Pięć osób które spotykamy w niebie

Mitch Albom w książce „Pięć osób, które spotykamy w niebie” dzieli się z czytelnikiem swoją wizją tego, z czym człowiek może się zderzyć po śmierci.

Na przykładzie życia, śmierci i wydarzeń, jakich doświadcza główny bohater powieści – Eddie, autor przekazuje cenne przemyślenia.

Między innymi to, że każda spotkana osoba może mieć wpływ na nasze dalsze życie, że wszystko, co nas spotyka dzieje się zawsze z jakiegoś powodu, że pozornie trudne doświadczenia, jak może się okazać w przyszłości powodują dla nas łagodniejsze skutki, niż miałoby to miejsce, gdybyśmy ich nie zaznali.

Autor ukazuje piękno miłości dwojga ludzi, których łączy tak silna więź, że nawet śmierć nie jest w stanie jej zerwać. Daje wskazówki, mające na celu uzmysłowić ludziom, że nie warto oceniać innych po pozorach i nie warto też chować w sercu urazy nawet, jeśli ktoś w pewien sposób nas krzywdzi.

Lepiej jest wybaczyć, niż męczyć się z odczuwaniem nienawiści, która wewnętrznie niszczy i odbiera radość. Chociaż to bardzo trudne, to z perspektywy czasu zawsze okazuje się, że osoba krzywdząca nie cierpi tak, jak ta która chowa w sercu urazę i że życie z negatywnymi uczuciami staje się ostatecznie udręką.

Książka skłania do refleksji, przemyśleń. Czyta się ją szybko i z zaciekawieniem.

Polecam.

Życie po śmierci od zawsze budziło w człowieku ciekawość, a jednocześnie lęk przed nieznanym. Każdy z nas ma swoją wizję nieba, czy to są miękkie kłębiaste chmury, czy to spokój i jasność, w której będzie nam w końcu dobrze, czy spotkanie z bliskimi, których straciliśmy. Byłam bardzo ciekawa wizji autora i historii, którą dla nas wykreował, przy okazji premiery książki pt. „Kolejna osoba, którą spotkamy w niebie” zdecydowałam się zgłębić w ten temat i zacząć od pierwszej historii. O czym jest książka?

„Duszenie gniewu w sobie zatruwa. Zżera od środka. Wydaje się nam, że nienawiść jest bronią wymierzoną w osobę, która zrobiła nam krzywdę. Ale nienawiść jest jak bumerang. Krzywdę, jaką robimy innym, zadajemy sami sobie. Wybaczyć, Edwardzie. Wybaczyć”.

Głównym bohaterem książki „Pięć osób, które spotykamy w niebie” jest Eddie, który jest weteranem wojennym i pracuje jako mechanik w wesołym miasteczku. W dniu swoich osiemdziesiątych trzecich urodzin dochodzi do pewnego wypadku i mężczyzna ginie. Eddie próbuje uratować małą dziewczynkę, na którą spada urwany wagonik kolejki. Mężczyzna trafia do miejsca, które jest dla niego dziwne, nie przypomina jego wyobrażenia ani raju, ani piekła. Zastanawia się więc gdzie trafił i co się z nim stanie. Okazuje się, że niebo to miejsce, gdzie ma spotkać pięć osób, które pomogą mu zrozumieć dlaczego jego życie wyglądało w ten konkretny sposób. Każda ze spotkanych osób ma mu do przekonania pewną prawdę, o której zapomniał, bądź nie był jej świadomy. Po śmierci odbywa podróż, ale nie do nieba, ale do wnętrza samego siebie, aby zrozumiał, jakim naprawdę jest człowiekiem. Czego nauczy się Eddie?

„Czasami, gdy składasz w ofierze coś naprawdę cennego, wcale tego nie tracisz. Ty tylko przekazujesz to komuś innemu”.

„Pięć osób, które spotykamy w niebie” jest niezwykłą książką, pełną optymizmu i ciepła, pozwala nam spojrzeć na własne życie z perspektywy tego kim jesteśmy, kim chcielibyśmy być, czy zostać. Bohater patrzy na swoje życie w inny sposób, ponieważ niebo polega na tym, by zrozumieć swoją przeszłość. W pewien sposób autor próbuje nas oswoić ze śmiercią, spojrzeć na nią z zupełnie innej perspektywy, mogłoby się wydawać, że spotkamy tutaj wiele banałów, czy górnolotnych wizji, jednak tak wcale nie jest. Nie mamy tutaj silnego filozoficznego przekazu otulonego prostym i bardzo klarownym językiem, mamy przekaz, który pozwala nam zastanowić się nad naszym obecnym życiem. W tej książce akcja nie przebiega warto, nie jest to konieczne, ważny jest sam przekaz, a nie wybuchy w tle i pościg, aby zainteresować czytelnika.

Autor zdecydował się na prowadzenie fabuły dwutorowo, poznajemy Eddiego i jego teraźniejszość, którą przeplatają wspomnienia związane z ziemskim życiem i tajemniczymi pięcioma osobami, które po kolei uczą go tego, co powinien wiedzieć. Przekazują mu proste prawdy, o których często zapominamy, albo po prostu nie zwracamy na nieuwagi.

„Pięć osób, które spotykamy w niebie” to historia pełna emocji prowadzących do wzruszenia, pozycja koło, której nie warto przejść obojętnie.

Zazwyczaj nie sięgam po książki o tematyce wiary czy nieba, jednak opis tej pozycji zainteresował mnie do tego stopnia, że postanowiłam dać jej szansę. Czy decyzja okazała się dobra czy wręcz przeciwnie?

'Skąd się biorą ostatnie słowa? Czy ludzie zdają sobie sprawę z ich wagi? Czy zawsze muszą zawierać w sobie jakąś mądrość?

Eddie to starszy mężczyzna, który jest konserwatorem maszyn w wesołym miasteczku. Pewnego dnia dochodzi do awarii jednej z karuzel, a mężczyzna ratuje przed tragedią małą dziewczynkę. Traci przy tym życie. Trafia do nieba. I co dalej? Czy istnieje jakiekolwiek życie po śmierci?

'Tymczasem niebo można znaleźć w miejscach najbardziej nieoczekiwanych. I ma ono wiele stopni.'

Autor przedstawił swoją wizję nieba. Po śmierci każdy spotyka tam pięć osób. Co to za osoby? Ktoś, kto w jakiś sposób wpłynął na nasze życie. Każda z nich uczy Eddiego jednej rzeczy i tłumaczy mu pewne wydarzenia z życia. Bo przecież nic nie dzieje się bez przyczyny, prawda?

Czy taka wizja nieba mi odpowiada? W pewnym sensie tak, co zaskoczyło mnie samą już podczas lektury. Nie zastanawiam się nad tego typu rzeczami, jednak historia autora do mnie przemówiła. Co więcej, sama chciałabym tego doświadczyć jak już ze starości nadejdzie mój czas. Okazuje się, że pięć osób nie musi być postaciami, które znamy. Mogą być to przypadkowe osoby, na których los wpłynęliśmy, lub które wpłynęły na nasz. Mnie to przekonało.

'Obcy - powiedział Niebieski Człowiek - są rodziną, którą dopiero masz poznać.'

Polecam wszystkim zainteresowanym i tym, którzy do tematu podchodzą sceptycznie. Krótka lektura, którą warto poznać i spędzić z nią czas. Jakie lekcje w niebie Eddie odebrał od pięciu osób? Warto się tego dowiedzieć i spędzić ten czas razem z bohaterem.

'Na tym polega niebo. Masz rozumieć swoje wczoraj.'