Gdzie śpiewają diabły

Wydawnictwo Uroboros co jakiś czas wydaje pozycje, które nie w oczywisty sposób wpisują się w mój czytelniczy gust. Lubię się na nie decydować właśnie ze względu na to, żeby sprawdzić czy faktycznie historia mi się spodoba. Czy tak właśnie było w tym przypadku?

'Maria nie była diabłem: Maria nie znała diablich sztuczek, nie umiała zmieniać się w dym, przenikać między gałązkami uzbrojonymi w kolce, nie potrafiła znikać i pojawiać się gdzie indziej.'

Piotr od dziewięciu lat poszukuje swojej siostry bliźniaczki, która zaginęła bez śladu. Trafia na jej trop, widząc na zdjęciu Ewę wraz z nieznaną kobietą, która została zamordowana. Postanawia pojechać do Azylu i odszukać siostrę. Problem polega jednak na tym, że mieszkańcy jej nie znają. Nie wiedzą kim była dziewczyna. Czy Piotr odnajdzie Ewę?

Azyl jest miejscem, w którym mieszkańcy wierzą w pewną opowieść. Każdy z nich zna i powiela swoją wersję, jednak wszystkie dotyczą znajomości czarownicy i Diabła oraz czarnego jeziora. Czym tak naprawdę są te opowieści? I dlaczego mieszkańcy sprawiają wrażenie osób chorych umysłowo i zamkniętych na kontakty z zewnątrz?

Historia wciągnęła mnie swoją magią i różnorodnością opowieści. Byłam niesamowicie ciekawa rozwiązania zagadki i rozwinięcia, co jest prawdą, a co fikcją. Cała opowieść była dość nietypowa, w lekki sposób przeplatały się ze sobą wydarzenia realne ze światem fantastycznym. Do samego końca towarzyszy nam niepewność. Nie wiadomo, która legenda okaże się prawdziwa, jednak w każdej z nich jest ziarno prawdy.

'A przecież nie wierzył w baśnie i ich nie lubił, nie szukał opowieści, szukał swojej siostry, śladu jej obecności. Szukał potwierdzenia, że żyje, jest bezpieczna albo że zginęła dawno temu, ON zaś powinien wreszcie pogodzić się z losem.'

Jeśli jesteście fanami fantastyki, polecam. Jeśli lubicie nietypowe historie to również warto sięgnąć po ten tytuł. Cieszę się, że zdecydowałam się na tę pozycję. Jeśli również podejmiecie taką decyzję, nie pożałujecie!

'- Szukam kogoś. - Dwa słowa, powtarzane już tyle razy, że mógłby je uznać za swoją mantrę.'

Magdalena Kubasiewicz powraca z nową powieścią, ale jaką powieścią!

Już czytając "Spalić wiedźmę" wiedziałam, że powinnam obserwować rozwój pisarski tej polskiej autorki i miałam rację. Tym razem dostajemy w "Gdzie śpiewają diabły" wciągającą opowieść owiniętą w klimat współczesnej baśni i elementy kryminału. Poznajemy paletę intrygujących i barwnych bohaterów, z którymi naprawdę trudno się rozstać. Jeśli jeszcze nie mieliście przyjemności, żeby sięgnąć po powieść Kubasiewicz, powinniście koniecznie jak najszybciej to nadrobić!

”Było sobie raz miasteczko zagubione wśród lasów, w którym stały domy o pomylonej numeracji. W każdym z tych domów, mieszkał ktoś, kto mógłby opowiedzieć o jeziorze, Diable i czarownicy”.

To początek powieści Magdaleny Kubasiewicz „Gdzie śpiewają diabły”.

Ewa-bliźniacza siostra Piotra zaginęła bez śladu. Od dziewięciu lat nikt nie wiedział co tak naprawdę się stało.

Piotr postanowił już dłużej nie czekać i zaczął działać ”na własną rękę”.

Przyjeżdża więc do mrocznej miejscowości o jeszcze mroczniejszej nazwie „Diablim”, gdzie dowiedział się, że naprawdę tam ktoś utonął, a potem zaginęła Patrycja-w której rzeczach znaleziono zdjęcie Ewy-bliźniaczki Piotra, podobno zamordowanej w Azylu.

W Azylu mieszkają dziwni ludzie: odpowiadają na pytania, niczego nie utrudniają, nie są niegrzeczni, ale Piotr czuje, że go tutaj nie chcą.

I to jezioro...

Ciemna powierzchnia, na brzegu rosną drzewa, ale najbardziej uderza ta czarna, lustrzana tafla...

Dziwne historie, diabły nad jeziorem, czarownice na wrzosowiskach...po prostu Piotra ewidentnie chciano się stąd pozbyć.

Miejscowi mieli coś do ukrycia, znali zabójcę, ale z jakiegoś powodu nie chcieli go wydać.

Czy była możliwa tak doskonała zmowa milczenia?

Mieszkańcy Azylu coś ukrywali.

Może wiedzieli kto zabił Patrycję?

Czy składali tu jakieś ofiary?

Czy podczas zabawy próbowano Piotra otruć?

A może w herbacie coś było...?

Za dużo tych niewiadomych.

Czy Piotr zdoła rozwikłać tę zagadkę?

Musicie koniecznie się przekonać, czytając tę książkę.

Pojawia się tu również opowieść o śpiewającym diable, opowiadana każda inaczej przez wszystkich bohaterów.

Która opowieść jest prawdziwa?

A może to tylko bajka dla dorosłych?

W tej powieści znajduje się tyle zagadek i niewiadomych i dziwnych niedomówień: spisek, zmowa milczenia, sekta, szantaż....

Lubicie takie historie?

Jeśli tak, to koniecznie przeczytajcie tę książkę.

Jest mroczna i tajemnicza.

Ewa- siostra bliźniaczka Piotra zaginęła bez śladu przed dziesięcioma laty. Przez cały ten czas brat nie tracił nadziei i liczył na to , że siostra się odnajdzie. Niespodziewanie pojawia się trop zaginionej objawiający się w postaci jej zdjęcia znajdującego się przy zwłokach zamordowanej dziewczyny. Ta poszlaka zaprowadza Piotra do miasteczka o nazwie Azyl, w którym znaleziono ciało owej ofiary. Na miejscu mężczyzna wynajmuje pokój w zajeździe o oryginalnej nazwie ‘’Stara szafa’’, którego właścicielka zachowuje się nieco dziwnie w jego odczuciu. Szybko okazuje się, że mieszkańcy staroświeckiej mieściny szczycą się historią o Diable i czarownicy, która umieściła jego serce w szkatułce po czym wrzuciła na dno jeziora. Piotr orientuje się , że na pozór normalne miasteczko skrywa w sobie wiele tajemnic, zaś jego mieszkańcy zachowują się dość osobliwie.

Czy mężczyźnie uda się odnaleźć ślady siostry w zagadkowym Azylu ?

‘’Gdzie śpiewają diabły’’ to mroczna opowieść osadzona w specyficznym miasteczku Azyl, nad jeziorem Diablim. Klimat opowieści roztacza wokół siebie aurę magii i tajemnicy. Legenda opowiadana przez mieszkańców miasteczka nadaje książce baśniowego charakteru.

Nasz główny bohater Piotr jest osobą bardzo racjonalną i zdystansowaną, więc wszelkie odchylenia od normy natychmiast budzą jego podejrzliwość. W moim odczuciu, jego zachowanie jest niekiedy aż nazbyt zarozumiałe i obcesowe. Atmosfera panująca w Azylu sprawia, że Piotr niekiedy zastanawia się, czy rzeczy które mu się przytrafiają są prawdziwe, czy są jedynie wytworem jego wyobraźni.

Warto zwrócić uwagę na inne ciekawe postaci, którymi są mieszkańcy Azylu, między innymi Pani Iwanowa, Maria czy Dmitrij .

Książkę czyta się w ekspresowym tempie, jej nastrojowa fabuła wciąga już od pierwszych stron. Wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale czy okładka tej książki nie jest przepiękna ? Gdy tylko ją zobaczyłam, od razu wpadła mi w oko. Nie pozostaje czytelnikowi nic innego, jak zatopienie się w baśniowym klimacie Azylu.

Istnieje sobie pewne miasteczko... Z pozoru podobne do każdego innego miasteczka, lecz to ma swoją opowieść. Legendę o Diable i Czarownicy, której każdy mieszkaniec ma własną wersję. Jest to miasteczko zagubione wśród lasów, miasteczko, w którym stały domy o pomylonej numeracji, miasteczko splątanych uliczek, wzdłuż których gęsto rosły drzewa, miasteczko pełne bluszczu, krzaków bzu i kępek wrzosu...

Azyl jest tajemniczym miejscem, w którym mieszkała niedawno zamordowana Patrycja, która znała bliźniaczą siostrę naszego głównego bohatera – Piotra. Ten przyjeżdża do byłego miejsca zamieszkania zmarłej i szuka śladu po swojej dawno zaginionej siostrze – Ewie. Czuje przy tym wyraźną niechęć mieszkańców, którzy mimo tego grzecznie odpowiadają mu na wszystkie pytania. Niektórzy nawet opowiadają mu swoją wersję historii miejscowej legendy.

Pierwszą wersję słyszymy od starej Iwanowej, która prowadzi zajazd, w którym zatrzymał się nasz bohater. Ta wersja chyba najbardziej przypadła mi do gustu. Pobudza wyobraźnię i przyznam się wam szczerze, że po tej opowieści miałam nawet sen, iż sama znalazłam się przy Diablim! Niestety jak to bywa ze snami... szybko się je zapomina, a szkoda.

Piotr, usłyszawszy pierwszą wersję, szybko udaje się nad jezioro, aby zobaczyć na własne oczy jego czarne wody, które były jak z legendy i spotyka tam przedziwnego grajka, Dimitrja. Ten opowiada mu koleją wersję, która (uwaga!) jest wskazówką, która może się przydać przy końcówce książki.

No tak... ale cały czas nawijam o tych opowieściach... ale po co dokładnie Piotr pojechał do Azylu? Jak wyżej wspomniałam, szukał siostry, która zaginęła dziewięć lat temu. Sprawa była już dawno zamknięta, wszyscy uznali, że dziewczyna już od dawna nie żyje... lub po prostu nie chce zostać znaleziona. Jednakże w portfelu zamordowanej Patrycji policja znalazła jej wspólne zdjęcie z Ewą. Jej bliźniak miał znajomego w policji i poinformował go o tym, a ten od razu przyjechał do Azylu szukać odpowiedzi... ale zamiast nich znalazł właśnie te opowieści.

Maria, Iwanowa i Dorotka to przerażające trio, a Piotr to taki trochę niedowiarek, który wciska wszędzie swój nos, ale bardzo dobrze nas prowadzi przez akcję powieści. Jest dobrym obserwatorem, który ma nadzieję poznać prawdę o swojej siostrze i o Azylu. Choć przyznam wam się szczerze... niejednokrotnie denerwował mnie swoim zachowaniem i oceną sytuacji.

Akcja jest bardzo dobrze przeprowadzona. Styl lekki i nieprzytłaczający. Każde słowo w tej książce jest na swoim miejscu! Nie ma ani jednego momentu nudy, a sama książka trzyma cię przy sobie, tak że nie możesz się oderwać! Musisz czytać dalej, żeby rozwiązać zagadkę i poznać więcej opowieści o Diable i Czarownicy! Opowieści o czarnych wodach jeziora.

A kiedy w końcu dowiadujesz się prawdy...i mimo że miałeś swoje podejrzenia, to i tak końcówka tobą wstrząsa. Bo nigdy nie wiadomo, co do końca jest baśnią, a co rzeczywistością. To zaciera się w Azylu do tego stopnia, że jako czytelnik nie wiesz dokładnie, w co masz wierzyć. A gdy docierasz do ostatnich dziesięciu stron książki, to nie masz bladego pojęcia, co masz o tym myśleć. Z jednej strony chcesz poznać odpowiedzi na te pytania... lecz z drugiej... czy nie będziesz spokojniejszy, nie wiedząc? Nie wiedząc jakie sekrety skrywa Azyl? Czy opowiadane legendy są chodź w małym stopniu prawdziwe?

Tego wszystkiego i jeszcze więcej dowiesz się z książki, którą mogę uznać za najlepszą w tym roku. Wierzę, że jeszcze kiedyś wrócę do ,,Gdzie śpiewają diabły'' chociażby z tego względu, aby sprawdzić, jak zmieniło się moje pojmowanie tej książki i legend tutaj przeczytanych. Żeby sprawdzić, czy ponownie znajdę: wilkołaka, zielarkę, driadę i małego demona oraz oczywiście Diabła i Czarownicę.

Książka dostaje ode mnie 5 na 5.

Zapraszam na mojego instagrama: wilczekczyta

"Gdzie śpiewają diabły" to powieść, która ma w sobie coś co urzeka i sprawia, że jesteśmy ciekawi dalszych losów. Co prawda podczas czytania domyśliłam się kto jest zabójcą, nie zmieniło to jednak pozytywnego odbioru książki. Czytało mi się dobrze. Legendy o diable i czarownicy - genialne, świetny pomysł! Bardzo to było ciekawe i czytałam każdą z zainteresowaniem. Jedyne czego mi zabrakło to trochę grozy. Tak liczyłam na dreszczyk emocji i strachu. No myślałam, że się trochę przestraszę. Do tego na początku irytował mnie główny bohater, ale ze strony na stronę można się do niego przyzwyczaić i przekonać. Nie zmienia to faktu, że książka była dobra! Czytało się ją baaaardzo szybko. Było interesująco i klimatycznie. Jestem jak najbardziej na tak. Polecam. :-)

"Gdzie śpiewają diabły" to powieść, która ma w sobie coś co urzeka i sprawia, że jesteśmy ciekawi dalszych losów. Co prawda podczas czytania domyśliłam się kto jest zabójcą, nie zmieniło to jednak pozytywnego odbioru książki. Czytało mi się dobrze. Legendy o diable i czarownicy - genialne, świetny pomysł! Bardzo to było ciekawe i czytałam każdą z zainteresowaniem. Jedyne czego mi zabrakło to trochę grozy. Tak liczyłam na dreszczyk emocji i strachu. No myślałam, że się trochę przestraszę. Do tego na początku irytował mnie główny bohater, ale ze strony na stronę można się do niego przyzwyczaić i przekonać. Nie zmienia to faktu, że książka była dobra! Czytało się ją baaaardzo szybko. Było interesująco i klimatycznie. Jestem jak najbardziej na tak. Polecam. :-)

Odkąd bliźniaczka Piotra, Ewa, zaginęła dziewięć lat temu, mężczyzna nie ustaje w poszukiwaniach. Wciąż nie potrafi się pogodzić z tym, że jego siostra mogła tak po prostu zniknąć. Gdy w śledztwie zaginięcia Ewy pojawia się nowy trop, Piotr bez zastanowienia rusza do Azylu – małego miasteczka na końcu świata, gdzie w rzeczach zamordowanej niegdyś Patrycji znaleziono zdjęcie jego siostry. Wyprawa Piotra okazuje się jednak trudniejsza, niż można by się spodziewać. W Azylu panuje atmosfera jak z horroru, a jego mieszkańcy nie okazują najmniejszej chęci pomocy mężczyźnie. Ukrywają coś, czy są zwyczajnie wyjątkowo niegościnni?

Gdzie śpiewają diabły od samego początku wydawała mi się książką o mrocznym, niepokojącym klimacie, a wątek zaginięcia dodatkowo podsycał moją ciekawość samej fabuły. Choć nieczęsto sięgam po powieści polskich autorów, w nowym roku postanowiłam stać się bardziej otwartą na wszelkiego rodzaju literaturę, której do tej pory obawiałam się próbować. Okazało się jednak, że to wcale nie pochodzenie autorki czy też związany z nim język, jakim się posługuje, jest tym, czego powinnam się obawiać…

Azyl jest miasteczkiem wyjątkowym i autorce bardzo zgrabnie wyszła jego kreacja. Odcięcie od cywilizacji, opustoszałe ulice, pokrętna numeracja domów, niechętni obcym mieszkańcy… oraz opowieści. Masa opowieści, które przesycają każdy aspekt życia w Azylu. Skupiają się one przede wszystkim na szczególnym punkcie w topografii miasta – jeziorze nazywanym Diablim. Z jego nazwą wiąże się mnóstwo legend, a w miarę czytania przekonujemy się, że każdy z mieszkańców posiada własną wersję opowieści O Diable i czarownicy. Przedstawienie kilku z nich już na samym początku książki było bardzo dobrym zabiegiem – baśnie przenosiły czytelnika w krainę fantazji i wprowadzały niepokojący, podsycony magią klimat. Swoją cegiełkę w budowaniu niesamowitej atmosfery dokładała również specyfika ludności zamieszkującej Azyl – ludzie są tam niezwykle osobliwi i dziwni, jakby wyjęci spomiędzy kart bajek czytanych dzieciom na dobranoc. Wszystko to tworzyło razem intrygujący obraz, ale… do czasu.

Gdy emocje związane z pierwszym pojawieniem się Piotra w Azylu i usłyszeniem przez niego fantastycznych opowieści z ust mieszkańców opadły, Gdzie śpiewają diabły stawała się ze strony na stronę coraz bardziej nużąca. Monotonia spokojnego życia w małym wiejskim miasteczku całkowicie mi się udzieliła i po chwili nie mogłam już znieść kolejnych rozdziałów bez ziewnięcia lub przyłapania siebie samej na nieumyślnym zasypianiu. Zaczynałam już wtedy mieć wrażenie, że książka nie jest w stanie zaoferować mi nic, co mnie zaskoczy, zaciekawi lub choćby wyrwie z nieznośnego letargu, w jaki wpadałam za każdym razem, gdy zmuszałam się do jej lektury. I stan ten utrzymywał się aż do samego końca powieści – mimo że na ostatnich stronach jesteśmy świadkami zdarzeń teoretycznie przełomowych i takich, które miałyby wzbudzać wielkie emocje, mój umysł był już w takim stopniu uśpiony po całej długiej głównej części książki, że nie docierały do niego żadne bodźce poza tymi oznajmiającymi, że skończyłam czytać stronę i należy przewrócić kartkę.

Niestety jest jeszcze jeden (lecz znaczący) element, który negatywnie wpłynął na moją ocenę tej książki – główny bohater. Przysięgam, że od bardzo dawna nie spotkałam się z tak wielkim nieudacznikiem. Gdyby policja brała przykład z działań Piotra, który (podobno) za wszelką cenę próbuje odnaleźć swoją siostrę, możecie mi wierzyć, że wszystkie osoby zaginione na świecie nigdy nie zostałyby odszukane. Mężczyzna zabiera się do tego, jakby chciał, ale nie mógł. Zresztą czy ktoś, komu prawdziwie zależy na natknięciu się na ślad siostry, powiedziałby: „Przyjechałem tutaj, chociaż mi to odradzano i będę później musiał dużo nadrobić w pracy”? Błagam, ratujcie. Nieporadność tego człowieka osłabiała mnie na każdym kroku.

Do tego dochodzi jeszcze jego charakter (lub też jego brak) oraz zachowanie, które raz za razem sprawiało, że miałam ochotę nim potrząsnąć i prosić, aby w końcu się obudził. Piotr i jego poza „poważnego biznesmena z wielkiej metropolii” tak straszliwie działała mi na nerwy, że nawet teraz czuję, jak podnosi mi się ciśnienie. Odgórne poczucie wyższości nad mieszkańcami Azylu wynikające z tego, że przyjechał do miasteczka z Krakowa (!), gdyby nawet nie było idiotyczne z założenia, nie miałoby żadnego potwierdzenia w rzeczywistości, w której Piotr był jedynie upierdliwym, żałosnym bubkiem z poważnie zawyżoną samooceną. Protekcjonalnie odnosił się do młodszych od siebie (nieznacznie) osób, podczas gdy sam poddawał się nie raz bezsensownej, dziecinnej złości. Jego osoba i postawa tak bardzo mi nie leżała, że w połączeniu z jednostajną, pozbawioną pędu akcją Gdzie śpiewają diabły była niezwykle męczącą lekturą.

Miało być magicznie, a skończyło się na irytacji i poczuciu ulgi po skończeniu książki. Powieść Magdaleny Kubasiewicz nie spełniła moich oczekiwań, choć jej niekwestionowanym atutem jest atmosfera Azylu oraz krążące po nim opowieści. Jednak brak zwrotów akcji, monotonia i koszmarna postać głównego bohatera zrobiły swoje. Być może nie jest to książka dla mnie – osoby, które preferują wolniejsze tempo akcji, mogłyby odnaleźć w niej więcej zalet. Jednak ja nie mogę jej polecić – zbyt wiele irytacji kosztowało mnie jej przeczytanie, abym mogła czerpać z niej przyjemność.

[Adres usunięty]

Azyl to małe miasteczko, w którym wszyscy się znają. Znajdziecie tam zaniedbany zajazd o nazwie "Stara Szafa", prowadzony przez Starą Iwanową. Obowiązują w nim dwie waluty - można zapłacić nie tylko gotówką, ale również... opowieściami. A tamtejsze jezioro o czarnej tafli skrywa ponoć w swych głębinach diabelskie serce, zamknięte w drewnianej szkatułce.

Piotr szuka swojej zaginionej przed dziewięciu laty siostry bliźniaczki. Gdy traci resztki nadziei na jej odnalezienie i już ma dać za wygraną, rozpoznaje ją na fotografii zamordowanej niedawno młodej kobiety. Podążając nowym tropem, trafia do Azylu, małego miasteczka ukrytego wśród lasów. Mieszkańcy jednak wydają się niezbyt chętni do pomocy. Wszyscy uparcie twierdzą, że nie znają Ewy i że tam z pewnością jej nie znajdzie. O wiele chętniej dzielą się za to pewną krążącą wśród nich od lat opowieścią. Legendą o Diable i czarownicy.

Azyl to miasteczko zdecydowanie nietypowe. Dziwne nazwy uliczek, pomieszane numery domów, czarne jezioro i most nad przepaścią, który prowadzi nie wiadomo dokąd. Mieszkańcy również nie wzbudzają zaufania. Zamknięci w sobie i wyjątkowo niechętni wszelkim przybyszom z zewnątrz, żyją we własnym świecie. Wciąż krążą wśród nich pełne magii opowieści. Każda napotkana tam osoba, każdy budynek, każda uliczka - wszystko jest nimi przesiąknięte, a historia o czarownicy i Diable pozostaje wiecznie żywa. Każdy ma swoją własną wersję, ale która jest tą prawdziwą? Czy którakolwiek z nich ma w sobie choć ziarenko prawdy?

Większość bohaterów aż do samego końca otacza aura tajemnicy i tak naprawdę niemal nic o nich nie wiemy. A jeśli nawet pojawia się jakiś strzęp informacji czy nowy trop, autorka niemal natychmiast upewnia się, że przysłoni je odpowiednia porcja wątpliwości. Mimo że mieszkańcy Azylu nie wzbudzają może zbytniej sympatii, nieodmiennie intrygują i każą bez końca zastanawiać się, kim rzeczywiście są i co tak skrzętnie ukrywają. Magdalena Kubasiewicz bardzo zręcznie dawkuje wszelkie informacje na ich temat, zdradzając jedynie niezbędne minimum i skłaniając czytelnika do snucia kolejnych, coraz bardziej nieprawdopodobnych domysłów.

Wyjątkowy klimat zagubionego gdzieś na końcu świata niewielkiego miasteczka, do którego nie każdy umie trafić, przywodzi mi na myśl pewien stary musical - "Brigadoon". I choć tam wszystko znikało w gęstej mgle, by pogrążyć się we śnie na sto kolejnych lat, Azyl także zdaje się całkowicie odizolowany. Komórki tracą tu zasięg, internet nie działa, a większość dolegliwości leczy się przy pomocy ziół. Życie toczy się w zupełnie innym rytmie, jak gdyby nawet czas omijał to miejsce. Za to kiedy już znajdziemy się w tym dziwacznym, pełnym tajemnic świecie, wcale nie mamy ochoty go opuszczać.

Powieść "Gdzie śpiewają diabły" ujęła mnie specyficznym baśniowym klimatem, umiejętnie tkanym z mroku, magii oraz niezliczonych sekretów, przemilczeń i niedomówień. Choć akcja rozwijała się w raczej umiarkowanym tempie, zupełnie mi to nie przeszkadzało. Sugestywne opisy były dla mnie równie interesujące i budowały odpowiednią atmosferę. Poczucie niepewności i nieznanego zagrożenia wciąż mi towarzyszyło, sprawiając, że powieść wciągała niczym ruchome piaski. Wprawdzie po cichu liczyłam na zakończenie, które wszystko by jednoznacznie wyjaśniało, ale przyznaję, że ta wersja jednak lepiej pasuje do charakteru całości. Miłośnikom mrocznych baśni, tajemnic i niewytłumaczalnych zjawisk polecam z całego serca.

[Adres usunięty]

Ciesze się, że coraz częściej zdarza mi się sięgać po książki z gatunku fantastyki. Zdecydowanie przenoszą nas one w inny wymiar i działają na naszą wyobraźnię. To właśnie te książki każdy z nas będzie odbierał zupełnie inaczej i dla każdego będą one miały inne znaczenie. Ta historia jest o pewnym dziwnym miejscu, ukrytym gdzieś w środku lasu, o mieście Azyl. To właśnie tutaj dociera Piotr i szuka zagubionej 9 lat temu siostry. Czy ją odnajdzie? Jak skończy się ta historia i co tak naprawdę się tam dzieje?

Pomysł autorki? GENIALNY! Fani baśni, podań i legend będą zachwyceni. Poznajemy kilka wersji legendy, która oczywiście dotyczy tego miejsca. Mamy czarownicę, mamy diabła, ale kto tak naprawdę jest kim? Dowiadujemy się, że tutaj każdy tworzy swoje własne opowiadanie, każdy

ma swoją indywidualną wersję wydarzeń, a czy któraś jest prawdziwa? O tym dowiecie się na samym końcu!

Ja książkę pochłonęłam momentalnie i jest piękna wspaniałych cytatów i przesłań. Żałuje tylko, że ta historia tak szybko się skończyła!

Nie przeczytałam noty od wydawcy, prasówki, czegokolwiek. Zobaczyłam okładkę i tytuł, i w tym momencie wiedziałam, że muszę po niego sięgnąć. Tak jak nieznajomi musieli przybyć do Azylu, nie wiedząc czemu. I odnaleźć swoje miejsce. Ja też zdecydowanie odnalazłam się w lekturze. Aż za dobrze…

Być może nie tylko znalazł opowieści, których nie szukał, ale też zaczął w nie nadmiernie wierzyć.

Bliźniacza siostra Piotra, Ewa, zaginęła bez śladu. Przez dziewięć lat nie było o niej żadnej wiadomości, ale ON nadal nie potrafi się z tym pogodzić. Że odeszła tak po prostu i zostawiła wszystko za sobą.

Niespodziewanie po tak długim czasie w sprawie zaginięcia pojawia się nowy trop. Zdjęcie Ewy znaleziono w rzeczach Patrycji, dziewczyny zamordowanej w Azylu; odizolowanym miasteczku gdzieś na krańcu świata. Śledczy bezradnie rozkładają ręce, a Piotr, który nie może zaakceptować zniknięcia siostry, wyrusza w podróż, by dowiedzieć się czegoś więcej.

Trafia na miasteczko przywodzące na myśl horrory. Małą, zamkniętą społeczność, mroczne sekrety i zmowę milczenia. Do tego wszyscy zdają się wyjątkowo nieprzychylnie nastawieni do obcych, a jeszcze bardziej do tych, którzy zadają pytania.

Czerń diablego serca sprawiła, że czarownica stała się ciemna jak noc. Diabeł zaś, obdarowany duszą czarownicy, stał się jasny jak słońce.

Tej książki nie da się odłożyć. Jak już zaczniecie, będziecie musieli doczytać do końca. W końcu to współczesna baśń, a spróbujcie nie dokończyć baśni. Autorka wykreowała klimat, który pochłania bez reszty. Każdy w Azylu ma swoją wersję opowieści o Diable i czarownicy, która zamknęła jego serce w drewnianej szkatule. Zazdrość, zemsta, nadzieja. Miłość. Nikt nie wie już kto był dobry, a kto zły w tej historii. Niektórzy twierdzili, że diabeł. Inni, że czarownica. Zgadzali się jednak, że wszystko zaczęło się od Azylu, a zakończyło nad jeziorem- Diablim. Znaleźli się tacy, co uwierzyli za bardzo i chcieli dokonać samosądu, ale historia broni się sama. Czarownica i diabeł muszą być razem. Opowieści w opowieści. Alternatywne historie. Zakończenia opowiedziane po wielokroć. Autorka zapętliła tę historię we wzorcowy sposób.

Jedynym zgrzytem w opowieści jest główny bohater. Piotr. Do bólu racjonalny, logiczny i pozbawiony wyobraźni facet. Z maksymalnie wyprostowanym kręgosłupem moralnym i wykrochmalonymi zasadami. Gotowy powiadomić policję i opiekę społeczną za najmniejsze przewinienie i płacić Urzędowi Skarbowemu za oddychanie. Z przepisowymi dwoma związkami na koncie. Wszystko w Azylu przypomina mu scenerię z horroru. Ten typ. Rozumiem, że miał być kontrastem dla mieszkańców i samego miasteczka, oraz zaprzeczeniem tego, co reprezentowali oni i ich historie, ale…Za bardzo. Był zbyt przerysowany, żeby wypaść wiarygodnie, żeby współczuć mu z powodu straty siostry i w jakiś sposób mu kibicować.

Na tle odizolowanej, zamkniętej społeczności Azylu wyróżniał się jak kometa na bezchmurnym niebie. Za to małomiasteczkowy klimat wykreowano po mistrzowsku. Skryci mieszkańcy, zmowa milczenia. Protekcja nas własnymi i niewytłumaczalna niechęć do obcych. Jedni zdawali się tu po prostu pasować i zostawali na zawsze, inni czuli się na tyle nieswojo, że szybko zawracali, albo zostali do tego skłonieni. Azyl; małe miasteczko gdzieś na krańcu świata, przytulone do lasu, wzniesione obok jeziora, kończące się mostem i wrzosowiskiem. Z labiryntem pomylonych uliczek o patetycznych nazwach. Dla Azylu można by stracić głowę.

Umiem i wiem trochę więcej niż inni ludzie. To wszystko.

Nie ma wyraźnej granicy, gdzie zaczyna się fikcja, gdzie rzeczywistość, a gdzie występuje omam. Być może wszystko jest tylko historią, a to co dziwne dzieje się na granicy. Widoczne tylko kątem oka i w nocy, przy pełni księżyca, kiedy kształty stają się niepokojąco nieludzkie. W upojeniu miodem, kiedy ogień strzela wysoko w niebie, a gałęzie trzeszczą wszystko wydaje się marą. Demonem. Potworem.

Wydawnictwo Uroboros zdecydowanie dobrze rozpoczęło rok 2019, a ja wielbicielom baśniowych klimatów i fantastyki polecam  i zachęcam bardzo do lektury ,,Gdzie śpiewają diabły’’. Kubasiewicz snuje opowieści, żongluje środkami i wodzi czytelnika. Pozwólcie jej na to.

mrs-[Adres usunięty]

Jeżeli czytaliście "Drugą szansę"- Katarzyny Bereniki Miszczuk i bardzo się wam spodobała, to koniecznie musicie sięgnąć po "Gdzie śpiewają diabły". Historia posiada bardzo mroczny klimat, a miasteczko jest niczym z horroru! Wstęp jest bardzo intrygujący i zachęca do dalszego zagłębiania się w fabułę, jednak przychodzi takie czas, gdy wszystkie wydarzenia zwalniają i mało co się dzieje. Piotr stara się odszukać swoją zaginioną siostrę bliźniaczkę i wszystkie tropy prowadzą właśnie tu, do Azylu. Niestety jego poszukiwania nie przynoszą żadnego skutku i wydarzenia strasznie się ciągną. Jednak po około 200 stronach akcja nabiera tępa i nie mam pojęcia kiedy skończyłam czytać tę książkę. Teraz rozumiem dlaczego wszystkie wydarzania działy się tak wolno, a zakończenie wynagrodziło mi to. Nadal jestem zagubiona po skończeniu tej książki i potrzebuje więcej! Chciałabym dostać wyjaśnienie tego co się stało. Nawet po skończeniu nie jestem tak naprawdę pewna co było prawdą, a co kłamstwem...

Polkę! Wszystkie te czynniki wpłynęły na to, że przeczytałem tę książkę.

Książka autorstwa Magdaleny Kubasiewicz - dwudziestoośmioletniej mieszkanki Krakowa. Pani Magdalena ma na swoim koncie kilka innych książek, z którymi styczności nigdy nie miałem.

Ewa, bliźniaczka Piotra zaginęła. Minęło już dziewięć lat, ale ON nadal jej szuka. W pewnym momencie pojawia się nowy trop w jej sprawie. Znała Patrycję. Piotr podążając tym tropem trafia do Azylu - miasteczka na ,,końcu świata’’. Jak się okazuje, Patrycja została zamordowana. Mężczyzna chce się jednak nadal dowiedzieć co łączyło tę dziewczynę z jego siostrą. Ludzie są do niego negatywnie nastawieni. Mała społeczność powoli zaczyna ujawniać swoje mroczne sekrety.

Czytając tę książkę bardzo podobał mi się jej klimat. Niewielkie miasteczko i dziwni mieszkańcy momentami wydawali się psychopatami dopiero co wyciągniętymi z oddziału zamkniętego. Opis miejsc, w których przebywał główny bohater był bardzo szczegółowy, co oczywiście mnie bardzo zadowoliło. Książka potrafi zaczarować swoim urokiem. Dla mnie małą wadą tej książki są niedopowiedzenia w fabule. Ale u kogoś może być to zaliczone do plusów.

Podsumowując, mogę polecić tę książkę każdemu. Jest ciekawa, zawiera barwne opisy i ma mądre przesłanie. Chętnie przeczytałbym jej kontynuacje.Gdzie śpiewają diabły” - recenzja

O tej książce dowiedziałem się poprzez listę nowości od wydawnictwa Uroboros. Tytuł, obok którego nie sposób przejść obojętnie. A do tego bardzo ładna okładka. Początkowo