Pan Tadeusz

O samym poemacie nie trzeba chyba pisać, więc napiszę o tej książce.

Bardzo dobrze wydana, bez zastrzeżeń, oprawa oraz strony bardzo dobrej jakości a co najważniejsze genialne ilustracje Wilkonia, moim zdaniem pasują idealnie. Bardzo dobrze pasują do nastroju całej książki, są niedopowiedziane, jak wyjęte z czyichś wspomnień lub snów. Jeszcze raz podkreślę, że jakość druku jest bardzo dobra, dostajemy książkę w której mamy bardzo dużo pięknych obrazków J. Wilkonia w dobrej jakości. Trzeba to docenić. Polceam każdemu, warta swojej ceny.

Rewelacyjnie wydana ,z tyłu książki dokładne streszczenia ksiąg,oraz opisy które na pewno pomogą Twojemu dziecku,

Super :-) książka dobrze opracowana, druk przejrzysty, streszczenie i opisy z tyłu książki bardzo przydatne dla dziecka :-) polecam

Myślę, że Pan Tadeusz to pozycja obowiązkowa dla dla każdego Polaka, ta książka kształtuje naszą świadomość kulturową i nie tylko. Chociaż z całą pewnością nie jest to lektura najłatwiejsza, zwłaszcza dla współczesnych nastolatków. Młodzież nie do końca rozumie XIX realia. Jednak to znacznie ułatwiają dobry nauczyciel i odpowiednie wydanie lektury. Polecam Pana Tadeusza w wydaniu wydawnictwa Wilga. Jest estetyczne i co najważniejsze dobrze się na nim pracuje w trakcie omawiania lektury z uczniami.

W przeciwieństwie do wielu osób, nie przeczytałem "Pana Tadeusza" jako szkolnej lektury.. Zawsze wychodziłem z założenia, że książki, które kazano mi przeczytać są nijakie.. W końcu robienie wielu rzeczy na przymus nie sprawia żadnej radości.. Po latach postanowiłem przeczytać wiele szkolnych lektur, był to właśnie między innymi "Pan Tadeusz" i szczerze powiedziawszy wiele prawdy jest w słowach "z wiekiem wszystko nabiera innego znaczenia". Książkę przeczytałem z niebywałą lekkością. Że względu na styl pisania czyta się ją szybko i równie szybko można zatracić się w treści. Bardzo podobała mi się ta lektura i szczerze mogę ją polecić po prostu do poczytania, aby poznać choć trochę naszą, polską twórczość.

"Pan Tadeusz" to jedna z trudniejszych książek i lektur szkolnych. Bardzo ciężko mi się ją czytało. Podchodziłem do niej aż trzy razy i dopiero za ostatnim razem udało mi się dobrnąć do końca. Nie podobały mi się ani sytuacje przedstawione w książce, ani postaci. Książka jest dość nudna i przewidywalna. Muszę jednak przyznać, że forma w jakiej została napisana jest godna podziwu i szanuję Mickiewicza za dokładność, jeśli chodzi o rymy i ilość sylab w poszczególnych linijkach. Niemniej jednak niezbyt dobrze wspominam "Pana Tadeusza" i raczej nigdy nie wrócę do tej książki, gdyż jest ona zbyt nużąca.

O arcydziełach się nie dyskutuje , arcydzieła podziwia się.

„Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.” Chyba każdy z nas musiał się kiedyś nauczyć recytować początek „Pana Tadeusza”. Inwokacja rozpoczyna największe dzieło Adama Mickiewicza, a w moim prywatnym rankingu jedną z najlepszych przeczytanych książek.

Adam Mickiewicz urodził się w 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. Polski poeta, działacz i publicysta polityczny. Ukończył studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wileńskiego; stypendium odpracowywał potem jako nauczyciel w Kownie. Był współzałożycielem tajnego samokształceniowego Towarzystwa Filomatów za co został w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w głębi Rosji. W latach 1824-1829 przebywał w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; następnie na emigracji w Paryżu. Wykładał literaturę łacińską na Akademii w Lozannie, a od 1840 r. literaturę słowiańską w College de France w Paryżu. W 1841 r. związał się z ruchem religijnym A. Towiańskiego. W okresie Wiosny Ludów był redaktorem naczelnym francuskiego dziennika „Trybuna Ludów”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów). Zmarł 26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dziś: Stambuł). Ciało Mickiewicza zostało przewiezione do Paryża i w 1855 pochowane na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency, a w roku 1890 przeniesione na Wawel.

Po zakończeniu edukacji w mieście, 18-letni Tadeusz Soplica wraca do rodzinnego majątku. Jego stryj pragnie wyswatać go z Zosią Horeszkówna, by w ten sposób zażegnać trwający od wielu lat konflikt między rodzinami i odkupić winy swojego brata, hulaki i zdrajcy narodowego, Jacka Soplicy. Tadeusz wpada jednak w sidła podstarzałej Telimeny. Tymczasem okoliczna szlachta, podburzona przez Gerwazego, szykuje się do zajazdu na Sopliców….

„Pan Tadeusz” składa się z dwunastu ksiąg poprzedzonych inwokacją, w której Mickiewicz prosi Matkę Boską Ostrobramską o cud powrotu do ojczyzny. Całość jest napisana trzynastozgłoskowym wierszem.

Książka ma tak samo wielu zwolenników jak i przeciwników. Zauważyłem jednak, że do tej drugiej grupy należą osoby, które przeczytały ją wyłącznie jako zło konieczne, bo była omawianą szkolną lekturą i najzwyczajniej w świecie jej nie zrozumiały. Jak czytam opinię, że poemat się komuś nie podobał, ponieważ jest napisany staropolskim językiem, to mi ręce opadają. Czego taki czytelnik oczekiwał? Że będzie napisany slangiem? Dla mnie czytanie „Pana Tadeusza” jest za każdym razem ogromną przyjemnością. Pomimo tego, że jest ON napisany wierszem, to zupełnie tego nie odczuwam. Największą ozdobą tej książkę są przepiękne opisy przyrody, przyrządzania kawy, robienia bigosu, grzybobrania:

„Na zielonym obrusie łąk jako szeregi

Naczyń stołowych sterczą: tu z krągłymi brzegi

Surojadki srebrzyste, żółte i czerwone,

Niby czareczki rożnem winem napełnione;

Koźlak, jak przewrócone kubka dno wypukłe,

Lejki, jako szampańskie kieliszki wysmukłe,

Bielaki krągłe, białe, szerokie i płaskie,

Jakby mlekiem nalane filiżanki saskie,

I kulista, czarniawym pyłkiem napełniona

Purchawka, jak pieprzniczka – zaś innych imiona

Znane tylko w zajęczym lub wilczym języku,

Od ludzi nie ochrzczone; a jest ich bez liku.”

Natomiast za najpiękniejszy uważam końcowy fragment VIII Księgi, a zwłaszcza jego ostatni wers:

„Nakładają sto ognisk, warzą, skwarzą, pieką,

Gną się stoły pod mięsem, trunek płynie rzeką;

Chce szlachta noc tę przepić, przejeść i prześpiewać.

Lecz powoli zaczęli drzemać i poziewać;

Oko gaśnie za okiem, i cała gromada

Kiwa głowami, każdy, gdzie siedział, tam pada:

Ten z misą, ten nad kuflem, ten przy wołu ćwierci.

Tak zwycięzców zwyciężył w końcu sen, brat śmierci.”

Mickiewiczowi udało się stworzyć doskonałych bohaterów. Do moich ulubieńców należą Gerwazy i Ksiądz Robak. Natomiast za najmniej interesującą postać uważam Tadeusza. Młody Soplica w moich oczach jest zupełnie bezbarwny i nijaki, w czym bardzo przypomina Skrzetuskiego w „Ogniem i mieczem”. Warto natomiast zwrócić uwagę na będący gdzieś z boku, ale dający całości koloru konflikt pomiędzy Gerwazym a Protazym, a także na rywalizację Asesora i Rejenta i ich chartów.

W 1999 roku epopeja doczekał się doskonałej filmowej adaptacji w reżyserii Andrzeja Wajdy, w której główne role zagrali najlepsi polscy aktorzy z Bogusławem Lindą, Andrzejem Sewerynem, Markiem Kondratem, Jerzym Trelą i Danielem Olbrychskim na czele.

„Pana Tadeusza” powinien przeczytać każdy Polak, a najlepiej kilka razy. Jest to jedna z tych książek, w których za każdym razem gdy je czytamy, to odkrywamy nowe, wcześniej niezauważone smaczki. Delektujcie się cudownymi opisami i zabawnymi dialogami, a za kilka lat wróćcie do tego poematu, bo znów spojrzycie na nią inaczej, ponieważ parafrazując Gombrowicza: Mickiewicz wielkim poetą był!

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Mniej więcej raz co dwa, trzy lata sięgam za "Pana Tadeusza" i za każdym podejściem, bez wyjątków, jestem tą książką zafascynowany. No bo jak lepiej oddać hołd narodowi, jeśli nie poprzez bezwarunkowe umiłowanie jego kultury i języka? Zwłaszcza dzisiaj "Pan Tadeusz" ma wydźwięk szczególny. Ludzie przestają wierzyć w ten kraj, nie widzą jego przyszłości. Język zaś przepełniony jest wulgarnością i skrótami, będącymi oznaką tandeciarstwa i pośpiechu. A jakby tego było mało, zamiast do fryzjera mój syn preferuje udać się do barbera...

KLASYK POLSKIEJ LITERATURY! Można lubić, nie lubić, ale znać trzeba! Piękne wydanie oddające hołd zarówno autorowi jak i samej epopei. Musi być na półce w każdym polskim domu, obligatoryjnie. Kupiłam ze względu na fakt, ze syn będzie w tym roku przerabiał na polskim i na pewno zostawię! Ponadczasowa literatura. Czasem myślę sobie, że ludzie cofają się w rozwoju jeśli chodzi o zdolności literackie, a może to Mickiewicz był tak wybitny? Nie wiem, ale powinniśmy jako naród być dumni z tego jak bogaty dorobek kulturowy mamy. 

"Pan Tadeusz" to książka, o której każdy z nas chociaż raz słyszał. Wiele osób czytało tę książkę, bo tego wymagam program szkolny, ale czy bywają osoby, które zrobiły to po prostu dla przyjemności? Przyznam szczerze, że zawsze wydawało mi się to nierealne, aż do czasu kiedy kilka dni temu sięgnęłam po tę pozycję literacką i okazało się, że to naprawdę świetnie napisana powieść. Fabuła jest ciekawa, bohaterowie wykreowani z dbałością o każdy szczegół. Długie opisy, które kiedyś mnie zniechęcały, dzisiaj zachwycają. Polecam tę lekturę.

Długie opisy przyrody i niejednokrotnie archaiczny język mogą skutecznie zniechęcić młodszych czytelników do tej lektury. Sama zgłębiłam ją dopiero po 20 roku życia, zainteresowana klasyką. I właśnie dlatego uważam, że być może do takiej książki należy dorosnąć, by w pełni chcieć ją poznać i zrozumieć czasy, w których Adam Mickiewicz ją pisał. Jest to takie nasze, polskie i warto znać jej treść i przesłanie, które ze sobą niesie. Chociaż rozumiem niechęć do niej młodszych odbiorców - polecam do niej sięgnąć, nawet kiedy minie już parę lat.

Niedawno moja córka zaczęła przerabiać w szkole książkę "Pan Tadeusz". Wybraliśmy się wiec do księgarni i zakupiliśmy nowy tom, naszej narodowej epopei. Przyznam się, że sam z nostalgią sięgnąłem po lekturę. Jak dla mnie jest to jedna z najważniejszych pozycji w polskiej literaturze, która zdecydowanie powinna znaleźć się w każdym domu. Doskonała fabuła, rewelacyjna wartość literacka i wspaniałe patriotyczne wartości, kore w dzisiejszym świecie są nieco zapomniane. Polecam wszystkim czytelnikom.

Uważam, że warto przeczytać książkę "Pan Tadeusz". Na pewno nie jest to najprostsza lektura, trzeba ją czytać ze zrozumieniem oraz w skupieniu. W czasach szkolnych ta lektura na pewno nie była moją ulubioną, jednakże gdy sięgnęłam po nią po raz kolejny miło się zaskoczyłam. Po latach zrozumienie treści nie było tak trudne jak to było w młodości. Obecnie zrozumiałam jej fenomen i przeczytałam do ostatniej strony. Musze przyznać, że nawet przywiązałam się do bohaterów i z każdą kolejną kartką ich losy mnie coraz bardziej ciekawiły. Osobiście podziwiam za dokładność pod względem rymów oraz ilości sylab w każdej napisanej linijce.

Jedno z najwybitniejszych dzieł w polskiej literaturze, epopeja narodowa "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza była dla mnie dość ciężkim przeżyciem, gdyż naprawdę trudno było mi przyzwyczaić się do tego, że jest pisana trzynastozgłoskowcem. Aż zrobiłam coś, czego zazwyczaj nie robię - zaczęłam czytać ją na głos i wówczas nie tylko poczułam, co zobaczyłam w głowie opowieść, którą autor chciał przekazać. Może część opisów i reakcji bohaterów była nad wyraz, gdyż nie jestem przyzwyczajona do pompatyczności w utworach literackich, jednak całość opowieści przypadła mi do gustu, zaś kreację księdza Robaka odbieram za jedną z lepszych, z jaką miałam do czynienia, poznając w szkole dzieła polskich twórców.

"Pan Tadeusz" to polska epopeja narodowa. Brzmi poważnie. Jednak czy Mickiewicz był do końca poważny, pisząc go? Nie każdy zauważa, że "Pan Tadeusz" może bawić czytelnika. Jest to utwór pełen humoru i ja to właśnie najbardziej lubię w tym dziele.

Do łez śmieszą mnie sceny z udziałem Telimeny i tytułowego bohatera, [Adres usunięty]. walka z mrówkami czy odkrywanie mankamentów urody kochanki. Oczywiście trzeba pamiętać o wątkach narodowych, typowo romantycznej przemianie Jacka Soplicy, idealizacji ojczyzny i szlachty polskiej. Swoją epopeję Mickiewicz na szczęście okrasił dozą humoru, dzięki czemu łatwiej przebrnąć przez te poważniejsze i nie oszukujmy się - nudniejsze - tematy.

Kupiłem z ciekawości, żeby sprawdzić wrażenia po latach.. Książkę czytałem oczywiście w czasach szkolnych, ale - jak się okazuje - znacznie lepiej zabrać się do lektury, kiedy ta nie jest obowiązkowa. Przede wszystkim dlatego, że nie czyta się "na termin" - można więc faktycznie nieźle się bawić. I opuścić opisy przyrody, jeżeli ktoś nie lubi. Oczywiście fabuła jakoś bardzo nie zaskakuje, wiec nie będę jej tutaj opisywał. Z wiekiem natomiast przestaje razić pisanie wierszem tak obszernego tekstu. Może właśnie dlatego, że można go rozłożyć na kilka czy kilkanaście dni i czytać do poduszki. No i cena całkiem przyjemna, można spokojnie uzupełnić biblioteczkę.

Moim zdaniem najepszy utwór w całej twórczości Adama Mickiewicza, który pierwszy raz przeczytałem jeszcze za czasów szkolnych. Od tamtej pory zainteresowałem się też pozostałą twórczością autora, jednak Pan Tadeusz pozostał ulubieńcem. Świetna, wielowymiarowa historia z masą różnorakich wątków, ciekawych postaci. Wydaję mi się, że każdy powinien poznać tę opowieść, nie bez powodu od tylu lat nadal jest lekturą szkolną. Z utworu można wynieść bardzo dużo refleksji na temat codziennego życia, dlatego cieszy fakt, że nadal jest dostępna dla młodzieży. Zakupiony egzemplarz jest od wydawnictwa Wilga. Polecam i zachęcam pozostałych!

Świetna książka Adama Mickiewicza pt. ''Pan Tadeusz'' jest warta polecenia. Może nie każda księgę czyta się łatwo, ale warto ją przeczytać choćby dla przygód Tadeusza Soplicy. Ten młody chłopak słynie z romansowania ze starszą od siebie Telimeną, by na końcu poślubić młodziutką Zosię. Ciekawe jest też polowanie, na którym szlachcice próbują upolować najpierw zające, a potem niedźwiedzia. Co prawda to nie Tadeusz oddał celny strzał do zwierza, ale bardzo się starał. Czasami opisy przyrody są nudnawe, ale zawsze po nich dzieje się coś ciekawego. Myślałem, że taką grubą książkę pisaną wierszem będzie się czytać w nieskończoność, ale dobre rymy naprawdę ułatwiają sparwę.

Absolutny klasyk, każdy miłośnik rodzimej literatury powinien mieć "Pana Tadeusza" w swojej biblioteczce. Tekst w pewnych momentach nie jest zbyt lekki i przyjemny, jednak warto wytężyć umysł i dać się ponieść arcydziełu Mickiewicza. Autor świetnie zaprezentował tradycje i zwyczaje tamtych czasów oraz wspaniale ukazał piękno rodzimej przyrody. Polecam każdemu, nie tylko tym, którzy muszą przeczytać dzieło mistrza z obowiązku szkolnego, lecz także dorosłym, którzy nie pamiętają fabuły. "Pan Tadeusz" to kunsztowny język i geniusz pisarski oraz przede wszystkim wzór zachowań patriotycznych. Każdy Polak powinien znać tę pozycję.

Kiedyś obiecałam sobie, że zgromadzę wszystkie dawne szkolne lektury i po latach przeczytam je od deski do deski. Jak powiedziałam, tak zrobiłam. Kupiłam cały stos książek, ale jakoś ociągałam się z rozpoczęciem tej przygody. Przełamałam się w końcu zaczynając właśnie od "Pana Tadeusza" i wiecie co? Głupio mi, że aż tak długo zwlekałam i rzucałam sobie kolejne wymówki..Świetnie napisane, rewelacyjnie się czyta. Opisy postaci, opisy przyrody, wszelkie wydarzenia, jak dla mnie to absolutne arcydzieło, które myślę przeczytać jeszcze kilka razy. Polecam każdemu i uważam, że "Pana Tadeusza" powinien znać dosłownie każdy!

"Pan Tadeusz" był moją lekturą szkolną w gimnazjum i mam wrażenie, że to po prostu nie jest lektura na ten wiek. Oczywiście przeczytałem, ale wtedy była dla mnie za trudna, napisana wierszem, do tego jeszcze ta cała analiza każdego motywu na lekcjach... Koszmar. W ogóle nie rozumiałem, dlaczego jest uznawana za takie wielkie dzieło. Wróciłem do tej książki jako dorosła osoba, bez kontekstu obowiązkowej lektury i od razu inaczej się do niej podchodzi. W końcu się doceniłem tę książkę i cieszę się, że zmieniłem o niej zdanie. Teraz rzeczywiście zgadzam się z tym, że jest uznawana za epopeję narodową i że każdy Polak powinien ją przeczytać chociaż raz w życiu.

Adam Mickiewicz to jeden z moich ulubionych polskich pisarzy, jeśli chodzi o książki klasyczne. Kilka dni temu po raz kolejny przeczytałam jego największe dzieło, czyli "Pana Tadeusza". Znam tę powieść bardzo dobrze, gdyż wiele razy miałam okazję po nią sięgać, ale powiem szczerze, że za każdym razem robi ona na mnie ogromne wrażenie. Jest to piękna historia, która została opisana tak, że czyta się ją dość lekko i przyjemnie, choć przecież porusza ona także wiele niełatwych tematów. Fabuła jest tutaj przemyślana i spójna, co nadaje całości odpowiedniego charakteru. Zachęcam każdego do sięgnięcia po tę pozycję, bo naprawdę warto.

"Pan Tadeusz" to prawdziwe dzieło, to epopeja narodowa. Jednak kiedy ta książka była lekturą szkolną, to nie potrafiłam jej docenić, a nawet nie udało mi się jej wtedy przeczytać do końca. Teraz po latach wróciłam do tej pozycji literackiej i muszę przyznać, że jest to prawdziwy majstersztyk. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony i trzymała w napięciu do końca. Fabuła momentami wzruszała, a momentami rozbawiała do łez. Akcja toczyła się dość powoli, ale wiele w niej było niezwykle ważnego przesłania. Jeśli wiec jeszcze nie mieliście okazji czytać tej książki, to koniecznie dajcie szansę autorowi.

Kiedy ta powieść była lekturą w szkole, to podchodziłem do niej dość sceptycznie, a nawet się jej bałem. Pamiętam, że wtedy przebrnąłem jedynie przez dwie księgi. Jednak człowiek dojrzewa, zmieniają mu się priorytety i wtedy bardzo często wraca do czegoś, czego kiedyś nie dokończył. Dokładnie tak było w moim przypadku. Przeczytałem "Pana Tadeusza" po wielu latach i pozytywnie się zaskoczyłem. Powieść mnie po prostu wciągnęła. Czytałem z wielkim zaciekawieniem i bardzo pozytywnie odebrałem przekaz od autora. Jeśli więc macie tak jak ja, i kiedyś nie przeczytaliście tej pozycji, to koniecznie nadróbcie to po latach, bo warto.

"Pan Tadeusz" to nie jest łatwa lektura. Książka jest trudna pod względem językowym, niełatwo jest wgryźć się w treść, ale jeśli uda się złapać odpowiedni rytm, to powieść okazuje się prawdziwym dziełem. Odczucia po przeczytaniu tej pozycji mam dość patetyczne. Miłość do ojczyzny, wojny, przywary polskie, to wszystko wypływa z tej powieści prosto do serca czytelnika. Jeśli nie mieliście jeszcze okazji czytać tej narodowej epopei, to koniecznie musicie to jak najszybciej nadrobić. Zachęcam do lektury.

Książka, która kojarzy się z obowiązkowym czytaniem w toku edukacji. Postanowiłam do niej wrócić po latach i okazało się, że będąc w innym miejscu życia, wybierając lekturę Pana Tadeusza z własnej woli, odczucia są całkowicie inne. Przede wszystkim, jako dojrzalsza osoba dużo lepiej rozumiałam tęsknotę za utraconą ojczyzną, aż bijącą z tej książki. Umiałam także docenić kunszt autora, który cała powieść napisał wierszem- choć w liceum był to największy zarzut wobec tej lektury. Jest to także kopalnia wiedzy o dawnych zwyczajach polskiej szlachty, a z drugiej strony o tym, że nie ma ludzi dobrych i złych- w każdym są i takie i takie cechy.

Do zakupu książki skłoniła mnie ta przepiękna okładka. Przyznam się, że Pan Tadeusz nie był moją ulubioną lekturą w czasach szkolnych. Teraz, gdy jestem już dorosła postanowiłam zrobić drugie podejście do tego polskiego klasyka. Miło się zaskoczyłam. Zrozumienie treści było o wiele łatwiejsze niż w młodości. Wydanie ma dużą, ładną czcionkę. Dosyć szybko się czyta, o ile można szybko czytać książki napisane takim językiem. Sukcesem dla mnie jest to, że przeczytałam co do ostatniej strony, wciągnęłam się w historię i przywiązałam do bohaterów. Już rozumiem dlaczego jest to epopeja narodowa. Ważna pozycja, a wydanie bardzo umila sięganie po tę lekturę.

Arcydzieło. Zawiłe, a przecież proste i zrozumiałe. Zachwycające. Powinien przeczytać to każdy Polak i zobaczyć prawdę. Porównać z tym, czego nas uczą w szkołach. Niesamowite.

Znam książkę z księgarni, bardzo ładne wydanie. Książka powinna być w każdym domu, ze względu na charakter epopei narodowej.

"Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem" to pełny tytuł utworu Mickiewicza. Jego akcję autor osadził na przestrzeni lat 1811 - 1812 na Litwie a dokładniej, w głównej mierze, w Soplicowie. Za tło wydarzeń posłużyła mu natomiast ówczesna sytuacja w Polsce czyli między innymi wojny, rozbiory Polski czy też głośne sprzeciwy szlachty odnoszące się do uchwalenia Konstytucji 3 maja. Na kanwie tych wydarzeń poznajemy wielu różnych, aczkolwiek fikcyjnych bohaterów reprezentujących ówczesną polską szlachtę.

Tytułowym, choć nie głównym, bohaterem jest młody Tadeusz, który wraca do Soplicowa po ukończeniu szkoły. Dworek tętni życiem. Sędzia gości w nim bowiem szlachtę, która zjechała na proces o zamek toczący się pomiędzy Soplicami a Horeszkami. Odbywają się wystawne uczty i polowania gdyż szlachta przyzwyczajona do nich nawet pod zaborem nie potrafiła zrezygnować z tradycji i przywilejów. Do tradycji takich zaliczyć można też nadawanie sobie przezwisk i pseudonimów jak chociażby uczynili to Gerwazy, który lubił nazywać się Klucznikiem a Protazy Woźnym. Inną rzeczą, do której przywykła szlachta jest toczenie sporów między sobą o rzeczy płytkie i oczywiste jak dla przykładu Rejent z Asesorem, którzy wciąż spierają się o to, który z nich strzela celniej i ma lepszą broń. Sędzia Soplica i Hrabia Horeszko poszli w swych kłótniach dalej aż do sądu gdzie sprzeczali się o zamek i ten spór właśnie przywiódł do Soplicowa skłócone rody. Tak oto w skrócie wyglądało życie ówczesnej szlachty pochłoniętej swoimi sprawami, skorej do zabaw, celebrującej rytuały.

W Soplicowie mieszkała też ciotka Tadeusza Telimena, która pod swoją opieką miała młodą Zosię, w której z kolei od pierwszego wejrzenia zakochał się Tadeusz. Jest też i tajemnicza postać księdza Robaka, ojca Tadeusza, który ujawnia swoją tożsamość dopiero na łożu śmierci. On właśnie jest głównym bohaterem całego eposu. Jacek Soplica, bo tak brzmi jego prawdziwe imię, w jednej z ksiąg, właśnie tuż przed śmiercią, opowiada smutną historię swojego życia. Wspomina jak odmówiono mu poślubienia ukochanej Ewy i ślub z kobietą, której nigdy nie kochał. Z tego związku rodzi się Tadeusz. Niestety jego matka szybko umiera. Jacek wówczas postanawia zemścić się na Stolniku, który nie pozwolił ożenić mu się z Ewą i zabija go. Jako zdrajca musi uciekać z kraju. Wtedy właśnie dokonuje się w nim przemiana. Zostaje emisariuszem i przyjmuje imię Robak. Po latach postanawia wrócić do Soplicowa. Widząc rozterki miłosne syna potajemnie pomaga mu w zbliżeniu się do Zosi. Przychodzi też czas na rehabilitację złych występków. Aby odkupić swe winy jako wielki patriota prowadzi szlachtę do buntu planując po cichu powstanie przeciwko zaborcy.

Utwór ten nie tylko przybliża czytelnikowi życie szlachty XIX wieku. Na kartach książki znajdziemy też liczne malownicze opisy miejsc, przyrody, starych polskich obyczajów, strojów, romansów, naszej historii i polskości. Znajdziemy też wiele pokrzepiających słów tak potrzebnych Polakom w sytuacji w jakiej znalazła się wówczas Polska. Pod zaborem, pozbawieni tożsamości narodowej rodacy potrzebowali nadziei i tę właśnie starał się przynieść im poeta.

Oczywiście nie jest to książka, którą czyta się lekko. Staropolski styl oraz język autora nie zachęcają do lektury szczególnie gdy sięgamy po nią we wczesnej młodości, jeszcze w szkole. Myślę jednak, że i wówczas po przeczytaniu kilkunastu stron gdy do niego przywykniemy zaczynamy czerpać z tejże książki przyjemność. Fabuła jest ciekawa, wielowątkowa a tekst bardzo melodyjny. Różnorodni bohaterowie dodatkowo go urozmaicają i dodają niepowtarzalnego charakteru.

Wydanie książki jakie oferuje czytelnikom wydawnictwo Greg wzbogacone jest dodatkowo o opracowanie i streszczenie z myślą o wszystkich uczniach. Ta część pomoże im w pracy nad tekstem i utrwaleniu treści. Lektura jest solidnie wydana, szyta nićmi a przy tym niedroga co z pewnością jest zachętą do tego aby wzbogacić biblioteczkę o tak fantastyczny tytuł. Do takiej lektury warto bowiem również powracać po latach, co szczerze polecam ;)

Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie - Adam Mickiewicz - recenzja

"Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza jest epopeją narodową wydaną po raz pierwszy w 1834 roku w Paryżu. Do powstania dzieła przyczyniła się nostalgia za ojczyzną i chęć ucieczki od emigracyjnych sporów.

Akcja zaczyna się od przyjazdu tytułowego bohatera do Soplicowa latem 1811 roku, kończy się natomiast w roku 1812. Wydarzenia rozgrywają się na Litwie. Głównym bohaterem jest szlachta czyli bohater zbiorowy. Występuje tu także: ród Horeszków, Hrabia, Sędzia, Soplicowie - ród, Gerwazy i inni.

Książka jest obrazem kilku dni z życia polskiej szlachty, opowiada ona o obyczajach, obrzędach i wydarzeniach historycznych. Bohaterowie wspominają m.in. uchwalenie Konstytucji 3 maja, powstanie kościuszkowskie, a także drugi i trzeci rozbiór Polski. Tło historyczne w epopei stanowi wyprawa wojsk napoleońskich na Litwę. W poemacie można wyróżnić trzy wątki główne, które wyraźnie splatają się ze sobą. Zostały opisane staropolskie obyczaje takie jak: gościnność, strój szlachecki, zasady dobrego wychowania oraz modlitwa przed posiłkiem. Mocną stroną "Pana Tadeusza" jest historia Jacka Soplicy, pokazuje ona, iż swoim dalszym postępowaniem zbrodniarz, żałujący tego, co zrobił, ma szansę po części oczyścić się z win. Książkę napisano językiem staropolskim, jest w niej wiele archaizmów, dlatego nie jest łatwa w odbiorze. Utwór ten zawiera także dużo metafor, apostrof, porównań, przerzutni, peryfraz i innych, to właśnie dzięki nim utwór jest bardzo urozmaicony.

Uważam, że książką warto przeczytać. Najbardziej podobały mi się akty, w których opisane były sceny z polowania. Akcja jest interesująca, trzymała mnie od początku do końca w napięciu. Są nieoczekiwane zwroty akcji, które stwarzają tajemniczą atmosferę. Każdy Polak powinien przeczytać tę epopeję, na pewno jest warta uwagi i poświęconego czasu.

Ola, lat 16

źródło:[Adres usunięty]

Książka bardzo pięknie wydana. Dokładne i pomocne opracowanie pomaga uczniowi lepiej zrozumieć problematykę utworu. Kupiłam ją dla swojej córki i jest nią zachwycona. Polecam.