Odezwij się

Rodzina Mielczarków na pierwszy rzut oka mogłaby stanowić wzór dla wielu innych rodzin. Joanna jest nie tylko nauczycielką, ale i autorką kryminałów. Jej mąż Andrzej wykłada na uczelni. Łączy ich silna więź, która przelewana jest także na dzieci - Adę i Rafała. Przyglądając się im z boku można śmiało powiedzieć, że stanowią książkową definicję relacji rodzinnych. Jednak czasami pierwsze wrażenie może okazać się zwodnicze, a podjęte decyzje prowadzić do tragedii...

Powieść Magdaleny Zimniak wprowadziła mnie do świata zwykłej rodziny, która zamknięta w swoim świecie przestała dostrzegać to co ją otacza. A w tym - także siebie nawzajem. Zatracając się we własnych ambicjach Joanna i Andrzej zapomnieli o tym, że mają w domu trzynastolatkę - powoli wkraczającą na drogę dorosłości Adę. Dziewczynka zaczęła przejawiać dziwne oznaki nienaturalnego zachowania, które zaczęły rzucać się w oczy czytelnikowi - ten raz dwa dostrzega, że dzieje się coś niedobrego, gdy ta zaczyna obsesyjnie dbać o czystość czy godzinami chodzić po własnym pokoju. A mimo to rodzice nic z tym nie robią, co czytelnika zaczyna doprowadzać do szału - chciałby otworzyć im oczy, może nawet nimi potrząsnąć, by dostrzegli nieuchronnie zbliżającą się tragedię.

Nie znam wcześniejszych książek autorki, ale ta przyciągnęła moją uwagę gatunkiem - uwielbiam książki o zabarwieniu psychologicznym, bo mogę przy nich otworzyć swój umysł i trochę pogłówkować. "Odezwij się" jest świetnym tego przykładem, bo śledząc losy zwykłej rodziny nie spodziewałam się szybkiego zwrotu akcji - Ada i Rafał któregoś dnia po prostu nie wracają do domu. W głowie czytelnika pojawia się mnóstwo znaków zapytania, bo to coś zupełnie nieoczekiwanego. Jak to możliwe, że dwójka dzieci jednego dnia przepada jak kamień w wodę? W dodatku zaangażowana w sprawę policja bezradnie rozkłada ręce. W tym momencie dostrzegłam pierwszą rysę na tle rodziny Mielczarków - ich sekrety rodzinne powoli zaczęły wychodzić na światło dnia, a każda kolejna uwaga to szok, zaskoczenie i niedowierzanie.

Autorka w fantastyczny sposób wprowadziła mnie do siata zwykłej rodziny, subtelnie dała mi odczuć, że dzieje się coś niedobrego w życiu jednego z dzieci, po czym skutecznie zmieniła taktykę i za sprawą zniknięcia dzieci uwolniła demony przeszłości. W dodatku cała sprawa oparła się na rodzinie, w której członkowie na pierwszy rzut oka mocno ze sobą związani zaczęli przejawiać indywidualne cechy charakterów, zupełnie różne niż te, które poznałam na początku. To wzbudziło moją nieufność i zaczęło otwierać mi oczy - na rodzinne problemy, problemy psychologiczne i społeczne, gdzie pedofilia, aborcja czy nerwica natręctw wciąż pozostają w granicach tematów tabu. Autorka zbudowała na fasadach rodzinnych powieść mocno bazującą w klimacie thrillera psychologicznego i krok po kroku zaczęła ujawniać prawdę - przede wszystkim poprzez przedstawienie mocnej analizy psychologicznej postaci.

"Odezwij się" to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale za to jakże udane. Nie spodziewałam się, że otrzymam tak wartościową i zaskakująco dobrze dopracowaną historię. Jest w niej wszystko to, co przyciąga uwagę czytelnika - głęboka fabuła zmuszająca do myślenia, nieoczekiwane zwroty akcji i realni, pełnowymiarowi bohaterowie, których każdy może interpretować na swój sposób. W tej książce poruszono wiele ważnych tematów i jednocześnie zaproponowano nowe rozwiązanie. Jakie? Przekonajcie się sami, bo obok tej lektury nie powinniście przechodzić obojętnie.

"Odezwij się, jeśli tylko będziesz miała możliwość."

Świetnie skonstruowana, przemyślana, mocna i wciągająca propozycja czytelnicza. Wnikliwe i interesujące prowadzenie psychologicznych wątków, wielopoziomowe ukazywanie osobowości bohaterów, trudnych i skomplikowanych relacji postaci, nie do końca jednoznacznych czy definiowalnych. Podobało mi się głębokie wnikanie w naturę człowieka, interpretowanie jej na konkretnych przykładach, w zmieniających się okolicznościach, a przy tym uwzględnianie współczesnych trendów i problemów społecznych. Wspaniała żonglerka emocjami, umiejętność budowania napięcia, angażowania w intrygującą grę ludzkimi losami.

Droga rodziny przez dramatyczne wydarzenia, tragedia zagrażająca wspólnocie kochających się osób, bolesna udręka niepewności i wyczekiwania, złowróżbne tajemnice, niespełnione obietnice i niepozwalające o sobie zapomnieć wyrzuty sumienia. A przy tym jakże znaczące przeobrażenia tożsamości, nieuniknione zmiany w postawach, silne wewnętrzne walki, wahania i rozterki. Nie chcemy odrywać się od książki, wywołuje przymus nieprzerywanego czytania od pierwszej do ostatniej strony. I jeśli nawet w połowie historii wydają się potwierdzać nasze przypuszczenia odnośnie przyjęcia kierunku rozwoju przez pewne sprawy, to jednak nie psuje nam to odbioru dalszej części powieści, wciąż nie znamy finalnej odsłony scenariusza zdarzeń, nie wiemy w jakie kolory zostanie ubrana. Przyjemność i satysfakcja czytelnicza, nakłaniająca do rozmyślań.

Przekonujący obraz rodziny Mielczarków, poszczególnych jej członków, w pewien sposób samotności i niezrozumienia, choć wokół tyle bliskich osób. Joanna, matka dwójki dzieci walcząca z depresją poporodową, miałkością codziennej rutyny, poszukująca dawnej siebie i chwil ekscytacji udowadniających, że wciąż jest atrakcyjna, wartościowa i potrzebna. Andrzej oddany karierze naukowej, niedostrzegający potrzeb żony, ale i sam w pewien sposób zawirowany przez rodzinne obowiązki. Trzynastoletnia Ada, walcząca z obsesyjno-kompulsywnymi zaburzeniami, uciekająca od przerażających myśli ogarniających ją każdego dnia, poszukująca ratunku dla bolączek duszy w żarliwej modlitwie. I czteroletni Rafał, beztroski chłopiec, domagający się zwykłego ciepła i uwagi. Pewnego dnia, dzieci znikają, niestety poszukiwania nie przynoszą żadnych rezultatów. Czyżby spełniły się czarne wyobrażenia i dominację przejęły trudne do opanowania lęki Ady? A może dzieci zostały porwane? Tylko przez kogo i w jakim celu? Jak do nich dotrzeć i bezpiecznie sprowadzić do domu?

[Adres usunięty]

Kara za grzechy?

„Rozum i skrucha to zawsze dwie rzeczy, które zjawiają się zawsze zbyt późno” – twierdził żydowski pisarz, Szolem Alejchem. I trudno odmówić mu racji, choć taj naprawdę człowiek, jako istota ułomna i grzeszna, wciąż popełnia błędy. Sztuką jest uczyć się na nich, ale niekiedy samo wyciągnięcie wniosków, czy też głęboki żal nie wystarczą. Są bowiem takie błędy, który pociągają za sobą daleko idące skutki, uruchamiają trudną do zatrzymania reakcję. Są niczym trzepot motyla, który tysiące kilometrów dalej przeradza się w śmiercionośny huragan.

Czy jednak taka sytuacja miała miejsce w rodzinie Mielczarków? Jakie grzechy, jakie błędy mogli popełnić, że los postanowił zemścić się na nich w najbardziej okrutny ze sposobów? O tym, jak wiele twarzy ma cierpienie, o mrocznej psychice człowieka, o zanurzaniu się w nienawiści i chorych fantazjach, przeczytać możemy w kolejnej, znakomitej powieści Magdaleny Zimniak. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Prozami książka „Odezwij się”, to najlepszy dowód na mistrzostwo, jakie autorka osiągnęła w obserwacji ludzkich zachowań oraz na niezwykłe wyczucie kondycji psychicznej drugiego człowieka. Strach, ból, zwątpienie, współczucie, nienawiść – to emocje, które towarzyszą lekturze. Emocje zmienne, bowiem autorka oddaje narrację poszczególnym bohaterom, pozwalając nam obserwować rozwój sytuacji z różnych punktów widzenia.

Wydawać by się mogło, że Mielczarkowie mają wszystko, czego potrzeba do szczęścia. Andrzej jest wykładowcą uniwersyteckim, Joanna uczy języka polskiego w jednej ze szkół, a w wolnym czasie pisze kryminały. Ten sielski obrazek uzupełnia wspaniała, niezwykle wrażliwa córka Ada oraz nowy członek rodziny – Rafałek. Wraz z nim pojawiła się jednak depresja poporodowa, a Joanna czuła się zepchnięta do roli matki-karmicielki. Pełna pretensji do świata, wątpiąca w swoją kobiecość kobieta pocieszenia szuka w pisaniu. W dniu, w którym na jej drodze stanął Robert Worondek również pisała na parkowej ławce. Niewinna rozmowa, pierwsza kawa, pierwszy dotyk, przerodziły się w krótkotrwały romans, który wyrwał kobietę z marazmu, a jednocześnie uświadomił jej, jak wiele ma do stracenia. Zdecydowała się zakończyć tę znajomość, a rozstanie nastąpiło w atmosferze dalekiej od wrogości.

Joanna nie powiedziała mężowi o zdradzie. Nie zrobiła tego nawet wtedy, kiedy Andrzej przyznał się do fascynacji młodszą koleżanką. Przyszedł jednak czas, kiedy zmuszona jest wyjawić prawdę, choć wie, że to może być ostateczny cios dla jej związku. To najmocniejsze uderzenie przyszło jednaj znacznie wcześniej, w chwili, kiedy dzieci nie wróciły do domu. Nigdy nie zapomną tego piątku – dnia, w którym opiekująca się młodszym bratem trzynastoletnia już Ada wyszła na spacer z Rafałem, po czym słuch po nich zaginął. Nie pomogły zdjęcia rozesłane za pośrednictwem portali społecznościowych ani podejrzenia wobec bliższych i dalszych znajomych. Działania policji pogłębiają tylko frustrację, bowiem koncentrują się na osobie Ady, która pozostawiła swój pamiętnik, a w nim wpisy dotyczące licznych natręctw i makabrycznych wizji. Również tych, w których robi krzywdę bratu…

Jak zakończy się ta wciągająca powieść? Czy Joannie i Andrzejowi uda się odzyskać dzieci? Czy istnieje jakakolwiek szansa, że są one jeszcze wśród żywych? Na te pytania odpowiedź przynosi lektura psychologicznego thrillera „Odezwij się”. Czytelnicy, którzy znają autorkę z takich książek, jak „Jezioro cieni” czy „Białe róże dla Matyldy” doskonale wiedzą, na co się decydują sięgając po powieść. Magdalena Zimniak wciąga bowiem nas w skomplikowaną intrygę, obnażając przed nami dusze bohaterów, a także odsłaniając ich mroczne sekrety. Poznanie prawdy stanowi tak naprawdę pretekst do snucia kolejnej historii i zagłębienia się w chorą psychikę człowieka i analizę jego przeszłości, a także podejmowanych działań. Język emocji, jakim autorka się posługuje, odciska na czytelniku swoje piętno, trudno jest nam pogodzić się z biegiem wydarzeń, trudno poradzić sobie ze świadomością, że jesteśmy tylko biernymi obserwatorami. Powieści autorki mają bowiem to do siebie, że podczas lektury zaciera się granica pomiędzy rzeczywistością a fabułą, my zaś przeżywamy historię w taki sposób, jak by była naszą własną. Co zatem czytelniku zrobisz, kiedy twoje dzieci nie wrócą do domu?

Justyna Gul

Qultura słowa

Odkąd ujrzałam zapowiedź książki "Odezwij się", a jednocześnie zapoznałam się z jej intrygującym opisem, wiedziałam, że koniecznie muszę po nią sięgnąć. Jednak nie ukrywam, że miałam też lekkie obawy. Po pierwsze dlatego, iż to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, nie wiedziałam zatem, czy jej styl przypadnie mi do gustu. Po drugie od niedawna zaczęłam podchodzić z dystansem do wszelakich thrillerów psychologicznych i zbytnio się nie nastawiać na ekscytującą i ciekawą lekturę, bowiem jakiś czas temu miałam okazję męczyć pewną powieść zagranicznej pisarki, która ponoć była thrillerem i trzymała w napięciu (cóż.. w moim odczuciu nie była). Ostatecznie zdecydowałam się poznać historię zawartą w "Odezwij się", w dużej mierze zachęcił mnie blurb zamieszczony na tylnej okładce, który sugeruje, że nie tylko nie będę mogła oderwać się od lektury owej książki, ale przede wszystkim trudno mi będzie o niej zapomnieć. Postanowiłam się również przekonać, czy ukazana opowieść rzeczywiście dostarczy mi mnóstwo emocji... Jakie wrażenie wywarła na mnie powieść Magdaleny Zimniak? Zapraszam na recenzję.

Magdalena Zimniak - autorka thrillerów psychologiczno - obyczajowych, laureatka Nagrody Czytelniczek "Pióro" przyznawanej podczas Festiwalu Literatury Kobiecej "Pióro i Pazur". Nominowana do Srebrnego Kałamarza i nagrodzona przez jury w konkursie "Najlepsza książka roku" na wortalu literackim [Adres usunięty]. Nakładem Wydawnictwa Prozami ukazały się dotychczas: "Jezioro cierni" (2013) i "Białe róże dla Matyldy" (2014). (źródło: okładka książki "Odezwij się")

Joanna i Andrzej Mielczarek są małżeństwem od kilkunastu lat. Postrzegani są jako para idealna, kochająca się. Ale to tylko pozory. Kobieta jest nauczycielką języka polskiego oraz autorką kryminałów. Jej mąż natomiast jest fizykiem i wykładowcą uniwersyteckim. Coraz bardziej oddalają się od siebie, głównie w sensie emocjonalnym, skupiają się na sobie i na swoich sprawach. Każde z nich skrywa pewne tajemnice, swoje słabości, porażki, a przede wszystkim uczucia. Są rodzicami nastoletniej Ady oraz czteroletniego Rafałka. Dziewczynka od dawna cierpi na nerwicę natręctw oraz wyobraża sobie drastyczne sceny z udziałem braciszka. Joanna i Andrzej niby zauważają zmiany w jej zachowaniu, niby starają się ustalić ich powody, czasami nawet dostrzegają jej gorsze samopoczucie, ale nie angażują się w to aż nadto, przyjmują zdawkową odpowiedź córki i wracają do swoich zajęć. Pewnego majowego dnia dzieci nie wracają do domu, co wzbudza niepokój i obawy, bowiem Ada zawsze była odpowiedzialna i punktualna. Rodzice zgłaszają na policji ich zaginięcie, sugerując, że zostali porwani. Ponadto umieszczają informację na portalu społecznościowym, mając nadzieję, że w ten sposób uda im się odnaleźć Adę i Rafałka. Tymczasem policjantka prowadząca sprawę twierdzi, że być może ich córka zaplanowała owe zniknięcie, aby móc zrealizować wreszcie swe od dawna skrywane fantazje, tym samym stanowiąc zagrożenie dla małego chłopca...

Nie ukrywam, że napisanie owej recenzji sprawiło mi pewne trudności. Tak naprawdę nie wiem, od czego miałabym zacząć, bowiem "Odezwij się" to jedna z tych książek, o których można długo opowiadać i się nad nimi roztkliwiać, ale niestety nie można tego dokonać, aby przypadkiem nie zdradzić w jakimś stopniu fabuły, co mogłoby potencjalnych bądź obecnych czytelników pozbawić przyjemności z lektury. Na pewno historia przedstawiona w powieści poniekąd przeraża, szokuje, wyzwala skrajne emocje, a przede wszystkim uświadamia wiele kwestii i skłania do refleksji. Bez wątpienia jest to pozycja warta uwagi głównie ze względu na poruszane w niej zagadnienia, zresztą niezwykle trudne, momentami niewyobrażalne i niemieszczące się w głowie. Pewnych spraw, a tym bardziej zachowań ludzkich nie jestem w stanie pojąć i zapewne nigdy ich nie zrozumiem. Powieść traktuje bowiem o zaginięciu rodzeństwa, dramacie rodziców, kilkumiesięcznych żmudnych poszukiwaniach, nieszczęśliwej miłości, skomplikowanym dzieciństwie, zdradzie, problemach emocjonalnych, zemście, nienawiści, zaufaniu, aborcji oraz zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych. To powieść pełna dramatycznych i bolesnych sytuacji, nieodpowiedzialnych decyzji, negatywnych uczuć, przerażających myśli, trudnych wyborów. To wszystko odciska piętno na ludzkiej psychice i wywiera ogromny wpływ na dalsze życie bohaterów. Aczkolwiek książka ta ma również wydźwięk pozytywny, jest przepełniona nadzieją i wiarą na lepszy czas, pozbawiony cierpienia, bólu, łez i smutku.

Historia opowiedziana jest naprzemiennie z kilku różnych perspektyw przy zastosowaniu zarówno narracji pierwszoosobowej (pamiętnik Ady) oraz trzecioosobowej ukazującej przeżycia, emocje i myśli pozostałych bohaterów. Powieść rozpoczyna się niezwykle intrygującym prologiem, który stanowi krótki zarys zdarzeń mających miejsce trzy lata przed zniknięciem dzieci. Niewątpliwie już sam początek wzbudza zainteresowanie, a także wznieca czujność. To też pozwala z wnikliwością i zaangażowaniem śledzić dalsze losy bohaterów. Mianowicie jesteśmy świadkami rozpaczy rodziców po zaginięciu dzieci, ich małżeńskich problemów, obserwujemy przebieg i poszczególne etapy prowadzonego śledztwa, a także poznajemy historie innych ludzi ściśle powiązanych z tragedią rodziny Mielczarków. Wielokrotnie byłam zszokowana, niekiedy zaskakiwana, czasami zwyczajnie czułam złość, innym razem po prostu wykazywałam brak zrozumienia. Moja uwaga przede wszystkim skupiała się jednak na zapiskach kilkunastoletniej Ady, która bardzo dokładnie i szczegółowo opisywała swoje uczucia, zmagania z nerwicą natręctw, wykonywane codzienne czynności, dzieliła się swoimi przemyśleniami, spostrzeżeniami, lękami, obawami, słabościami, wyobrażeniami, wizytami u psychoterapeuty, poszczególnymi zdarzeniami oraz relacjami zarówno z rodzicami, z braciszkiem, jak i z poznaną później osobą. To właśnie fragmenty ukazujące stopniową wewnętrzną przemianę Ady, postrzeganie przez nią konkretnych zdarzeń, analizowanie poszczególnych sytuacji oraz wysuwanie wniosków były najbardziej absorbujące, wstrząsające i poruszające.

Fabuła powieści jest ciekawa, wielowątkowa, dobrze poprowadzona, skupiająca istotne problemy współczesnego świata, autentyczna, życiowa, aczkolwiek moim zdaniem za bardzo przewidywalna. Praktycznie od początku coś podejrzewałam - nie mogę napisać, co dokładnie mam na myśli, ponieważ ujawniłabym wówczas losy rodzeństwa. Mniej więcej w połowie powieści okazało się, że moje przypuszczenia były słuszne. I wtedy straciłam w pewnym sensie zainteresowanie lekturą tejże powieści. Nawet miałam ochotę odłożyć książkę na półkę, tym bardziej, że przez kilkanaście kolejnych stron czułam znużenie. Jednak ja się tak łatwo nie poddaję i postanowiłam dać jej szansę. I to był bardzo dobry wybór. Wychodziły na jaw kolejne fakty z przeszłości bohaterów, akcja nabrała tempa, nastąpiły nieoczekiwane zwroty, a zakończenie krótko mówiąc mnie zaskoczyło, ale też wprowadziło w zadumę i skłoniło do niejednej refleksji.

Główną bohaterką powieści jest Ada - trzynastoletnia dziewczynka, która od dawna zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Nie opuszcza łazienki dopóki kilkukrotnie nie wyczyści lustra i nie wyszoruje proszkiem toalety. Zanim pójdzie spać, musi okrążyć pokój sto dwadzieścia pięć razy. Słyszy też głosy, które namawiają ją do realizacji przerażających fantazji z udziałem młodszego braciszka. Ponadto nieustannie kieruje swe słowa do Boga, wygłasza modlitwy i prośby w jego stronę. Jest dzieckiem wierzącym, religijnym, wrażliwym, bezinteresownie udzielającym pomocy najbardziej potrzebującym, m.in.: zbiera pieniążki dla chorej koleżanki, a także przekazuje biednemu człowiekowi swój ulubiony koc. Mimo problemów związanych z nerwicą natręctw, wiekiem dojrzewania, próbuje sobie radzić, panować nad własnymi emocjami, choć jest jej niezwykle ciężko. Tylko jednej osobie zwierza się ze swoich powracających czarnych myśli. Niestety nie ma odwagi opowiedzieć o wszystkim rodzicom, a kiedy czuje, że powinna to uczynić, jest już poniekąd za późno... Istotną postacią jest również Rafałek - czteroletni brat Ady, który od początku wzbudza ogromną sympatię i sprawia, że choć na chwilę na twarzy pojawia się uśmiech. Ponadto w powieści pojawia się wiele innych osób odgrywających drugoplanowe i trzecioplanowe role. Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani, ukazano ich wady i zalety, porażki, słabości, doświadczenia, uczucia, myśli, stan emocjonalny. Każdy z nich walczył nie tylko z przeciwnościami losu, z uczuciami wobec innych, ale przede wszystkim z samym sobą. Każdy z nich dokonał określonych wyborów, podjął konkretne decyzje, które zaważyły na całym dalszym życiu. Każdy z nich borykał się z problemami natury emocjonalnej, co doprowadzało go na skraj wyczerpania, niszczyło wewnętrznie, pogarszało samopoczucie, zabierało pewność siebie, zmuszało do refleksji, a w niektórych przypadkach motywowało do walki o siebie, bliskich, lepsze życie. Prawdę mówiąc, jestem pod ogromnym wrażeniem psychologicznej kreacji poszczególnych postaci. To na pewno największy atut owej powieści.

Podsumowując, "Odezwij się" to moim zdaniem udany thriller psychologiczny, po który zdecydowanie warto sięgnąć. Bez wątpienia wyróżnia się znakomitą kreacją bohaterów, oryginalną i podejmującą złożoną i niełatwą tematykę fabułą, a przede wszystkim napisany jest lekkim i przyjemnym stylem. Ponadto wzbudza wiele skrajnych emocji, zmusza do przemyśleń, wpływa na wyobraźnię, zmienia spojrzenie na pewne sprawy, pozwala przeniknąć w psychikę ludzi i zrozumieć poniektóre ich zachowania oraz uświadamia, jak ogromny wpływ na przyszłe życie człowieka i poczynane przez niego dalsze kroki wywierają trauma z przeszłości, trudne dzieciństwo, a nawet nieszczęśliwa miłość. Jestem zadowolona z lektury owej powieści i z przyjemnością sięgnę po inne książki Magdaleny Zimniak. Serdecznie polecam.

Lubię sięgać po thrillery psychologiczne, ponieważ nie dość, że trzymają w napięciu posiadaniem swego rodzaju zagadek czy tajemnic, to dodatkowo skupiają się w dużej mierze na psychice bohaterów, dzięki czemu czytelnik ma szansę analizować ich zachowania. Stąd też, zapoznawszy się z opisem książki "Odezwij się" autorstwa Magdaleny Zimniak nie wahałam się ani chwili, by po nią sięgnąć. Będąc już po lekturze, przed napisaniem recenzji, musiałam dopiero ułożyć sobie w głowie wszystkie te emocje, jakie towarzyszyły mi podczas czytania... To naprawdę dobra i wartościowa książka, poruszająca trudne tematy i skłaniająca do myślenia.

Pozornie idealne małżeństwo Mielczarków nagle zostaje wystawione na próbę - ich dzieci, Ada oraz Rafałek, zaginęły bez śladu. Rodzice od razu wykluczają opcję ucieczki i są niemalże pewni, że to porwanie. Problem w tym, iż jakikolwiek trop prowadzi donikąd... Natomiast policja, która uzyskała dostęp do pamiętnika dziewczynki sugeruje Mielczarkom, że być może Ada, która od lat zmaga się z nerwicą natręctw, mogła zrealizować swoje "fantazje" i skrzywdzić młodszego braciszka. Gdzie są dzieci Mielczarków? Czy faktycznie trzynastolatka byłaby zdolna do tak strasznych czynów? Jeżeli ktoś ich porwał, to kto? I jak to jest tak naprawdę z małżeństwem Joanny oraz Andrzeja - czy rzeczywiście takie idealne, jakby się mogło wydawać? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie sięgając po książkę "Odezwij się".

Zacznę od stylu, jakim posługuje się autorka, gdyż to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością. Muszę przyznać, że naprawdę przypadł mi ON do gustu. Jest jednocześnie lekki w odbiorze, jak także nie za banalny, dzięki czemu w książce nie brakuje zdań skłaniających do przemyśleń. Co więcej, ten język jest naładowany emocjami, jak to w dobry thrillerze być powinno. Książkę pochłania się zatem w mgnieniu oka, nie mogąc się od niej wprost oderwać - szczególnie od momentu, gdy powoli zaczyna się wyjaśniać, co takiego stało się z dziećmi. Czytelnik przekłada więc kolejne i kolejne kartki, aż wreszcie zaserwowane zakończenie jest w stanie zaspokoić jego ciekawość. Dodatkowo ciekawe jest to, że w książce zastosowane zostały jednocześnie dwa rodzaje narracji - trzecioosobowa, która tyczy się praktycznie większości wydarzeń oraz pierwszoosobowa, jaką czytelnik znajdzie głównie w momencie czytania "pamiętnika Ady".

Jest to thriller psychologiczny, stąd też jak sama nazwa wskazuje, skupia się przede wszystkim na psychice bohaterów - w szczególności na lękach dziewczynki, jej objawach obsesyjno - kompulsywnych. Chociaż to dopiero trzynastolatka, to Ada, jak na swój młody wiek, jest osobą niezwykle dojrzałą. Naprawdę podziwiałam ją za to, że pomimo tych wszystkich objawów choroby, próbowała z nią walczyć, często wykazując się niezwykłą siłą i odwagą. Zresztą te dwie cechy widocznie były nie tylko jeżeli chodzi o jej nerwicę natręctw, ale też o fakt, jak dziewczynka radziła sobie w tej całej, zagmatwanej sytuacji, w jakiej znalazła się wspólnie z bratem - jednak nie chcę spoilerować, więc nie zdradzę Wam nic więcej. Poza Adą, autorka sporo miejsca poświęciła też innej postaci i jej psychice, motywom takiego, a nie innego postępowania, dzięki czemu czytelnik sam analizował danego bohatera zastanawiając się dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. Uwielbiam takie książki, które sprawiają, że analizuję psychikę bohaterów i w przypadku "Odezwij się" jestem zatem zachwycona pomysłem autorki na fabułę.

Dodatkowo tak naprawdę ta książka porusza wiele poważnych i trudnych tematów. To nie tylko trzymający w napięciu kryminał, co tak naprawdę powieść o życiu samym w sobie: o tym, że nie zawsze bywa tak kolorowe jakbyśmy chcieli, o tym, że czasami pozory potrafią mylić. To historia poruszająca wiele problemów współczesnego społeczeństwa takich jak chociażby pedofilia, aborcja czy to, czym jest zdrada i jak czasami wpływa na dalsze życie dwójki osób. Wydawać by się mogło, że jest tego aż za dużo i nic tutaj nie łączy się w całość, a jednak autorka stworzyła historię, która wyryła swego rodzaju piętno w mojej głowie i jaka nawet po odłożeniu nie jest w stanie uciec z myśli czytelnika, dlatego wiem, że jeszcze przez jakiś czas będę do niej wracać swoimi wspomnieniami.

Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dobrze. Jak już zresztą wspomniałam, autorka stworzyła ciekawe portrety psychologiczne i postaci, jakie charakteryzowały się różnymi cechami zarówno swojej osobowości, jak i tym, dlaczego postępowały w taki, a nie inny sposób. Co jednak ważniejsze, bohaterowie wydają się być po prostu ludzcy, stąd też powieść jest jeszcze bardziej autentyczna. Jak dla mnie więc postacie działają na kolejny plus tej książki.

Podsumowując, polecam Wam sięgnięcie po "Odezwij się", bo to przemyślana, trzymająca w napięciu historia, jaka sprawi, że nawet po jej odłożeniu, jeszcze przez jakiś czas nie będziecie w stanie wyrzucić jej z głowy. Osobiście cieszę się, że miałam okazję po nią sięgnąć i na pewno tego nie żałuję, a wręcz przeciwnie - będę polecać ją każdemu.