Normalni ludzie

Książka przedstawia dwójkę najzwyklejszych osób - Connell'a i Marianne. Chodzą do jednej szkoły, choć tak naprawdę udają, że się nie znają. On jest gwiazdą szkolnej drużyny w piłkę nożną, a ona pochodzi z bogatego domu. Pewnego razu poza szkołą dochodzi do ich spotkania,a między nastolatkami rodzi się pewnego rodzaju więź.

Czy między Connell'em a Marianną zrodzi się przyjaźń?

Powieść objęta mianem "najważniejszej powieści ostatnich lat".

Zaskoczyło mnie to bardzo, szczególnie wtedy kiedy zaczęłam ją czytać i naprawdę ciężko było mi się w nią wkręcić,a le nie poddawałam się i brnęłam dalej. Chciałam się koniecznie przekonać, dlaczego ta książka otrzymała takie, a nie inne miano.

Bohaterowie są przedstawieni w bardzo prosty i dość przyziemny sposób. Relacja jaka panowała między nimi była dla mnie dość dziwna, ale z czasem, kiedy coraz głębiej się zaczytywałam zrozumiałam, jak ta powieść odzwiercielda dzisiejszą młodzież. Nie potrafiący ze sobą rozmawiać młodzi ludzie, którzy ucekają nie tylko przed problemami ale i normalnym życiem.

Główni bohaterowie mają za sobą niezbyt przyjemną przeszłość, i to chyba ona ich dzieli a za razem bardzo do siebie przyciąga. To powieść o pierwszej miłości, rodzinie, przyjaźni, popełnianiu błędów i wkraczaniu w świat dorosłych. Autorka przedstawiła to w tak realny sposób, że nie wierzyłam, że można to tak świetnie ukazać.

To powieść na miarę XXI wieku i po jej przeczytaniu rozumiem, skąd miano "najważniejszej powieści ostatnich lat". Warto zapoznać się z tą hisotirą.

Polecam!

Szczerze mówiąc, całkowicie mnie ona zaskoczyła. Po zerknięciu na opis na tylniej okładce spodziewałam się typowej młodzieżówki/ young adult. Dlatego też zdziwiło mnie nieco stwierdzenie pod opisem, że to ulubiona książka Baracka Obamy w 2019 roku. Ale kiedy zaczęłam czytać, zrozumiałam wszystko. Wciągnęła mnie ona całkowicie. Czyta się ją płynnie mimo tego, że nie jest napisana specjalnie lekkim językiem. Porusza ważne problemy staryszych uczniów, a potem studentów.

❗UWAGA SPOILER❗

Szczerze mówiąc, od pewnego momentu byłam niemalże przekonana, że albo jeden albo drugi główny bohater popełni na końcu samobójstwo. Na szczęście tym razem moje przewidywania się nie spełniły.

❗KONIEC SPOJLERA❗

Jedyna większa wada tej książki to wprowadzanie dialogów bez myślników. Były momenty, że musiałam zatrzymać się na chwilę i przeanalizować, kto wypowiedział daną kwestię albo czy to wypowiedź któregoś z bohaterów czy już nie, co przeszkadzało mi troszkę w czytaniu. Z drugiej strony w niektórych momentach dobrze było się na chwilę zatrzymać i przemyśleć dotychczasowe zdarzenia.

Książka jest zdecydowanie z tych mocnych, mimo że nie jest zbliżona to kryminału, sensacji czy innych podobnych gatunków.

Smutek wielki ogarnia po takiej lekturze... To historia obrazująca emocje dwojga osób i relację, którą między sobą budują. Przy okazji autor nawiązuje do wielu problemów dzisiejszych czasów, których doświadczyć może młody człowiek; odrzucenie, problemy w domu, brak samoakceptacji, przemoc. I faktycznie, opisy są skrupulatne, przenikliwe, budujące postacie. Jednak rozterki małolatów są mi już dawno obce a brak komunikacji miedzy homo sapiens nieprzerwanie budzi zdziwienie. Bohaterowie są dla mnie jak z bajki, postacie w ogóle nieistniejące, wydumane. Rodzina głównej bohaterki to dla mnie totalne fantasy. Nie znam takich ludzi i nadal pragnę żyć w świadomości, że to nie jest książka o współczesnych "młodych dorosłych". Jeżeli tak jest, jeżeli tak budują związki, tak żyją to... jest mi zwyczajnie przykro i to główna refleksja po tej lekturze.

Zdaje sobie sprawę, że książka ma głębsze przesłanie, że ma wzbudzać emocje i oczywiście we mnie wzbudziała ale jednak zachwyty nad książką są jak dla mnie mocno przesadzone. Gdy napiszesz ludziom, że to jest "najważniejsza powieść ostatnich lat", w dodatku zachwyca się nią sam Obama, to obstawiam, że duży procent czytelników bedzie nią zachwycony. Ja przeczytałam, była całkiem dobrze choć uważam, że mnóstwo lepszych już napisano. Wielu osobom historia się spodoba, wielu ma jednak bardziej rozbudowaną strefę emocjonalną od mojej 🤷‍♀️ W każdym razie, ja fenomenu książki nie zrozumiałam.

Podobała mi się forma napisania, spojrzenie każdego bohatera, retrospekcje, forma dialogów. Styl pisania pozwala na szybkie przerzucanie kartek, zatem czytanie idzie gładko. Sztuką jest pisać tak, aby przy braku akcji utrzymać zainteresowanie czytelnika. Wszystko to sprawia, że książkę czyta się lekko i mnie osobiście takie pisanie wciągnęło.

Polecam sięgnąć, czyta się sprawnie choć do tematyki mi daleko, że tak podsumuję. Myślę też, że książka może spełniać oczekiwania młodszych odbiorców, bo to im te problemy będą najbliższe.

JAK TO JEST BYĆ NORMALNYM?

Marianne jest bogata, ale uchodzi w szkole za dziwadło, za to Connell jest biedny, ale bogaty, popularny i lubiany. Z pozoru tych dwoje nic nie łączy, a jednak rodzi się między nimi dziwna więź, którą ciężko jest przerwać, mimo przeciwności losu. Właściwie tyle musicie wiedzieć jeśli chodzi o fabułę, bo nie jest to jedna z tych powieści, w których mamy twisty i szybko pędzącą akcję. Tutaj raczej wszystko dzieje się powoli i dzieje się mało. A cała magia polega na refleksjach, jakie ta powieść w nas wzbudza. Czy nie zachowujemy się czasami nie tak, jak należałoby się zachować, a tak, jak oczekują od nas tego inni? Czy nie ranimy ludzi, by zachować swoją twarz? Czy nie rozstajemy się z błahych powodów, bo nie potrafimy wyjaśnić drugiemu człowiekowi swoich uczuć? Czy nie pragniemy czuć się wyjątkowi, chociaż cały świat wmawia nam, że jest inaczej? I w końcu - kim są ci "normalni ludzie"? Jakie zachowania przejawiają? Dlaczego ja, czy Ty nie jesteśmy tacy, jak "normalni ludzie"?

Książka zachęca do myślenia, do zadawania sobie pytań i do refleksji nad własnym zachowaniem. W czasie lektury targało mną mnóstwo emocji i przyznam, że uroniłam też kilka łez. Na pewno długo o tej powieści nie zapomnę.

STRUKTURA

Powieść S. Rooney podzielona jest na rozdziały, które wyznacza mijający czas. Kilka dni później, czy też kilka miesięcy później, a do tego konkretny miesiąc i rok, dzięki czemu łatwo nam się odnaleźć w historii. Trzecioosobowy narrator, znający myśli i odczucia głównych bohaterów, idealnie sprawdził się przy opowiadaniu nam losów Marianne i Connella. Nie był stronniczy, co sprawiło, że nie mieliśmy narzucanej sympatii do konkretnego bohatera - mogliśmy poznać argumenty jednej i drugiej strony i zająć swoje stanowisko.

Styl pisania był prosty i łatwy w odbiorze, jednak dopiero gdy się wkręciło w czytanie. Spowodowane to było dosyć nietypowym podejściem do zapisu dialogów, bez oznaczenia ich myślnikiem. Na początku mogło to sprawiać problemy, jednak kilka stron i nie odczuwałam już zgrzytów.

PODSUMOWUJĄC

Normalni ludzie to powieść, w której z pozoru się nic nie dzieje, a jednak skrywa w sobie tak wiele głębi i poważnych tematów skłaniających do refleksji. Nie jest to historia dla fanów szybkiej akcji, czy też cukierkowej fabuły. Mamy tu gorzkie życie, w całej swojej realności. Mamy bohaterów pełnych wad i cech, których nie lubimy w nas samych. I właśnie dlatego tak bliska wydaje się ta książka. Bo jest o normalnych ludziach. Takich jak Ty i ja.

Amanda Says

Wydawałoby się, że nastoletnie życie Connella i Marianne nie może stać się już bardziej skomplikowane. Ona pomimo rodzinnej fortuny nie jest osobą powszechnie lubianą, zarówno wśród rówieśników jak i w zaciszu domowym, on pomimo tego, że wychowany jest przez samotną, lecz kochającą matkę, jest szkolnym ulubieńcem każdego, a jednak nie do końca czuje się zrozumiany. Jednak kiedy poznają siebie nawzajem można by przewidzieć, że ich światy połączą się na zawsze.

Po przeczytaniu historii tej dwójki długo myślałam nad tym, jaki właściwie gatunek przedstawia ta książka. Do teraz nie umiem finalnie jednoznacznie stwierdzić ku czemu ma się bardziej. Wiem jednak, że Sally Rooney pozostawiła mnie ze wszystkimi możliwymi emocjami. Od radości i śmiechu, wręcz po złość wynikającą z niektórych sytuacji.

Chociaż głównym wątkiem jest nieustannie powracające uczucie głównych bohaterów, autorka porusza również inne, istotne tematy takie jak wpływ klasy społecznej na edukację czy trudne relacje rodzinne.

Książka nie należy do tych, które z łatwością przeczyta każdy. Wiem, że jeżeli przeczytałabym ją kilka lat temu, nie wniosłaby zbyt wiele do mojego życia. Teraz jednak nawet po jej zakończeniu, kiedy siadłam do napisania o niej kilku słów, nadal w mojej głowie pojawia się mętlik. Wiele wątków pozostało niewyjaśnionych, co prowadzi do tego, można na nowo odkrywać różne jej zakończenia.

o prawie dwóch latach wracam do Sally Rooney, która urzekła mnie swoim piórem w Rozmowach z przyjaciółmi. Wiedziałam, że nie podaruje sobie Normalnych ludzi i choć udało mi się ją dostać za grosze już ponad pół roku temu, musiała odczekać aż po nią sięgnę. Nie ukrywam, że oczekiwania względem tej pozycji były ogromne. Zaczynając pierwszy rozdział cieszyłam się, że po raz kolejny mogę wejść do świata Sally z jej specyficznym językiem i bohaterami. Co mogło pójść nie tak?

Marianne jest żyjącą na uboczu dziewczyną, co w małych miasteczkach bywa niczym dożywotnia skaza. Uważana za dziwaczkę, pochodząca z bogatej rodziny stara się nie zbliżać do nikogo. Wszystko się jednak zmienia, gdy poznaje Connella, popularnego i lubianego chłopaka, który traktuje ją inaczej niż wszyscy. Tę dwójkę zaczyna coś łączyć. Problem jest taki, że sami nie wiedzą czym jest to coś.

Nie wiem czy moja opinia wynika ze względu na zestawienie wcześniej czytanego tytułu Sally, czy może rzeczywiście książka jest po prostu w moim odczuciu słaba.

Bohaterowie są być może bardziej oryginalni niż większość w tego typu historiach, a jednak tutaj oryginalność nie bierze się wyłącznie ze względu na sposób bycia, a raczej na potrzebę terapii. Zarówno Marianne jak i Connell są cholernie toksyczni i irytującym było śledzenie ich poczynań, które kończyły się wzajemnym zadawaniem sobie bólu.

Początkowo historia może przypominać zmodyfikowaną wersję Kopciuszka, jednak z biegiem rozdziałów można się tylko domyślać, że nie ma co liczyć na happy end.

Ludzie dookoła stanowili tło do wydarzeń, a linia czasu przeskakiwała tylko między momentami, gdy działo się coś między Marianne i Connellem. Relacja była płytka i nie wiem dlaczego jest to pokazane jako prawdziwa miłość i głębokie uczucie. Jedyne co ich łączyło to seks, toksyczność, podobny poziom życiowego... nieogarnięcia i bagno w którym utknęli.

Warto przedstawiać problemy i kryzysy młodych-dorosłych jak próbują mierzyć się z tym całym życiowym syfem, ale nasi bohaterowie robili coś zupełnie innego. Zapraszali ludzi do swojego życia i pokazywali - patrz! Oto moje bagno. Oczywiście nie tak dosłownie. Zarówno Connell jak i Marianne musieli mierzyć się ze swoimi problemami, ale to było niczym równia pochyła w dół. Nie wiem co miałaby z tego wynieść osoba mierząca się z czymś podobnym, bo nawet tego nie było.

Styl pisania tak dobrze pasujący do Frances w Rozmowach z przyjaciółmi, tutaj tylko bardziej zdystansował od głównych bohaterów. Ciężko było ich polubić, a tym bardziej dopingować. Nie rozumiem fenomenu tej książki. Cieszę się, że to nie po nią sięgnęłam jako pierwszą, bo istnieje duża szansa, że nie sięgnęłabym po poprzednio omawiany tytuł Sally.

Ludzie są niesamowicie skomplikowani i często nie da się odgadnąć, czemu zachowują się w dany sposób. Dyktują nimi emocje, nierzadko emocje, z których istnienia nie zdają sobie sprawy. Na pewno nie pomaga też społeczeństwo, które zamiast wspierać i akceptować, potrafi niszczyć dla zabawy i nie uznaje niczego, co jest odmienne. Zdaję sobie sprawę, że to dość srogi osąd i że nie można odnieść go do dosłownie wszystkich, bo na tym świecie są dobrzy ludzie o otwartych umysłach. Lecz niestety tych nietolerancyjnych, tych, którzy czerpią radość z cierpienia innych, o wiele łatwiej zauważyć. Czemu tak jest?

Marianne i Connell chodzą do jednej szkoły. Dzieli ich olbrzymia przepaść stworzona przez pieniądze i hierarchię społeczną. Doskonale wiedzą, kim są, codziennie mijają się, ale ich światy zazwyczaj nie przenikają. Tylko jedna sytuacja ich łączy. Wydawałoby się to za mało, by się dobrze poznać, ale czasami życie zaskakuje. Może jeden rytuał wystarczy, by dostrzec siebie? By móc zrozumieć lepiej niż inni?

O twórczości autorki słyszałam wiele pozytywnych opinii, które stanowczo zachęcały do zapoznania się z jej powieściami. Zdecydowałam się w pierwszej kolejności na "Normalnych ludzi", ponieważ istnieje ekranizacja tej historii. Postanowiłam sobie, że porównam książkę z serialem. Na razie przeczytałam tylko powieść i moje odczucia są dość mieszane. Na pewno "Normalni ludzie" okazali się czymś całkowicie innym niż oczekiwałam i niekoniecznie wyszło to na ich korzyść. Czemu? Być może po części odpowiada za to fakt, że książkę wysłuchałam w audiobooku, ale jest to niewystarczające, by nie dostrzegać istotnych wad całości.

Przede wszystkim wyjątkowo mi się nie podobał styl, którym posługuje się pisarka. Wyróżniał się lekkością w odbiorze, co przy powadze tematu wydawało mi się mocno nie na miejscu. Pewnie odebrałabym to w inny sposób, gdyby język był bardziej dopracowany. Tymczasem mam wrażenie, że książka pod tym względem została potraktowana po macoszemu, co spłyciło istotne i poważne tematy. Taki kontrast irytował mnie i niekiedy wręcz odrzucał. Tym bardziej że wkradał się chaos językowy. Przy tak prostym odbiorze, ale zarazem chaotycznym ciężko było mi utrzymać skupienie i brać z odpowiednią dozą powagi tematykę.

Tak naprawdę pod względem fabularnym nie wiem, o czym są "Normalni ludzie". W książce pojawiło się wiele wątków, ale były one płynne, często niedopracowane i nie mogłam dla nich znaleźć głębszego sensu, nie mówiąc o jakimś celu historii. Długo wierzyłam, że to się zmieni, ale końcówka pokazała mi, że brakuje jakiekolwiek zwieńczenia, czy uzasadnienia przekazywanych treści. Być może wynika to ze wspomnianego chaosu, a być może z faktu, że wielokrotnie fabuła wydawała mi się monotonna, czego efektem było moje znudzenie i chęć odłożenia powieści.

Pod względem tematyki też mam wiele zastrzeżeń. Tytuł wydaje mi się sugerujący, co samo w sobie jest plusem. Jednak dla mnie autorka pokazała przewrotną, nic nie wnoszącą logikę relacji międzyludzkich. Wykreowała bohaterów, którzy mieli wyróżniać się, być odmienni. Zarazem jako czytelnicy mogliśmy obserwować ich życie i zdać sobie sprawę, jak bardzo podobne jest do naszego, jak mimo ich odmienności normalne. Lecz z czasem było ponownie wskazanie, że Marianne i Connell są wyjątkowi. Czyli podsumowując ten wywód – mamy nienormalnych ludzi, którzy chcą być normalni, gdy tak naprawdę ich życie jest normalne, ale są wyjątkowi, więc nienormalni... Czy dla Was to też jest masło maślane? Jedyną rzeczą, którą z niego wyniosłam, to pytanie: czym jest normalność? Czy w ogóle istnieje coś takiego jak normalność? Wydaje mi się, że pisarka wpadła tutaj we własną pułapkę, zarzucając ludziom, że wpadają dokładnie w tę samą pułapkę. Mocno mnie to zniechęciło do całości.

Pomijając wymieniony wcześniej wątek, doceniam wnikliwość pisarki. Bez wątpienia stara się ona obserwować świat, ludzi i relacje pomiędzy nimi. W sposób inteligentny wyciąga z tego wnioski i stara się je wykorzystać, by polepszyć świat. Według mojej opinii jest to godne pochwały zachowanie. Dlatego sam koncept powieści szanuję i przyznaję, że mi się podoba. Jednakże pojawia się tutaj również motyw toksycznych relacji i tego całkowicie nie rozumiem. Nie czuję ich źródła i nie widzę jakiekolwiek uzasadnienia. Nie zawsze jesteśmy racjonalnymi istotami, lecz prawie zawsze mamy uzasadnienia na to, co robimy. Niekoniecznie sami je znamy, ale ono istnieje. Tutaj nie miałam pojęcia w tej gmatwaninie emocji i wątków, skąd niektóre zachowania wynikają. I zdaję sobie sprawę, że właśnie w życiu tak to wygląda – nasze emocje i myśli są skomplikowane. Niemiej oczekiwałabym jakiegoś stabilniejszego obrazu historii. Tym bardziej że pojawia się tutaj aspekt depresji, z którego jak zawsze jestem zadowolona. Szkoda tylko że został on spłycony – niestety jak prawie wszystko w tej książce.

Co do bohaterów to możemy założyć, że tak naprawdę istnieje tylko główna dwójka bohaterów. Pojawiają się jakieś postacie drugoplanowe czy epizodyczne, ale one są tylko tłem i przy tym typie opowieści jestem w stanie bez problemu to zaakceptować. Samej Marianne nie polubiłam, wiele mi w jej kreacji brakowało. Ogólnie rozumiem ją, po części rozumiem ją. Tylko że w moim przypadku to trochę za mało. Natomiast Connell to postać, która prawie, prawie spełnia moje oczekiwania. Jego osoba wiele tłumaczy i wiele ukazuje, ale wydaje mi się, że miał jeszcze większy potencjał.

Jak sami czytacie, niestety dostrzegłam w "Normalnych ludziach" więcej wad niż zalet. Nie powiedziałabym jednoznacznie, że to nie jest dobra książka. Znajduje się w niej wiele wartościowych i różnorodnych treści, więc też rozumiem, skąd tyle pozytywnych opinii na jej temat. Osobiście na razie czuję się zniechęcona do twórczości pisarki, ale myślę, że w przyszłości dam jeszcze jej szanse. Na pewno dam szansę serialowi.

Nareszcie! Mam w rękach Normalnych Ludzi"! - tak myślałam zanim zaczęłam czytać tą książkę...

Co mam powiedzieć?

Czekałam na tę historię bardzo długo. I wiecie co?

Zawiodłam się

okropnie!

Spodziewałam się od samego początku wielkiego boom (!), a już na starcie dostałam

zimnym kubłem wody na głowę.

Kiedy zorientowałam się, że będzie z czytanka jeden wielki

klops, postanowiłam dać powieści jeszcze jedną szansę. I tak liczyłam, że coś się zadzieje, że

może jednak po połowie się rozkręci...

Myślę, że nie potrzebnie marnowałam na nią czas.

Książka miała słabą fabułę, przez co bardzo się przy niej nudziłam.

Bohaterowie byli byle jacy, co

nie pomagało we wdrożeniu się w historię nastolatków. Historia teoretycznie zrozumiała, lecz w

ogóle mnie nie wciągnęła, nie mówiąc już o zwrotach akcji, których tak po prawdzie tu nie było.

Odniosłam wrażenie, że Autorka starała się jak najprościej napisać powieść, jednak mnie to tylko

nudziło.

Zdecydowanie brakowało tu „szybkości”, lekkości postaci i wynudziłam się przy niej jak

mops. Nic się tutaj nie dzieje i przyznaję, że ledwo dotarłam do końca.

Po tym spotkaniu niestety będę omijać tytuły od Autorki i zastanowię się dwa

razy zanim sięgnę ponownie po jej powieść.

Mam trochę wrażenie, że miałam za duże oczekiwania,

ale czy nie o to chodzi, by jednak na coś liczyć?

2,5/5

Książki dzielą się głównie na takie, które przypadły mi do gustu, a także na te, które nie podobały mi się. Po lekturze "Normalnych ludzi" mam ogromny problem, ponieważ nie potrafię stwierdzić, do jakiej grupy mogłabym dołączyć ten tytuł. Nie mogę napisać, iż była totalnie zła, ale z drugiej strony nie była także dobra.

Główni bohaterowie są tak pogubieni, uzależnieni od siebie, a do tego mają niesamowite problemy z komunikacją, że pierwsze co to powinni iść na poważną terapię, zabierając ze sobą też członków rodziny i przyjaciół, bo tu w zasadzie wszyscy tego potrzebują.

Nie ukrywam, że po kilku dniach od zakończenia tej książki nadal nie wiem, co o niej myśleć, ale na pewno nie podzielam zachwytów nad nią. Może jestem zbyt głupia, jednak nie mam pojęcia, jaki cel miała autorka w stworzeniu tej historii i co chciała nią przekazać, bo nie wyniosłam z niej niczego konstruktywnego. Już nie chodzi o sam brak fabuły i akcji, ale niezdrowa relacja pomiędzy głównymi bohaterami i w zasadzie brak jakichkolwiek zdrowych więzi międzyludzkich w utworze Sally Rooney jest mocno... dziwna. Tu tak naprawdę nie ma dosłownie niczego pozytywnego. Liczyłam jeszcze na zakończenie, a jest ono mdłe, nijakie i tak naprawdę pokazuje, że upływ czasu nie sprawił, żeby Marianne i Connell nauczyli się czegokolwiek oraz zmądrzeli.

Nie twierdzę, że jest to książka toksyczna, bo jestem dojrzałą osobą i żadna lektura nie wpłynie na mnie destrukcyjnie, ale już nie polecałabym jej nastolatkom, dopiero wkraczającym w dorosłe życie. Dawno nie czytałam tak dziwacznej pozycji i chyba tylko dlatego zostanie ona na dłużej w mojej pamięci, bo na pewno nie stanie się to dzięki przekazywanym wartościom, bo takowych tutaj brakuje.

[Adres usunięty]