Oddech śmierci

Recenzja również na: [Adres usunięty]

Śmierć jest tak blisko, że można poczuć jej oddech na karku.

Oddech śmierci to debiut polskiej autorki Joanny Bagrij. Książka to kryminał.

Wiadomo, że debiuty bywają różne. Z kryminałami to jeszcze trudniejsza sprawa, bo nie wystarczy napisać tego, co krąży po głowie, ale również dobrze to przemyśleć, zaplanować i poprowadzić. Często zdarza mi się czytać debiuty, które są przewidywalne.

Kryminał to książka, która nie może być przewidywalna.

Więc jak to było?

Fabuła książki jest bardzo ciekawa. Joanna Bagrij rozbija wszystko na kawałeczki, a nam, czytelnikom każe to poskładać. No i składamy. Nie wiadomo kiedy, bo książkę czyta się niesamowicie szybko.

Kryminał to nie jest mój ulubiony gatunek, a dotychczas doczynienia miała jedynie z prawdziwymi kolosami gatunku, jak Child, Slaughter, Lackberg, Link, Coben, Christie, Gerritsen. No i zaczęłam sobie czytać "Oddech śmierci", debiut polskiej autorki (Polskie kryminały są u mnie na naprawdę niskiej pozycji. Niestety, nawet tak bardzo zachwalanej Bondy nie przetrawiłam). Na samym początku trudno było mi się w całą historię wgryźć. Bardzo denerwowali mnie bohaterowie. Nie mogłam skupić się na czytaniu i wciągnąć w historię. Czasem tak bywa.

Później dopiero wszystko zaczęło się rozkręcać. Pojawiają się krwawe i brutalne opisy miejsc zbrodni, które są mocną i słabą stroną książki. Nie umniejsza to jednak tego, że autorka wspaniale potrafi wczuć się w historię i swoją książkę napisała tak, żeby czytelnika opętać. Dla porównania: "Sprawę Niny Frank" odłożyłam po 32 stronach. "Oddechu śmierci" nie odłożyłam dopóki nie skończyłam czytać.

Bohaterowie książki Joanny Bagrij mnie zdezorientowali. To będzie chyba najlepsze określenie.

 Było ich dużo.

I byli bardzo różni.

Natłok bohaterów jacy pojawiają się w książce może przytłaczać. Z jednej strony jest to dość nowatorskie, a z drugiej opisy bohaterów wydają się dość powierzchowne, a czytelnik nie może tak naprawdę ich poznać.

Na OGROMNE wyróżnienie zasługuje to, jak napisani zostali wszyscy specjaliści: lekarze, pracownicylaboratorium... Nie mam co do tego najmniejszych zarzutów. bardzo realne postacie, bardzo dobrze wykonana praca pani Bagrij.

To, co przeszkadzało mi w książce to kiepsko wyjaśnione umiejscowienie zdarzeń. Czytając byłam tak zdezorientowana, czasem po prostu się gubiłam. Później jednak można było się odnaleźć i czytać dalej z przyjemnością.

"Oddech śmierci" ma swoje wady i zalety. Przede wszystkim jednak jest wspaniałą, wciągającą książką, na której nie zawiedzie się żaden fan kryminału. Do tego (to mój osobisty plus) zaciera niemiłe wrażenie jakie miałam po ostatnim polskim debiucie, jaki przeczytałam. Warto jednak wierzyć w młodych, polskich autorów.

O, i jeszcze ciekawostka! Na którymś blogu przeczytałam o tym, że pani Joanna Bagrij to autorka zagraniczna. O, nie, kochani! Jak możecie przeczytać w naszych recenzjach to POLSKA autorka. Nie oddawajmy jej tak łatwo!

Debiuty bywają różne. Wrzucić do wielkiego gara nieboszczyka, dwóch policjantów i sprytnego mordercę, to nie wszystko! Sztuką jest zainteresować czytelnika, który jest głodny wartkiej akcji, śmiałej intrygi i tajemniczego zakończenia. Joanna Bagrij namieszała i stworzyła gar pełen malowniczych zbrodni...

Policja poszukuje brutalnego i przebiegłego mordercę. Bez żadnych skrupułów morduje i brutalnie okalecza swoje ofiary. Morderca pozostawia tylko małe wskazówki. Policjanci nie wiedzą, co robić. Okazuje się, że jeden z zamordowanych to Richard Layboom. Policjanci zaczynają śledztwo, które doprowadza ich do bliźniaków. Ethan jest malarzem, który maluje miejsca zbrodni, a jego siostra Natalie staje się podejrzana o współudział w morderstwach. Czy rodzeństwo to przebiegli i brutalni mordercy?

Bargij zaskakuje zakończeniem. Umiejętnie naprowadza i zmienia poszlaki, aby czytelnik błądził w labiryncie własnych myśli. Intryga, która współgra ściśle z fabułą, nadaje całej tej historii namiastkę tajemniczości. Intuicyjnie naprowadza czytelnika i pozostawia, aby czytający mógł snuć swoje domysły. Mocne opisy z miejsca zbrodni. Makabryczne obrazy mogą powodować odrazę, ale są najmocniejszą stroną całej książki. Autorka ma wyraziście bujną wyobraźnię, której nie bała się użyć. Nie da się ukryć, że debiuty mają swoje mankamenty. Oddech śmierci również je ma. Brak dynamiki akcji może razić. Autorka stopniuje tempo akcji. Naprowadza na szczyt kryminalnej zagłady, a za chwilę zwalnia. Szybkim krokiem wycofuje śledztwo. Cała otoczkę kryminalną zamienia na opisy, które burzą równowagę podczas czytania.

Autorka wyszła poza określone ramy. Wielu uzna, że kryminał powinien opierać się na przyjęciu trzech głównych bohaterów. Bagrij zabiera czytelnika w środek mieszanki towarzyskiej. Urozmaiciła czytelnikowi poznanie wszystkich bohaterów. Ma to swoje plusy i minusy. Natłok wprowadzonych postaci ukazuje, że każdy walczy o swoje. Pazerność leży w naturze ludzkiej, a przebiegłość to cecha, którą każdy użyje, kiedy znajdzie się w sytuacji podbramkowej. Minusem takiego zabiegu jest fakt, że autorka nie daje zbliżyć się czytelnikowi do danej postaci. Możesz go poznać, aczkolwiek niekoniecznie dotknąć jego zawartości. Taki miszmasz towarzyski znacznie koloryzuje fabułę, ale pozostaje do oceny czytelnika, ponieważ każdy inaczej odbiera mnogość bohaterów w lekturze.

Oddech śmierci pachnie kryminalnym serialem z dużą ilością miejsc akcji. Autorka zabiera czytelnika w wir zdarzeń, a jednocześnie zmienia miejsca akcji. Niejednokrotny problem z rozpoznaniem miejsca akcji doprowadza do chwilowej zguby. Czytelnik powraca i prężnie wkracza w sidła historii.

W tym kryminalnym zbiegu postępowań odnajdą się miłośnicy mocnych scen. Autorka oddała siebie, w każdym calu. Stworzyła miejsca zbrodni, które nie pozastawiają żadnych wątpliwości. Czuć w nich Oddech śmierci. Bez zarzutów można stwierdzić, że autorka posiada wiedzę, w kwestii kryminalnych odczytów z miejsca zbrodni. Lekarze medycyny sądowej i cała otoczka laboratoryjna zasługuje na wyróżnienie.

Nie zapominajmy, że Oddech śmierci to debiut. Ma swoje mankamenty, ale siłą autorki jest konsekwentność, z którą poprowadziła intrygę. Skutecznie szła drogą, którą założyła za słuszną. Manipuluje i wyprowadza czytelnika w szary las. Autorka stworzyła malownicze morderstwa. Skrupulatnie dopracowała fabułę i wyrafinowanego mordercę. Polecam, ponieważ warto wierzyć w młodych autorów i autorki, którzy dzielą się z nami swoimi debiutami! Czuję, że autorka jeszcze zaskoczy czytelników.

Joanna Bagrij – marzycielka o bogatej wyobraźni. Pisze, bo musi - bez tego nie mogłaby żyć. Absolwentka UE we Wrocławiu, zorganizowana i przedsiębiorcza. Realizuje największe marzenia. Obecnie związana zawodowo z branżą EO. Miłośniczka wypraw rowerowych i krótkodystansowego biegania.

W pewny mieście dochodzi do masowych morderstw. Sprawca nie pozostawia żadnych śladów. Sprawą zajmują się policjanci, którzy nie są tacy święci. Morderca wciąż im umyka, a podejrzani nie okazują się tymi, których szuka policja.

Jest to bardzo udany debiut. Autorka posługuje się w miarę lekkim językiem, są momenty, w których akcja trzyma w napięciu, bohaterzy zostali w miarę dobrze wykreowani, a dobry pomysł został świetnie wykonany. Spodobała mi się również tajemniczość, która towarzyszyło mi przez całą książkę. Zakończenie zaskoczyło mnie trochę.

Joanna Bagrij serwuje nam szczegółowe i niekiedy mocne opisy, które potrafią dość mocno wstrząsnąć czytelnikiem. Brawa należą się również za dobry research.

Dostajemy paletę bardzo różnych postaci: niezbyt poukładanego malarza, właściciela galerii, który chce tylko zarobić czy policjantów, z których niektórzy są ambitni, a reszta niezbyt. Zabrakło mi pełniejszego ich wykreowania. O niektórych bohaterach dostajemy szczątkowe informacje, mimo iż są ważnymi osobami w tym utworze.

Cała książka kręci się dookoła sztuki i biznesu. Nie jest to być może za bardzo oryginalne, niemniej autorka ciekawie przedstawiła nam te dwa światy i wplotła w fabułę.

Przeszkadzały mi zagraniczne imiona postaci występujących w książce. Rozumiem, że czasem wprowadzenie ich jest niezbędne, aczkolwiek nie lubię, gdy polscy pisarze piszą książkę, która zamiast dziać się w Polsce i być bliższa czytelnikom (okej, lubię też, gdy dzieje się za granicą, ale bohaterami są Polacy). Jestem w stanie ogarnąć, iż czasem jest to konieczne, ale w tym przypadku chyba dało się tego uniknąć.

O miejscu akcji wiem prawie że nic.

Oczywiście oprócz wątku kryminalnego występuje również obyczajowy.

Ogólne wrażenie jest dobre. Spośród debiutów, które miałem okazje w swym życiu czytać, ten jest naprawdę dobry. Mam nadzieję, że autorka nie przestanie pisać kryminałów i będzie cały czas w tym się doskonaliła.

Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Kawa.

Tytuł: „Oddech śmierci”

Autor: Joanna Bagrij

Wydawnictwo: Czarna Kawa

Projekt okładki: Anna M. Damasiewicz

Korekta: Beata Wojciechowska-Dudek

Wydanie: I

Oprawa: miękka

Liczba stron: 359

Data wydania: 15.07.2016

ISBN: 978-83-944449-1-4

Czas na kolejny debiut w moich rękach. Tym razem jest to kryminał i nie wiem dlaczego, ale jest to ten gatunek, którego najbardziej obawiam się w debiutach. Stworzyć dobry, wciągający i przede wszystkim nietuzinkowy kryminał, moim zdaniem, jest bardzo ciężko. Jak wypadła Joanna Bargij w tym temacie?

W przypadku moich obaw, miałam poniekąd rację, ponieważ nie jest to kryminał z najwyższej półki. Ale to co mnie zaskoczyło, to to, że wina nie leżu tutaj po stronie pomysłu na Oddech śmierci. Wszystkie moje zarzuty, które mogłabym tutaj przywołać, to te, nad którymi autorka w przyszłości na pewno popracuje, bo czuję, że nie jest to jedyna książka, która się od niej ukaże.

Pomimo wszystko, to naprawdę udany debiut i sądzę, że kolejne książki autorki będą jeszcze lepsze i życzę jej tego jak najmocniej.

Wszystkie ofiary zamordowano z wyjątkową brutalnością. Ciężko uwierzyć by przypadkowy zabójca zdolny był do podjęcia takiego wysiłku. Drobiazgowe charakteryzacje, symbole czy tatuaże to jedynie niewielki fragment mrocznego planu, który zrodził się w jego chorej głowie. Co łączy ofiary? Dlaczego musiały zginąć? Jak długo morderca pozostanie o krok przed policją?

Kryminał to jeden z moich ulubionych gatunków. Uwielbiam skrupulatne śledztwa, policyjne pościgi, manipulacje morderców, zwroty akcji i zaskakujące zakończenia. Dlatego też do książek wpisujących się w ten nurt podchodzę z dużymi oczekiwaniami. Nawet debiuty nie otrzymują ode mnie żadnej taryfy ulgowej.

Tym, co w pierwszej kolejności zwróciło moją uwagę w tej książce, jest interesująca narracja. Nie ma dla mnie większego znaczenia, na jaki typ opowiadania historii decydują się autorzy, pragnę po prostu, żeby czytało się lekko. Bagrij zdecydowała się na dosyć nietypowe dla mnie połączenie narracji pierwszo i trzecio osobowej. Przez bardzo długi czas zastanawiałam się, kim jest tajemnicza bohaterka, odgrywająca tak znaczącą rolę w tej powieści. Ciekawość przejrzenia jej i zrozumienia jakie miejsce zajmuje, sprawiła, że z większą przyjemnością śledziłam akcję książki.

Grzechem byłoby nie wspomnieć kilkoma słowami o bohaterach. Chętnie podążam za śledztwami, w czasie których funkcjonariusze wykazują się skrupulatnością, pracowitością i ambicją. Policjanci wykreowani przez autorkę dążyli do celu po przysłowiowych trupach. Nie zawsze grali fair, a czasami rozmijali się z przepisami prawa, zawsze działając jednak w słusznej wierze. Taki typ twardych- szanujących pracę, poszukujących wyzwań, ale także ludzkich i błądzących- śledczych odpowiada mi najbardziej. Pozostali bohaterzy także przykuwają uwagę czytelnika. Każdy z nich jest specyficzny, sprawiający wrażenie zdolnego do wszystkiego i budzący podejrzenia. A świat wypełniony pieniędzmi i sztuką świetnie komponuje się z takimi sylwetkami.

Fabuła stworzona przez Bagrij została dopracowana i przemyślana. Oryginalna, przewrotna, obfitująca w zwroty akcji. W tej książkę nic nie jest takie, jakim się początkowo wydaje. Duże znaczenie miała dla mnie także „wyobraźnia mordercy” i brutalność, którą tak chętnie operował. Lubię krwawe i mroczne kryminały, dlatego obrazowe i sugestywne zbrodnie były dla mnie prawdziwą gratką. To, co także ma dla mnie duże znaczenie w tego typu książkach, to wyjaśnienie wszystkich wątków. Nie lubię po lekturze zostawać z pytaniami i wątpliwościami, sprawia to, że czuję się rozczarowana, często oceniając powieść, jako niedopracowaną. Tym razem nie miałam na szczęście takiego problemu.

Moim zdaniem autorka książki spisała się naprawdę świetnie. Podołała wszystkim problemom, przed jakimi staje autor kryminału. Zaskakiwała, bawiła się z czytelnikiem w kotka i myszkę, lubowała się w mroku i agresji, chętnie stosowała zwroty akcji. Do gustu przypadło mi również zakończenie, stanowiące świetne uzupełnienie dla tej opowieści. Bawiłam się fantastycznie. Serdecznie polecam- zarówno tym, którzy miłość do mrocznych książek mają we krwi, jak i tym, którzy potrzebują impulsu do polubienia tych powieści.