Japońska sztuka fascynuje Europejczyków już od ponad dwóch stuleci, a jej wpływ widać chociażby w malarstwie słynnego impresjonisty Vincenta van Gogha. Wyjątkowość tej sztuki oraz idee, z których wyrasta, wyjaśnione zostają w jednym z najważniejszych esejów z zakresu historii sztuki.
Choć esej "Pochwała cienia" Jun'ichir? Tanizakiego powstał w latach 30. ubiegłego wieku, wciąż inspiruje i zachwyca swoją świeżością i przenikliwością. Autor skupia się na wyszczególnieniu dominujących japońskich estetyk (zarówno w sztukach wysokich, jak i w sztuce użytkowej) oraz ich interpretacji poprzez kategorię cienia. Tanizaki przedstawia go jako metaforę vanitas (przemijania), mroku oraz nieuchwytności, które nieuchronnie i naturalnie wpisane są w ludzką egzystencję, a więc i w wyroby artystyczne. Cień jest zatem częścią składową pełni.
Książka stanowi podsumowanie, niejako syntetyczne ujęcie i interpretację japońskiej estetyki. Zbadane zostają jej źródła, konkretne realizacje, ewolucja, powtarzające się motywy oraz ukryte w konkretnym dziele bądź przedmiocie symboliczne znaczenia.
O autorze
Jun'ichir Tanizaki (1886-1965) był jednym z najważniejszych pisarzy japońskich XX wieku. W 1964 roku zgłoszono jego kandydaturę do literackiej Nagrody Nobla. Przez pewien czas interesował się sztuką i filozofią Zachodu, w tym estetyzmem, dandyzmem i satanizmem, z czasem jednak powrócił do tradycyjnej kultury japońskiej. Do jego najbardziej znaczących dzieł należą: "Tatuaż" (opowiadanie), "Niektórzy wolą pokrzywy" (powieść uważana za najlepszą) oraz "Płatki śniegu".