Ósme życie to napisana z epickim rozmachem, a zarazem pozbawiona patosu wielka historia rodzinna, która oczyma kobiet śledzi płynący przez Europę XX wiek. Główne role grają w powieści młodej, 33-letniej gruzińskiej pisarki Nino Haratischwili, kobiety z rodu Jaszich. Mężczyźni pełnią rolę tła, schodzą na drugi plan.
Co odróżnia drugi tom od części pierwszej? Początek stulecia, który rozpoczyna dzieje rodziny, jest dla większości ich bohaterów bezpośrednim, okrutnym i bolesnym doświadczeniem, historia dotyka ich osobiście. W drugiej części większą rolę gra pamięć o przeszłości, pamięć, która kształtuje teraźniejszość, określa tożsamość kolejnych pokoleń i niczym klątwa ciąży nad nimi. Mnóstwo jest w Ósmym życiu namiętności i cierpienia, niespełnionych nadziei i bezsensu. Świat rodziny Jaszich splata się ze światem dwudziestowiecznej Gruzji w jedną rzeczywistość, gdzie charaktery i wartości są tak samo łamane. Egoizm wygrywa ze wspólnotą, dobro przegrywa ze złem. Nino Haratischwili obserwuje to z wielkim talentem, wiarygodnie przedstawia miotające bohaterami sprzeczności, pokazuje kruchość pragnień i emocji.
Saga zapowiedziana została na kilka tomów, jest więc nadzieja, że część druga Ósmego życia nie zakończy obcowania z wielką, balzakowską nieomal prozą z dziejów Gruzji. Z niecierpliwością każdy czytelnik, którego zafascynowały losy rodziny Jaszich, będzie oczekiwał kontynuacji tej wielkiej epopei. Należy mieć nadzieję, że to oczekiwanie nie będzie nadmiernie długie.