Nie tak łatwo być Czesławem

Czesław Mozil. Czesław Śpiewa. Tesco Value. Czesiu. Kojarzycie go pod tymi nazwami, może chodzicie na jego koncerty, kupujecie płyty, słuchacie i znacie teksty piosenek. Albo jest też dla Was kompletną zagadką. Panem z telewizji. Śmiesznym jurorem z TVN-u. Kto wyłania się z tej śmiałej autobiografii? Z pewnością muzyk, który ma bardzo ciekawy życiorys, proste podejście do życia, miłość do tego, co robi, jak i do swoich przyjaciół. Ukazuje to, jak powierzchowny może być szołbiznes. Z tej książki dowiedziałam się wiele rzeczy, które sprawiły, że jeszcze bardziej polubiłam Czesława – a ujął mnie szczególnie jego krytycyzm wobec samego siebie.

Zawsze myślałam, że Czesławowi łatwo przychodzi bycie sobą. Po prostu jest – postać, która zawsze mnie inspirowała, rozśmieszała i skłaniała do słuchania polskiej muzyki, co jest paradoksalne, Duńczyk, który nawrócił mnie na polskie teksty. Czytając książkę, przypominam sobie wydarzenia, które Czesław nam w niej opisuje. Występ u Kuby Wojewódzkiego, którym zresztą mnie zauroczył, zagranie pięknego koncertu z Heyem w ramach MTV Unplugged, genialne dwa wykonania w Opolu, nawiązanie współpracy z innymi muzykami, X Factor, Czechociuch. Dużo dzieje się w życiu jednego Grajka. Czy ciekawie się o tym czyta?

To niewątpliwie najciekawsze studium przypadku polskości widzianej z punktu widzenia emigranta, ukazanie sceny muzycznej, trudnych początków, jak i tego, jak nie zagubić siebie na fali popularności. Autobiografia, którą pochłania się ze smakiem, bo jest szczera. Nie napompowana sztucznością.

Rozdziały są krótkie, każdy skrywa odrębną historie. Narracja pierwszoosobowa, pamiętnikarska, czytając ma się świadomość, że jest to pewnego rodzaju relacja, czy nawet wywiad. Nie wiem, czy Panowie podzielili sobie jakoś tematycznie te rozmowy, czy Jarek Szubrycht zadawał swojemu rozmówcy pytania, a może Czesław po prostu mówił. Jednak jest to bardzo zgrabnie poukładane, nie gubiłam się w jego życiorysie, tym, co było kiedy – pewna chronologia została zachowana. W książce znajdziecie kilka świetnych ilustracji autorstwa Pawła Zawiślaka i KropkiKreski. Brawo – uwielbiam wszystkie grafiki, widać w nich dystans i cieszę się, że nie jest to autobiografia jak każda inna – ze zdjęciami bohatera. Składa się to w całość, jeśli wziąć okładki płyt Czesława, wszystkie mają w sobie coś z ilustracji.

Polska scena muzyczna jest specyficzna. Mamy muzyków znanych z radia, czyli tych bardziej popowych, ale są także ci niszowi, alternatywni, których odkrywa się albo przez przypadek, albo przez znajomych. I Czesław właśnie nam to obrazuje ze strony zaczynającego muzyka, ukazuje wszystkie relacje artystów od kuchni. Często okazuje się, że nie jest to tak piękne, jak wygląda w telewizji. I tutaj kłaniają się festiwale typu Opole – aż docenia się kameralne koncerty w małych salkach. Bardzo to wszystko jest ciekawe, tym bardziej że sam życiorys Czesława jest pełen uroczych lub też smutnych anegdotek, bo jego życie to wiele, wiele kolorów.

"Pozostali jurorzy liczyli się z moim zdaniem, bo przecież mam zajebisty gust muzyczny…

Żartuję oczywiście. Moja wiedza muzyczna i moje doświadczenie sceniczne na pewno się przydały, ale to przede wszystkim jest show. Ktoś musi być pajacykiem. Myślicie, że tak łatwo być Czesławem?"

Zastanawiałam się, kurczę, żeby tylko książka nie okazała się jednym wielkim hymnem pochwalnym i na szczęście Czesław po raz któryś zaskoczył mnie pozytywnie. Wyłania się z tej pozycji obraz faceta, który ma swoją muzykę, swoich przyjaciół, zaufanych muzyków i bardzo fajny charakter – jest pełen dystansu do siebie, co w naszej mentalności muszę być najlepszy, staje się oryginalne i świeże.

Bardzo lubię czytać biografie, nieważne czy znam osobę której dotyczy czy nie. Niestety często takim pozycją brakuje lekkości i bywają zbiorowiskiem suchych faktów ale "Nie tak łatwo być Czesławem" czyta się ekspresowo! Znajdziemy tu parę słów o kobietach, grze na akordeonie, koncertach, pracy w McDonald'zie. Ale też o życiu Polaków którzy musieli zostawić ojczyznę ale wciąż o niej myślą. O tym że tylko emigranci naprawdę rozumieją znaczenie piosenki "Nienawidzę polski". Jest tu poruszona ogromna ilość tematów ale w żaden sposób nie jest to przytłaczające czy pełne zamieszania.

Świetna lektura, wielokrotnie z przyjemnością wracam do historii z życia Czesława Mozlia, a ma ON co opowiadać. Polecam jako coś miłego i lekkiego do czytania ale też jako możliwość "wejrzenia za kulisy" życia na emigracji czy nawet polskiego showbiznesu.