Pałac w chmurach kwiaty edenu Tom 2

Nie mam nic przeciwko wydaniom serii, których książki mogę czytać bez zachowania chronologii wydawniczej. Zdecydowanie lubię kompletować serie od pierwszego do ostatniego tomu i dopiero później decydować się na całą lekturę, ale kiedy wpada w moje ręce tom środkowy jakiejś historii, który chciałabym przeczytać od razu: zaletą jest dla mnie fakt, że nie muszę domyślać się o co chodzi, bo mam do czynienia z nowymi bohaterami.

"Pałac w chmurach" jest właśnie tego typu historią. Drugi tom serii śmiało można czytać jako pierwszy, bo czytelnik nie gubi się w rozgrywanych wydarzeniach. W szczególności, że to historia uboga w wątki główne, a właściwie skupiająca się tylko na jednym. Larkspur Linwood wyczuwając monotonię życia decyduje się podążać za swoją zawodową pasją. Niestety, czuje że kariera wiejskiej nauczycielki w Arkansas nie jest spełnieniem jej marzeń, więc robi wszystko by od tego uciec. To zrozumiały krok, bo w końcu kto z nas nie chciałby gonić za własnymi marzeniami? Byłam ciekawa w jakim kierunku potoczy się rozwój wydarzeń bohaterki, bo miałam niejasne przeczucie, że jeśli jej się nie uda - w tak prosty sposób jaki zaproponował jej los, to nie uda się nikomu.

Wszystko zmienia się za sprawą jednej decyzji. Uczestnictwo w prowadzeniu szkoły w Kenii miało odwrócić jej los i pozwolić zdobyć niezbędne doświadczenie. Lark jednak szybko zderza się z rzeczywistością i niestety otrzymuje wielką lekcję od życia - nie zawsze nasze oczekiwania równe są prawdzie. To przykre, ale nie mam za złe bohaterce tej subtelnej naiwności w stosunku do oczekiwań. Ja również myślałam, że wszystko potoczy się zupełnie inaczej. Autorka sprawnie wprowadziła mnie w błąd, by zmienić bieg fabuły i nakierować bohaterkę na drogę wcale nie tak oczywistej miłości.

Anson Schafer to bohater po przejściach. Po przebytej na misjach infekcji stracił częściowo wzrok i nie może już wrócić do Afryki. Decyduje się zatem zmienić życie innych i tak trafia na Lark: zachęca ją do udziału w projekcie, który być może ją zainteresuje. Zakładanie szkół i pomoc ludziom, którzy ucierpieli w Wielkim Kryzysie to obok kiełkującej miłości najlepszy motyw przewodni książki. Autorka ukazała trudy społeczeństwa, tragedię i cierpienie mocno kontrastujące z ludzką dobrocią. Napisana przyjemnym, lekkim stylem fabuła ukazała trudy życia w sposób subtelny i mniej emocjonujący niż można by przypuszczać, ale na pewno warty poznania.

To ciekawa propozycja pośród książek obyczajowych. Trochę prawdziwych problemów, ludzkich tragedii i miłości nieoczywistej a jednak możliwej. Autorka nawiązując do niepotrzebnych sporów pokazała jak cierpią postronni ludzie i choćby dla tego polecam przeczytać tę książę. To również odpowiedź na to jak zmienia się nasze życie gdy trochę odpuścimy i pozwolimy mu biec do przodu własnym rytmem.

Zachęcająca oprawa, dotąd nieznana mi seria o pięknej nazwie Kwiaty Edenu, urzekający i absorbujący tytuł, frapujący opis fabularny i wynikająca z niego informacja, iż akcja rozgrywa się w Kenii to elementy, które stały się niejako magnesem przyciągającym moją uwagę i wyzwalającym ciekawość poznania historii ujętej w powieści "Pałac w chmurach". Wspominałam już wcześniej, iż z wielką chęcią sięgam po książki, które w jakimś stopniu opowiadają o Afryce, bez względu na to, do jakiego gatunku literackiego przynależą. Uwielbiam ten kraj pełen kontrastów, skrajności i niesamowitych krajobrazów. Dlatego też najnowszej prozy Myry Johnson nie mogło zabraknąć w mojej biblioteczce. Ponadto nie miałam przedtem okazji zaznajomić się z jej piórem, w związku z tym "Pałac w chmurach" stanowił moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarską nagradzanej autorki. Jak owe wypadło? Czy zaspokoiło mnie czytelniczo? Czy zachwyciło ukazaną opowieścią? Odpowiedzi na te pytania w dalszej części tekstu. Zapraszam.

Myra Johnson - jej korzenie sięgają głęboko w ziemię Teksasu, obecnie zamieszkuje malownicze okolice w Północnej Karolinie. Dzieci Myry i jej męża opuściły już rodzinny dom, dlatego małżonkowie mieszkają z dwoma kochanymi (i bardzo rozpieszczonymi) psami ratowniczymi, które uwielbiają psoty. Debiutowała w roku 2009. Laureatka wielu wyróżnień: pierwsza książka z serii Till We Meet Again (Abingdon Press 2013) wyróżniona została w 2014 roku w kategorii fikcja historyczna nagrodą najlepiej sprzedającej się powieści chrześcijańskiej (Christian Retailing's Best Award); Autumn Rains (Heartsong Presents 2009), zdobyła w 2005 roku tytuł RWA Golden Heart za najlepszą inspirującą powieść romantyczną. Jest także dwukrotną finalistką ACFW Carol Award. (źródło: www [Adres usunięty])

Pewnego dnia profesor uczelni składa pannie Larkspur Linwood - studentce pedagogiki intrygującą ofertę nie do odrzucenia. Proponuje dziewczynie wyjazd do Kenii w celu aktywnego uczestnictwa w prowadzeniu tamtejszej szkoły. Lark jest ogromnie podekscytowana i szczęśliwa, tym bardziej, że od dawna skrycie podkochuje się w wykładowcy. Jej pobyt w Afryce nie tylko miałby podłoże misyjne i naukowe, ale również pozwoliłby Lark być bliżej ukochanego. Młoda kobieta przystaje zatem na propozycję profesora i ogłasza nowinę najbliższej rodzinie, która nie ukrywa swojego zaniepokojenia tamtejszą sytuacją, ale popiera Lark w podjętej przez nią decyzji i okazuje niezbędne wsparcie. Studentka wyrusza zatem na odległy tysiące kilometrów od jej rodzinnego domu kontynent, wraz z profesorem, przedstawicielem stowarzyszenia misyjnego, pielęgniarką i dwiema nauczycielkami. W szkole Matumaini w Kenii Lark poznaje jej dyrektora - niedowidzącego Ansona, z którym zawiera przyjazną znajomość. Ten któregoś dnia oznajmia towarzyszom, że wraca do Ameryki, aby poddać się leczeniu chorych oczu. Tymczasem Lark podczas wykonywanej pracy dostrzega profesora i nauczycielkę oddających się namiętnym uniesieniom. Ze łzami spływającymi po policzkach wybiega ze szkoły i podejmuje decyzję o powrocie do Arkansas...

Pierwsze kilkanaście stron zdecydowanie nie zachęca do tego, aby kontynuować lekturę. A to za sprawą zbyt nużącego i monotonnego wstępu, a nawet mogłabym rzec - usypiającego (po dwóch rozdziałach zwyczajnie zasnęłam). Cóż, nie porwało mnie, ale nie spisałam książki na straty, albowiem nadal trzymała mnie przy niej ciekawość przeniesienia miejsca toczącej się akcji do Afryki, a dokładniej do Kenii. Czekałam na ten moment, który wreszcie nastąpił. Niestety wtedy dopadło mnie rozczarowanie, ponieważ co prawda pojawiła się owa lokalizacja w przedstawionej historii, ale nie w sposób, jakiego bym się spodziewała. Po pierwsze fragment był niezwykle krótki, a po drugie skupiono się bardziej na problemach afrykańskich szkół (w tym przypadku szkoły zwanej Matumaini) oraz relacjach między nauczycielami a siostrami zakonnymi, aniżeli na Kenii jako kraju. Zabrakło mi choćby namiastki opisów tegoż regionu (nawet otoczenia szkoły), dzięki którym można byłoby poczuć ten niesamowity klimat, przenieść się na chwilę do jego egzotycznych zakamarków i które mogłyby oddać tamtejszy urok (tym bardziej, że autorka przebywała pewien czas w Afryce). Jedynie śladowo jawiły się znikome fakty dotyczące edukacji sprzed kilkudziesięciu lat. I pomimo tego jakże istotnego ujęcia tematu, przyznaję, że niejako zawiodłam się, bo moje oczekiwania wobec afrykańskiego aspektu powieści były zupełnie inne, może niesłuszne i bezzasadne. W każdym razie afrykańskiej aury nie poczułam.

Natomiast przesiąknęłam gorącym klimatem środkowego Arkansas, albowiem to w miasteczkach owego stanu, m.in.: w Little Rock, Henderson, Arkadelphia oraz w będącym wytworem wyobraźni pisarki Edenie naprzemiennie toczy się akcja powieści. Osadzona została w latach trzydziestych dwudziestego wieku, kiedy to władzę w USA przejmował Franklin Delano Roosevelt, a w Niemczech mianowano kanclerzem Adolfa Hitlera. Dla ludności amerykańskiej to był czas wielkiego kryzysu, w czasie którego próbowali sobie jakoś radzić. Aczkolwiek było to niebywale trudne, każdego dnia musieli oni bowiem walczyć o przetrwanie. Najbardziej przerażające natomiast były nieustannie nękające ich tornada, burze piaskowe i susze, które niszczyły uprawy, co z kolei wiązało się z brakiem zysków. Ludzie ciężko pracowali, dzieci przerywały bądź wcześniej kończyły edukację, ażeby pomóc rodzicom na roli i w gospodarstwie. Wielu odkładało realizacje swych planów na potem, rezygnowało z marzeń, a niekiedy nawet z kariery naukowej. Najważniejsza była rodzinna farma, o którą trzeba było dbać, poświęcać jej czas i nade wszystko chronić ją, oczywiście w miarę możliwości, przed skutkami silnych zjawisk pogodowych. Niestety często człowiek stawał się bezsilny wobec sił natury, wtedy pozostawała tylko modlitwa i nadzieja, że nie wszystko ulegnie całkowitemu zniszczeniu.

To rodzina i przekazywane z pokolenia na pokolenie wartości odgrywają w owej powieści główną rolę i stanowią jej fundament. Rodzina pełna ciepła, miłości, oddania, bliskości, zaufania i cierpliwości. Rodzina, która wspiera, popycha do działania i motywuje w dążeniu do realizacji konkretnych celów. Rodzina, która zawsze stoi murem za swymi członkami i przyjaciółmi. Rodzina, która zawsze jest razem, w radosnych i trudnych momentach. Motyw rodzinny przeplata się ze stonowanym, delikatnym i stopniowo rozwijającym się wątkiem miłosnym, który chwilami sprawiał wrażenie nadmiernie przeciągającego się i tym samym wydłużającego całą historię. Ponadto ważny wątek stanowi edukacyjny (jeśli takowy można tak nazwać) ukazujący niejedno oblicze, rodzący uprzedzenia i konflikty na kilku podłożach, a przede wszystkim obrazujący dyskryminację na tle rasowym. Biali wykazywali nietolerancję wobec ciemnoskórych, okazywali ją na każdym kroku. Nie wyobrażali sobie, aby ich dzieci uczęszczały do tej samej szkoły, w której przyjmowani i kształceni są uczniowie innego koloru skóry. W Afryce natomiast problem polegał na nasilającym się sporze między misjonarzami chrześcijańskimi a ludnością Kikuju stanowiącą najliczniejszą grupę etniczną. Konflikt dotyczył kontrowersyjnej tradycji obrzezania kobiet. W powieści poruszane są też inne zagadnienia, dotyczące między innymi depresji ciążowej potęgowanej dodatkowo problemami osobistymi oraz jaglicy (przewlekłe pęcherzykowe zapalenie rogówki) - powszechnej choroby oczu w Afryce, mogącej prowadzić do utraty wzroku, niegdyś leczonej roztworem siarczanu miedzi.

Powieść Myry Johnson to paleta wyraźnie zarysowanych postaci, spośród których pierwszoplanowe role odgrywają Lark Linwood i Anson Schafer. Ona to studentka pedagogiki zakochana w swoim profesorze, pracowita, ambitna, skryta, tłumiąca w sobie uczucia, zdystansowana, chwilami bujająca w obłokach, uczciwa i zaradna młoda kobieta. On to wdowiec, pełniący funkcję dyrektora w placówce szkolnej w Afryce, założyciel fundacji dedykowanej pamięci rodziców i nazwanej na ich cześć, cierpiący na bliznowacenie rogówki. To człowiek samotny, nieśmiały, zdeterminowany, dążący do określonego celu, pełen pasji i empatii. W pewnym momencie losy tych dwojga się zetkną i już nic nigdy nie będzie takie samo. Najpierw jednak oboje będą musieli pokonać pewne bariery, swoje lęki i niepokoje oraz wszelkie przeszkody stawiane na ich drogach. W realizacji ich planów i zamierzeń czynny udział wezmą rodzina i przyjaciele, w tym między innymi: dziadek Lark, siostra Bryony z mężem (starający się bez powodzenia o dziecko), siostra Rose (zrezygnowała z nauki na rzecz farmy), przyjaciel Ansona - szczery i bezpośredni Irwin i inni. Każdy z bohaterów zmierzy się problemami, podejmie żmudną walkę ze swymi słabościami i obawami, wyruszy w emocjonalną podróż ku odnalezieniu własnej drogi do spełnienia i szczęścia, a także zajrzy w głąb siebie i odkryje siebie na nowo.

"Pałac w chmurach" to subtelna, przyjmująca jednostajny rytm, pozbawiona większych zwrotów akcji, poniekąd przewidywalna, czasami emocjonalna i nade wszystko tkliwa powieść. To historia o radzeniu sobie z utratą bliskiej osoby, żegnaniu się ze złudzeniami, walce z utrudnieniami spowodowanymi przewlekłą chorobą, o wytrwałości i cierpliwości w dążeniu do realizacji najskrytszych pragnień oraz nadziei na lepsze i piękniejsze jutro. Z pewnością to opowieść warta uwagi z racji podejmowanych zagadnień problematycznych. Pomimo zniechęcającego początku stanowiącego mankament owej książki, moje pierwsze spotkanie z piórem autorki ostatecznie uważam za udane, i na pewno sięgnę po inne powieści pisarki. Tymczasem zachęcam do lektury "Pałacu w chmurach".

“Pałac w chmurach” Myry Johnson to drugi tom trylogii Kwiaty Edenu, opowiadającej o losach trzech sióstr o kwiatowych imionach: Bryony (przestęp), Larkspur (ostróżka) i Rose (róża), mieszkających w małym miasteczku Eden w stanie Arkansas. Część, o której dzisiaj mowa, przedstawia historię średniej siostry - Lark, która marzy o tym, żeby zostać nauczycielką. Gdy po zaledwie dwóch latach college’u dziewczyna otrzymuje od czarującego profesora Keene’a propozycję rocznego wyjazdu do Kenii, aby tam pomagać w miejscowej szkole, wygląda na to, że jej marzenie ma szansę spełnić się szybciej, niż myślała. Wyjazd okazuje się być jednak ogromnym rozczarowaniem, przez co zniechęcona Lark szybko wraca do domu, choć ten epizod nie pozostaje bez wpływu na jej dalsze życie. W Kenii poznaje bowiem Ansona Schafera, kierownika tamtejszej szkoły, który ze względu na problemy ze wzrokiem musi wrócić do Stanów, gdzie planuje zakładać szkoły dla dzieci, zmuszone przez Wielki Kryzys, aby zrezygnować z edukacji na rzecz walki o przetrwanie. Lark po raz kolejny musi podjąć ważne decyzje, nie tylko dotyczące jej kariery, ale także osobistego szczęścia. Czy uda jej się pogodzić pragnienia serca z głosem rozsądku?

“Pałac w chmurach” jest powieścią, w której próżno szukać zapierającej dech w piersi akcji, skomplikowanych intryg czy niespodziewanych zwrotów, ale cóż to była za wspaniała lektura! Opowiada ona po prostu o życiu, z jego wzlotami i upadkami, o codziennych dylematach ludzi, dotkniętych Wielkim Kryzysem w latach 30. dwudziestego wieku, o ogromnym znaczeniu edukacji, a także o dyskryminacji rasowej czy depresji ciążowej. Autorka umiejętnie wplotła w historię Larkspur obraz ówczesnego społeczeństwa i dotykających go problemów, przez co “Pałac” jest lekturą o wiele głębszą, niż prosta historia o miłości.

Nie chcę jednak przez to powiedzieć, że w powieści tej nie występuje wątek miłosny, bo jak najbardziej występuje i odgrywa bardzo ważną rolę. Przewracając kolejne kartki jesteśmy świadkami narodzin pięknego uczucia pomiędzy Lark i Ansonem, choć muszą oni zmierzyć się z różnymi przeszkodami, zanim będzie im dane szczęśliwe zakończenie.

Bardzo polubiłam dwójkę głównych bohaterów. Lark jest rozsądną młodą kobietą, choć czasem trochę naiwną i mającą tendencję do bujania w obłokach, co niestety przysparza jej bólu i rozczarowań. Ma jednak dobre, współczujące serce, jest też inteligentna, pracowita, lojalna i skłonna do poświęceń dla swojej rodziny i przedsięwzięć, w które wierzy. Chociaż jest od niego o dekadę młodsza, z Ansonem łączy ją wspólna pasja do nauczania, troska o dzieci, pozbawione możliwości edukacji, a także upór i determinacja w dążeniu do celu. Stanowią też dla siebie nawzajem pomoc i wsparcie, przez co pasują do siebie jak dwa elementy układanki. Sam Anson jest po prostu dobrym człowiekiem, głęboko przekonanym o słuszności swojej misji i otwartym na wszystkich ludzi, bez względu na kolor skóry czy wyznanie. Choć postępująca choroba oczu czasem wyzwala w nim gwałtowne reakcje, mężczyzna zawsze może liczyć na swojego przyjaciela i współpracownika, doktora Younga, że kiedy trzeba przywróci go do pionu, a w trudnych sytuacjach stanie za nim murem. Lubię czytać o szczerych, dojrzałych przyjaźniach, a z taką właśnie mamy do czynienia między tymi dwoma bohaterami.

Poza Irwinem Youngiem, na uwagę zasługują również siostry Lark, które w tej powieści odgrywają role postaci drugoplanowych, ale każda jest również bohaterką własnej historii - Bryony w poprzednim tomie trylogii, a Rose w kolejnym, na który już oczekuję z niecierpliwością. Każda z sióstr jest inna, ale łączy je prawdziwa miłość i przyjaźń, i zawsze mogą liczyć na siebie nawzajem. Autorka uniknęła popularnego motywu siostrzanej rywalizacji, skupiając się raczej na głębszych, bardziej budujących aspektach ich relacji.

“Pałac w chmurach” jest powieścią, którą czyta się szybko i przyjemnie. Styl autorki jest bardzo lekki, choć jak już wspominałam wyżej, w książce nie brakuje trudnych tematów. Z jej kart płynie jednak przesłanie, jak ważne jest wsparcie najbliższych i zaufanie Bogu, który zawsze ma plan dla naszego życia, ale tylko od nas zależy, czy zdecydujemy się za Nim pójść.