Bezdomna. Z życia wzięte. Tom 2

Ta książka jest niesamowicie wciągająca i ciekawa. Nie mogłam od niej oczu oderwać. Mówi o problemach z którymi człowiek czasami sobie nie poradzi. Jest tak wzruszająca i smutna ale zarazem też o miłości i przyjazni . Uwielbiam tą książkę i ją polecam !

Panią Kasię poznałam przy książce „Nadzieja”. Wtedy książka mimo różnych opinii przypadła im do gustu, a ja pełna pozytywnych endorfin przysiadłam się do kolejnej książki ww autorki.

Na pewno każdy z Was spotkał bezdomnego. Albo takiego, który na noc wraca do przytułku, bo za dnia próbuje dorobić parę groszy na jakiś ciepły posiłek w różnych tanich jadłodajniach, albo takiego już z samego dnia. To było, jest i będzie smutne i trudne tematycznie, najgorzej jednak, że ludzie nie zależnie od Twoich powódek i tak nie podadzą Ci pomocnej dłoni.

Historia „Bezdomnej” Kingi Król zaczyna się od tego, że kobieta postanawia ze sobą skończyć. Kiedy przed jej marginesowym progu pojawia się Joanna, była kochanka męża naszej głównej bohaterki, rozpoczyna się historia, która chwilami zatykała mnie z oniemienia. Zupełnie rozumiem, że to jest fikcja literacka, bo wiadomo, że pisarze rzadko opowiadają historie stricte prawdziwe, ale niestety chwilami było tego za dużo jak na nie całe 300 stron.

Język autorki jest prosty i zrozumiały, wiadomo jak na lekkie czytadło. Bohaterowie nie są źli, chodź faktycznie Joanna mogła być bardziej dziennikarką. Odnosiłam wrażenie, że chwilami to taka trochę ciepła klucha, ale nie ma co narzekać, zapewne taka właśnie miała być! Na pewno ważnym aspektem tej powieści jest tematyka jaką porusza pani Katarzyna – przemoc, samotność, depresja. To plaga XXI wieku. Dodatkowo lekkomyślne ocenianie niejednokrotnie może zaważyć na cudzym losie. Tak czy siak, zakończenie powali z nóg. Dobrze spędziłam czas przy tej książce, jeśli ktoś lubi tę autorkę lub taką właśnie tematycznie fabułę to śmiało może czytać!

Kinga straciła już wszystko: dom, rodzinę, dziecko i poczucie godności. Wtedy w jej życiu pojawia się Aśka. Kobieta, która kiedyś zrujnowała jej małżeństwo, teraz wyciąga do Kingi pomocną dłoń. Czy to wyrzut sumienia, ludzki gest, a może jakiś ukryty plan? Aśka nie zna jeszcze historii dawnej rywalki – historii tak bolesnej i wstrząsającej, że aż trudno to sobie wyobrazić.

Czy Aśka zdobędzie zaufanie Bezdomnej? Odkryje, dlaczego Kinga tak sobą gardzi, tak bardzo cierpi? Co zrobi, gdy pozna prawdę? Czy w Aśce zwycięży wścibska dziennikarka, czy wrażliwa, czuła na krzywdę innych kobieta?

"Bezdomna" to wznowienie powieści Katarzyny Michalak, której chyba nikomu nie muszę przedstawiać. Seria nosi nazwę "Z życia wzięte".

Autorka w swojej książce porusza wiele ważnych tematów. Wiodącym jest oczywiście tytułowa bezdomność. Pewnie wydaje się Wam, że to Was nie dotyczy, że macie gdzie spać, co jeść, ale koleje losu są nieprzewidywalne, nigdy nie możemy być niczego pewni. Dziś mamy wszystko, jutro możemy nie mieć już nic. Wcale nie trzeba pochodzić z patologicznej rodziny, mieć problem z alkoholem, narkotykami czy pozostawać bez pracy. Jak pokazuje historia Kingi, bezdomność może dotknąć każdego z nas.

Pani Kasia ukazała jak bardzo łatwo można zniszczyć czyjeś życie. Osądzanie i wydawanie wyroków przychodzi nam tak prosto. A czy, gdy zajdzie taka potrzeba, potrafimy podać pomocną dłoń lub choćby wysłuchać?

"Nie pogardzaj drugim człowiekiem, dopóki nie poznasz jego historii. Może się bowiem okazać, że znalazł się na dnie przez nieszczęście, chorobę lub ludzką podłość."

Oprócz bezdomności powieściopisarka podejmuje również temat depresji poporodowej, aborcji, zdrady, morderstwa czy pogoni dziennikarskiej za sensacją i jej wpływu na świadomość społeczną. Dzieje się naprawdę sporo, więc czytelnik z pewnością na nudę nie może narzekać.

Istotny dla fabuły okazał się problem depresji poporodowej, a właściwie psychozy poporodowej. Ta historia uświadamia jak ważna jest trafna i wczesna diagnoza, by nie dopuścić do tragedii. W tym przypadku niezwykle cenne jest wsparcie ze strony bliskich. Naszej bohaterce nikt w odpowiednim momencie nie pomógł. To smutne, ale prawdziwe. Czy i my często nie bagatelizujemy gorszego samopoczucia młodej matki?

"Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, czym jest i jak śmiertelnie jest niebezpieczna dla matki i dziecka psychoza poporodowa. Coś, co zaczyna się nagle, bez ostrzeżenia i rozwija błyskawicznie."

Przypadło mi do gustu to, w jaki sposób autorka postanowiła przedstawić nam tę historię. Nie robi podchodów, przydługich wstępów. To od razu zostajemy wrzuceni na głęboką wodę. Od pierwszej strony powieść zaskakuje, a im dalej, tym równie ciekawie. Poznajemy odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Książka zszokowała mnie realizm przedstawionych wydarzeń. Narracja prowadzona z perspektywy każdego z bohaterów to bardzo trafne rozwiązanie. Dzięki niemu mamy możliwość poznania myśli, uczuć i emocji bohaterów. Odnosimy też wrażenie, iż jesteśmy znacznie bliżej nich wszystkich, a poszczególne sytuacje i wydarzenia stają się dla nas znacznie bardziej zrozumiałe. Natomiast nie do końca wierzę w aż tyle zbiegów okoliczności, jakie mają miejsce w książce. Ale ogólnie nie popsuło mi to odbioru historii jako całości.

"Bezdomna" to smutna, poruszająca, szokująca, skłaniająca do refleksji powieść o skomplikowanych relacjach, tajemnicach, przyjaźni, empatii, strachu, bólu, niezrozumieniu drugiego człowieka. To książka, która pozwala inaczej spojrzeć na problem bezdomności. Polecam!

Kinga Król utraciła wszystko, co było dla niej najważniejsze. Pozostała zupełnie sama, a jej dom został zastąpiony przez ulicę, most lub dworzec kolejowy. Nie widzi już sensu, a w wigilijny wieczór postanawia zakończyć wszystko i popełnić samobójstwo. Plany krzyżuje jej jednak Aśka, która znajduje ją kilka chwil przed tragedią i postanawia pomóc w powrocie do normalności. Co jednak tak naprawdę łączy te dwie kobiety? Czy jej działaniami kieruje jedynie troska o drugiego człowieka? I, co najważniejsze, co zrobiła Kinga, że znalazła się aż na samym dnie? Czasem odpowiedzi na niektóre pytania potrafią zranić innych ludzi...

Bezdomna to książka poruszająca wiele trudnych tematów, takich jak chociażby (co w sumie nietrudno zgadnąć) bezdomność, psychoza poporodowa czy też inne, poważne choroby psychiczne. Zostały one jednak przedstawione dość stereotypowo, choć stanowią bardzo ważną część fabuły. Cieszę się jednak, że autorka postanowiła w ogóle poruszyć owe problemy, ponieważ mimo wszystko są to sprawy, na które warto zwrócić uwagę i przez chwilę się nad nimi zastanowić.

Przeszkadzał mi ogrom wulgaryzmów. Ja rozumiem, że była to historia brutalna i ciężka, lecz momentami język wydawał się być przez to ubogi. Choć zawsze staram się nie zwracać uwagi na takie sprawy, tutaj jednak rzuciło mi się to w oczy i odrobinę zniesmaczyło całokształt. Aśka była przecież dziennikarką, czy jej słownictwo naprawdę jest aż takie ubogie?

Choć książka jest napisana lekkim językiem i należy do dość krótkich, czytało mi się ją zadziwiająco ciężko. Książki Katarzyny Michalak bardzo lubię, jednak tym razem coś nie wyszło... A szkoda, ponieważ ten tytuł miał naprawdę ogromny potencjał. Po prostu nie zżyłam się z bohaterami, jak to często w powieściach tej autorki bywa. Niektóre sytuacje wydawały się również niezwykle nierealne i jakby tworzone na siłę. Zadziwiło mnie jednak ciężkie, ściskające za gardło zakończenie. Dla takiego zwrotu akcji warto było przemęczyć się z tą ponurą i przygnębiającą książką. Jakby nie było, niejednokrotnie daje do myślenia i zmusza do refleksji na temat tego, co może dziać się wokół nas.

Niestety, ostatecznie Bezdomna trochę mnie zawiodła i nie było to moje najlepsze spotkanie z tą autorką. Porusza ona bardzo ważne tematy i stara się uwrażliwić ludzi na ukrywane, lecz ciężkie problemy, jednak całokształt historii wcale nie jest najlepszy. Katarzyna Michalak ma naprawdę o wiele więcej lepszych książek! Z bohaterami się za bardzo nie zżyłam, a wulgaryzmy momentami odstraszały. Mimo wszystko, podziwiam starania autorki, by zwrócić uwagę czytelników na kontrowersyjne tematy. Najlepiej jest samemu sięgnąć po ten tytuł i ocenić, czy dramatyczna historia Kingi Król do nas przemawia.

Po książki Katarzyny Michalak sięgam dość często i zawsze jestem ciekawa kolejnych jej historii. O ,,Bezdomnej" już wcześniej słyszałam wiele przeróżnych, skrajnych opinii - od zachwytów nad poruszeniem przez autorkę trudnego tematu, po krytykę zbyt słabego zapoznania się z problemem przed rozpoczęciem pisania - jednak i tak postanowiłam dać jej szansę. No i jak wypadło? Ja jestem gdzieś pomiędzy. Co prawda przeżyłam lekki zawód, jednak nie widzę w ,,Bezdomnej" książki, która ma tylko i wyłącznie same wady. Historia wzrusza i szokuje, a autorka nie boi się poruszania kontrowersyjnych tematów (co już w swoich dziełach niejednokrotnie pokazywała). Jest to dość krótka opowieść o tym, że nie można zbyt pochopnie oceniać ludzi i zawsze warto jest wcześniej poznać ich historię.

Kinga Król utraciła wszystko, co było dla niej najważniejsze. Pozostała zupełnie sama, a jej dom został zastąpiony przez ulicę, most lub dworzec kolejowy. Nie widzi już sensu, a w wigilijny wieczór postanawia zakończyć wszystko i popełnić samobójstwo. Plany krzyżuje jej jednak Aśka, która znajduje ją kilka chwil przed tragedią i postanawia pomóc w powrocie do normalności. Co jednak tak naprawdę łączy te dwie kobiety? Czy jej działaniami kieruje jedynie troska o drugiego człowieka? I, co najważniejsze, co zrobiła Kinga, że znalazła się aż na samym dnie? Czasem odpowiedzi na niektóre pytania potrafią zranić innych ludzi...

,,Bezdomna" to książka poruszająca wiele trudnych tematów, takich jak chociażby (co w sumie nietrudno zgadnąć) bezdomność, psychoza poporodowa czy też inne, poważne choroby psychiczne. Zostały one jednak przedstawione dość stereotypowo, choć stanowią bardzo ważną część fabuły. Cieszę się jednak, że autorka postanowiła w ogóle poruszyć owe problemy, ponieważ mimo wszystko są to sprawy, na które warto zwrócić uwagę i przez chwilę się nad nimi zastanowić.

Przeszkadzał mi ogrom wulgaryzmów. Ja rozumiem, że była to historia brutalna i ciężka, lecz momentami język wydawał się być przez to ubogi. Choć zawsze staram się nie zwracać uwagi na takie sprawy, tutaj jednak rzuciło mi się to w oczy i odrobinę zniesmaczyło całokształt. Aśka była przecież dziennikarką, czy jej słownictwo naprawdę jest aż takie ubogie?

Choć książka jest napisana lekkim językiem i należy do dość krótkich, czytało mi się ją zadziwiająco ciężko. Książki Katarzyny Michalak bardzo lubię, jednak tym razem coś nie wyszło... A szkoda, ponieważ ten tytuł miał naprawdę ogromny potencjał. Po prostu nie zżyłam się z bohaterami, jak to często w powieściach tej autorki bywa. Niektóre sytuacje wydawały się również niezwykle nierealne i jakby tworzone na siłę. Zadziwiło mnie jednak ciężkie, ściskające za gardło zakończenie. Dla takiego zwrotu akcji warto było przemęczyć się z tą ponurą i przygnębiającą książką. Jakby nie było, niejednokrotnie daje do myślenia i zmusza do refleksji na temat tego, co może dziać się wokół nas.

Niestety, ostatecznie ,,Bezdomna" trochę mnie zawiodła i nie było to moje najlepsze spotkanie z tą autorką. Porusza ona bardzo ważne tematy i stara się uwrażliwić ludzi na ukrywane, lecz ciężkie problemy, jednak całokształt historii wcale nie jest najlepszy. Katarzyna Michalak ma naprawdę o wiele więcej lepszych książek! Z bohaterami się za bardzo nie zżyłam, a wulgaryzmy momentami odstraszały. Mimo wszystko, podziwiam starania autorki, by zwrócić uwagę czytelników na kontrowersyjne tematy. Najlepiej jest samemu sięgnąć po ten tytuł i ocenić, czy dramatyczna historia Kingi Król do nas przemawia.

Codziennie mijamy dziesiątki, a nawet setki ludzi, o których tak naprawdę nie wiemy niczego. Możemy jedynie oceniać ich na podstawie wyglądu bądź zachowania, co zazwyczaj bardzo odbiega od tego, jacy konkretni ludzie są, kiedy poznamy ich bliżej. Niełatwo jest zupełnie pozbyć się uprzedzeń, ponieważ bywają one bardzo głęboko zakorzenione w nas. Jednak chciałabym, abyśmy przestali patrzeć na innych poprzez jakikolwiek pryzmat, który często bywa krzywdzący, a uświadomili sobie, iż każdy człowiek tworzy własną historię, którą najpierw należy poznać, aby móc wydawać sądy w jego kierunku...

Tytułową bezdomną jest Kinga Król - niegdyś dobrze ustawiona kobieta, absolwentka architektury krajobrazu pracująca w świetnie prosperującej firmie. Jej życie potoczyło się jednak zupełnie innym torem, niż tego pragnęła, co doprowadziło do sytuacji, kiedy Kinga znalazła się bez dachu nad głową. Utrata domu, rodziny i dziecka sprawiły, że kobieta zaczęła gardzić sobą, próbując popełnić samobójstwo. Kiedy główna bohaterka spotyka na swojej drodze Aśkę, byłą kochankę swojego eks-męża, wszystko wydaje się iść ku lepszemu. Joanna Reszka pomaga Kindze stanąć na nogi, jednocześnie mając w tym swój interes - pragnie napisać artykuł o Bezdomnej, aby uzyskać rozgłos i poważanie w kręgu dziennikarskim. Jednak to, co miało okazać się swoistym oczyszczeniem i pewnego rodzaju spowiedzią ze strony Kingi, staje się pożywką dla mediów...

"Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, czym jest i jak śmiertelnie jest niebezpieczna dla matki i dziecka psychoza poporodowa. Coś, co zaczyna się nagle, bez ostrzeżenia i rozwija błyskawicznie. Coś, czego zaatakowana kobieta nie potrafi zrozumieć ani nazwać..."

"Bezdomna" porusza wiele trudnych tematów, o których można byłoby dyskutować bez końca - bezdomności, dzieciobójstwa, aborcji, depresji poporodowej, zaburzeń psychicznych, tabloidów żerujących na ludzkiej biedzie. Wiele tutaj odniesień do wydarzeń, jakie nie schodziły z ludzkich ust od wielu miesięcy, chociażby słynna afera z zabójstwem małej Madzi z Sosnowca. Podejrzewam, że tego typu sytuacje stały się dla autorki pretekstem do stworzenia powieści poruszającej podobne kwestie. Nie ma co ukrywać - temat jest na czasie, więc Katarzyna Michalak skorzystała z tego w umiejętny sposób.

Powieść czytało mi się błyskawicznie i bezproblemowo, chociaż wydaje mi się, że niektóre kwestie zostały poruszone zbyt powierzchownie. Miałam nieustanne wrażenie, że autorka starała się napisać książkę jak najszybciej, albo nie chciała zagłębiać się w niektóre tematy, nie mając zbyt wielkiego pojęcia o nich... Tutaj właśnie pojawia się problem poruszany przez sporą liczbę czytelników, zarzucający autorce brak rzetelności i odpowiedniego przygotowania niezbędnego do pisania o bezdomności, zaburzeniach afektywno-dwubiegunowych czy psychozie poporodowej. Od razu zaznaczam, że moja opinia oraz ocena dotyczą tylko samej historii, jaką przeczytałam w "Bezdomnej" - pomijam wszelkie niedociągnięcia związane z bardzo pobieżnym rozeznaniem w temacie, co doprowadziło do wielu błędów rzeczowych. Sama nie czuję się na tyle kompetentna, aby wytykać owe potknięcia, bo możecie dowiedzieć się o nich w recenzjach osób znających się na tych sprawach, chociaż nawet taki laik jak ja, chociażby w kwestii bezdomności czy zaburzeń psychicznych, domyślałam się, że niektóre wydarzenia czy informacje dość znacznie odbiegają od rzeczywistości.

Pozbądźmy się stereotypów mówiących, że każdy bezdomny jest brudasem, pijakiem i złodziejem, który zasłużył na to, co go spotkało. Nie wystawiajmy im krzywdzących etykietek, ponieważ nie wiemy, co spotkało ich w życiu i dlaczego znaleźli się na ulicy. Jeżeli nie chcemy dać im pieniędzy, obawiając się, że spożytkują je na niezbyt odpowiedni cel, to kupmy im coś do jedzenia albo podzielmy się tym, co mamy. Zapewniam, że "prawdziwy" bezdomny ucieszy się z tego przyjaznego gestu i nie pogardzi kawałkiem chleba, bo może okazać się, że właśnie to uratuje mu życie.

[Adres usunięty]

Moje pierwsze spotkanie z Panią Katarzyną Michalak nastąpiło ubiegłego lata, kiedy to sięgnęłam po książkę "W imię miłości". To właśnie wtedy zawitałam do pięknego Jabłoniowa, by przeżywać dramat dziesięcioletniej Ani, której matka zmarła, blokując jednocześnie jedyne źródło miłości dziewczynki. Dziś, po długim wahaniu ponownie witam autorkę. Jednak tym razem nie jestem zadowolona, jeśli chodzi o mój stan emocjonalny po lekturze. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów, przez większość publikacji miałam łzy w oczach, a na wiele scen cisnęły mi się na usta tak rzadko spotykane u mnie przekleństwa. Owszem, mam świadomość jak świat bywa okrutny. Jestem w stanie wyobrazić sobie niesprawiedliwość tej Ziemi, jestem do tego przyzwyczajona. Nie potrafie natomiast zrozumieć wszechogarniającej znieczulicy.

Kinga, młoda kobieta, którą dotyka problem bezdomności, zna ten parszywy ziemski padół od podszewki. Wie co to głód, niebezpieczeństwo, strach, rozpacz i cierpienie. Potrafi docenić drugą szansę, nie umie za to uciszyć swoich wyrzutów sumienia. Wszystko co robi traktuje jako karę, uważa, że nie zasługuje na nic innego jak tylko na śmierć i to w męczarniach. Sama stara się wymierzyć sobie sprawiedliwość, nie szuka natomiast rozgrzeszenia, bo uważa, że na niego nie zasługuje, nie mówiąc już nawet o tym, że samej sobie nigdy w życiu nie wybaczy. To co ją spotyka traktuje jako karmę, która wróciła, by się z nią rozprawić i nawet nie zamierza się przed tym bronić. Kiedy w Dzień Bożego Narodzenia chowa się w jednym z warszawskich śmietników pragnąc wreszcie rozprawić się ze sobą raz na zawsze, znajduje ją bury kocur, który ratuje dziewczynę przed samobójstwem. To właśnie ON postawi na jej drodze dwie dobrze jej znane osoby. Aśkę Reszkę, żadną krwi dziennikarkę, która niegdyś odbierała jej męza, oraz tajemniczego właściciela Kacpra, owego kota. Kiedy wreszcie stanie na nogi, ludzie, Ci sami, którzy omal nie zlinczowali jej dwa lata wcześniej, prasa- wymierzą kolejny, tym razem skuteczny cios prosto w serce biednej, bezbronnej Kingi. Jak poradzi sobie z następnym narastającym cierpieniem? Co takiego skrywa Bezdomna i jak zareagują na to Aśka i Pan Tajemniczy? Czy będzie tu szczęśliwe zakończenie? Czy po takiej historii może ono w ogóle wystąpić? Sięgnijcie, a dowiecie się. Powiem tylko, że naprawdę warto.

Muszę niestety wspomnieć, że jedyne co mnie odrzucało to, uwaga: jak ostatnio często, słownictwo. Zbyt dużo wyrażeń ordynarnych. Mimo wszystko jestem skłonna nie tylko przymknąć oko, nawet je całkiem na to zamknąć! Nie to w tej pozycji jest najważniejsze, tutaj należy zwrócić uwagę głównie na problem jaki to dotyka, treść. Jest ON ciężki, smutny i przerażająco prawdziwy. Jak wiele ludzi ma z tym do czynienia, a wszyscy na pewno mieli choć raz spotkanie z taką osobą, choćby z widzenia. Zastanawiam się dokąd zmierzamy, wiem, że to my, ludzie, sami zgotujemy sobie swoje własne piekło na Ziemi.

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

O książkach Katarzyny Michalak słyszałam i czytałam bardzo dużo. Prawie każdy z blogosfery miał już z Jej twórczością do czynienia, szczególnie, że autorka należy do bardzo płodnych twórców. Nie ma się więc co dziwić, że i ja zapragnęłam poznać jej powieści, a przynajmniej zapoznać się z choć jedną i wyrobić sobie własne zdanie o autorce. Tym bardziej, że zdania publikowane na blogach były różne – panią Katarzynę albo się kocha, albo nienawidzi. Na pewno nie można wobec niej przejść obojętnie i to był ten aspekt, który mnie najbardziej zaciekawił. Kim jest ta osoba, która wzbudza aż tyle emocji wśród czytelników? Osoba, której książki otrzymują aż tak skrajne opinie – od „rewelacyjnej” po „beznadziejną”? Mój wybór na pierwszy kontakt z pisarką i początek z nią przygody padł na „Bezdomną”. Jak tylko książka pojawiła się w mojej bibliotece i udało mi się ją zarezerwować, a potem doczekać do swojej kolejki, przyniosłam ją z miną zwycięzcy do domku i … zniknęłam na parę godzin.

Katarzyna Michalak – jak dowiedziałam się z okładki książki – jest z wykształcenia lekarzem weterynarii, a pisarką z powołania i pasji. Mieszka w wymarzonym domku na Mazowszu, ma dwóch synów i na co dzień obcuje z przyrodą i wiedzie spokojny, wiejski żywot. Jest autorką kilkunastu bestsellerowych powieści – „Bezdomna” została wydana w serii „Z czarnym kotem”, podobnie jak głośna „Nadzieja”.

Tytułową „Bezdomną” jest Kinga Król, młoda dziewczyna, która jeszcze niedawno miała wszystko – mieszkanie, pracę, męża, rodziców, dziecko. Do niedawna… Niestety, gdy poznajemy ją w pewną wigilijną noc nie ma już nic, a przede wszystkim została pozbawiona poczucia własnej godności. Kinga ma dość życia, jakie przyszło jej obecnie wieść – nie chce już być bezdomną, pomiataną i opluwaną przez ludzi. I właśnie skryła się w śmietniku, żeby nikt jej nie przeszkodził w odebraniu sobie życia. Ma garść tabletek, które uzbierała w czasie pobytu w szpitalu psychiatrycznym i butelkę wódki – wystarczające akcesoria do przeniesienia się na inny, może lepszy świat. I pewnie doprowadziłaby swój zamysł do końca, gdyby nie kot – taki zwykły bury dachowiec. Kinga nie zauważyła, że wraz z nią w śmietniku znajduje się współtowarzysz niedoli, który niczemu nie jest winny, i stwierdziła, że nie ma moralnego prawa skazać go na głodową śmierć. Ostatkiem sił próbuje uwolnić kota z pułapki i wtedy…drzwi śmietnika otwierają się i staje w nich Aśka, dziewczyna, która kiedyś była kochanką jej męża. Aśka, czyli Joanna Reszka, jest dziennikarką i pisze artykuły do znanego brukowca. Nie ma przyjaciół, z rodziną się pokłóciła i sama spędza wieczór wigilijny. I to ona ratuje życie Kindze i kotu zapraszając ich do siebie do domu na kolację wigilijną. Nie robi tego bezinteresownie i z dobrego serca, ma po prostu nadzieję na świetny temat na artykuł, temat, który przyniesie jej sławę i mnóstwo kasy. I w ten oto sposób Kinga pojawia się w domu u Aśki, gdzie gospodyni udostępnia jej łazienkę, wannę, pralkę, czyste ubranie ze swojej szafy oraz wygodne łóżko. Pewnie się zastanawiacie, jak potoczy się znajomość obu kobiet i do czego ona doprowadzi. Jedno, co mogę Wam powiedzieć, to na pewno zmieni życie bohaterek, ale w jakim stopniu – o tym przeczytajcie już sami.

„Bezdomna” porusza wiele ważnych i trudnych problemów. Problemów, o których na ogół staramy się nie myśleć i większość z nas po prostu je od siebie odpycha. Bo przecież nas nie dotyczą i nigdy nie będą dotyczyły. Czy na pewno? Uważasz, że bezdomność to nie Twój problem? Przecież wystarczy redukcja etatów i …zabierają nam wymarzone mieszkanie. Zostaje ulica…

O bezdomnych więcej myślimy zazwyczaj w czasie silnych mrozów – słyszymy wtedy przerażające informacje o tym, ile osób umarło – „zamarzło na śmierć”. Kiedy robi się cieplej problem znika. Czy znika? Czy w ciepłe dni bezdomnych nagle robi się mniej? Nie!!! Jest ich nadal tyle samo, może więcej nawet. Wielu bezdomnych opuszcza na okres ciepłych dni noclegownie, ośrodki pomocy i idzie mieszkać na opuszczone działki czy do kanałów – podobnie jak Kinga, która bardzo długo mieszkała w norze własnoręcznie wykopanej na opuszczonej działce. Czy zastanawialiście się kiedykolwiek, kim jest przeciętny bezdomny Polak? Czy pomyśleliście, że ten problem może w każdej chwili dotyczyć również Ciebie…i Ciebie.. i Ciebie też. Nieważne, w jakim jesteś wieku – czy masz 25 lat, czy 48, a może 70. Przecież bezdomność nie dotyka jedynie osób z problemem alkoholowym, czy narkomanów. Bezdomność może dotknąć nawet „elit”. Kinga też miała wszystko – miała dom, a właściwie piękne mieszkanie w Warszawie; miała rodzinę – rodziców, męża; miała pracę, w której się świetnie realizowała, pracę zgodną z jej wykształceniem. I mimo wszystko znalazła się na ulicy, bo nagle okazało się, że wystarczył błąd popełniony przy spisywaniu umowy notarialnej czy półroczny pobyt w szpitalu psychiatrycznym. No cóż … podobno nic nie jest nam dane na zawsze…

No właśnie…pobyt w szpitalu psychiatrycznym – dlaczego ta młoda, mądra dziewczyna z wyższym wykształceniem tam się znalazła? I tu przechodzimy do drugiego problemu, jaki poruszyła Katarzyna Michalak w swojej powieści, problemu psychozy poporodowej i dzieciobójstwa. Może nie jest to problem na bardzo szeroką skalę, bo psychoza poporodowa dotyka tylko niewielki odsetek rodzących kobiet, ale niemniej występuje i zdarza się, że jest bardzo niebezpieczna zarówno dla matki, jak i dla dziecka. W przypadku Kingi została ona całkowicie zbagatelizowana i to zarówno przez lekarzy i personel medyczny, jak i własną rodzinę – męża, rodziców.

I tu pojawia się chyba najważniejszy aspekt powieści pani Katarzyny – aspekt łączący niejako oba wyżej wymienione problemy i zespalający je w jedną całość, której imię brzmi „znieczulica społeczna”.

Bo czyż nie jesteśmy obojętni na krzywdę innych ludzi? Właśnie często tych bezdomnych, na których patrzymy z niechęcią czy wręcz obrzydzeniem, nie zastanawiając się wcale, co ich do tej bezdomności doprowadziło. Czy zastanawiamy się, co doprowadziło kobietę do zabójstwa własnego dziecka? Nie… wszystkie mierzymy jedną miarką – zabiła, jest winna najgorszej zbrodni – zbrodni na własnym dziecku. A może wystarczyło okazać jej nieco zainteresowania, pomóc, zaopiekować się – wcześniej, zanim doszło do tragedii. I myślę, że właśnie to chciała nam przekazać Katarzyna Michalak – żebyśmy wyleczyli się z choroby, jaką niewątpliwie jest znieczulica i żebyśmy zaczęli interesować się drugim człowiekiem, bo na pewno ma szansę uratować to niejedno istnienie ludzkie.

„Bezdomna” to powieść bardzo wzruszająca, przygnębiająca, smutna, ale jednocześnie pełna miłości, nadziei, wiary i przyjaźni. Powieść, przy czytaniu której nieraz zakręci Ci się łza w oku, nawet jeśli uważasz się za silną i niełatwo ulegającą wzruszeniom jednostkę. Akcja wciągnie Cię od razu, od pierwszej strony i przeczytasz ją bardzo szybko, a potem będziesz żałowała, że już się skończyła. To powieść, po której jeszcze dość długo będziesz myślała, zastanawiała się, przeżywała, a może nawet chlipała w chusteczkę.

I tak naprawdę nieważne są pewne jej mankamenty, błędy merytoryczne, nieścisłości, nieprawdopodobne zbieżności zdarzeń, czy nawet nadużywanie wulgaryzmów. To są tak naprawdę detale, na które nie powinniśmy zwracać w ogóle uwagi. Bo najważniejsze jest to, że książka niesie ze sobą nieprawdopodobne emocje, że szokuje i całkowicie pochłania czytelnika, że zmusza do refleksji i przemyśleń, że wzrusza i doprowadza do łez, że po prostu jest…

Szczerze polecam wszystkim!!!

Bezdomna - Katarzyna Michalak - recenzja

„Bezdomna” to książka, której autorką jest Katarzyna Michalak. Jest to opowieść o młodej dziewczynie Kindze, która straciła wszystko: dom, pracę, rodzinę, przyjaciół i wylądowała na ulicy. Wcześniej leczyła się psychiatrycznie i chciała raz na zawsze ze sobą skończyć, ale w wigilijny wieczór ratuje ją kot i dziennikarka, która zaprasza ją do domu i zaprzyjaźnia się z nią. Kobieta wyciąga do niej pomocną dłoń. Wynajmuje jej mieszkanie i znajduje pracę. Dziewczyna zaczyna coraz bardziej ufać dziennikarce, a ta widzi w niej dobry artykuł opisujący wstrząsającą historię dziewczyny. Z czasem jednak zaczyna zmieniać podejście do bohaterki i staje się jej prawdziwym przyjacielem. Nagle na drodze staje Cezary były chłopak Kingi, który chce dziewczynę odzyskać. Jednak ani ON ani dziennikarka nie wiedzą, co dziewczyna zrobiła parę lat temu.

Dlaczego tak sobą gardzi?

Książka ta jest pełna dramatyzmu, tajemnic, skomplikowanych relacji rodzinnych i niespodziewanych przyjaźni. To historia, której warto wysłuchać do końca.

Klaudia Kiestrzyn, lat 16

źródło:[Adres usunięty]