Magdalena Witkiewicz, Panny roztropne - fragment książki
Parys Antonio nie lubił baterii R20 firmy Duracell. Choć w to, że bateria innej firmy by mu smakowała, również szczerze powątpiewał. Minę miał wielce zdegustowaną i z wyrzutem w swoich arystokratycznych psich oczach patrzył na Zuzannę Wolicką, z której tornistra baterię tę wyciągnął. Zuzanna Wolicka, Bachor spod jedynki, przecudnej urody panna, lat prawie osiem, żywiołowo opowiadała coś swojej „najdroższej Zosieńce”, przyjaciółce od serca, starszej od niej, bagatela, ponad osiem razy.
– Zosieńko, bo wiesz, trzeba czuwać, bo nie znasz ani dnia, ani godziny! – opowiadała, z przejęciem potrząsając jasnymi lokami. – Wszystko może się zdarzyć! Wszystko! Naprawdę!
Pani Zofia Kruk z niepokojem pomyślała o Staszku, nowym, niezupełnie młodym mężu, i o swoim sercu, liczącym już sześćdziesiąt pięć lat. Niekoniecznie zupełnie zdrowym. O właśnie, trzeba zobaczyć w kalendarzu, kiedy ma wizytę u kardiologa…
– Nie znasz dnia ani godziny… – szepnęła przerażona.
– Nie znasz, Zosieńko, nie znasz – powtórzył przejęty Bachor.
– I dlatego musisz mieć oliwę. – Spojrzał z wyrzutem na psa.
– Parys, nie żryj baterii! Normalnie wszystko żre – stwierdził zmartwiony.
– Wiesz, Zosieńko, czego się dowiedziałam? Zosieńka nie wiedziała, czy dopytywać dalej o dzień i godzinę, której nie zna, czy o oliwę, którą musi mieć, czy wysłuchać najnowszych wieści na temat Parysa Antonia. Znała Bachora już jakiś czas i myślała, że nic nie jest w stanie jej zaskoczyć, a jednak…
– Oliwę?
– Zosieńko, czy ty mnie słuchasz? – Zuza spojrzała zatroskana na Zofię. – Parys, wypluj to świństwo i nie grzeb mi w tornistrze! – krzyknęła, wyjęła kanapkę i rozwijając papier, mówiła dalej:
– Otóż, Zosiu, dowiedziałam się, że właściciele Parysa chcieli go oduczyć tego jedzenia. Wiesz, bo on zżera normalnie wszystko. Albo chociaż próbuje! No i oni kupili książkę o wychowaniu psów. I wiesz, co się stało?
– Nie wiem, Zuzanko – odparła Zofia, wzdychając ciężko.
– No jak to nie wiesz? On tę książkę zeżarł! – Bachor wybuchnął perlistym śmiechem.
– Wyszli z domu, a jak wrócili, przeżuwał okładkę, a z pyska smętnie mu zwisał tytuł! No i zwątpili. Ale ja nie o tym chciałam. O czym ja mówiłam?
– O oliwie, Zuzanko. – Zofia Kruk była coraz bardziej zdezorientowana, aczkolwiek oczyma wyobraźni ujrzała Parysa przeżuwającego okładkę książki o wychowaniu 11 psów i zrobiło jej się całkiem wesoło. Pogłaskała psa, który teraz siedział z nosem w jej torebce. Nie znalazł tam jednak niczego prócz gumy do żucia.
– No o oliwie mówiłam! Bo wiesz, Zosieńko, postanowiłam być panną roztropną! Gdyby Zofia nie siedziała na ławce pod blokiem numer dwadzieścia dziewięć, na pewno by usiadła. Siłą powstrzymywała śmiech. Bardziej roztropnej panny niż Zuza chyba nie znała. Chociaż… – Ależ Zuziu, ty zawsze byłaś panną roztropną! – wykrzyknęła szczerze. – Nie, ja nią jestem dopiero od dzisiaj! Bo tu chodzi o tę oliwę! I wiesz, tata mówił, że w dzisiejszych czasach zwykłe baterie wystarczą. Ja mam akumulatorki. – Po co ci baterie? – zapytała pani Zofia z ciekawością. – By być gotową na przyjście oblubieńca! – wykrzyknęła Zuza. – Jak nie będę miała baterii czy latarki, to te inne wredne baby mi nie pożyczą, tylko same pójdą czekać na oblubieńca! Bo baby potrafią być bardzo wredne, wiesz? Zofia Kruk nie była w stanie pohamować śmiechu. Zaczęła rechotać całkiem głośno. Bachor poczuł się urażony. – No wiesz, Zosiu! – Popatrzył na nią z wyrzutem. – Ty nic nie rozumiesz. Byliśmy z tatą w Malborku. Na zamku. Pięknie! Zosieńko, byłaś tam kiedyś? – Oczywiście, że byłam – przytaknęła Zofia, choć w gruncie rzeczy chyba ponad dwadzieścia lat temu – A! To pewnie pamiętasz, że one tam są! Panny roztropne i nieroztropne! – ożywił się Bachor. – Tata mówił, że te roztropne są zawsze przygotowane na wszystko i mają oliwę do lamp. Wiesz, Zosiu – westchnęła – myślałam, że 12 to taka oliwa z oliwek jak do sałaty, ale tata powiedział, że mogą być baterie. No to mam latarkę i zapasowe baterie, ale teraz Parys mi je obślinił. – Spojrzała na psa kończącego kanapkę z ziołowym serkiem topionym. – Zosieńko, a czy ty jesteś panną roztropną?
Zofia Kruk nie wiedziała. Panną nie była – to pewne, z roztropnością nie było najgorzej, przynajmniej do tej pory… Z egzystencjalnych rozterek wybawiła ją Milena, która zajechała właśnie na rowerze przed dom. Przed wyjazdem w podróż poślubną do Afryki Zofia chciała jakiejś pannie roztropnej przekazać instrukcje dotyczące podlewania kwiatów. Milena była pod ręką. Czy była panną roztropną – miało się dopiero okazać.
