Okrutne pragnienie

POCZĄTEK

Książka rozpoczyna się zwierzeniem głównego bohatera, który pisze. Pisze na zalecenie adwokata i dlatego, że w zasadzie nie ma nic lepszego do roboty. W końcu siedzi za kratami, w nudnej celi wspominając grę prowadzoną z niezapomnianą V. Czytelnik ma więc nakreślony obraz sytuacji, która doprowadziła do czegoś złego. W końcu chodzi tu o thriller i to nie byle jaki. Taki, który porządnie miesza w głowie.

DUET I JEGO GRA

Araminta Hall musiała nieźle się nakombinować, by stworzyć tak wyrafinowany scenariusz książki, grę o zasadach nietypowych, przynoszących przyjemność i szczęście, a jednak na dłuższą metę zdającą się coraz bardziej niepokoić i szkodzić. Nie inaczej jest w przypadku kreacji bohaterów, którzy niekoniecznie mają przypaść do gustu i zdobyć stuprocentową sympatię, ale raczej budzić niepewność, wnosić aurę nieprzewidywalności. Mike z jednej strony skłania do litości, współczucia… z drugiej przeraża. Obraz jego psychiki uważam za największy atut tej powieści. Prawdziwy majstersztyk thrillera psychologicznego. Verita to z kolei ta, której jako kobietę nie obdarzyłam żadnym pozytywnym uczuciem, jednak jako postać uważam zaś - że świetnie wywiązała się ze swojej roli. To na pewno duet niepowtarzalny, kontrowersyjny, ale taki, którego nie spotkaliście na łamach żadnej innej powieści.

SŁOWO NA TEMAT TEMPA AKCJI

Akcja książki toczy się niespiesznie. To na pewno nie jest fabuła pełna zaskakującej co rusz dynamiki. Autorka postawiła na detale, na szczegóły, opisy odwalające ciężką robotę – nie te nudzące, ale budujące napięcie i niepokój. Do końca nie byłam pewna jak to wszystko się zakończy. Pomimo tego, że to właśnie nietypowa relacja bohaterów stoi na pierwszym planie, w tle można doszukać się wątków pobocznych, zalążków sięgających przeszłości. Co jest prawdą, a co wymysłem Mike’a? Do czego jest się w stanie posunąć? Jeśli szukacie książki na wysokim poziomie, thrillera niespektakularnego na siłę, a niosącego napięcie – polecam. Jako oryginalną, świeżą i nieprzewidywalną lekturę.

[Adres usunięty]

"Czasem to, czego myślisz, że chcesz, niekoniecznie jest tym, czego chcesz naprawdę."

Podobało mi się prowadzenie narracji z punktu widzenia mężczyzny, ciekawie było wyjść ze wzorca zranionej kobiety, a zagłębić się w męski pierwiastek. Araminta Hall zogniskowała się na prezentacji wątku psychologicznego pozwalającego na poznanie, co dzieje się w głowie mężczyzny ogarniętego ekstremalnie obsesyjną miłością, a przy tym targanego silnymi wyrzutami sumienia z powodu katastrofy związku, który w jego opinii wydawał się być pisany na całe życie.

I tak jak podobał mi się zamysł na intrygującą fabułę powieści, atrakcyjnie odmalowany klimat relacji głównych bohaterów, to już jego wykonanie niekoniecznie. Przede wszystkim pojawiły się niekonsekwencje w szkicowaniu osobowości kluczowej postaci, mało przekonujące konfrontacje osobowości, momentami dokładało się do tego dość naiwne plecenie intrygi, a przecież narracja prowadzona była z ujęcia dorosłej osoby, choć niewątpliwie z zaburzoną inteligencją emocjonalną.

Za plus uznaję fenomenalne zakończenie, nie ma ono podstaw realności, ale wybornie wpisuje się w przesłanie książki, jest niepokojąco, zaskakująco i refleksyjnie. Silny głos w konstruowaniu prawdy o losie kobiet we współczesnym świecie, dominacji mężczyzn w wielu dziedzinach, wciąż funkcjonujących stereotypów płci i pokutujących modeli życia. Finalną odsłoną autorka nagłośnia krzywdzące osądy, pochopne wyciąganie wniosków i przydzielanie fałszywych etykiet. To właśnie ostatnia część powieści spowodowała, że w pełni zaangażowałam się, ale to niestety za mało, aby przygodę czytelniczą zaliczyć do mocno satysfakcjonujących.

Verity Metcalf, pisząca programy komputerowe, pracująca nad sztuczną inteligencją, i Michael Hayes, uznany bankier, jeszcze rok temu tworzyli niemal doskonały związek, snuli wspólne plany na przyszłość, marzyli o odpowiednim domu dla zakładanej rodziny. Para rewelacyjnie zarabia, na wiele rzeczy może sobie pozwolić, zaś ich zawodowe kariery zapowiadają się nader obiecująco. Jednak jeden błąd popełniony przez mężczyznę przekreśla wszystko co dobre, a konsekwencje okazują się bolesne i raczej nieodwracalne. Ale Mike nie ustaje w próbach odbudowania relacji z Verity, przyciągnięcia jej do siebie, udowodnienia, że wciąż ją kocha i za nią szaleje. A może to egocentryczne ogniskowanie uwagi, uwielbienie dla samego siebie i ideału doskonałości miłości?

Alarmujące, że Mike na życie patrzy wyłącznie oczami Verity, dokonuje tylko jednostronnych interpretacji, maniakalnych obserwacji, bez dopuszczania do głosu innych wariantów, tak jakby wpadł w dziwaczny rytm paranoicznych oczekiwań. Trwa w osobliwej grze stworzonej kiedyś z ukochaną, a ta nabiera tempa i wymyka się ustalonym regułom. W jakim stopniu niezaleczone blizny z dzieciństwa stają się impulsem do miłosnej fiksacji? Czy można mylić uczucia, myśleć, że czuje się szczęście i miłość, a tymczasem czuć coś przeciwnego? Czy niczego nie uczy powielanie negatywnych emocji? I jak różnie postrzegana i interpretowana jest prawda?

[Adres usunięty]

Do lektury tej książki zachęcił mnie tak naprawdę sam jej opis. Uznałam, że może być to coś naprawdę ciekawego, wciągającego oraz odrobinę przerażającego. Zapraszam więc do przeczytania mojej opinii.

Mike, czyli nasz główny bohater, jest osobą, która już na pierwszy rzut oka ma pewne problemy natury psychicznej. Być może wpływ na to miało jego dzieciństwo, a być może stres związany z pracą. Mężczyzna ma obsesję na punkcie swojej dziewczyny, dla której jest gotowy zrobić WSZYSTKO w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ponadto chce szybko uzbierać małą fortunę, aby w wieku czterdziestu pięciu lat przejść na emeryturę. Muszę przyznać, że momentami obawiałam się tego, co może mu przyjść do głowy. Zaczęłam bać się również o samą siebie, ponieważ nie mogłam się połapać, co jest rzeczywistością, a co tylko wymysłem tego bohatera.

Autorka świetnie wykreowała tego bohatera, genialnie ukazała jego psychikę, która była dość przerażająca. W tym przypadku nie chcę pisać o tym, czy Mike zyskał moją sympatię, czy nie, bo nie umiem tego odpowiednio ocenić. Nie chcę, żeby przez jego zdrowie psychiczne został przeze mnie skreślony, czy też nazbyt wychwalany.

Verita lub po prostu V, również miała duży udział w tej powieści. Czytając, widziałam to, jak bardzo jest związana ze swoim chłopakiem, ale również to, jak skutecznie go omotała i jak bardzo uzależniła go od siebie. Moim zdaniem trochę było to nierozważne z jej strony, żeby przez dziewięć lat tak bardzo przywiązywać do siebie kogokolwiek, a potem nagle stwierdzić, że ta osoba jest nachalna i za bardzo chce wszystko wiedzieć. Jednak w wyniku pewnych zdarzeń, ta bohaterka wzbudziła moje współczucie i mimo wszystko sama bałam się o jej bezpieczeństwo.

Fabuła tej powieści jest ciekawa, ale z drugiej strony nie była ona aż tak wciągająca, jak się spodziewałam. Owszem, historia Mike'a i Verity jest intrygująca i momentami straszna, ale czegoś mi tu zabrakło. Chyba takiego efektu WOW, jaki spotkałam w innych tego typu thrillerach. Książka jest napisana w przyjemny sposób, co automatycznie przekłada się na jakość czytania, która była na bardzo wysokim poziomie.

Choć nie jest to książka bez wad, to jednak myślę, że warto po nią sięgnąć. Mamy tutaj ciekawie wykreowanych bohaterów, którzy są zdecydowanie największą zaletą Okrutnego pragnienia.

Każdy z nas czegoś pragnie. Niektóre pragnienia są samolubne, inne szlachetne. Mogą być niewinne, ale również okrutne. Dla Verity i Mike’a pragnienie stało się jednak czymś więcej. Pełną namiętności grą kochanków; prowokującą, odważną, niebezpieczną. Zaczynała się od niewinnego flirtu z nieznajomym, na ustalony znak, jakim było dotknięcie przez Verity jej nieodłącznego naszyjnika z orłem przechodziła w agresywny atak Mike’a, a kończyła się gwałtowną i niepohamowaną namiętnością. Gra w Pragnę była balansowaniem na krawędzi, a to jak proszenie się o upadek. I ON w końcu nastąpił. Długa rozłąka i jeden błąd zakończyły grę i przekreśliły to, co łączyło kochanków. Ale Mike nie wierzy, że to naprawdę koniec. Kiedy dostaje zaproszenie na ślub Verity z innym mężczyzną, czuje, że rozpoczyna się nowe rozdanie w ich grze w Pragnę. I choć tym razem stawka jest o wiele wyższa, Mike jest gotowy na wszystko dla Verity. I będzie czekał na jej znak.

Jak wspomina sama autorka w posłowiu do „Okrutnego pragnienia”- „thriller psychologiczny napędza nie tyle akcja, co psychologia”. Wzięła sobie to bardzo do serca i skupiła się na kreowaniu skomplikowanej i złożonej warstwy psychologicznej powieści, której nie rozprasza szybka akcja. Jeśli jesteście zdania podobnego co autorka i nie oczekujecie od thrillera psychologicznego kryminalnej otoczki- będziecie zachwyceni tą historią. Akcja nie pędzi, toczy się powoli, miarowo. Jest jak puzzle z tysiąca elementów, które trzeba ułożyć i to naprawdę wciąga, mimo, że nie wywołuje niesamowitego dreszczyku emocji. W zasadzie w książce dzieje się niewiele. Prawdziwą akcję, skrajne emocje i ciągłą niepewność odkryjecie dopiero kiedy wgłębicie się w umysł Mike’a, który jest narratorem tej historii. Rany, w jego głowie naprawdę dzieją się niesamowite rzeczy. Pomysł na powieść i akcja są w zasadzie bardzo proste, a wręcz banalne, ale struktura psychologiczna, stopniowe odkrywanie kolejnych elementów układanki, ciągła niepewność, co jest prawdą a co urojeniem- to było naprawdę niesamowite.

Zaczynając lekturę nie zakładałam niczego od razu. Nie wybrałam konkretnej wersji prawdy, której uparcie bym się trzymała. Choć ciągle męczyły mnie pytania, o co tak naprawdę chodzi? Czy jakaś gra w ogóle się toczy? Czy to wszystko urojenia? Postanowiłam niczego nie upraszczać i czytać subtelne znaki, podobnie jak Mike. Im lepiej poznawałam bohaterów i ich przeszłość tym bardziej byłam skołowana. Pytań było coraz więcej, napięcie rosło, a stron ubywało. Choć zakończenie nie dało mi jasnych odpowiedzi i pozostawiło z mętlikiem w głowie, to już posłowie autorki pozwoliło nieco uporządkować bałagan w mojej głowie, ale wywołało również lawinę niepokojących myśli i szokujących teorii. Ale najciekawsze jest to, że wnioski jakie nasuną się wam po skończeniu lektury mogą być zupełnie inne niż moje. Bo nie jest to historia, którą odkłada się na półkę, by za pięć minut sięgnąć po kolejną. Ta opowieść wymaga chwili refleksji, wysnucia własnych wniosków i przeanalizowania tego, co właśnie się wydarzyło. Autorka nie podaje nam rozwiązania na tacy i choć nie każdemu się to spodoba, to czytelnik wymagający skomplikowanych i nieoczywistych wrażeń, na pewno doceni starania autorki, by skłonić do refleksji i przemyśleń.

O CZYM? „Okrutne pragnienie”, to nieoczywista i nieszablonowa opowieść o miłości, obsesji i pełnej namiętności grze, która wymyka się spod kontroli. Początkowo niesłusznie założyłam, że gra Pragnę w tej pierwszej, podstawowej wersji, będzie dominowała treść, ale jak się szybko okazało, należy ona do przeszłości, a teraźniejszość jest o wiele bardziej złożona i skomplikowana. Książka nie ma w sobie nic z kryminału, nie jest też typowym thrillerem, skupia się niemal całkowicie na aspekcie psychologicznym, na tym jak skomplikowani, niejednoznaczni i zaskakujący są ludzie. Autorka dosłownie rozbiera bohaterów na części pierwsze, stopniowo odsłania przed nami kolejne elementy układanki jaką jest ludzki umysł, kreśli sieć powiązań, między wydarzeniami z przeszłości, a tym, co dzieje się teraz. Udowadnia, że nic nie jest bez znaczenia, że każdy czyn nie tylko ma skutek, ale i przyczynę. Przy okazji porusza szereg ciekawych i raczej pomijanych w literaturze problemów, ale nie narzuca czytelnikowi swojego sposobu myślenia. Nie jest to łatwa i oczywista historia, wręcz przeciwnie, naprawdę wymaga od czytelnika skupienia, a w zamian nie ofiaruje wartkiej i pełnej zwrotów akcji, ale skomplikowane studium psychologiczne. Mimo to, naprawdę mi się spodobała, wywołała w mojej głowie spory zamęt i skłoniła do refleksji, a o to właśnie w niej chodziło.

http://beauty-little-[Adres usunięty]/2019/02/okrutne-pragnienie-araminta-hall.html

Książka ta powstała z myślą o kobietach i z myślą o niesprawiedliwości jaka dotyka kobiety w tak cywilizowanym świecie.

Jednak mam do niej mieszane uczucia. Z jednej strony mnie ciekawiła a z drugiej momentami nużyła, mimo że temat stalkingu bardzo jest w moim guście. Do tej książki trzeba podejść z cierpliwością, ponieważ jest bardzo psychologiczna. Mało dialogów, dużo wspomnień z przeszłości. Najbardziej dla mnie interesujące było, jak mózg skrzywdzonego człowieka funkcjonuje i nie przyjmuje do wiadomości prawdy. Jak dźwigany balast doświadczeń może przełożyć się na nasze późniejsze zachowanie. Nasz bohater nie potrafi pogodzić się z utratą ukochanej, w swej głowie przerabia fakty, a prawda miesza się mu z fikcją. Wszystkie zabiegi i okoliczności potrafi wytłumaczyć, czasem było to bardzo zabawne. Ktoś Ci mówi :wyjdź! , a Ty myślisz super, dba o moje lepsze samopoczucie, faktycznie pójdę się przejść przewietrzyć 😅

Polecam przeczytać.

Mamakamaczyta

Mike i Verity to para jakich mało. Poznali się na studiach i już na samym początku połączyło ich gorące uczucie trudne do podrobienia. Z czasem wymyślili grę o wdzięcznym tytule - Pragnę, która podsycała ich emocje. Polegała na udawaniu się do klubów, stawanie w oddaleniu i wyczekiwanie aż znajdzie się nieszczęśnik, któremu V wpadła w oko, by po chwili do akcji wkroczył Mike. Tajemnicza gra wzbudzała ich pragnienia, była nieodłącznym fundamentem związku i zbliżyła ich do siebie, można by powiedzieć, że na wieki. Niestety gra, jak i związek tej dwójki należy do przeszłości bowiem Verity planuje ślub z innym mężczyzną. Niespodziewane zaproszenie na tę uroczystość Mike odbiera jako ponowne zaproszenie do gry, ale co się wydarzy później? Konsekwencje tego mogą okazać się zabójcze!

Wiem, że wiele osób może potraktować poprzedni akapit jako zdradzenie zbyt dużej ilości fabuły, jednak ręczę za to, że tak nie jest. Historia Mike'a i Verity nie jest wcale tak prosta i zrozumiała, jak mogłoby się wydawać, a gra Pragnę, to tylko czubek góry lodowej, która kryje się za ich związkiem.

Książka wydawała mi się z początku nieco schematyczna, jednak rozwój wydarzeń zdecydowanie zmienił mój pogląd na nią. "Okrutne pragnienie" to thriller psychologiczny z wątkami spotykanymi przeze mnie po raz pierwszy w literaturze. Sam sposób konstrukcji głównego bohatera, jego złożonej psychiki i myśli, które niejednokrotnie przerażały, ale też i fascynowały - to zdecydowanie zasługuje na pochwałę. Już długo nie czytałam książki, w której autor tak starannie i zachowawczo opisał myśli danego bohatera, pod tym względem historia jak najbardziej jest warta polecania.

Autorka nie skoncentrowała się jednak na konstrukcji jednej, wiodącej postaci, co się jej podwójnie chwali. Praktycznie każdego występującego tu bohatera można sobie wyobrazić, choć Verity i Mike to postaci wyjątkowe, wyróżniające się na tle innych. Wydają się być nie do podrobienia i to już od pierwszych stron.

Mike nie jest bohaterem łatwym do polubienia. Pani Hall skupia się nie tylko na wydarzeniach obecnych, ale i zgrabnie przeskakuje do przeszłości, by ułatwić nam zrozumienie jego działań i - choć częściowo - logiki. Jest to jedna z tych postaci, która wywołuje wiele mieszanych emocji, głównie negatywnych, ale i na tyle złożonych, by nie dało się jej jednoznacznie ocenić.

Jedynym z ważniejszych minusów może być fakt, że autorka niespiesznie podeszła do rozwoju fabuły. Ewidentnie skupiła się na spokojnym budowaniu napięcia i powrotach do przeszłości, zamiast pchać tę akcję do przodu. Z czasem może to w pewnym stopniu nudzić, jednak wydaje mi się, że konstrukcja bohaterów wynagradza wszystko. Książkę zdecydowanie można polecić fanom thrillerów, ale też i osobom, które nie boją się o własną psychikę. Jest to jedna z tych historii, która zostaje w głowie na pewien czas po jej przeczytaniu.

cos-o-[Adres usunięty]