Remigiusz Mróz, Hashtag - fragment książki
Strach obserwował ją w Pijalni Czekolady Wedla, kilkakrotnie kusiło go nawet, by się przysiąść i nawiązać rozmowę. Obawiał się jednak, że ktoś może go zobaczyć. Miejsce miało swoich stałych niedzielnych bywalców, a Molsa była jednym z nich.
Wielu klientów z pewnością ją pamiętało i zdawało sobie sprawę, że zawsze siedzi przy stoliku sama. Była aspołeczna, choć nie opryskliwa. Uśmiechała się poprawnie, ilekroć ktoś próbował ją zagadnąć, ale jednocześnie od razu starała się zbyć natręta.Właściwie nie budziła w Krystianie sympatii. Postawiła na życie zawodowe, wyznaczała sobie cele jedynie w tej sferze, zupełnie zaniedbując wszystkie inne. W dodatku nie kierowały nią żadne wzniosłe pobudki.
Szybko uznał ją za karierowiczkę. Uczyła się dobrze, skończyła prawo na UW, a potem zrobiła staż w kancelarii Czymański Messer Krat. Ostatecznie nie wybrała jednak drogi adwokata, która wydawała jej się zbyt długa i czasochłonna, a w dodatku niegwarantująca tego, na co Marzena liczyła.
Trafiła na jakiś czas do jednego z banków jako doradca klienta korporacyjnego, a potem zatrudniła się w wiodącej firmie zajmującej się przemysłem ciężkim – i dopiero wtedy na dobre wpadła w machinę korporacyjnego świata. Stała się trybikiem, działała dokładnie tak, jak wymagała tego od niej firma. Jej życie jako Marzeny Molsy dobiegło końca, przyjęła rolę anonimowego, ułożonego, bezmyślnego automatu.Strach jednak miał zamiar wyciągnąć ją z tej otchłani. I wtłoczyć w nią życie na nowo. Pomóc jej rozpocząć inną, lepszą egzystencję, a następnie nadać jej precyzyjnie określony, wzniosły cel. Daleki od tego, czego wymagała od niej korporacja.
Wiązał się z tym jednak pewien problem. Mimo swojej aspołeczności Marzena, jak każda inna jednostka w tym mrowisku, realizowała zachowania stadne. Nie biegała samotnie po Wybrzeżu Puckim, zamiast tego chodziła na fitness. Cheat day celebrowała w kawiarni, nie na ławce w parku, z książką w ręku. Jeśli gdzieś wychodziła, to tylko ze znajomymi z pracy – i tylko wtedy, gdy był z nimi przełożony, by wynieść z tego jakąś korzyść. Na innych imprezach nie bywała, nie umawiała się na randki i nigdy nie wracała do domu nocami.
Była doskonałym przykładem korporacyjnego człowieka. Żyjącego pośród innych, ale samotnego. Przystosowanego do funkcjonowania w utartej konwencji, ale w głębi ducha wyobcowanego. Lgnącego do ludzi powierzchownie, ale w istocie od nich stroniącego.Niewiele było okazji, by spotkać ją, gdy była sama. A Strach potrzebował właśnie takich warunków. I kluczowe było to, by sam ich nie stworzył. Nie chciał zostawiać śladów, a ściągnięcie Molsy gdziekolwiek właśnie z tym by się wiązało.Ostatecznie więc analizował jej plan dnia, uczył się go i czekał na okazję.
Marzena była wyjątkowo przewidywalna, ale właściwie stanowiło to przywarę wszystkich ludzi. Każdy powtarzał, że stare nawyki nie otwierają nowych drzwi, że są jak rdza i że krótko po tym, jak je stworzymy, to one zaczynają tworzyć nas, ale nikt nie zadawał sobie trudu, by z nimi zerwać.
Przeciwnie. Obserwując każdą z osób, które znalazły się na jego liście, Strach utwierdzał się w przekonaniu, że ludzie cementują się w swoich kokonach. Z biegiem czasu zaczynają jadać to samo, chodzić w te same miejsca, oglądać jedne seriale, filmy i spotykać się z tymi samymi znajomymi.
Wtargnięcie w rutynę stanowiło problem, szczególnie kiedy nowy element miał zamiar pozostać niezauważony.Strach długo nie mógł znaleźć sposobu, by wyciągnąć Marzenę z domu i zwabić ją w miejsce, gdzie mógłby zrobić to, co zamierzał. Nawet zakupy robiła online, a nowe premiery filmowe oglądała dopiero, gdy pojawiły się na Blu-rayu.
Koniec końców Krystianowi udało się jednak znaleźć metodę. A właściwie skorzystał z sideł, jakie Marzena Molsa sama na siebie zastawiła.Jej konto w największym serwisie rekrutacyjnym było prawdziwą kopalnią informacji. Zupełnie jakby dla Marzeny GoldenLine stanowiło najważniejsze miejsce w sieci. Aktualizowała wszystko na bieżąco, należała do wszelkich istotnych grup, brała udział w dyskusjach, popisywała się erudycją i wiedzą i nie zabiegała przy tym o żadne korzyści.
Oczywiste było jednak, że się ich spodziewała. Rekruterzy robili swoje, szukali łakomych kąsków dla swoich zleceniodawców, a Molsa z pewnością taki stanowiła.
Wystarczyło, że Strach podał się za jednego z nich.Umówił spotkanie przez prywatną wiadomość, przypuszczając, że po fakcie nikt nie będzie sprawdzał skrzynki Marzeny. Konto na Facebooku być może tak, względnie śledczy dobiorą się do korespondencji mailowej. Nikomu jednak przez myśl nie przejdzie, by szukać tropów na GoldenLine.
A szkoda, bo w ten sposób można by dotrzeć do niewielkiego parkingu na Wawrze, nieopodal kilku nowo powstałych budynków na uboczu. Nowoczesne bryły i mieszczące się w nich siedziby korporacji były idealną przykrywką dla Stracha.
Wiedział dokładnie, którędy Molsa pojedzie do wyznaczonego miejsca. Zdawał sobie też sprawę, gdzie zaparkuje. I kiedy tylko to zrobiła, od sukcesu dzielił go już tylko krok.
Poszedł za nią i po przejściu kilkudziesięciu metrów zwolnił. Wsparł się na kulach, podkurczył nogę i lekko zgarbił.
– Przepraszam! – zawołał.
Obróciła się, niepewna, czy chodzi o nią. W okolicy jednak nie było nikogo innego. Marzena najpierw się rozejrzała, a potem wbiła wzrok w mężczyznę wspierającego się na kulach.
– Tak? – odezwała się, nerwowo podciągając lewy rękaw.
Jak zawsze była na granicy spóźnienia. Krystian się tego spodziewał.
– Przepraszam – powtórzył. – Ale zaparkowała pani na miejscu dla niepełnosprawnych.
– Co takiego?
– Na kopercie, która…
– Niemożliwe. Patrzyłam, gdzie staję.
Uśmiechnął się blado, mając nadzieję, że stwarza odpowiednio dobrotliwe wrażenie.
– Co do zasady nie mam nic przeciwko, naprawdę – powiedział, jakby rzeczywiście mu to nie przeszkadzało. – Tylko że jechałem za panią i chętnie bym…
Urwał, kiedy zaklęła pod nosem i raptownie ruszyła w jego stronę. Widział, że Molsa po pierwsze nie ma zamiaru tracić więcej czasu, a po drugie odchodzić ze świadomością, że popełniła jeden z największych grzechów ludzi zmotoryzowanych. Podeszli do auta, a Marzena rozłożyła ręce.
– Nie ma nigdzie znaku.
– Niestety – przyznał Strach. – Ale jest koperta. Zobaczy pani, jak tylko pani odjedzie.
Nie spytała, gdzie stoi jego samochód. Spieszyło jej się tak, że nawet się za nim nie rozejrzała. Wyraźnie zniecierpliwiona i poirytowana, otworzyła auto – i tym samym podpisała na siebie wyrok.
Krystian zamachnął się kulą i trafił prosto w tył głowy kobiety. Ta upadła z cichym jękiem na karoserię, a Strach szybko poprawił. Drugi cios nie załatwił sprawy, dopiero przy trzecim Marzena straciła przytomność.
Gdyby żyli w kraju takim jak Nigeria, gdzie porwania dla okupu były codziennością, już w szkole Marzena nauczyłaby się, żeby nigdy nie wierzyć ludziom, którzy proszą o przeparkowanie samochodu. Stanowiło to jedną z najpowszechniejszych metod porywania kobiet, nie tylko w państwach afrykańskich.
Strach załadował ją do jej własnego auta, a potem ruszył w stronę ogródków działkowych. Znajdowały się nieopodal i właściwie nie było ryzyka, że przed dotarciem do celu Molsa się ocknie.
Odzyskała przytomność dopiero w piwnicy, którą Krystian zaadaptował do nowych celów. Marzenę przywiązał do metalowej pryczy pod ścianą, zadbawszy o to, by nie mogła się oswobodzić.
Przez jakiś czas musiał znosić absurdalne pytania, zarzuty,błagania.
