Dziewczyna, którą znał

Jak postrzegają świat i ludzi osoby autystyczne? Z czym muszą borykać się każdego dnia?

Annika jest osobą radosną i szczerą, a jednocześnie bystrą i czarującą. Jednak jej brak umiejętności wychwycenia ironii i nieszczerości sprawia, że niejednokrotnie próbowano ją wykorzystać i stawała się obiektem kpin i ataków. Najlepiej czuje się wśród książek i szachów, które są dla niej mniej skomplikowane niż ludzie.

Na studiach Jonathan jest jedną z nielicznych osób, które ją rozumieją, opiekuje się nią i daje poczucie bezpieczeństwa. Ich młodzieńcza namiętność nie przetrwała jednak tragedii, z którą przyszło im się zmierzyć.

Po dziesięciu latach los ponownie daje im szansę na miłość. Czy jednak odnajdzie w niej tą samą dziewczynę, którą znał? Czy ich uczucie przetrwa lata rozłąki?

Historia Anniki i Jonathana mnie zauroczyła, nie tylko przez ogrom bezwarunkowej i pięknej miłości przebijającej z ich słów i czynów, ale również tak umiejętne przedstawienie świata widzianego oczami osoby autystycznej.

Lubię równoczesne zaglądanie w przeszłość i teraźniejszość bohaterów, bo dzięki temu lepiej poznajemy powody, dla których ich życie potoczyło się tak, a nie inaczej. Śledzimy zarówno losy ich młodzieńczego uczucia, jak i dojrzałej miłości.

Książka oczarowała mnie pod każdym względem. Opowiedziana historia, cudowne postacie, uczucia i humor tworzą pozycję naprawdę wartą uwagi. Zakończenie natomiast, tak niespodziewanie emocjonalne, przywołuje wspomnienia sprzed lat i wzrusza do łez. Piękna historia.

Oj...... bardzo potrzebowałam przeczytać właśnie taką książkę. Powieść przepełnioną miłością, nadzieją od której nie mogłam się wprost oderwać. Nie mogłam to złe określenie, ja po prostu nie chciałam, przerywać tej chwili.

Główna bohaterka powieści Annika, od początku wzbudziła we mnie same pozytywne emocje. Pełna szczerość, niezwykle zdolna dziewczyna spotyka nieoczekiwanie na swojej drodze Jonathana. Oczarowani sobą nawzajem, próbują tworzyć swój własny azyl niestety, jak to właśnie w takich historiach bywa przeciwności losu staną na drodze ich szczęścia. Kiedy para spotyka się po wielu latach, wzajemne emocje nie gasną a wręcz obudzą w nich nie małe nadzieje na lepsze jutro.

Ta książka naprawdę potrafi oczarować, polecam ją koniecznie wszystkim wiecznym romantyczką, które poszukują historii idealnej. Przygotujcie się na wylanie kilku łez, oraz szybszego bicia serca które będą nieustannie towarzyszyć podczas lektury. Wielkie ukłony dla autorki, oraz podziękowania dla wydawnictwa które dba o swoich czytelników. Miłego tygodnia.

Annika studiuje na Uniwersytecie Illinois. Jest cichą i spokojną dziewczyną. Uwielbia swoją przestrzeń i ma problem w relacjach ze społeczeństwem. Otacza się niewielkim gronem rodziny i znajomych. Nie do końca rozumie intencję wszystkich ludzi. Dlatego swój wolny czas spędza, czytając książki i grając w szachy.

Jonathan dołączył do klubu szachowego i swoją pierwszą partię rozegrał z Anniką. Wtedy jeszcze nie wiedzieli, że ta partia zbliży ich do siebie. Dla Anniki jest to nowe doświadczenie, które w pewien sposób pozwoli otworzyć się przed kimś innym, fundując jej nowe doznania. Jonathan nie ma problemu z akceptacją jej szczerości i dziwactw. Nawet nie musiał próbować tego robić, bardzo spodobała mu się piękna i uzdolniona Annika.

Para planuje przyszłość po zakończeniu studiów, jednak pewna tragedia sprawia, że zaczynają się od siebie oddalać. Spotykają się po dziesięciu latach. Ich przyszłość wygląda dokładnie tak, jak sobie ją zaplanowali. Niestety nie mają już siebie. Ich uczucia i wspomnienia odżywają na nowo, ale czy po tak długim czasie jest jakaś szansa, by znów mogli być razem? Czy uda im się stworzyć szczęśliwy związek i zapomnieć o przeszłości?

Przyznam szczerze, że na początku miałam wrażenie, że ta książka jest normalną powieścią o miłości. Jednak czytając dalej, zaczęłam odkrywać jej wyjątkowość. Nie byle jaką, bo nawet burza za oknem nie mogła mnie od niej oderwać.

Najbardziej do gustu przypadła mi kreacja bohaterów. Są bardzo wyraźni i widać między nimi różnicę. Książka napisana jest z perspektywy dwóch bohaterów Jonathana i Anniki, dzięki temu możemy przyjrzeć ich relacji jeszcze bliżej i mieć lepszy wgląd w to, co się między nimi dzieje. Dodatkowo możemy bliżej przyjrzeć się Annice i jej "inności". Historia tej dwójki jest lekka i delikatna. W pewnym sensie, bo autorka doskonale uświadamia nas, z jakimi konsekwencjami muszą się zmierzyć ludzie, u których późno zdiagnozowano chorobę. W tym przypadku jest to autyzm. Nie da się go wyleczyć, ale możemy zminimalizować skutki tej choroby. W przypadku Anniki "dziwne zachowanie" oraz lęk przed ludźmi. Dziewczyna doskonale sobie radzi, a jej "inne" zachowanie jest urocze. Czasami sama się uśmiechałam, czytając książkę, no nie da się nie lubić Anniki, każdy z Was ją pokocha.

Oprócz autyzmu jest tu również i depresja. Atakuje nas w najmniej spodziewanych momentach, a człowiek nim się zorientuje, może być już za późno.

Tracey Garvis Graves stworzyła przepiękną opowieść, która zdumiewa nas od pierwszych stron. Jest delikatna, ale to, co autorka zrobiła na końcu, nie da się opisać. Gdy już się domyśliłam, o co chodzi, to targały mną takie emocje, że po przeczytaniu całości miałam łzy w oczach. Tak bardzo się wzruszyłam. Podsumowując całość, ta książka jest emocjonalnie doskonała, a bohaterowie sprawią, że jest również wyjątkowa. Opowiada historię dwójki ludzi, o ich wzlotach i upadkach, miłości i nadziei. Aż chce się przeczytać jeszcze raz.

Zapraszam na przedpremierową recenzję książki „DZIEWCZYNA, KTORĄ ZNAŁ’’ Tracey Garvis-Graves.

Książka przenosi nas do roku 2001 oraz 1991/92. Dosyć odległe dla niektórych czasy, gdzie nie było tak rozwiniętej technologii, Internetu i wszechobecnych w dzisiejszych czasach komórek. Zabieg celowy wykorzystany przez autorkę, bo jak wiemy z opisu po dziesięciu latach bohaterowie się spotkają, ale wtedy już nic nie będzie takie samo jak było wcześniej.

Bohaterami książki jest Annika, młoda, przestraszona i jak o sobie mówi inna. Inna pod względem tego, ciężko jej się dopasować do otaczającego ją świata ze względu na zaburzenia autystyczne. Ludzie najczęściej postrzegają takie osoby jako dziwaków, niepotrafiących poradzić sobie z otoczeniem. I taki sam los spotkał Annikę. Dziewczyna trzyma wszystkich na dystans i nikogo do siebie nie dopuszcza. Jej ucieczka to szachy i książki. To jej daje poczucie normalności.

Jonathan miłośnik szachów i pływania, doskonale sobie zdaje sprawę z tego co chce dalej w życiu robić, czyli zajmować się finansami. Los chciał, żeby ta dwójka stanęła naprzeciw siebie. Zaczęło się od zwykłego pojedynku w szachy, ale czy na takim tylko pojedynku się zakończy ? Może walka zostanie oddana walkowerem ?

Jonathan stara się w najróżniejszy sposób dotrzeć do swojego cichego zauroczenia. Jednak to nie będzie na tyle łatwe, proste i przyjemne. Annika broni się przed swoim rodzących się uczuciem, bojąc się zostać zranioną i wykorzystaną.

Akcja rozgrywa się w college’u oraz ukazuje bohaterów po dziesięciu latach, jako dojrzałych, mających za sobą mnóstwo doświadczeń życiowych ludzi.

Ale pewnie większość z was zastanawia się, co się musiało wydarzyć, że ta dwójka się rozstała i spotkała dopiero po tylu latach.

Uważam, że to przede wszystkim przez zaburzenia z jakimi zmagała się Annika i naprawdę dziwię się temu, że skoro rodzicie zdawali sobie sprawę z jej „inności” to dlaczego nic z tym nie zrobili. Zdaje sobie sprawę z tego, że wtedy nie było tak innowacyjnych rozwiązań terapeutycznych i diagnostycznych, ale po części na pewno dało się pomóc dziewczynie.

W perspektywie dziesięciu lat, Annika dzięki pomocy lekarzy była wstanie dojrzeć i poczuć się komfortowo i wyjątkowo wśród innych ludzi. Była widoczna różnica jaka zaszła w bohaterce.

Po lekturze doszłam jednak do wniosku, że tak musiało być. Musieli się rozstać, aby po takim czasie dojrzalsi, wyjaśnić sobie nieporozumienia, jakie zaszły między nimi. Musieli zmierzyć się z demonami siedzącymi w ich głowie i doświadczyć życia, aby udowodnić sobie, że są w stanie pomimo swoich lęków poradzić sobie w zmaganiach z codziennością.

Królowa, Colleen Hoover, jak wiecie już z okładki rekomenduje, iż ostatnie strony wbiły ją w fotel. Powiem, że mnie też, nie spodziewałam się że akcja potoczy się w tą stronę, tutaj zdecydowanie autorka zaskakuje pomysłowością.

Forma w jakiej została napisana książka, bohaterowie i sama w sobie treść bardzo mi się podobały, a nawet ujęły za serducho. Nie jest to tylko banalny romansik, gdzie ludzie spotykają się po latach i żyją długo i szczęśliwie w domu z białym płotkiem i biszkoptowym labradorem. To historia, która pokazuje wielką miłość, która tli się pomimo przeciwności losu i ciężko ją zgasić nawet największą burzą. Historię choroby, która niekiedy ogranicza nas i sprawia, że czujemy się dziwadłami wśród innych. Historię walki z przeciwnościami losu, który staje na naszej drodze.

Ale czy to wszystko zakończy się happy endem ? Czy Annika będzie w stanie dopuścić do siebie Jonathana ? Musicie się przekonać sami.

„Przez całe życie czekałam na kogoś, przy kim mogłabym być sobą. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłam być kimś takim dla innej osoby.”

Annika Rose jest studentką anglistyki. Od dziecka woli trzymać się z dala od ludzi, a zachowania większości z nich są dla niej niezrozumiałe i bardzo skomplikowane, dlatego bardzo chętnie spędza czas na czytaniu książek i graniu w szachy. Kiedy do klubu szachowego, do którego należy Annika dołącza Jonathan, dziewczyna nie spodziewa się, jak wielka więź nawiąże się pomiędzy nimi. Jonathan bowiem nie ma problemu z zaakceptowaniem „dziwności” dziewczyny i oddaniem jej swojego serca. Snując wspólne plany na przyszłość, niespodziewana tragedia rozdziela ich od siebie.

Po 10-latach od tych wydarzeń przypadkowo spotykają się ponownie. Oboje prowadzą takie życie, o jakim od zawsze marzyli. Jednak uczucia, które kiedyś do siebie żywili momentalnie odżywają. Tylko czy po tylu latach druga szansa na zbudowanie czegoś więcej między nimi jest jeszcze możliwa? Co ze strachem i obawą, które w przeszłości oddaliły ich od siebie?

Mam niemały problem z napisaniem tej recenzji, bo wiem, że cokolwiek bym nie napisała, nawet w połowie nie odda ona wyjątkowości tej książki. Choćbym nie wiem jak ją zachwalała, dopóki po tę książkę nie sięgniecie, nie przekonacie się jak piękna jest ta historia. Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że jest to niczym nie wyróżniający się romans, wiecie – pierwsza wielka miłość, rozstanie, potem spotkanie po latach i happy end. Tyle tylko, że między wierszami kryje się tu znacznie więcej.

Historia opowiedziana jest z perspektywy obojga bohaterów, dzięki czemu widzimy jakie emocje targają bohaterami, a także z jakimi problemami oboje musieli się zmierzyć. Związek tej dwójki od początku nie był łatwy i typowy, jednak możemy dostrzec jaki wpływ mieli na siebie wzajemnie. Kolejnym plusem tej książki jest kreacja bohaterów, a przede wszystkim przybliżenie nam Anniki, jej „inności” i nietypowego zachowania. Autorka przybliża nam bowiem zaburzenie jakim jest autyzm i uświadamia nas przede wszystkim, że to nie jest choroba i nie jesteśmy w stanie jej wyleczyć. Pokazuje jednak, jak ważne we wczesnym rozwoju dziecka jest zdiagnozowanie tego zaburzenia, co pozwoli na lepszy start w dorosłe życie i możliwość samodzielnego funkcjonowania. Po odpowiednim zdiagnozowaniu młody człowiek może lepiej zrozumieć siebie, a przede wszystkim uświadomić sobie, że nie jest sam. Brak odpowiedniej diagnozy może prowadzić do izolacji społecznej czy zachowań, które inni „zdrowi” ludzie odbierają to jako dziwne i niezrozumiałe, a tak właśnie odbierają Annikę inni ludzie. Wyjątkowość tej dziewczyny sprawia, że kiedy czytasz tę książkę mimowolnie się uśmiechasz i od początku wspierasz ją we wszystkim.

Kolejnym ważnym aspektem, jaki porusza autorka to depresja. Wiadomo, każdy miewa w życiu dobre i złe chwile. Jednak nim się zorientujemy, te złe chwile przeradzają się w coś głębszego. I choć zaczyna się dosyć niewinnie – nie mamy ochoty wstać z łóżka czy spotkać się z innymi, to jeśli w odpowiednim momencie nie zareagujemy może skończyć się nawet tragedią.

Mimo ciężkich tematów jakie porusza Graves, książka jest pełna nadziei. Romans Anniki i Jonathana jest wyjątkowy, możemy poczuć miłość płynącą z obu stron. Autorka posiada niezwykłą umiejętność, aby już na początku złapać nas jak rybę na haczyk i trzymać w napięciu do samego końca. Nie możemy przestać się bowiem zastanawiać, czy to przypadkowe spotkanie po latach doprowadzi do dania sobie drugiej szansy.

Ostatnie rozdziały sprawiły, że siedziałam jak na szpilkach i aż do samego końca wstrzymywałam łzy, które na koniec lały się strumieniami. Zupełnie nie możemy przygotować się na to, co autorka postanowiła zaserwować nam w końcówce tej historii.

„Dziewczyna, którą znał, to coś więcej niż tylko książka o dawaniu drugiej szansy. To niezwykle emocjonalna, napisana z ogromną empatią historia o pierwszej ale i bezwarunkowej miłości i bratnich duszach. Delikatna opowieść, która pokazuje jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla kogoś kogo kochamy i bez kogo nie wyobrażamy sobie życia. Z pewnością niejednokrotnie do niej wrócę i na nowo będę przeżywać te same emocje. Naprawdę bardzo cieszę się, że miałam możliwość objąć tę książkę swoim patronatem, dziękuję @wydawnictwoniezwykłe!

"Ludzie tacy jak ja doskonale wiedzą, jak postrzegają ich inni, jednak dla nas to wy jesteście dziwni, ale to my musimy się zmieniać, jeżeli chcemy się dopasować".

Życie pisze nam różne scenariusze i rzuca nam kłody pod nogi, ale musimy je pokonywać i iść dalej. Te przymusowe przystanki mimo, iż są ciężkie i wiele nas kosztują, hartują nasz charakter. Choć nie zawsze jest kolorowo musimy sobie radzić, nawet w najgorszych chwilach. Jako zdrowi umysłowo dajemy sobie jakoś radę. Jak ma poradzić sobie osoba, która ma zaburzenia autystyczne? I tutaj pojawia się Annika. Choć przeszła w życiu wiele złego. Choć nie do końca potrafi przystosować się do normalnego życia. Choć stale musi walczyć ze swoją chorobą, robi wszystko aby żyło jej się godnie, aby żyło jej się lepiej. Życie jej nie oszczędza. Doznaje wiele cierpienia, aż w końcu na jej drodze pojawia się Jonathan. I wszystko zaczyna po mału się układać. Ale do czasu... Hmmm więcej nie zdradzę. Gwarantuje Wam, że nie zawiedziecie się podczas czytania. Jak dla mnie to świetna książka, która sprawiła, że całkiem inaczej postrzegam teraz pewne kwestie. Uwielbiam powieści, po których mam wrażenie, że staje się bardziej wrażliwsza na ludzi. Bardziej otwarta. Bardziej uświadomiona. A ta powieść pozwala nam właśnie się tak poczuć. Jest to fantastyczna książka, pełna ciepła, miłości, ale też walki o lepsze jutro. Walki z przeciwnościami losu. Walki z niezrozumieniem przez inne osoby. Walki z samym sobą. Ja jestem książka zachwycona. A to za sprawą ciekawej fabuły, ogromu uczuć, jakie autorka nam przekazuje w książce. Lekkiego stylu i wspaniałego przesłania. Polecam ogromnie! Jestem pewna, że książka Was nie zawiedzie, a sprawi, że nawet najbardziej "skamieniałe serce" dostrzeże te wszystkie emocje jakie dane nam jest poczuć w trakcie czytania. Ogromnie polecam!! :)

Bardzo fajna książka.

Nie wiele jest histori poruszających temat autyzmu.

I jako Mama niepełnosprawnego chłopca który ma też zachowania autystyczne, zdaje sobie sprawę jak cięzko znaleśc kogoś kto zaakceptuje Cię z Twoimi "dziwactwami"

Polecam :) i jak brzmi informacja ba okładce od Collen Hoover - ostatnie strony też dały mi w kość :)

Książka o miłości, zmaganiu z przeciwnościami losu - a ten bywa okrutny. Napisana z pasją i ogromną empatią. Autyzm to z nim musi się zmagać główna bohaterka.

"Przez całe życie przynosiłam sobie wstyd".

Annika i Jonathan - wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że ta para jest skazana na siebie. Są dla siebie stworzeni, poznali się na studiach, połączyła ich przyjaźń, zrozumienie, wspólne pasje i w końcu ogromne, prawdziwe uczucie. Jednak koleje losu bywają nieprzewidywalne. Pewne dramatyczne wydarzenia spowodowały, że nasi bohaterowie muszą się rozstać. Mija dziesięć długich, przypadek spowodował, że ponownie się spotykają. Ich uczucie wraca z ogromną siłą, a właściwie budzi się z uśpienia. Obydwoje nigdy o sobie nie zapomnieli, nie przestali się kochać... Czy zdołają wrócić do siebie?

Annika to niesamowita dziewczyna, dotknięta autyzmem, cierpiąca na zaburzenia lękowe. Jej życie to ciągła walka o przetrwanie, wpasowanie się. Obdarzona nieprzeciętną urodą, przyciąga wzrok innych. Studiuje anglistykę, marzy o pracy w bibliotece, kocha zwierzęta i szachy. Jonathan to facet, którego polubiłam od samego początku. Wie czego chce od życia, ma określone plany i zmierza w kierunku ich realizacji. Na jego drodze staje Annika...

Autorka pisze bardzo lekko i ciekawie. Bez słodzenia i mydlenia oczu, ze znajomością rzeczy, wyczuciem i delikatnością. Podobało mi się. Akcja powieści toczy się spokojnie, jakby leniwie, jednak nie ma mowy o nudzie! Bohaterowie bardzo wyraziści, dobrze wykreowani, realni, tacy swojscy. Nie jest to historia przy której można się dobrze bawić. Jest to opowieść pełna smutku, bólu, tolerancji, bezwzględnego zaufania. Zabarwiona dobrym humorem. Bywały momenty kiedy się wzruszałam, byłam zaskakiwana, czułam żal, bezsilność, niemoc. Piękno prawdziwej, bezwarunkowej przyjaźni, ogrom miłości rodzicielskiej, fascynacja, pożądanie.

W tej nietuzinkowej opowieści mamy możliwość widzenia świata oczyma osoby autystycznej, jej lęki, zagubienie, ciągłe zmagania się z sobą i z otoczeniem. Zakończenie spowodowało u mnie szybsze bicie serca, strach, niepewność, wzruszenie, w końcu radość. Było to niesamowite i bardzo pouczające doświadczenie. Nie znam osobiście nikogo dotkniętego autyzmem. Dzięki tej książce zrozumiałam, z czym na co dzień muszą zmagać się takie osoby. Polecam serdecznie :) Tatiasza i jej książki :)

Czasami nasze plany nie mają pokrycia w rzeczywistości. Podstępny los kryje w zanadrzu przyszłość, której nie chcieliśmy. Czy zatem można uniknąć rozczarowania i żyć tak, jak od początku zamierzaliśmy?

Oto historia miłosna, która wcale nie potoczyła się dobrze. Opowieść o akceptacji, oczekiwaniach i wielkich uczuciach, które zderzyły się z ponurą codziennością. Tracey Garvis-Graves w swojej powieści, która bazuje na gatunku New Adult, romansie oraz nucie historii obyczajowej nawiązała do wydarzeń z życia - tych smutnych i tych radosnych, budując dla swoich bohaterów niepewną przyszłość, a dla czytelników lawinę przeróżnych emocji.

Annika Rose zawsze czuła się inna niż jej rówieśnicy. Dlatego pozwoliła, by jej czas wypełniały książki i szachy a brak zrozumienia ze strony innych ludzi nigdy nie był problemem. Jednak pewnego dnia do klubu szachowego, którego jest członkinią dołącza Jonathan. Nowa znajomość zmienia wszystko w życiu dziewczyny. Okazuje się, że spotkała pierwszą osobę od dawna, która nie ma problemu z jej wycofanym zachowaniem a wręcz nietuzinkowy sposób bycia dziewczyny przyciąga chłopaka jak magnes. Odnajdując w sobie pocieszenie oraz zrozumienie otwierają drzwi miłości, która przychodzi nagle i gwałtownie. Jednak wspólna przyszłość o której obydwoje tak bardzo marzyli nie jest im pisana. Jedna tragedia rozdziela ich na dziesięć lat i chociaż dochodzi do nieoczekiwanego, ponownego spotkania nikt nie jest pewien, czy nie powrócą demony przeszłości.

Garvis-Graves wykreowała dynamicznych bohaterów, którzy zmieniają się wraz z biegiem fabuły. Niepozorna Annika i jej nowy przyjaciel na początku zaskarbiają sobie sympatię czytelnika jako nieśmiali, idealnie pasujący do siebie bohaterowie, których los świadomie postawił na swojej drodze. Jednak gdy dorastają ich oczekiwania i sposób bycia zmieniają się tak, jak to bywa w przypadku każdego z nas - doświadczenia życiowe zweryfikowały ich plany oraz marzenia co odbiło się na sylwetkach obu bohaterów. Wciąż byli intrygujący, wciąż ich los nie pozostawał mi obojętny, ale to co fascynowało mnie najbardziej to właśnie ten płynny obraz przejścia od początku dorosłości do zapuszczania w niej korzeni.

Wydaje się, że to schematyczna opowieść, prawda? Pierwsze wielkie miłosne rozczarowanie, uroki prawdziwego życia, spotkanie po latach. Już to gdzieś kiedyś było i to nie raz. Ale jest w tej historii także urok, wewnętrzne piękno za które w dużej mierze odpowiada styl autorki a to wszystko nie pozwala choćby na moment myśleć o losach Anniki i Jonathana jako o wydarzeniach jednych z wielu. To indywidualna opowieść napisana z perspektywy obu postaci, wprowadzająca mnóstwo emocji, wyjaśniająca początek o raz sens tragedii, która ich dotknęła. Przyznaję, że nie mogłam oderwać się od tej książki i z każdą kolejno przerzucaną stroną żałowałam, że co raz bliżej do finału.

Ważne tematy, których nie boi się podejmować Tracey Garvis-Graves idealnei skomponowały się z wyjątkowym uczuciem, które na nowo zakiełkowało między bohaterami. Autyzm, depresja, odrzucenie, potrzeba akceptacji to jedne z wielu istotnych aspektów poruszanych w fabule. Ale nie szukajcie w niej burzowych chmur, prędzej promieni słońca! Jest tutaj mnóstwo uroku, radości, szczęścia oraz emocji obok których nie sposób przejść obojętnie. Takiej powieści dawno nie czytałam a właśnie takiej potrzebowałam.