Po dobrej stronie

„Po dobrej stronie” to historia silnej kobiety – żołnierzu i pełnym traum wojennym życiu. To opowieść o codziennym zmaganiu się z psychicznym i fizycznym bólem oraz poczuciem winy, o walce z zespołem stresu pourazowego (PTSD), pokonywaniu słabości, samotności ale również chęci przetrwania nawet w najcięższych chwilach i nadziei na lepsze jutro. To opis codzienności osoby po przejściach.

Dodatkowo książka idealnie obrazuje ogromne spustoszenie, jakie sieje w człowieku PTSD. Otwiera nam oczy na trudną sytuację osób, które się z nim zmagają. Ukazuje ich bezradność oraz fakt, że mogą stanowić ogromne zagrożenie dla samych siebie i innych. Spencer Quinn pokazał, jak wiele pracy trzeba włożyć, aby móc przepracować traumatyczne doświadczenia i zacząć wieść w miarę normalne życie. Pokazał, że na traumę nie ma lekarstwa, co więcej nie ma też jednego sprawdzonego sposoby na jej uleczenie. I choć jest ono możliwe, to niezmierne trudne i czasochłonne. Autor w bardzo przekonujący i wiarygodny sposób przedstawił główną bohaterkę oraz jej przemianę. Nie było tu żadnego bum...wszystko działo się stopniowo i bardzo subtelnie, prawie niezauważalnie. W niespotykany sposób przedstawił również relacja człowiek – pies.

„Po dobrej stronie” to nieśpieszna, ale budząca nasze zaciekawienie historia. Historia w każdym calu przemyślana. Wszystkie wydarzenia i wątki mają tu swoje znaczenie, wszystkie się łączą. Dla mnie osobiście nie była to bardzo emocjonująca lektura – jak obiecuje nam S. King , ale na pewno warta poświęconego jej czasu.

Książkę odebrałam za punkty na portalu CzytamPierwszy.

Jak tylko przeczytałam opis tej książki, to wiedziałam ,że będę musiała się na nią skusić i po nią sięgnąć. Historia od razu łapie za serce i aż się prosi, żeby się z nią zapoznać!

Od pierwszych stron widzimy jak mocno rozbita jest główna bohaterka, czyli LeAnne. Budzi się w szpitalu dla weteranów i praktycznie nic nie pamięta. Wszystkie fakty zaczynają się jej mieszać, nie wie co działo się nawet dzień wcześniej i musi sobie jeszcze poradzić ze swoim ciałem po wypadku jakiego doznała na misji, co wcale nie będzie łatwe. Poza rana na psychice ucierpiało również i jej ciało. Jej twarz jest pokiereszowana oraz straciła ona jedno oko. Jej przyjaciółka ze szpitala Marcia również zmaga się z podobnymi problemami i razem są dla siebie ogromnym wsparciem oraz pomocą. Niestety pewnego dnia, nagle dociera do LeAnne wiadomość, że jej współlokatorka umiera, a ona musi poradzić sobie z kolejną stratą. Kobieta postanawia uciec ze szpitala i wyrusza w daleką podróż.

Książka pokazuje nam stratę oraz ból. Jak dla mnie porusza bardzo ważną tematykę jaką jest PSTD, czyli zespól stresu pourazowego. Mocno pokazuje nam psychikę kobiety oraz wpływ otoczenia na jej zachowanie. Widzimy również to, co potrafi jej pomóc i jak powoli udaje jej się wychodzić z własnych problemów oraz od nowa zaczynać życie. Książka momentami była dla mnie zbyt monotonna i miała naprawdę bardzo dużo opisów, których ja raczej w książkach unikam. Czasami było za dużo w niej rozwodzenia się na temat otoczenia, przyrody, pomieszczeń i tym podobnych. Do tego ciężko określić mi jaki to gatunek! Niby literatura obyczajowa, a jednak trochę się tutaj wkradło kryminału.

Mimo wszystko POLECAM! Ciekawa tematyka i rzadko zdarza mi się trafiać na książki o weteranach wojennych, a jest to naprawdę bardzo ciekawy i interesujący temat.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Kiedy po raz pierwszy ujrzałam tę książkę nie zwróciłam na nią szczególnej uwagi. Książka jak książka pomyślałam. Po drugim zetknięciu się z nią stwierdziłam, że warto bliżej się jej przyjrzeć. Tym bardziej, że zbiera dość dobre recenzje. Ostatecznie przekonała mnie opinia Cobena.

Bohaterką książki jest LeAnne Hogan - żołnierka uczestnicząca wielu misjach. Z tej ostatniej wróciła jednak mocno pokaleczona zarówno psychicznie (zespół stresu pourazowego) jak i fizycznie (utrata oka, blizny na twarzy). Przebywając w szpitalu podczas rekonwalescencji nawiązuje kontakt z Marią, z którą po czasie się zaprzyjaźnia. Jej nagła śmierć przelewa czarę goryczy. Hogan wyrusza w podróż po Stanach z uczuciem totalnej pustki, rozpaczy i brakiem wiary w lepsze jutro. Nie spodziewa się, że na swojej drodze spotka nowego kompana, który postanowi jej towarzyszyć.

Po pierwszych stronach nieustannie ganiłam się za to, że sięgnęłam po tę książkę tak późno. Gdy przerzuciłam 50 stronę przestałam to robić. Moje oczekiwania okazały się zbyt wygórowane. Miałam nadzieję, że zetknę się z silną, wyrazistą kobietą, którą umieszczę dość wysoko w rankingu moich ulubionych bohaterek. A finalnie wyszło tak, że LeAnne praktycznie do ostatnich stron mnie irytowała. Brałam pod uwagę to, co ją spotkało. Starałam się jej współczuć. Nie wpłynęło to jednak na ogólne wrażenie jakie na mnie wywarła. Jeżeli chodzi o duet jaki zaistniał w środku. Liczyłam na coś wyjątkowego, unikatowego. Postawić wszystko na kobietę w literaturze dodatkowo sparować ją z psem wcale nie jest takie oczywiste. Autor zaryzykował i w sumie nie wyszło źle, ale obyło się bez większych rewelacji. Zabrakło mi w relacji człowiek - pies czegoś głębszego, bardziej namacalnego.

Książkę czyta się w ekspresowym tempie, co z pewnością wpływa na brak nudy. Historia głównej bohaterki sama w sobie jest dość interesująca. Myślę, że zaciekawi każdego, kto znajdzie chwilę, by się o tym przekonać. Ode mnie 6/10.

„Prawda była taka, że sama siebie nie rozumiała. Przez chwilę nie wiedziała, kim jest i dlaczego jest tu, gdzie jest. Nie miała żadnego oparcia, dryfowała. Czuła się, jakby jej życie było fragmentem przedstawienia iluzjonisty.’

‘Po dobrej stronie’ jest poruszającą alegorią do znalezienia swojego własnego ja. Wypadek przerywa karierę wojskową bohaterki, więc ta musi rozpocząć nowe życie co nie jest łatwe. Szwankująca pamięć i ciało, które ją zawodzi nie pomagają. Wyrusza ona w podróż po stanach, pozwala się prowadzić losowi, przez cały ten okres wspomina dzieciństwo i dorosłe życie.

Autor tworzy prawdziwą postać, której los chwyta za serce. Stres pourazowy i problemy z pamięcią są zbudowane bardzo realistycznie, nie czuć sztuczności – ma się wrażenie, że czyta się prawdziwą historię. Dogłębnie wnikamy w pooraną bliznami psychikę LeAnne i to tworzy cały klimat.

Książka pokazuje, z jakim trudem muszą mierzyć się kobiety w armii i jak zagubieni czują się ludzie wobec systemu, kiedy już nie mogą pełnić służby. Przyjemny styl pisarski i konsekwencja w budowaniu postaci i akcji, pozwala się nią rozkoszować. Podoba mi się wątek kryminalny, ostatnia misja bohaterki.

Akcja nabiera tempa z każdą stroną, a rozwiązanie chociaż do przewidzenia, potrafi zaskoczyć.

Wykonana została świetną praca, by pozyskać informacje na temat wojny, walk i psychologicznych aspektów.

Ta książka zostaje w czytelniku na dużo dłużej.

"Nie możesz naprawić życia kogoś, kto już nie żyje."

Przeczytałam te książkę już dość dawno i dalej nie wiem co o niej napisać. Z jednej strony czytało się przyjemnie, a z drugiej nie wciągnęła mnie ta historia. LeAnne poznajemy w momencie jej pobytu w szpitalu dla weteranów. Bohaterka wróciła z wojny w Afganistanie z lukami w pamięci, traumą oraz straciła tam oko. W szpitalu poznaje Merci. Obie bardzo szybko zbliżają się do siebie, niestety Merci niespodiewanie umiera, a LeAnne postanawia uciec ze szpitala i ruszyć w podróż do domu rodzinnego przyjaciółki.

"Zamierzasz się poddać, bo widzisz gorzej w dzień?"

Książke przeczytałam dzięki stronie CzytamP[Adres usunięty]

Szczerze powiedziawszy jestem tą książką rozczarowana, ale wynika to chyba z mylnego wyobrażenia jakie miałam o tej powieści. Zachęcona opisem, czekałam z niecierpliwością na to niepokojące odkrycie, którego dokonuje LeAnne w deszczowym miasteczku, w którym wychowała się Marci, ale się nie doczekałam. Już nawet był jeden moment, który dał mi cień nadziei, że jednak książka może nabrać tempa, a wyjaśnienie mnie zaskoczyć…, ale nie. Watek zaginięcia córki Marci okazał się przewidywalny do bólu, a książka w mojej ocenie ciągnęła się jak flaki z olejem.

Powieść jednak dobrze oddaje problemy, z jakimi muszą się zmierzyć ludzie służący w armii. Udział w wojnie odbija wielkie piętno na psychice żołnierzy, a poczucie zagrożenia nie ustępuje nawet gdy wrócą już do swojej ojczyzny. Wojna zadaje im rany nie tylko fizyczne, które stają się widoczne dla otoczenia, ale i psychiczne, z którymi nawet trudniej jest sobie poradzić.

Codzienna walka z samym sobą, by na nowo nauczyć się funkcjonować w społeczeństwie, jest dla takich ludzi, równie trudna co udział w misjach. A może nawet trudniejsza, bo reguły panujące na froncie, nie są stosowane w codziennych międzyludzkich relacjach.

Książka może spodobać się miłośnikom powieści obyczajowych, którzy interesują się służeniem w armii oraz zespołem stresu pourazowego.

Jeśli jednak podobnie jak ja, liczyliście na jakiś wątek kryminalny, albo zaskakujące zakończenie czy choćby jakiś zwrot akcji, to niestety książka was rozczaruje.

Książkę odebrałam za punkty w portalu CzytamPierwszy

"LeAnne zrozumiała, że nie ma czegoś takiego jak przypadek; że życie rządzi się swoimi własnymi magicznymi regułami."

Kolejna książka powiązana z tematyką wojenną, która choć jest warta przeczytania, to nie do końca wszystko mi się w niej kleiło. Z jednej strony widać, że autor wiele spraw przemyślał i nie pisał na "gorąco", a z drugiej, miałam wrażenie, że niektóre wydarzenia nie są realne i dzieją się za szybko (myślę tutaj głównie o zakończeniu).

Książka głównie przedstawia traumę głównej bohaterki, LeAnne Hogan, która po tragedii w Afganistanie straciła jedno oko i część zdrowego umysłu. Po zdarzeniu usiłuje wrócić do swojego dawnego życia, wrócić do normalności, lecz uraz nie chce zostawić kobiety w spokoju, która na każdym kroku wyczuwa zagrożenie. Na pomoc przychodzi bezpański pies, który swoim dziwnym zachowaniem potrafi w jakimś stopniu uspokoić główną bohaterkę. Patrząc na cały zarys fabuły widać, że jest dość ciekawa i wiele może się w niej zdarzyć i tak jest. "Po dobrej stronie" nie należy do książek przewidywalnych ani zanudzających, choć pewne zdarzenia nie chciały mi się skleić. Nie raz miałam wrażenie, że autor chce za dużo swoich pomysłów zamieścić w jednej książce, przez co bywamy nimi zarzuceni. Jeśli chodzi o bohaterów, byłam nimi zachwycona, zwłaszcza Marci, której choć nie było na dużej ilości stron, to i tak wiele wniosła do historii LeAnne. Jedyny bohater mnie denerwował to jeden z byłych mężów Marci, którego miałam ochotę zabić łyżeczką, a najchętniej wyrwać strony gdzie się znajduję.

"Po dobrej stronie" choć wydawała mi się, że nie będzie za dobrą lekturą, ponieważ nie byłam za bardzo zachęcona po opisie, to jednak okazała się fajną historią. Autor wpadł na fajny pomysł, jego stylu pisania także nie ma co zarzucić, a wykreowani bohaterowie potrafią umilić czas. Jak wspominałam, jedynym minusem dla mojej osoby, było szybkie tempo zakończenia historii LeAnne. Może za kolejny minus uznam fakt, że wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, lecz może to i lepiej.

"Niech broń sama znajduje cel."

Książkę odebrałam za punkty w portalu CzytamPierwszy.

Demony wojny.

Wojna okalecza. I to nie tylko fizycznie – psychicznie także może dokonać w człowieku niesamowitych spustoszeń. LeAnne Hogan wie o tym bardzo dobrze. I wie niestety na ten temat bardzo wiele; poza piętnem na duszy straciła w Afganistanie oko, a spora część jej twarzy jest fatalnie poparzona… Jak zmienia się życie człowieka, który przeszedł przez piekło?

Książka ważna, cenna i mądra. Głównie z punktu widzenia realizmu jaki tutaj zachowano. Przeżycia głównej bohaterki i jej wielopłaszczyznowa trauma żyją po prostu na kolejnych kartkach, niemal plastycznie możemy wyczuć zmiany, jakie dokonują się w umyśle i w sposobie rozumowania Hogan. Przerażające są to zmiany… Syndrom stresu pourazowego nie bierze się znikąd. Mało jest jednak książek, w których został ON opisany. A jeszcze mniej jest takich, w których główną bohaterką jest kobieta.

Hogan miota się w poczuciu beznadziejności tracąc sens we wszystkim, co może ją czekać i co może ją spotkać. Czara goryczy przelewa się w momencie, gdy jej najbliższa towarzyszka ze szpitalnej sali umiera. LeAnne opuszcza szpital dla weteranów wojennych i mając poczucie totalnej bezcelowości i bezsensu udaje się w rodzinne strony nieżyjącej już towarzyszki. Czy ta podróż może nadać sens jej życiu?

Do momentu w którym zmierzamy wraz z Hogan w podróż wszystko jest w tej lekturze super i na ogromny plus. Jednak pojawiający się potem (tak jakby na siłę?; takie mam niestety wrażenie…) wątek pseudokryminalny trochę cały odbiór książki (niestety) psuje. Po co to było?... Według mnie można było spokojnie pozostać przy wątku traumy, pociągnąć go motywem z podróżą w poszukiwaniu samej siebie, ale dokładanie mrocznej historii o zabarwieniu kryminalnym chyba nie było moim skromnym zdaniem potrzebne… Rzecz jasna znajdzie się wielu takich, którzy uznają taki zabieg za strzał w dziesiątkę; ja niestety się do nich nie zaliczę… Szkoda mi (mocno), że opowieść poszła w taką właśnie stronę…

Pociągnięcie historii w stronę manowców (pamiętajcie – to tylko moje zdanie) nie odbiera wszakże książce walorów i niezaprzeczalnych plusów o których pisałem na wstępie. To naprawdę dobra historia - pełna autentyczności i głębokich przeżyć. Walka z własnymi demonami - które nie opuszczają człowieka bynajmniej wraz z opuszczeniem teatru działań wojennych – została tu fantastycznie opisana. Nie miałem okazji czytać oryginału, ale podejrzewam, że sporo w tym zasługi tłumacza. Brawo, rzadko kiedy lektura może wzbudzać takie emocje, a tu w trakcie czytania są one naprawdę mocne, autentyczne.

Na uwagę zasługuje też wątek tego, jak wygląda życie żołnierza po skończeniu przezeń (z tych czy innych powodów) służby wojskowej. Czy te „ideały” dla których ludzie idą w kamasze i zabijają innych ludzi w imię „czegoś” rzeczywiście mają sens? Czy po wszystkim kraj pod którego sztandarem oddaje się krew, łzy, a czasem zdrowie, umie się później odwdzięczyć? Dba później o swoich żołnierzy? Jak zmienia się postrzeganie rzeczywistości przez kogoś okaleczonego w duszy wszystkim co widział na wojnie i jak cywile patrzą później na tego kogoś – są wdzięczni, machają flagami i skandują imiona bohaterów?... To dobre pytania. Bardzo niewygodne, ale dobre. Warto o tym choć przez chwilę pomyśleć po skończeniu lektury.

Dziękuję Wydawnictwu Insignis za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

Główną bohaterką książki jest LeAnne, która wróciła z misji do Afganistanu okaleczona zarówno psychicznie jak i fizycznie. Utrata prawego, przewodniego oka jest dla niej dużym wstrząsem. W szpitalu stara się otrząsnąć i przypomnieć pewne fakty z niedalekiej przeszłości co niestety nie jest proste. Tutaj także czeka ją niemiła niespodzianka, która prowadzi ją do ucieczki i wyruszenia w podróż po kraju.

"LeAnne zrozumiała, że nie ma czegoś takiego jak przypadek; że życie rządzi się swoimi własnymi magicznymi regułami. "

W taki oto sposób trafia do małej mieściny, w pobliżu której mieszka rodzina jej przyjaciółki i pomaga w odnalezieniu jej dziecka. Właśnie tutaj zaprzyjaźnia się z suczką, której daje na imię Goody. Suczka okazuje się bardzo mądrym i przenikliwym psiakiem i bardzo pomaga LeAnne w odkryciu prawdy o zaginięciu dziecka.

"Goody cały czas trzymała się prawego boku LeAnne. Po raz pierwszy - może trochę poniewczasie - LeAnne zaczęła się zastanawiać, czy Goody nie chroni intencjonalnie jej prawej, słabszej strony."

Książka dobrze napisana, bardzo fajnie się ją czyta, akcja wciąga. Wątek psa oczywiście bardzo przypadł mi do gustu.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Czytam Pierwszy

"Po dobrej stronie" skusiła mnie okładką. A po przeczytanie opisu przepadłam i niecierpliwie czekałam na premierę, po czym pochłonęłam ją z ogromna przyjemnością.

Dla mnie to odskocznia od krwawych kryminałów i thrillerów, ale jakże cudowna. Cała akcja toczy się wokół rannej weteranki zmagającej się (jak wielu żołnierzy) ze stresem pourazowym.

Wszystko spowodowane jest atakiem w Iraku.

Dziewczyna do tej pory była uparta, zawzięta, dążyła do upragnionego celu i była wspaniałym żołnierzem. Niestety w jej życiu posypało się wszystko nie tylko za sprawą wybuchu ale także tego, że traciła ludzi.

Kiedy LeAnne stoi na krawędzi wytrzymałości nagle zjawia się pies. I czy to mniej, czy bardziej oczywiste, ratuje ją. Kobieta, która do tej pory nie przepadała za tymi zwierzakami widzi w niej bratnią duszę. Początki nie są łatwe, bo jakże jeśli się nie potrafią ze sobą porozumieć, ale ostatecznie... no właśnie, nie będę tu streszczać fabuły.

Uwielbiam historie, których bohaterami są zwierzęta i tutaj taka dostałam. Co mnie zaskoczyło, nie jest to łzawa opowiastka o przyjaźni i miłości do psa. To mnie urzekło najbardziej. Ba! Uśmiechnęłam się nie raz podczas czytania a kończąc książkę miałam nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży.

Temat jest bardzo aktualny, zamachy, wybuchy, urwane kończyny. Jest to straszne i okropne, ale musimy mieć świadomość, że ludzie, którzy się poświęcają w walce wykazują się nie tylko odwagą, ale także ryzykują swoje zdrowie psychiczne i fizyczne. Często później nie potrafią się już otrząsnąć.

Mnóstwo psów towarzyszy w akcjach wojskowych i je też należy docenić, bo są ogromnym wsparciem dla ludzi.

U mnie książka ląduje na półce ulubione, jest absolutnie genialna i cudowna.

Myślę, że każdy ją powinien przeczytać. I starszy i młodszy czytelnik.

Nie wierzyłem blurbom dwóch wybitnych pisarzy, gdyż szczególnie King i jego zachwyt nad "Dziewczyna z pociągu" był według mnie zwykłą, medialną nagonką. Inaczej jest z Cobenem. To pisarz kultowy, którego wręcz uwielbiam. I okazało się, że panowie mają rację. "Po dobrej stronie" nie można przegapić. Powodów ku temu jest kilka. pierwszym z nich jest rewelacyjny język i tłumaczenie. Na szczęście udało się przełożyć powieść w takim stopniu, że czytelnik czuje zaciekawienie i trudno jest odłożyć książkę.

Drugim powodem, jakże istotnym, jest fabuła dotycząca kobiety- żołnierza. jak często zdarza się nam czytać o takich postaciach? Na szczęście autor sprawił, że ta postać jest wiarygodna. Nosi wszystkie atrybuty wojny - stres pourazowy w sferze psychicznej oraz jego następstwa, oraz w fizycznej brak jednego oka. Niestety, za stresem idą problemy z pamięcią, zarówno długotrwałą jak i krótkotrwałą. Kobieta - żołnierz to Hogan. Jest kobietą, ale także nosiw sobie cechy żołnierza. Jest twarda, walczy o swoje. To jej oblicze dla ludzi, ale następuje moment, w którym coś się zmienia. Nie będę tutaj wgłębiał się w fabułę, ale ta opowieść dała mi wiele do myślenia. "Po dobrej stronie" traktuje o wielu aspektach życia, jednak ma wiele warstw. Autor doskonale pokazuje ludzi w sytuacjach nie zawsze komfortowych dla nich samych i dla otoczenia. Konfrontacja z przeszłością i próba rozwiązania zagadki doprowadza do nieoczekiwanych zwrotów akcji. Bardzo podoba mi się wprowadzenie do opowieści psa, który pełni tutaj nie tylko rolę zwierzęcia, ale jest również pewną tajemnicą i łącznikiem.

Ta książka zostaje w czytelniku, niezależnie od jego intencji. Charyzmatyczna postać kobiety jest prowokacją do postawienia sobie szeregu pytań, często niewygodnych. W tej książce podoba mi się dosłownie wszystko. Począwszy od okładki po treść. Historia jednak nie kończy się z przeczytaniem ostatniej strony. Ona żyje we mnie, czytelniku. Tą książkę zwyczajnie trzeba przeczytać. Serdecznie polecam.