Mąż na niby

„Co zrobić, gdy świat się wali, bo najbliższa osoba cię okłamuje?

Zosia prowadzi szczęśliwe życie, z kochającym Pawłem u boku i fantastyczną córką, którą oboje uwielbiają. Niespodziewanie dowiaduje się, że mąż utrzymuje dwa mieszkania, dwie kobiety, dwa telefony i niebawem będzie miał również drugie dziecko. Z inną kobietą…

Opowieść o tkwiącej w nas sile i determinacji, dzięki którym można podnieść się nawet wtedy, gdy tracisz grunt pod nogami.”

Bardzo lubię twórczość Niny Majewskiej Brown, gdyż w jej książkach za każdym razem trafiam na historie, które mogłyby wydarzyć się naprawdę. Autorka opisuje prawdziwe życie, jego cienie oraz blaski i porusza tematy, którym wielu z nas nie są obce. W jej najnowszej książce poznajemy Zosię, szczęśliwą matkę i mężatkę. Jednak to szczęście trwa do czasu. W pewnym momencie kobieta odkrywa, że jej życie wcale nie jest takie idealne, bo ukochany mąż ją zdradza. Paweł, bo tak ma na imię mąż, prowadzi podwójne życie… dwie kobiety, dwa domy, a drugie dziecko jest już w drodze. Co zrobi Zosia? Czy wybaczy? Czy może zacznie od nowa?

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, próbowałam postawić się na miejscu Zosi i zastanawiałam się, co ja zrobiłabym, gdyby to moje małżeństwo okazało się tylko dobrze wykreowaną fikcją. Scenariuszy w mojej głowie było mnóstwo, jakich tego Wam oczywiście nie zdradzę. Czy byłabym tak odważna, jak Zosia, tego nie wiem, bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji i mam nadzieję, że nigdy się w niej znajdę.

Mąż na niby to powieść, w której znajdziecie niezwykle prawdziwą historię, prawdziwe problemy i dylematy. Autorka z brawurowy sposób przeprowadziła mnie przez wszystkie etapy, które towarzyszą rozstaniu i pokazała mi emocje, które towarzyszą każdemu z nich. Uważam, że jej największym atutem tej powieści są jej bohaterowie, niezwykle wyraziści i wzbudzający w czytelniku wiele emocji. Jednych polubicie innych nie, ale zapewniam Was, że do jednej z postaci poczujecie ogromną nienawiść. O kim mowa tego Wam nie zdradzę, bo bardzo szybko dojdziecie do tego sami. Napiszę tylko, że to nie niewierny mąż…

Polecam Wam tę powieść z czystym sumieniem, bo to niesamowicie wciągająca i pochłaniająca historia, która mogłaby się wydarzyć naprawdę. Emocje Wam w niej nie zabraknie i na pewno skłoni Was do wielu refleksji.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Pascal.

Ta książka to prawdziwe życie, jakie swoją wredotą niczym szalikiem potrafi opatulić niejedną sympatyczną kobietę.

W brawurowym stylu autorka przeprowadza nas przez kolejne etapy, jakie towarzyszą rozstaniom. Pokazuje wszystkie emocje, jakich może doświadczyć zdradzona kobieta. Gdzieniegdzie wplata przemyślenia, które doprowadzają czytelnika do śmiechu. Wiecie, takie wyrwane z naszej codzienności. Lepiej tego wszystkiego opisać już chyba nie można było. Dodatkowo narracja pierwszoosobowa pozwala wczuć się w sytuację bohaterki.

Wielkim, wściekle pikantnym smaczkiem powieści jest mama Zosi. Teściowa to teściowa i tu jakoś zaskoczona nie byłam, bo podobno żarty o nich zawsze kryją ziarno prawdy (choć ja na swoją nie narzekam). Jednak matka to ogromne zaskoczenie i szczęka mi opadła już przy jej pierwszym wystąpieniu. Jeśli autorka chciała zwalić mnie z nóg i zagotować od środka, to jej się udało. Gdy czytam o tej jędzy, szaleję z bezsilności, bo człowiek ma ochotę potrząsnąć szanowną panią, by się kobieta opamiętała.

Właściwie nie mam się do czego przyczepić w tej książce. Ładnie wydana, przyjemnie i lekko napisana (choć te epitety głupio brzmią w recenzji książki o zdradzie, wiem), dobrze rozgryziony temat rozpadu małżeństwa, ciekawy punkt zwrotny, różnorodni bohaterowie. Książkę przeczytałam z prawdziwą satysfakcją dobrze straconego czasu, jeśli można tak to określić. Nie męczyłam się, nie czekałam na następny rozdział, byle szybciej do końca. I naprawdę nie wiem co mogłabym skrytykować, więc nie będę tego robić na siłę.

Polecam ją, szczególnie miłośnikom obyczajówek, bo dostarczy Wam sporo emocji, może nawet da do myślenia. Książka jest bardzo życiowa i choć trochę przewidywalna, to ujęta w taki sposób, że aż chce się czytać. Szczerze mówiąc, chętnie poznałabym ciąg dalszy historii o Zosi i jej rodzinie, bo jestem ciekawa jak to wszystko dalej się potoczy.

[Adres usunięty]

Co zrobić, gdy świat się wali, bo najbliższa osoba cię okłamuje?

Zosia prowadzi szczęśliwe życie, z kochającym Pawłem u boku i fantastyczną córką, którą oboje uwielbiają. Niespodziewanie dowiaduje się, że mąż utrzymuje dwa mieszkania, dwie kobiety, dwa telefony i niebawem będzie miał również drugie dziecko. Z inną kobietą…

"Jak to jest być ze mną, a chwilę wcześniej kochać się z inną? Wychodzić z jej łóżka i wracać do mojego? Jak to jest prowadzić dwa życia, utrzymywać dwa mieszkania, dwie kobiety i dwa telefony? Jak się w tym wszystkim nie pogubić? I jak to możliwe, że niczego nie zauważyłam?"

Autorka wiernie nakreśliła to, co dzieje się i z czym musi mierzyć się osoba, która zostaje zdradzona, kiedy jej małżeństwo z dnia na dzień przestaje istnieć. Obserwujemy przemyślenia głównej bohaterki, jakie wyciąga wnioski na przyszłość, jak potrafi walczyć o siebie i córkę. Oczywiście momenty, kiedy wątpi, załamuje się, również się zdarzają, ale dzielnie podnosi się idzie dalej. Emocje, jakie na nią spadają, udzielają się i czytelnikowi.

"Zupełnie nie wiem, co się ze mną dzieje. Frustracja, nienawiść i miłość zwarły się z sobą i buzują we mnie z niezwykłą mocą. Zaczynam rozumieć, jak blisko od miłości do nienawiści, tylko nadal nie wiem, które z tych uczuć i jest mi bliższe."

Niby temat zdrady jest już dość ograny w literaturze, ale autorka podaje go zupełnie inaczej, co czyni lekturę na swój sposób oryginalną. Ci, którzy liczą na jakiś wątek romansowy, muszę Was rozczarować - tu go nie znajdziecie. Osobiście było to dla mnie zaskoczeniem, ale w żaden sposób mi to nie przeszkadzało, a wręcz było pożądane. Autorka pozostawiła otwartą furtkę być może na ciąg dalszy tej historii, a wtedy...

"Czuję, że umieram. Czuję się niepotrzebna. Czuję się wrakiem człowieka, na którego już nikt i nic nie czeka."

Zośka w swoim dramacie może liczyć jedynie na przyjaciółkę Jolę. Natomiast kompletnie nie mogłam zrozumieć postawy matki Zośki. Zamiast wspierać córkę, ta ciągle wytyka jej błędy, mówi co ma robić i jak żyć. Ale najgorsze w tym wszystkim było to, iż za rozwód małżeństwa córki obwinia właśnie ją. No bo przecież Pawełek jest taki idealny, prawda? Jego poczynania nawet najspokojniejszego człowieka wyprowadziły z równowagi. Budził we mnie same negatywne uczucia. Teściowa również ciosa kołki na ducha winnej kobiecie, ale później zaskakuje swoją postawą nie tylko Zośkę, ale i czytelnika. Muszę przyznać, że zupełnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy.

Pisarka mimo powagi tematu umiejętnie wkomponowuje w fabułę kilka zabawnych, nawet bym powiedziała złośliwych wątków. Do łez rozbawiły mnie "okłady przyrodzeniem", jednak nic więcej nie zdradzę, by nie odbierać Wam przyjemności z lektury.

Nie mogę w tym miejscu nie wspomnieć o pięknej szacie graficznej książki. Jest to solidne wydanie w twardej okładce. W środku zaś znajdziemy ilustracje Igora Mikody, które podkreślają stan emocjonalny głównej bohaterki.

Ciekawym urozmaiceniem jest również wplecenie kilku prostych przepisów kulinarnych, które każdy z nas może z powodzeniem wypróbować.

Autorka posiada bardzo lekkie pióro, dzięki czemu strony wręcz same uciekają spod palców. Nic nie jest nadmiernie wydumane, wyolbrzymione, wszystkie sytuacje i wydarzenia sprawiają wrażenie realności. To moje pierwsze spotkanie z książkami Niny Majewskiej-Brown, które uważam za bardzo udane.

"Mąż na niby" to słodko-gorzka, życiowa, prawdziwa i mądra powieść o rozpadzie małżeństwa, zdradzie, o wewnętrznej sile i determinacji kobiet, która pozwala podnieść się z sytuacji, która na pierwszy rzut oka wydaje się niemożliwa oraz prawdziwej przyjaźni. Polecam w szczególności wszystkim tym, którzy myślą, że rozstanie to koniec świata. Ta książka udowodni Wam, że może być zupełnie inaczej.

Czasami jesteśmy tak bardzo zaślepieni miłością, że nie dostrzegamy tego, co dzieje się za naszymi plecami. Właśnie tak było w sytuacji Zofii. Przez przypadek dowiedziała się, że jej mąż zdradza ją z młodszą kobietą i nie był to jednorazowy wyskok, a romans, który ciągnął się przez dwa lata. Czarę goryczy przelewa fakt, że spodziewa się ON dziecka. Czy jest jeszcze ratunek dla tego małżeństwa? Czy bohaterka postanowi ułożyć swoje życie na nowo?

Dawno nie miałam tak mieszanych uczuć w stosunku do książki. Lubię twórczość Niny Majewskiej-Brown, ale tym razem nie jestem w stu procentach usatysfakcjonowana. Z jednej strony ciekawiły mnie losy głównej bohaterki, która czasami wywoływała uśmiech na mojej twarzy, zwłaszcza gdy dawała celne riposty w rozmowach z matką, która jest upierdliwa, irytująca i samolubna. Z drugiej strony natomiast momentami nudziłam się sakramencko i myślałam o tym, że właściwie kompletnie nic się nie dzieje.

Nie wiem, czy byłabym w stanie zaprzyjaźnić się z Zosią, jeśli istniałaby w realnym świecie. W pewnej chwili zaczęło irytować mnie to, że otaczali ją sami niemili ludzie: matka wariatka, teściowa zołza, wredne koleżanki z pracy, nawet matka koleżanki jej córki okazała się zołzą. Już pomijam męża palanta i jego kochankę, ale gdy ktoś się na nią źle spojrzał w restauracji, to było już dla mnie za wiele. Tak jakby była ona skrzywdzoną przez cały świat sierotką. Na szczęście z czasem książka staje się ciekawsza i czyta się ją lepiej niż na początku. Niestety zakończenie mnie zawiodło, gdyż tak naprawdę losy Zofii nie do końca zostały rozwiązane. Wygląda na to, że albo będzie kolejna część, albo coś tu nie wyszło.

Najbardziej podoba mi się postać Pawła – prawie byłego męża bohaterki. Nie dlatego, że na pozytywną ocenę zasłużył poprzez swoją postawę, ale jego zachowanie jest tak niedorzeczne, że zakrawa na komedię. Mała wojna, jaką toczy między sobą małżeństwo, jest prawdziwym cyrkiem na kółkach, bo jak na przykład nazwać to, że mąż po wyprowadzce do kochanki przynosi pranie kobiecie, którą zostawił, albo uważa, iż ma prawo wyjadać jedzenie, bo kupił lodówkę, której zresztą jego żona wcale nie chciała.

Podoba mi się sposób, w jaki autorka ukazała emocje, które zawładnęły bohaterką. W jednej chwili poczuła się ona zdradzona, załamana, samotna, smutna i bezsilna, a w drugiej szybko się podniosła, z godnością, pokazując, że ma dla kogo żyć, ponieważ swoją dwunastoletnią córkę kocha nad życie, a Paweł nie jest jej do niczego potrzebny. Wyprowadzka męża dała jej szansę na zmiany, których do tej pory nie miała okazji wprowadzić w życie.

„Mąż na niby”, to książka o trudach rozstania, o tym, jak świat może momentalnie się nam zawalić, o życiu, które czasami daje nam w kość, o problemach, które mogą dotknąć każdego. Polecam jako lekko napisany umilacz jesiennych, długich wieczorów.