Huśtawka

Powieść o trzech pokoleniach kobiet, kochają się chociaż każda z nich jest inna. Wszystkie mają swoje tajemnice, które stopniowe wychodzą na światło dzienne, ale niezależnie od kalibru sekretów, kobiety zawsze się wspierają. Zmieniają swoje życie, podejmują odważne decyzje, martwią się, cieszą, kochają, ot kobiety takie jak my. Czyta się szybko i przyjemnie

Małgorzata ceni sobie w życiu porządek. Całkowicie poświęca się pracy na uczelni, relaks traktując jak stratę czasu. Stara się realizować swój plan kariery, nakreślony lata temu. Nie może jednak wiedzieć, że życie przygotowało dla niej zupełnie inny scenariusz. Nagle, w spokojny i przewidywalny świat Małgorzaty z impetem wkraczają szalone i lekkomyślne decyzje jej córki, a matka wyjawia skrywany latami sekret rodzinny, który wywraca wszystko do góry nogami. Na dodatek siostra wyrusza w podróż do Indii w poszukiwaniu szczęścia. W opanowaniu sytuacji nie pomaga mąż, którego Małgorzata podejrzewa o zdradę. Pojawiają się również poważne problemy zdrowotne… Jak poradzić sobie z tym wszystkim?

To opowieść o trzech pokoleniach kobiet, na pozór tak różnych, a jednak połączonych wspólnymi doświadczeniami i rodzinną miłością. Czy uda im się przetrwać trudne chwile? Czy popełnione błędy da się cofnąć? Jak wiele można wybaczyć w imię miłości?

Nie da się nie zauważyć, iż autorka wykreowała prawdziwych i barwnych bohaterów. Każda z postaci ma w sobie coś takiego, za co można ją polubić. Jednocześnie każda z nich posiada również wady, przez co jeszcze bardziej wydaje się nam bliska, a jej problemy stają się naszymi.

Wydawać by się mogło, że różnice pokoleniowe dla niektórych z nas są nie do przeskoczenia. Jednak na przykładzie relacji babci i wnuczki tej historii widzimy, że można odłożyć na bok uprzedzenia i wyjść naprzeciw zmianom pokoleniowym. To, czego nie potrafi zrozumieć i zaakceptować matka, babci się udaje. To właśnie otwartość seniorki zaskoczyła mnie najbardziej.

"Każde pokolenie ma coś, czym stara się szokować starszych. Tak naprawdę zmienia się tylko opakowanie."

Agnieszka Lis porusza tematy błahe, jak i te poważniejsze, trudne, jak chociażby nowotwór, choroba psychiczna czy związek lesbijski. Co do tego ostatniego tematu muszę nadmienić, iż z tym wątkiem rzadko mam do czynienia w książkach. Autorka niczego nie podkoloryzowuje, pokazuje wszystko tak, jak jest.

"- Dzisiaj wszyscy na kozetkę. Psycholog, tabletka i załatwione. Kiedyś inaczej bywało. Ludzie rozmawiali ze sobą."

Pisarka przypomina jak ważna jest bliskość oraz rozmowa, nie tylko ta partnerska, małżeńska, ale i ta z córką, matką czy siostrą. Domysły, fałszywe podejrzenia, sądzenie po pozorach mogą zniszczyć związek czy rodzinną więź, którą trudno później odbudować.

"Starałam się. Jak zawsze starałam się dopilnować całości. Żeby było wszystko na czas i każdy był zadowolony. I czuł wdzięczność, oczywiście. Pozory. W moim życiu zawsze tylko pozory. Teraz też, skupiłam się na tym, co widać."

Niezwykle intrygowało mnie znaczenie rozdziałów zatytułowanych TUTAJ. Miałam pewne swoje podejrzenia co do miejsca, w którym znajduje się Wanda. To tam kobieta rozmawia ze swoim mężem Stanisławem i kochankiem Romanem. Podczas tych rozmów podają słowa na daną literę alfabetu. Muszę przyznać, iż to bardzo ciekawy zabieg, z którym nie spotkałam się w książkach, a przy okazji miałam możliwość poznania wielu nowych dla mnie wyrazów. Te krótkie rozdziały pozwoliły mi na moment wytchnienia, przystanięcia i zastanowienia się nad tym, co przeczytałam. Jednocześnie to właśnie Wandzie autorka powierzyła opowiedzenie losów rodziny. Początkowo gubiłam się w takiej niejasnej narracji, ale potem wszystko zaczęło nabierać odpowiednich kształtów.

Zastanawiałam się również nad znaczeniem tytułu niniejszej książki. Bohaterki podejmują mniej lub bardziej trafne decyzje, nie trzymają się kurczowo raz dokonanego wyboru, zmieniają go jak huśtawka. Ich nastroje także podlegają ciągłemu wahaniu. Dlatego nie wyobrażam sobie bardziej trafnego tytułu dla tej lektury.

"Huśtawka" to wielopokoleniowa, ciepła, życiowa i poruszająca powieść o kobietach, o nietrafionych wyborach, o braku zrozumienia, akceptacji, poszukiwaniu swojej tożsamości, tajemnicach, chorobliwej zazdrości, przyjaźni... mogłabym tak długo wymieniać. Po prostu to książka wydobywająca najgłębiej skrywane emocje, w której odnajdziecie cząstkę siebie. Polecam!

sza-[Adres usunięty]

Cztery kobiety o całkowicie odmiennych charakterach. Małgorzata jest wykładowczynią na uczelni. Wszystko ma w życiu poukładane i zorganizowane. Poświęca się pracy by zdobyć upragnione stypendium zagraniczne. Ostatnio mija się z mężem Karolem, który podobnie jak ona pochłonięty jest pracą. Jej zaplanowane życie burzy córka Joanna. Dziewczyna informuje matkę, że zmieniła kierunek studiów na marketing i zarządzanie a w dodatku chce się usamodzielnić. Trafia się ku temu idealna okazja, ponieważ siostra Małgorzaty, Katarzyna, wyjeżdża do Indii. Joasie wyprowadza się do mieszkania po ciotce. Nadopiekuńcza Małgorzata lubi mieć nad wszystkim kontrolę. Córka ma w zanadrzu jeszcze jedną niespodziankę o czym informuje ją "życzliwa" sąsiadka. Dziewczyna się zakochała, problem w tym, że nie w Arturze jak cały czas podejrzewali lecz w ... Grażynie. Tego już za wiele! Organizm Małgorzaty nie wytrzymuje takiego napięcia i konkretnie się buntuje. Na szczęście nad wszystkim czuwa babcia Wanda, dystyngowana starsza pani mieszkająca samotnie w okazałej willi. W snach snuje długie rozmowy ze zmarłym mężem Stanisławem oraz kochankiem Romanem.

Cztery postacie kobiece połączone więzami krwi całkowicie różnią się temperamentem. Zacznijmy od najmłodszej Joanny. Dziewczyna sama nie wie czego chce. Gubi się w swoich uczuciach i orientacji seksualnej. Sądzi, że kocha Grażynę ale Artur też nie jest jej obojętny. Najważniejsze są dla niej własne przyjemności. Na basenie mogłaby spędzać czas całymi dniami. Chce się usamodzielnić i zerwać pępowinę ale samodzielne życie ją przytłacza. Ciotka przekazuje jej mieszkanie i firmę podczas jej nieobecności lecz ona nie wie czy poradzi sobie z odpowiedzialnością. Katarzyna poświęciła się rozkwitającemu uczuciu i zdecydowała się na wyjazd do Indii. Kobieta nie boi się nowych wyzwań i jest całkowitym przeciwieństwem starszej siostry. Chce odkryć siebie i znaleźć swoje miejsce na ziemi. Małgorzata to zdyscyplinowana, poważna i rozsądna kobieta. Wszystko musi mieć na swoim miejscu. Ma ułożony plan i stara się według niego postępować. Za bardzo się wszystkim przejmuje, zawsze stara się wszystkiego dopilnować a przecież czasami tak się nie da. Wanda to rodzinny głos rozsądku. Kobieta ma spory bagaż życiowych doświadczeń a życie wciąż jej nie oszczędza. W oczach rodziny jest niczym superbohaterka, która ze wszystkim sobie poradzi mimo swojego wieku. Czy rzeczywiście tak jest?

Tajemnice, tajemnice, tajemnice ... Strzec czy ujawniać? Wszystkie rodziny mają swoje sekrety, starsi przechowują je, starannie ukrywając przed młodszym pokoleniem. Nie wszystkie są niewinne i nieszkodliwe a kiedy dochodzi do ich ujawnienia rozpoczynają się poważne rodzinne peturbacje. W tej rodzinie aż roi się od tajemnic. Cała historia została przedstawiona z perspektywy babci Wandy. To jej oczami widzimy rozgrywające się w powieści wydarzenia. Trzy pokolenia kobiet zmagają się z wieloma życiowymi problemami. Rodzinne tajemnice zaczynają się stopniowo odkrywać i dostajemy obraz bardzo skomplikowanej rodziny. Bohaterkom towarzyszą bardzo silne emocje, które udzielają się także czytelnikom. Nowe problemy, nowe tajemnice, ciągłe zmiany - prawdziwa huśtawka. Autorka wykreowała bardzo autentycznych i barwnych bohaterów, takich prawdziwych. W każdym z nich możemy odkryć jakąś część siebie. Nie jest to kolejny przesłodzony i cukierkowy romans. Powieść obyczajowa z prawdziwego zdarzenia. Polecam!

[Adres usunięty]

Znając już prozę Agnieszki Lis wiedziałam, że kolejne spotkanie ze światem Jej bohaterów będzie należało do niezapomnianych. Nie myliłam się. Ta powieść nie należy do łatwych. Nie można od tak czytać sobie jak coś lekkiego. Przejmująco wzruszająca, niezwykle refleksyjna, z warstwą psychologicznych sylwetek bohaterów, emocjonalna i do bólu prawdziwa. Odzierająca nasze ludzkie słabostki, podkreślająca wady i maski, jakie zakładamy na co dzień. Czytałam z ogromnym zainteresowaniem i zapartym tchem. Język powieści naładowany afektami, bardzo epicko liryczny nie daje nam ani na chwilę odpocząć, wzbudzając nasz podziw i przeróżne konstelacje odczuć.

Wydawać by się mogło, że pozornie prosty schemat w budowie fabuły nie wniesie nic interesującego w życiu bohaterów. Tymczasem autorka pokazała, jak elementarnym znaczeniem jest brak prawdziwych relacji, szczerej rozmowy, ukrywane w sercu słowa, które powinny zostać głośno wypowiedziane. W życiu trzech głównych bohaterek jest mnóstwo niedomówień, tyle samo oczekiwań wobec siebie nawzajem, a jeszcze więcej potrzeb bycia wysłuchanym i zrozumianym. Gdzieś po drodze zagubiły się w prozie dnia, w podejrzeniach, domysłach, czy próbie określenia własnej tożsamości. Dodatkowo relacje i próby konstruktywnych konwersacji plączą pewne tajemnice z przeszłości.

Huśtawka to powieść o prawdziwym, nieudawanym życiu. Pełno w niej ukrytych afektów, niedomówień, cichych nadziei. Bohaterkom przyglądamy się z perspektywy narracji seniorki rodziny. Każda chowie w sercu jakiś sekret. To opowieść, która pokazuje, jak wiele jeszcze mamy do nadrobienia w kwestiach rodzinnych relacji, czy choćby w zwykłej, szczerej rozmowie, do przeprowadzenia której często brakuje nam odwagi. Prawdziwa, wzruszająca, afektywna! Z perspektywy merytorycznej kunsztownie dopracowana i wcale nie taka oczywista. Szczerze i bardzo polecam!

[Adres usunięty]