposobu, by się wam nie spodobała – oczywiście jeżeli lubicie czytać o mrocznej przyszłości. Mam tylko nadzieję, że ten scenariusz się nie spełni, bo będziemy… no wiecie gdzie. Na sam koniec przedstawiam wam pewien fragment, który idealnie opisuje Futu.re:

"Nie powinniśmy żyć wiecznie! Nie takimi nas stworzono! Jesteśmy zbyt głupi na wieczność. Zbyt egoistyczni. Zbyt zadufani w sobie. Nie jesteśmy gotowi na życie bez końca. Potrzebujemy śmierci, Jacob. Bez śmierci nie potrafimy żyć."

Po przeczytaniu "Tekst", a później "Metro 2033" musiałem sprawdzić "Futu.re", ponieważ w tamtych książkach Dmitry kupił mnie po całości.

W Metro mamy zagładę, ludzkie życie stało się walką o przetrwanie, a tutaj jest dosłownie na odwrót. Ludzie osiągnęli nieśmiertelność, żyją w wielkich wieżowcach, są Bogami, a przynajmniej, niektórzy z nich za takich się uważają, ale mimo wszystkiego nie jest tak kolorowo, jakby mogło się wydawać na pierwszy rzut oka.

Jest przeludnienie, bo ludzie nie umierają, a populacje społeczeństwa trzeba kontrolować, bo stanowi ona jeden z największych problemów, a na świecie brakuje przestrzeni i jedzenia,

więc jeżeli chce się założyć rodzinę, mieć dziecko to jedno z rodziców musi zrezygnować z nieśmiertelności i wziąć szczepionkę, przez którą umrze w ciągu 10 lat, a jeżeli nie zarejestruje się ciąży, to specjalny oddział Nieśmiertelnych będzie ich ścigał i nasz główny bohater to jeden z nich.

Świat, który stworzył Dmitry, jest spójny i nie ma sprzeczności, co jest wielkim plusem, a sam autor porusza tu wiele ciężkich tematów takich, jak sens egzystencji i wiele innych, ale książka jest napisana przystępnie i czyta się ją łatwo i szybko, a mimo tego i tak zmusza do refleksji, bo ciągle narzuca się pytanie, czy nieśmiertelność nie wypacza naszego człowieczeństwa?

Bohaterzy są wykreowani bardzo fajnie, ale miałem wrażenie, że Dmitry złamał w jakimś stopniu schemat, ponieważ przeważnie główny bohater to ktoś, kto mam nam przypaść do gustu, ktoś z kim byśmy chcieli się w jakimś stopniu utożsamiać, a tutaj tok myślenia bohatera i jego niektóre wyboru na to nie pozwalają, ale z drugiej strony w trakcie czytania poznajemy jego dzieciństwo, a z tym przychodzi zrozumienie.

Przez emocje, jakie niesie historia w książce, ciężko się od niej oderwać, a autor jest czasami bardzo bezwzględny wobec czytelnika, co mi się bardzo podobało, a cała intryga i sposób zakończenia historii to dla mnie miazga. Ciężko mi szukać minusów w tej książce, ponieważ mnie zachwyciła tak samo, jak Metro, czy Tekst.

Jestem fanem Glukhovkiego i Futu.re przez swoją dojrzałość podobała mi się bardziej niż Metro, które jest genialne, więc gorąco polecam!

z okladki blogspot co uk