Pogoń. Wszystko albo nic

Pewnie już niejednokrotnie słyszeliście określenie- wypalenie zawodowe.

Jest to stan, w którym wykonywana do tej pory z wielkim uczuciem i zaangażowaniem praca przestaje przynosić satysfakcję. Nie sprawia już przyjemności, coraz bardziej męczy, zniechęca i przynosi wyczerpanie psychiczne i fizyczne. Po dłuższym czasie pojawią się objawy fizyczne, których nie zniweluje weekendowy odpoczynek za miastem.

Właśnie w takim momencie spotykamy naszą główną bohaterkę Ewę.

Autorka w sposób perfekcyjny pokazała nam, jak wygląda machina korporacji, która weźmie z człowieka co najlepsze, przemieli i wypluje. Wszędobylski pęd, walka o karierę i lepsze posady sprawia, że nie zwracamy uwagi na drugiego człowieka i tylko czekamy, by powinęła mu się noga na zawodowej karierze, by wskoczyć na jego miejsce. Niestety tak zwany wyścig szczurów jest widoczny już od najmłodszych lat. Młodzi ludzie gonią przez życie niczym huragan, chcąc osiągnąć wszystko, bo jeśli teraz ma się niewiele, jest się po prostu nikim. Liczy się tylko prestiż i pieniądze.

„Pogoń. Wszystko albo nic” jest właśnie taką analizą ludzkich zachowań, jest niezwykle szczera i prawdziwa. Pokazuje wartości, które są tak naprawdę w życiu najważniejsze, a jest to miłość, przyjaźń i szczęście. Pamiętajcie, praca to nie jest wszystko.

Książkę Pani Agnieszki mimo trudnego tematu, czyta się bardzo szybko, mi osobiście zajęło to nie cały dzień. Powieść bardzo wciąga.

Kreacje bohaterów są bardzo prawdziwe i naturalne, pomimo jakie kontrowersji zbudzają, można ich polubić i utożsamić się z nimi. Brakowało mi głębi w relacji między Ewą a Adamem, wydawała mi się bardzo spłycona. Odnosiłam wrażenie, że gdyby jej nie było, to w sumie nic by się nie stało. Może w drugiej części będzie inaczej. Relacje z matką, również pod koniec się gubią i przestają być istotne, choć zapowiadało się inaczej.

Uwielbiam czytać opisy miejsc, w których dzieje się akcja, tutaj moje zachcianki zostały spełnione. Spokojna i cicha wieś na Podkarpaciu- tak to moje klimaty, jestem jak najbardziej za.

Czy mogę polecić książkę?

Myślę, że tak, każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Jest i romans i sprawa kryminalna, dla każdego coś.

Jeśli na co dzień czytacie dużo kryminałów i macie ochotę oderwać się na chwilę od nich, jako dobry przerywnik polecam tę książkę. Jest to literatura obyczajowa z romansem w tle, ale to nie romans jest tu najważniejszy.

Najważniejsza jest sama wymowa książki i bardzo bliski nam temat robienia kariery za wszelką cenę. Taką karierę robi Ewa. Z uporem maniaka niejako realizuje swoje zawodowe plany i wspina się po kolejnych jej szczeblach. Kobieta bizneswoman, kobieta sukcesu. Wydawało by się, że ma wszystko. Ma motywację, ma satysfakcję. Dysponuje przepięknym mieszkaniem w centrum Warszawy, ubiera się u najlepszych projektantów i stołuje w wykwintnych restauracjach. Nie ma czasu na odpoczynek, nie ma czasu na budowanie relacji z ludźmi. Jest z tym wszystkim sama dla siebie. Ale co nam po karierze i choćby nawet największych osiągnięciach, jeśli nie mamy z kim się nimi dzielić? Czy zawsze będziemy niezniszczalni, czy nasz organizm kiedyś zaprotestuje i zacznie domagać się odpoczynku?

Dobra praca, prestiż i poczucie satysfakcji to marzenie wielu z nas. Każdy chciałby pokazać się z jak najlepszej strony. Każdy chciałby w tym swoim życiu coś osiągnąć, móc się czymś pochwalić. A ta książka to żywy i prawdziwy obraz wyścigu korposzczurów wraz z wieloma intrygami i niecnymi praktykami po drodze. Jak nisko może upaść człowiek w drodze na szczyt. Jak łatwo można wpaść w sidła machiny robienia kariery. I wreszcie – jakie są przyczyny chorobliwej wręcz ambicji, by piąć się po kolejnych szczeblach do celu. Jakie znaczenie może mieć w tym wszystkim własne dzieciństwo. I w końcu - co Ty sam z tym zrobisz. Czy dalej będziesz ślepo wierzyć w niezniszczalność i to, że sam/a sobie poradzisz. Czy Twoja chora ambicja i Twój chory perfekcjonizm wreszcie pozwoli przejrzeć Ci na oczy, jeszcze raz przeanalizujesz swoje wartości i stawisz czoła swoim lękom w walce o swoją przyszłość?

Książkę czyta się szybko, historia Ewy wciąga, a nam łatwo się z nią utożsamić. Poznajemy różne oblicza sukcesu i możemy sami sobie zadać pytanie: czego my chcemy dla siebie? Co jest ważne w życiu? Czy warto piąć się do celu po przysłowiowych trupach? Po co nam to, i wreszcie – dlaczego to robimy? Lekko napisana książka o poważnym zagadnieniu, taka do przeczytania na jeden wieczór.

[Adres usunięty]

Życie często pokazuje, że przekonanie o własnej nieomylności i przeświadczenie, że jesteśmy centrum całego świata, może doprowadzić do zguby. Może nas zniszczyć. Poprzez takie zachowanie możemy wszystko stracić, pracę, znajomych, szacunek. I zostaniemy sami, bez szans na otrzymanie jakiejkolwiek pomocy. Warto w tej sytuacji zadać sobie pytanie: czy warto? Czy bycie najlepszym pod każdym względem jest warte ceny, jaką przyjdzie za to zapłacić ...

Ewa Mirska od zawsze dążyła do doskonałości. Chciała mieć najlepsze wykształcenie, dobrą pracę, i osiągać wielkie profity. Słowem świat miał leżeć u jej stóp. Bardzo szybko zdobywała kolejne szczeble korporacyjnej struktury, aż do fotela prezesa firmy włącznie. Nikt i nic nie było w stanie jej zatrzymać w zdobyciu sławy i pieniędzy. Gardziła współpracownikami, nie szanowała ludzi, upokarzała ich na każdym kroku. Niezdrowy tryb życia zaczął mieć wpływ na jej stan zdrowia. Z przepracowania kilka razy straciła przytomność. Na przyjaciół i znajomych szkoda jej było czasu, odcięła się od rodziny. O rodzicach zapomniała. Liczyła się tylko ona. Ale jak długo może trwać sielanka? Wiadomo, wszystko kiedyś się kończy. Nie można wiecznie być na piedestale. Współpracownicy mieli jej dość, i zaczęli się zastanawiać, jak się jej pozbyć ...

Pewnego dnia w skrzynce pocztowej znalazła list od matki z informacją, że ojciec nie żyje. Ta informacja nią wstrząsnęła. I chyba stanowiła punkt kulminacyjny w jej życiu. Czy Ewa dalej odda się bezgranicznie pracy czy też będzie próbowała przewartościować swoje życie? Ciekawe, którą drogę obierze. Przekonajcie się sami …

Pogoń. Wszystko albo nic to niesamowicie prawdziwa i realistyczna historia, jakich wiele dzisiaj ma miejsce. Młodzi ludzi, pochłonięci karierą zawodową, gubią się, nieodwracalnie tracą najpiękniejsze chwile w życiu w pogoni za prestiżem, sławą i pieniędzmi. Wychodzą z założenia, że albo zdobędą wszystko albo nic. Nie dopuszczają do sytuacji pośrednich. Oni są centrum świata, wyznają zasadę, patrzcie na mnie i podziwiajcie, przecież wszystko mam najlepsze i najdroższe. Ale czy to jest tak istotne w życiu? Dla nich tak. Nikt i nic się dla nich nie liczy. Tak naprawdę to są bardzo biedni. Mają bogactwa materialne i nic poza tym. Są bardzo samotni, nie mają znajomych ani przyjaciół, wyrzekają się rodziny. Nie potrafią kochać.

„Wyrosła w przeświadczeniu, że ludziom nie można ufać – lepiej nie ryzykować i nie otwierać się przed nikim, nigdy. Do tej pora ta strategia jej nie zawodziła. Osiągała to, co sobie zamierzyła, i nie potrzebowała niczyjej pomocy. Zawsze potrafiła poradzić sobie z wszelkimi przeciwnościami losu, nie przejmując się napotykanymi po drodze problemami”.

Pogoń. Wszystko albo nic to książka o poszukiwaniu prawdziwej i szczęśliwej drogi życiowej, o pokonywaniu własnych słabości, ale też o niezrealizowanych marzeniach. Skłania do głębokiej i szczerej refleksji. Zadaje pytanie, gdzie jest granica szczęścia? To również ukryte i niewypowiedziane pragnienie miłości, kochania i bycia kochanym. Uzmysławia, że warto czasami przewartościować swoje życie, porzucić to dotychczasowe dla tego nowego, niewiadomego ...

„Pamiętaj moje dziecko, że miłość jest w życiu najważniejsza. Możesz nie mieć wielu rzeczy, ale jeśli masz miłość, to masz wszystko. Nic bez niej nie ma znaczenia”.

Postawę bohaterki można śmiało określić cytatem z Kazań ks. Twardowskiego:

„Ubogim jest nie tylko ten, kto nie ma pieniędzy. Biedakiem jest ten, kto ma samochód, dolary, domek na lepsze czasy, a brak mu serca, przyjaźni, wiary”.

Cieszę się, że ta książka się ukazała. Takie lektury są potrzebne w dzisiejszych czasach, wiecznej pogoni za czymś. One powinny otworzyć oczy ludziom młodym i śmiało i zdecydowanie pokazać, że jest inna, alternatywna droga w życiu. Nie tylko droga pogoni i pośpiechu, ale życia w szerszym gronie rodziny, znajomych i przyjaciół. Można nie mieć bogactw, ale już posiadanie wokół siebie bliskich i przychylnych osób czyni nas szczęśliwymi. Ta lektura sprowadza zagubione dusze na ziemię, i odważnie pokazuje, co jest w życiu ważne i wartościowe, wskazuje hierarchię wartości i celów.

Polecam, odważna i głęboka, pełna emocji i mądrych życiowych lekcji. Wstrząsa czytelnikiem i wyzwala burzę mózgów. Obok niej nie można przejść obojętnie. Być może nie każdy ją zrozumie i do końca zaakceptuje, ale gwarantuję, że ziarnko niepokoju i refleksji zasieje w każdym, nawet najbardziej niewzruszonym czytelniku.

A na końcu pojawi się pytanie: czy ja też jestem w ciągłej pogoni, czy mnie to też dotyczy? Odpowiedzi każdy powinien udzielić sam ...