Historia wilków

bardzo ciekawe studium samotności nastolatki wśród destrukcyjnej rodziny, niezdrowych układów szkolnych i mrocznego sąsiedztwa, polecam Lalucha

Nastolatka Madeline mieszka na amerykańskiej prowincji. Wnikliwie obserwuje życie dorosłych, splątane zależnościami i układami. Naturalnie dla wieku Madeline podejmuje próby wejścia w ten świat, ale spotykają ją rozczarowania i niespodziewane tragedie. To książka przesycona klimatem niepokoju, chociaż ciekawie uzupełniona o piękno przyrody, lasów i jezior.

Własnie skończyłam i musze stwierdzić, że chyba nie ma czegoś takiego jak "normalne dzieciństwo". W tej książce autorka rozlicza się z dzieciństwem z czasów hippisowskich komun. Ekstra czyta się o tamtych czasach, taka pełna Ameryka. Dobra robota, świat już tę książkę zauważył. Polecam

Linda zwyczajnie jest samotna. Trudne relacje z rodzicami oraz obojętność ze strony rówieśników pchają dziewczynę w kierunku nowych sąsiadów. Z czasem rodząca się między nimi więź nabiera zaskakującego charakteru. I prowadzi do tragedii.

Choć po książki młodzieżowe sięgam coraz rzadziej, to chętnie robię wyjątek dla tytułów, które przykują moją uwagę. Jednym z nich okazała się „Historia wilków” autorstwa Emily Fridlund. Dopatrywałam się w niej historii nie tylko mocno intrygującej, ale także owianej tajemnicą i przepełnionej mrokiem. Czy taką powieść otrzymałam?

Bieg książkowych wydarzeń dobrze śledzi się podążając za pierwszoosobową narracją autorki. Towarzysząc Lindzie podczas opisywanych wydarzeń, analizując jej mroczne refleksje i stawiając się na jej miejscu, lepiej możemy tę historię zrozumieć i więcej z niej wyciągnąć. Taki sposób opowiadania historii zawsze najlepiej do mnie przemawia i nie inaczej było tym razem. Stojąc u boku tej niepokojącej nastolatki po prostu łatwiej wejść w jej skórę.

Linda wywołała we mnie sporo sprzecznych emocji. Nie mogłam się zdecydować, jakimi uczuciami do niej pałam. Momentami ją rozumiałam, popierałam podejmowane przez nią decyzję i wydawało mi się, że mogłabym przejąć jej rolę. Innym razem natomiast mocno mnie drażniła i nie potrafiłam wytłumaczyć sobie tego, jak postępuje. Jej charakter wydał mi się dosyć złożony, odpowiednio oddany, pasujący do całości i dobrze wpisujący się w klimat historii.

Mogłoby się wydawać, że to książka jakich wiele. Taka prosta opowieść o młodej kobiecie, która wikła się w dziwne relacje, ma problemy w domu, nie może znaleźć sobie miejsca. Jednak dopiero, kiedy zagłębimy się w tę lekturę, możemy dostrzec w niej coś więcej. Fridlund w przekonujący i realistyczny sposób oddała bowiem nie tylko obawy i problemy towarzyszące młodzieży, co także lęki, które mogą towarzyszyć starszym czytelnikom. Odniosłam wrażenie, że to powieść o młodych, ale nie tylko dla nich.

Bardzo zabolała mnie książkowa samotność Lindy. Ten problem uderzał we mnie z niemal każdej książkowej strony. Nie jest to kwestia, z którą łatwo jest się zmierzyć, ale fakt, że na pewno każdy z nas choć przez chwilę miał do czynienia z tym uczuciem, sprawia, że całość wydaje się szalenie autentyczna i przekonująca. Bo czy każdy z nas nie jest czasem nieco samotny? Trochę naiwny? Zbyt ufny? Czy przeszłość nie puka do naszych drzwi? Oczywiście, że tak.

Przekonał mnie także styl autorki. Zimny, zdystansowany, ostrożny. Śmiało można powiedzieć, że nie dawała się ponieść językowi, słowa traktowała z oszczędnością. Momentami jakby urywając, pozostawiając przerwę, miejsce na dokończenie. Pozwalała uruchomić nam wyobraźnię, przepracować tę historię, wypełnić luki swoimi refleksjami.

„Historia wilków” to niebanalna opowieść o dość banalnych sprawach. Nieprzesadzona i nieprzekombinowana. Niepokojąca, dająca do myślenia, skrywająca cień tajemnicy. Uniwersalna.

Dzisiejsza recenzja będzie krótka. Dlaczego? Mam problem z tą książką. Po szumnych zapowiedziach ciekawego debiutu finalistki Nagrody Brookera 2017, ciekawym opisie na okładce otrzymałam… w zasadzie nie wiem jak mam zdefiniować tę książkę.

Czternastoletnia Madeline zwana Lindą wychowuje się na odludziu w północnej Minnesocie w dość specyficznej rodzinie. Rodzice dziewczyny buntując się przeciw systemowi, wychowywali ją w komunie, która potem się rozpadła. Od kilku lat mieszkają w trójkę w skromnym domu. Nastolatka opiekuje się psami, rano rozpala ogień w piecu, patroszy ryby. Uczęszcza do szkoły jednak nie jest w niej popularna, raczej trzyma się na uboczu. Nie ma żadnej przyjaciółki ani koleżanki.

Gdy do domku nad jeziorem wprowadzają się nowi sąsiedzi, Linda lgnie do nich. Opieka nad ich dzieckiem, staje się dla niej ucieczką od samotności. Pomagając przy czteroletnim chłopcu, Lida próbuje się ogrzać w cieple z pozoru normalnej rodziny. Jednak im dłużej się im przygląda, tym więcej widzi.

Pomimo poruszonych ważnych kwestii społecznych, takich jak: odrzucenie nastolatki przez rówieśników, dorastanie, brak zainteresowania ze strony rodziców, książka mnie rozczarowała. Bardzo ciężko się ją czytało. Opisy były chaotycznie, nie wiedziałam kiedy opowiada czternastoletnia Linda, a kiedy o teraźniejszości mówi dorosła już kobieta. Wspomnienia się przeplatały, nie kończyły, nie do końca wiedziałam co się w zasadzie wydarzyło.

Ponieważ chcę być uczciwa wobec osób, które czytają moje recenzje, z przykrością muszę napisać, że ta książka mnie nie przekonała. Zakładam oczywiście możliwość, że nie zrozumiałam tej powieści i będziecie mieli inne zdanie.

Historia Wilków 🖤

To historia trudna, czytało mi się

opornie, choć były wyjątki. Całą historię Madeline trzeba czytać uważnie, dziewczyna miała problem, choć ciężko określić co było tego powodem. Linda chyba czuła się samotna, chciała zwrócić na siebie uwagę, duży wpływ miało na to jej wczesne dzieciństwo, kiedy żyli w dziwnej wspólnocie. Historia Wilków, skąd tytuł? Wiadome jest, że dziewczyna bardzo lubiła historię tych zwierząt, czy może utożsamiała się poniekąd z nimi? 🤔 Dużą rolę w tej książce odgrywa religia, wyznawanie czegoś lub kogoś, do tego stopnia, aby poświecić czyjeś życie, życie, które dopiero się zaczynało. Mi jako rodzicowi ciężko jest pojąć, jak można czekać ,kiedy wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią, że coś jest nie tak, jak trzeba mieć "wyprany mózg"żeby wierzyć w pozytywne myślenie, i nie udać się do Specjalisty, tym bardziej, jeśli chodzi o dziecko, które jest od nas rodziców zależne. Cała książka dla mnie jest dziwna, nie uważam jej za złą, bo daję dużo do myślenia, może gdyby Linda wychowała się w "normalnym"otoczeniu, miała lepszy kontakt z matką, mogła, by coś zrobić, jako dziecko wiedziała, że coś jest nie tak, ale była sama ze swoimi myślami. Ta książka to taka plątanina wydarzeń, etapów dorastania. Raz widzimy sytuację oczami 14-letniej dziewczynki, a za chwilę mówi nam o tym 26-letnia kobieta, która nadal ma problemy, idzie do przodu, jednak sytuacje z przeszłości nie dają jej spokoju. Wychowanie, wsparcie, wiara, wpływ drugiego człowieka, to wszystko ma znaczenie. Czasami człowiek zmaga się z różnymi zaburzeniami, które powstały we wczesnym dzieciństwie, czasami potrzebujemy drugiej osoby, by coś zrozumieć, by coś zmienić. Choć ta książka to nie mój klimat, uważam, że warto było ja przeczytać. Zastanowić się, czy w moim otoczeniu, nie znajduje się ktoś w podobnej sytuacji. Jaki wpływ ma na człowieka wiara? Kiedy wiarę w coś lub kogoś, przynależność do czegoś, można nazwać sektą? Tyle pytań a tak mało odpowiedzi, chyba na większość z nich, każdy musi opowiedzieć sobie sam..

Zapraszam na bloga O Czym Szumią Kartki

Książka wzbudziła we mnie mieszane odczucia, z jednej strony historia ciekawa i powieść szybko się czyta, a z drugiej strony bardzo chaotyczna trudno się było połapać kiedy autorka opowiada o przeszłości a kiedy o teraźniejszości, to jest jedyny minus powieści. Autorka porusza kilka bardzo ważnych tematów dobrze nam znanych, jak samotność, odrzucenie przez znajomych, brak zainteresowania ze strony rodziców. Autorka przedstawia nam jak otoczenie ma wpływ na życie szczególnie w okresie dojrzewania. Gdy Linda poznaje nowych sąsiadów opieka nad ich dzieckiem staje się dla niej ucieczką od samotności, ale również wołaniem o pomoc aby ktoś się nią zainteresował. Powieść jest smutna i przygnębiająca, czytając wspomnienia Lindy czujemy jej smutek, brak miłości ze strony najbliższych. Powieść zmusza do myślenia, autorka pisze ciężko, nie każdemu czytelnikowi spodoba się styl autorki. Książka napisana w formie wspomnień głównej bohaterki, przez co lepiej możemy ją poznać i zrozumieć jej zachowania. Autorka bardzo dobrze dobrała do siebie bohaterów, bardzo dokładne opisy a nawet czasami za bardzo mogą trochę przeszkadzać i wydać się zbędne. Myślę, że niejeden czytelnik po przeczytaniu powieści będzie miał o czym myśleć, inaczej spojrzy na świat i otaczających go ludzi, zmieni swoje zachowanie w stosunku do bliskich i nie tylko. Fabuła powieści jest bardzo ciekawa i chociaż brak w niej zaskakujących zwrotów akcji jest to książka skrywająca cień tajemnicy.

Dorastanie może być trudne i bolesne, zwłaszcza w świecie, który z każdej strony odrzuca młodego człowieka. Co by było gdyby czternastoletnia Madeline zwana Lindą wychowała się w normalnej rodzinie, dobrze znała swoich rodziców i miała pewność, że jest dla nich najważniejsza na Świecie? A gdyby znalazła bratnią duszę wśród rówieśników i mądrego mentora wśród nauczycieli? Wreszcie, co by się stało gdyby do domu po drugiej stronie jeziora wprowadziła się zwykła rodzina?

"Stań się przez jedną chwilę świadomy tego, że Życie i inteligencja są czysto duchowe - nie są z materii ani nie tkwią w niej - a wtedy ciało nie będzie narzekać."

Mary Baker Eddy,

Nauka i zdrowie z kluczem do Pisma Świętego

"A więc jednak nie umrę, nie teraz, lecz będę żył półprzytomnie w rzeczywistości,półgłuchy na nią, w pokoju pachnącym ogniem rozpalonym przez naszą nieugaszoną wolę."

Timothy Donnelly,

The New Inteligence

Książka zyskała Nagrodę Booker 2017 roku, czyli najbardziej prestiżowej nagrodzie literackiej w Wielkiej Brytanii przyznawanej za najlepszą powieść anglojęzyczną.

Nie chcę być za nadto krytykująca, ale mnie osobiście książka nie porwała i moim zdaniem nie zasłużyła na te miano. Może gdybym czytała ją w innym wieku, w innym czasie może sądziłabym inaczej, ale takie moje skromne zdanie. Opowiem dlaczego moje zdanie o tej książce jest takie a nie inne.

Początkowo myślałam, że czytanie jej pójdzie mi bardzo szybko ponieważ ma ona zaledwie 280 stron, więc w porównaniu z innymi książkami to pikuś, ale niestety się przeliczyłam. A nawet bardzo się przeliczyłam.

Pierwszym co mnie raziło to to, że strasznie dużo błędów ortograficznych, których jeszcze się nigdy nie spotkałam w książce. Oczywiście literówki się mogą zdarzać, ale żeby aż tak regularnie? W jednej książce? Prawie na co drugiej stronie? No nie wydaje mi się, dlatego to bardzo przeszkadzało mi w płynnym czytaniu.

Drugą sprawą było to, że nie można się było połapać kiedy się kończy opis jednej sytuacji, a zaczyna się kolejnej. Nie mogłam połapać się kiedy Autorka opowiada o czym co zdarzyło się w przeszłości, teraźniejszości czy w przyszłości. Wszystko zostało wymieszane razem ze sobą. Za brakło mi tutaj dobrego podziału opisów zdarzeń, a także płynnego przechodzenia między nimi. Co skutkowało tym, że nie mogłam się skupić na czytaniu tekstu. Musiałam co jakiś czas odejść od książki i porobić coś całkiem innego, by ponownie do niej wrócić ze świeżym spojrzeniem.

Kolejną sprawą było to, że nie mogłam odgadnąć przesłania książki. Jakie ono było?

Sama do tej pory nie wiem. Znam może kilka sytuacji opisanych w książce, ale jak ja mam je połączyć w całość to nie wiem...

Dla mnie ta książka była trochę stratą czasu. Męczyłam się z nią ponad miesiąc, a miałam nadzieję na weekendówkę. Treść książki bardzo mnie rozczarowała. Liczyłam chyba na więcej po przyznanej nagrodzie, no ale niestety.

Kolejną kwestią, którą pamiętam jest to, że sąsiedzi, którzy się wprowadzili po drugiej stornie jeziora należeli do jakieś sekty. Czym dalej czytałam, czym dalej próbowałam zrozumieć sens czytanego tekstu, wierzyłam w to, że chodzi o jakąś sekstę. Naprawdę.

Te niektóre opisy, zachowania. Tragedia.

W czasie mojej czytelniczej podróży(w całokształcie) jeszcze nigdy nie spotkałam się z taką książką. Z książką, której nie mogłam zrozumieć, która była dla mnie stratą czasu i zmarnowanymi próbami ogarnięcia czytanego tekstu.

Niestety książka ta spotyka się z moją krytyką, ale mam nadzieję, że moje stanowisko osoby krytykującej dobrze przedstawiłam. Zapewne znajdą się osoby, które się nie będą zgadzały z moją opinią. Każdy ma do tego prawo.

Ja swoje stanowisko poparłam argumentami i mam nadzieję, że nikt sobie nie pomyśli jaka to ze mnie wredna i niemiła osoba.

,,(...) aby stać się kimś innym, nie wystarczy próbować z całych sił albo powtarzać sobie to raz po raz. "

Już na okładce wydawca informuje nas, że debiutancka powieść Emily Fridlund znalazła się w finale Nagrody Bookera 2017. W końcu to jedna z najbardziej rozpoznawalnych nagród literackich na świecie. Gwarancja jakości i dobrej literatury. Jednakże zanim książka trafiła w ręce polskich minęły ponad dwa lata. ,,History of Wolves" w polskiej wersji jest naprawdę bardzo ładnie wydane. Okładka jest przepiękna i z pewnością cieszy oczy każdego czytelnika. Jednak historia zawarta wewnątrz już nie zrobiła na mnie aż tak wielkiego wrażenia.

Gdybym miała powiedzieć, o czym tak naprawdę jest debiutancka powieść Fridlund, to chyba nie umiałabym tego zgrabnie wytłumaczyć. Główną bohaterką jest Linda i to właściwie jej przygody poznajemy czytając tę książkę. Cała historia opowiedziana jest z jej punktów widzenia, ale podczas jej opowiadania bohaterka jest już dorosła, a wydarzenia dzieją się w czasie, gdy miała czternaście lat. Rodzice nie interesowali się nią, robiła właściwie to co chciała. Gdy dziewczynka poznaje swoją sąsiadkę, szybko się z nią zaprzyjaźnia. Staje się opiekunką jej syna. Jednakże, gdy wydaje się, że znalazła swoje miejsce na ziemi, los okrutnie doświadczy zarówno ją, jak i jej sąsiadów.

Lubię przeczytać od czasu do czasu powieść, która należy do tej ,,bardziej wymagającej lektury". Miałam wielką nadzieję na to, że powieść Fridlund okaże się bardzo dobra i wciągnie mnie na parę godzin. Niestety, chyba im większe są moje wymagania, tym powieść gorsza. I tak jest w przypadku ,,History of Wolves". To, co prawda opowieść o dojrzewaniu, budowaniu przyjaźni; o tym, co może zrobić z człowiekiem nieprawdziwe oskarżenie. Zwraca też uwagę na to, że rodzice, pochłonięci czasami swoimi obowiązkami nie zwracają tak naprawdę uwagi na swoje dzieci. To też powieść o konsekwencjach złych wyborów. Ale cóż z tego, skoro bardzo się przy niej wynudziłam. Po prostu przysypiałam w czasie lektury, traciłam chęć do jej czytania. Autorka pisze bardzo specyficznym językiem. Bardzo dokładnie wszystko opisuje, nawet takie nieznaczące kwestie. Cała historia jest bardzo rozciągnięta, spokojna. Do tego stopnia, że ja nie odczuwałam emocji, które chciała przekazać Fridlund. Myślę, że spokojnie przekartkowało by się tę powieść, pobieżnie spojrzało okiem na każdą stronę, przeczytało jakieś najważniejsze sceny tej powieści, a z pewnością nie odczulibyśmy jakiegokolwiek braku, czy poczucia, że coś ominęliśmy. Zresztą specyficzny styl Fridlund nie pomaga nam w czytaniu tej historii. Autorka przytłacza nas przede wszystkim nieprzemyślanymi wtrąceniami. Tak więc w jednym momencie czytamy co dzieje się w czasie, gdy Linda ma czternaście lat, by po przerywniku dowiedzieć się czegoś o życiu Lindy, gdy miała np. dwadzieścia lat. I żeby to było jeszcze związane jakoś z poprzednią sceną, to zrozumiałabym to, ale tutaj tak naprawdę nie ma czasami jakiejkolwiek spójności. Przeskakujemy pomiędzy scenami, co jest bardzo denerwujące.

W powieści tak naprawdę nie znalazłam nikogo, kto wzbudził we mnie jakąś sympatię. Sama główna bohaterka, czyli Linda była mi wręcz obojętna, a dzięki tym wstawkom z jej późniejszego życia bardzo mnie denerwowała. Wydała mi się w dorosłym życiu osobą bardzo nieodpowiedzialną, która nadal tak naprawdę chciałaby być dzieckiem. I rozumiem, w końcu każdy z nas ma w sobie namiastkę ,,dziecka", ale główna bohaterka czasami zachowuje w dorosłym życiu jak zbuntowana nastolatka. Być może tak na nią wpłynęły relacje z rodzicami, którzy praktycznie nie zajmowali się nią. Sąsiadka Lindy również zachowuje się nieodpowiedzialnie, pomimo, że ma dziecko. Co prawda dba o nie, widać, że kocha syna, ale gdy zachodzi sytuacja, w której jej syn choruje, kobieta tak naprawdę zaniedbuje je. Zachowuje się tak, jakby nadal była nastolatką. W powieści poruszany jest także problem pedofilii i niesłusznych oskarżeń. Autorka doskonale pokazuje, że niesłuszne oskarżenie niszczą życie potencjalnemu sprawcy. Ten temat jest ostatnio bardzo często poruszany, więc cieszy to, że autorka poruszyła go w swojej książce.

,,Historia wilków" miała być bardzo dobrą powieścią. W końcu znalazła się w gronie finalistów Nagrody Bookera. Niestety, ja bardzo się na niej zawiodłam. Całą powieść czytało mi się bardzo mozolnie i wynudziłam się przy niej. Nie znalazłam tam też bohaterów, którzy wzbudziliby moją sympatię. Sam styl pisania autorki jest bardzo ciężki i bardzo specyficzny, przez co jej czytanie jest bardzo trudne. Myślę, że debiutancka powieść Fridlund jest napisana chyba bardziej pod zdobywanie nagród niż dla czytelnika, który szuka ciekawej historii, którą będzie mógł przeczytać w autobusie, czy przed snem. Jest przesadzona i nawet to, że autorka niektórych rzeczy nie podaje nam na tacy nie sprawia, że czyta się ją lepiej. A szkoda, bo zapowiadało się, że ,,Historia wilków" może być prawdziwą literacką ucztą.

Całą recenzję przeczytasz na blogu Mój Świat Literatury

Czternastoletnia Madeline wie czym jest ciężkie życie. Mieszkając w chatce w lesie wraz z rodzicami - byłymi hippisami, nie może liczyć na królewskie warunki czy traktowanie, przez co odsuwa się od szkolnych kolegów i staje się outsiderem. Bliżej jej do świata zwierząt, który rozumie o wiele lepiej, niż ludzki, choć głęboko wierzy, że rodzice ją kochają, tylko nie potrafią tego okazać. Jej sytuacja się zmienia, gdy do domku po drugiej stronie jeziora wprowadza się małżeństwo z małym dzieckiem. Dziewczyna szybko zaprzyjaźnia się z rodziną i zostaje opiekunką małego Paula, jednak nawet nie przypuszcza, że pozory mogą mylić i nie ma rodzin idealnych.

"Historia wilków" jest stosunkowo krótką książką, którą czytało mi się dość ciężko. Napisana jest specyficznym językiem, przez który nie mogłam "wgryźć się" w fabułę i musiałam sobie tę lekturę dawkować.

Akcja przeplata w sobie historię młodej Madeline i dorosłej kobiety, więc zmiany w narracji i przeskoki w czasie sprawiły, że łatwo się było w tej historii pogubić. Poznając nowych sąsiadów Madeline szuka tego, czego brakowało jej we własnym domu - ciepła, bezpieczeństwa i miłości. Z czasem ciekawość dziewczynki przeradza się w fascynację, która z kolei prowadzi do odkrycia zbyt wielu tajemnic. Jej podejście do życia zupełnie mnie nie przekonywało, ponieważ było zbyt inne, niż można było się spodziewać po czternastolatce. Nie umiałam sobie wyobrazić sytuacji opisanych w tej książce, gdyż jej decyzje były zbyt rozsądne lub ze skrajności w skrajność - wyjątkowo nierealne.

"Historia wilków" była historią pełną różnorodnych wątków, napisaną z innej perspektywy, niż zazwyczaj czytam i miała w tym wszystkim swój potencjał, niestety niewykorzystany. Autorka miała swój specyficzny pomysł na fabułę, chciała odnieść się do wielu kwestii, jednak wydawało się jakby w połowie się gubiła i traciła plan dalszego rozwoju danych sytuacji. Ta książka jest debiutem, więc pani Fridlung nie mówię nie, jednak mam nadzieję, że popracuje nieco nad rozwijaniem i sensownym kończeniem rozpoczętych wątków, bo nie zawsze tak było.

„To nie to, co robisz, ale to, co myślisz, ma znaczenie.”, czyli finalistka jednej z najbardziej prestiżowej nagrody literackiej.

Historia wilków to finalista Nagrody Bookera 2017, czyli najbardziej prestiżowej nagrody literackiej w Wielkiej Brytanii. Muszę przyznać, że nie śledzę nominacji do tej nagrody i raczej na co dzień nie czytam książek, które doszły do finału. Stwierdziłam, że jeśli została finalistką tak prestiżowej nagrody, to warto ją przeczytać. Po lekturze jednak mam mieszane odczucia.

Dorastanie może być trudne i bolesne, zwłaszcza w świecie, który z każdej strony odrzuca młodego człowieka. Co by było, gdyby czternastoletnia Madeline zwana Lindą wychowała się w normalnej rodzinie, dobrze znała swoich rodziców i miała pewność, że jest dla nich najważniejsza na świecie? A gdyby w szkole znalazła bratnią duszę wśród rówieśników i mądrego mentora wśród nauczycieli? Wreszcie, co by było, gdyby do domu po drugiej stronie jeziora wprowadziła się zwykła rodzina?

Rodzice dziewczyny, buntując się przeciw systemowi, wychowywali ją w komunie, lecz nie poświęcili jej wystarczająco dużo uwagi i uczuć. Rówieśnicy w szkole konsekwentnie Lindę odrzucali i dręczyli w nieprzyjemny sposób. Kiedy więc w domu po drugiej stronie jeziora zamieszkali nowi sąsiedzi, którzy od początku okazali jej sympatię i akceptację, Linda poczuła się, jakby od zawsze była jedną z nich. Wkrótce zaczęła opiekować się ich synkiem – czteroletnim Paulem.

Narratorem całej historii jest Linda. Opowiada ona o zdarzeniach z przeszłości; wiele razy przeskakujemy w czasie. Jednocześnie jesteśmy wrzuceni w kilka wątków, co może znacznie utrudnić czytanie. Właściwie nie do końca wiem, o czym jest Historia wilków. Język jest zimny, oschły i niezachęcający do czytania. Cała historia jest dość ciężka. Podczas czytania zastanawiałam się, dlaczego Historia wilków została finalistką tak prestiżowej nagrody. To pozostanie dla mnie tajemnicą.

Gdyby nie propozycja wydawnictwa to sama nie sięgnęłabym po Historię wilków. Akcja rozwija się tak wolno, że niektórzy na pewno postanowią nie czytać dalej. Nie trzyma w napięciu, nie zaskoczy Was – jedynie co może zrobić to znudzić. Plusem są dobrze napisani bohaterowie i to, w jaki sposób autorka opisała samotność i problemy dojrzewania. Może i jest to lektura, która ma jakieś przesłanie, ale nie trafi ono do przeciętnego Kowalskiego, który z własnej woli nie zainteresuje się Historią wilków.

Madeline, a właściwie Linda, jest 14letnią dziewczyną, która przeżywa właśnie swój okres dojrzewania/dorastania. Poznajemy historię z jej punktu widzenia, która przedstawiona jest a bardzo melancholijny, wręcz apatyczny sposób. Dowiadujemy się, że jej życie nie należy do łatwych i pięknych. W domu panuje bardzo dziwna atmosfera. Rodzice nie zwracają na nią uwagi, nie są nią zainteresowani, zachowują się tak jakby jej nie było, lub jakby nie była ich prawdziwą córką. Sytuacja w domu nie jest jednak jedynym zmartwieniem Lindy. W szkole traktowana jest w bardzo podobny sposób. Jest wyśmiewana przez rówieśników. Szydzą z niej, wytykają palcami i bardzo niekulturalnie przezywają. Wydaje się, że jej życie wyglądać będzie jak niekończąca się przykra rutyna, ale pewnego dnia wszystko się zmienia.

Do domku po drugiej stronie jeziora wprowadza się nowa, zupełnie normalna rodzina (w przeciwieństwie do jej) z 4letnim synkiem - Paul'em. Linda, jako osoba starająca się żyć we własnym cieniu i uciekająca od innych, ku swojemu zdziwieniu i zaskoczeniu przełamuje się, otwiera na nowych sąsiadów i szybko się z nimi zaprzyjaźnia. Jeszcze nie jest tego świadoma, ale jej życie obróci się o okrągłe 180*. Wow.

Czytając tę książkę było mi ciężko się skupić, chwilami zastanawiałam się o co chodzi, i dlaczego została ona nominowana do nagrody bookera 2017. Po przeczytaniu i głębszym zastanowieniu się znalazłam odpowiedź.

Autorka bardzo realistycznie ukazuje problem dorastania i samotności w momencie, kiedy jest się wręcz odseparowanym od społeczeństwa, a wiadomo, że takie życie może wpłynąć na nasz całokształt, na to jacy staniemy się w przyszłości.

Dla mnie historia niezbyt wciągająca. Jednak wydaje mi się, że młodzież, czyli osoby w wieku takim samym bądź przybliżonym do wieku bohaterki, mogłaby bardziej się wciągnąć w tę lekturę, a wiele osób zapewne utożsamiłoby się z Lindą, ponieważ określony przez autorkę wiek, jest okresem, w którym każdy z nas szuka swojego "ja". Historia warta uwagi.

Polecam.

„Historia wilków” to złożona historia, która rozwija się na wielu poziomach i co chwilę odkrywa przed nami nowe tajemnice. Książka o bolesnym dojrzewaniu, o seksualności, odpowiedzialności, wierze, człowieczeństwie.

Linda ma czternaście lat. Opowiada o swoim życiu, ale snuje swoją opowieść w sposób niemal apatyczny. Kluczy między wspomnieniami domu, szkoły oraz rodziny, gdzie pracowała, jako opiekunka do dziecka. Dom dziewczyny nie jest miejscem rodzinnym, ciepłym i pełnym miłości. Rodzice wychowali Linde w surowych warunkach. Nie interesowali się nią i żyli w swoim własnym rytmie. Szkoła była miejscem gdzie rówieśnicy nie doceniali Lindy. Dziewczynka była bystra jak na swój wiek, ale była raczej wytykana palcami lub ignorowana. W szklonych murach radziła sobie całkiem nieźle. W rodzinie, która mieszkała po sąsiedzku została opiekunką. W niej znalazła brakującą troskę oraz pewnego rodzaju miłość. Sąsiedzi ją fascynowali i Linda lgnęła do nich nie dostrzegając pewnych niepokojących sygnałów. Podczas lektury odkrywamy ich mroczną tajemnicę, która miała wpływ na rozwój i przyszłość dziewczyny.

„Historia wilków” jest lekturą wręcz hmm… nieprzyjazną? Zimną? Sama nie wiem jak ją określić. Książka jest specyficzna. Ton historii jednych zachwyci a drugich zniechęci. Emily Fridlund pisze językiem rzeczowym, surowym, bez niepotrzebnych ubarwień. Jeśli szukacie lektury nieoczywistej, wymagającej od czytelnika pełnego skupienia i zaangażowania to polecam tę książkę. Mnie osobiście nie zachwyciła.

Więcej recenzji na [Adres usunięty]