Pisarka. Trylogia autorska. Tom 1

Ewa jest utalentowaną pisarką, która właśnie rozpoczęła pisanie swojej nie-autobiografii. To historia Weroniki i Wiktora, którzy od dzieciństwa są ciężko doświadczani przez los. Tylko uczucie jakie ich połączyło pozwala im przetrwać i daje siłę do walki. Ile w tej historii jest prawdziwych faktów o Ewie? To ma pozostać tajemnicą. Czy Weronika i Wiktor mają jakąkolwiek szansę na spokojną i bezpieczną przyszłość?

Ewa musi stworzyć swoją autobiografię. Jednak oficjalnie ma to być opowieść tak skonstruowana, aby zasiać w czytelniku nutkę niepewności i dać do myślenia, które z przeżyć Weroniki i Wiktora są przeżyciami samej autorki. Jest to przepełniona bólem i cierpieniem historia dwojga nastolatków, którzy od wczesnego dzieciństwa są brutalnie doświadczani przez los. Muszą mierzyć się z przemocą fizyczną jak i psychiczną, z brakiem szacunku, zrozumienia i przede wszystkim z brakiem miłości. Książka emocjonująca, wzruszająca i smutna. W przeważającej części dzieją się złe rzeczy, dlatego być może nie każdemu przypadnie do gustu. Jednak nad bohaterami wychodzi też czasami słońce. Weronika jest niezwykle silną dziewczyną. Doświadczyła przemocy psychicznej i odrzucenia ze strony rodziców. Dopiero babcia dała jej prawdziwy dom i otoczyła miłością. Wiktor był bity i poniżany, bardzo przeżył rozstanie z przyjaciółką. Los nie był dla niego łaskawy, lecz mimo to w głębi serca jest dobrym i uczuciowym chłopakiem. Tych dwoje musi stoczyć wiele bitw ze światem i ludźmi, którzy nie życzą im dobrze. Polubiłam ich i mocno im kibicuję. Lekki styl pisania autorki sprawia, że książka jest wciągająca i czyta się ją bardzo szybko. Zakończenie jest tajemnicze i niejednoznaczne. Jestem ciekawa jak dalej potoczyły się ich losy.

Haloooo 😱

.

Czy są tu fani @katarzynamichalak_pisarka??

.

Oczywiście oprócz mnie 🤗.

.

Uwielbiam autorkę, a najbardziej za tę książkę 😍. Bo jest ona cudowna, pełna emocji. Po prostu nie mogłam się od niej oderwać... przepadłam 🤗.

.

I nie ukrywam, że nie mogę się doczekać drugiej części, która niedługo będzie...

Słowa mogą niszczyć, ale mogą też ocalić. Oto historia Pisarki, która spośród tysięcy słów wybiera te najpiękniejsze, by je splatać w niezapomniane historie. To również opowieść o dwojgu młodych ludziach, Weronice i Wiktorze, którzy mają tylko siebie, pragną jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Czy mogą zwyciężyć w nierównej walce z losem?

"Nie możemy obrażać się na los, że dla jednych jest łaskawy, dla nas zaś parszywy. Takie wylosowaliśmy karty. Nasza w tym głowa, by mimo wszystko wygrać nimi życie…"

Już od pierwszych stron można zauważyć, iż książka napisana jest sercem. Z miejsca wciągnęła mnie ta historia. Szczerze mówiąc to nie spodziewałam się aż takiej lektury! Zaskoczona jestem ilością emocji, jakich doświadczyłam podczas poznawania tej historii. Pojawiło się wzruszenie, smutek, złość, bezsilność, ale i radość i nadzieja.

Pomysł z pamiętnikiem, który pisała babcia Stefania to według mnie udany zabieg. Niezwykle trudno było mi czytać te fragmenty. Ba, samej Weronice nie było łatwo. Okazały się one dla mnie ważną lekcją historii, w której autorka przytacza rzeź wołyńską. Temat niełatwy, ale dzięki niemu książka nabiera realności.

"Powiada się, że co nas nie zabije, to wzmocni. Powiada się, że człowiek może znieść wszystko. Tylko samobójcy o tym nie wiedzą. Powiada się, że najlepszą szkołą przetrwania jest samo życie."

Bardzo polubiłam parę głównych bohaterów, zżyłam się z nimi na tyle, że jeszcze po skończeniu lektury chciałam poznawać ich dalsze losy. Ale na to trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. Jedno jest pewne - to w nich tkwi siła powieści, gdyż są namacalni, posiadają wady i zalety, a przede wszystkim nie są irytujący. Pojawiają się również negatywne postacie, które wprowadzają element różnorodności i emocji, które nie pozostawiają nas obojętnymi na przedstawione wydarzenia i sytuacje z ich udziałem. I jest jeszcze niezwykle ciepła babcia Stenia. Jestem pewna, że tak jak ja, tak i Wy ją pokochacie.

"Nasze serca są nieprzewidywalne. Potrafią kochać bez względu na wszystko nawet tych, którzy nie zasługują na cień miłości."

Katarzyna Michalak ubrała tę historię we wszystkie detale, które tworzą spójną całość. Poruszyła wiele trudnych tematów, jak chociażby przemoc domowa, zarówno ta fizyczna, jak i psychiczna, ambicje rodziców wobec dzieci czy roli nauczyciela w szkole. Nie znajdziecie tu żadnych zbiegów okoliczności, do których autorka zdążyła już nas przyzwyczaić. Tu jest prawdziwość, szarość życia i to obok bohaterów kolejny mocny atut powieści. Wyraźnie widać, że książka jest przemyślana, dojrzała i tak bardzo różna od jej innych powieści. I jak to zazwyczaj bywa u autorki, napisana została lekkim stylem, i mimo iż pojawiają się trudne wątki, to nadal czyta się szybko i przyjemnie.

"Mój talent - jestem pewna, że odkryła go już w pierwszym wypracowaniu - musiał ją nieźle sfrustrować. Jako wychowawca powinna schować własne niespełnione ambicje do kieszeni i pomóc uczennicy rozwinąć taki dar, ale… tego nie zrobiła. Tak jak tysiące jej podobnych nauczycieli, rodziców, trenerów, którzy nie widzą albo nie potrafią docenić wyjątkowych umiejętności dzieci."

"Pisarka" to wzruszająca, ciepła, ale i smutna oraz bolesna powieść o trudach życia, o powrocie do przyszłości, o tęsknocie za prawdziwą miłością, o potrzebie akceptacji oraz przyjaźni. "Pisarka" to pierwsza część trylogii autorskiej. Mam nadzieję, że kolejne tomy "Zagubiona" i "Marzycielka" będą równie emocjonujące, a historia Wiktora i Weroniki jeszcze niejeden raz mnie zaskoczy.

sza-terazczytam.blogspot.com

Lubię sięgać po książki polskich autorów. Mam oczywiście kilku swoich faworytów, a w gronie tym zdecydowanie znajduje się Katarzyna Michalak. Pisarka ma w swoim dorobku literackim już kilkadziesiąt powieści. Tym razem zaskoczyła czytelników oddając w ich ręce książkę niezwykłą, skrywającą wiele faktów z jej osobistego życia. Bestseller ten nosi tytuł "Pisarka" lecz tak naprawdę nie wiemy, które fakty dotyczą samej autorki, które jej bliskich, przyjaciół... Jedno jednak wiem na pewno - ta lektura jest po prostu fantastyczna ;)

Akcja powieści rozgrywa się głównie w Warszawie. Tu mieszka Weronika. Dziewczynkę poznajemy gdy ma zaledwie kilka lat, potem rozpoczyna naukę w szkole, poznaje pierwszego i jedynego w swoim życiu przyjaciela Wiktora. Weronika jest dzieckiem niechcianym. Rodzice jej nie kochają co zresztą okazują dziecku na każdym kroku. Sami zajęci są robieniem kariery. Dziecko im w tym tylko przeszkadza. Za drobne przewinienia, plamę na ubraniu czy czwórkę przyniesioną ze szkoły dziewczynka musi klęczeć pod ścianą z rękami uniesionymi nad głowę przez okrągłą godzinę. Za większe klęczy na kaszy. Rodzice dumni są jednak z tego iż nie stosują wobec niej kar cielesnych bo przecież jej nie biją w przeciwieństwie do sąsiadów. Za ścianą ich mieszkania co dzień słychać odgłosy bicia i płacz chłopca. Ów chłopiec to Wiktor, z którym zaprzyjaźnia się Weronika. Staje się ON jej jedynym przyjacielem i obrońcą. Wiktor jest porywczy przez co często pakuje się w tarapaty. Gdy pewnego razu przyjeżdża babcia Weroniki i zastaje dziewczynkę klęczącą pod ścianą zabiera ją do siebie na wieś. Tam spędza ona kilka cudownych i beztroskich lat pod opieką babci. Tęskni jednocześnie za Wiktorem. Postanawia przy okazji wizyty w Warszawie odwiedzić chłopca. Wtedy dowiaduje się, że jest ON w poprawczaku. Co smutniejsze umiera babcia Weroniki. Dziewczyna załamuje się. Czy uda jej się poskładać swoje życie? Czy ukochany Wiktor i tym razem zaopiekuje się dziewczyną? Czy ich miłość przetrwa próbę czasu? Gdzie podzieje się niepełnoletnia jeszcze Weronika? Czy rodzice pozwolą jej wrócić do domu?

Powieść okazała się bardzo wzruszająca a zarazem pełna nadziei na lepsze jutro. Życie Weroniki choć tak trudne i niesprawiedliwe dawało jej czasem odetchnąć. Los podarował koszmarnych rodziców, ale dał kochającą babcię i oddanego gotowego za nią wskoczyć w ogień przyjaciela. Ogromnie im kibicowałam, ale życie nieustannie podrzucało tym dwojgu kłody pod nogi. Weronika okazała się jednak wyjątkowo silną, mądrą, zaradną i ogromnie odpowiedzialną jak na swój wiek młodą dziewczyną. A co najważniejsze pomimo tak wielu trudnych przeżyć potrafiła się uśmiechać, walczyć o siebie i Wiktora i w dodatku doskonale uczyć. Miała marzenia, które pragnęła wcielić w życie i choć wiedziała, że nie będzie lekko po prostu krok po kroczku starała się je realizować.

Autorka historię Weroniki i Wiktora oparła na faktycznych wydarzeniach. Nie wiadomo kogo tak naprawdę dotyczy, jaką rolę odegrała w niej sama pisarka. Chodzą jednak słuchy, że wszystko wydarzyło się naprawdę, a fabuła książki nie jest fikcją literacką. W sumie ja osobiście nie specjalnie próbuję odnaleźć Katarzynę Michalak w tej powieści. Po prostu jest to dla mnie kolejna świetna książka i bardzo się cieszę, że miałam okazję ją przeczytać. Powieść jest napisana bowiem fantastycznie. Co ciekawe przed czytelnikiem jest jeszcze wiele skrywane. Wiele wątków jest niejasnych, wiele rzeczy niedopowiedzianych. Na odkrycie dalszych losów bohaterów będziemy musieli więc jeszcze trochę poczekać, bo te poznamy dopiero w kolejnych tomach. Na pewno z ochotą do nich powrócę. Lubię bowiem takie emocjonujące historie, liczę na szczęśliwe zakończenie choć tak naprawdę zupełnie nie wiem czego się spodziewać, czym zaskoczy czytelnika pisarka. Gorąco polecam Wam ten tytuł ;)

Już pisałam w moich postach, że do książek Katarzyny Michalak podchodzę z dystansem, ale sięgam po nie. Ostatnio trafiłam na niezłe, a Pisarką poczułam się zaintrygowana. Po pierwsze Autorka sama podkreśla, że jest to bardzo bliska jej powieść i bardzo osobista, a po drugie czytałam już bardzo ciekawe opinie na jej temat i postanowiłam sama się przekonać, co w trawie piszczy.

Pisarka to opowieść o Ewie, pisarce mieszkającej w Australii, która postanowiła napisać autobiografię- nieautobiografię, czyli nadać swemu życiu formę powieści obyczajowej, gdzie granica pomiędzy prawdziwymi wydarzeniami z jej życia a fikcją bardzo mocno się zaciera. Bohaterką jej powieści, której oddała swe wspomnienia i przeszłość jest Weronika. Poznajemy ją od momentu jej niełatwego dzieciństwa aż po wejście w dorosłość, bowiem Pisarka to pierwszy tom trylogii. Weronika mieszkała z rodzicami w kamienicy, matka prokurator i ojciec policjant wychowywali ją bezstresowo i bez bicia, jednak kary, które otrzymywała dziewczynka były dużo bardziej okrutne niż bicie pasem, którego doświadczał jej sąsiad zza ściany, Wiktor. Nika za karę stała w kącie z rękami w górze lub klęczała w kącie na kaszy aż jej kolana były czarne od siniaków.

Jej dzieciństwo było bardzo trudne, aż babci udało się wyrwać ją z domu i zabrać na wieś. Tam była kochana i mogła żyć bez strachu, cieniem na tej sielance kładła się rozłąka z Wiktorem. Wiktor stał się bowiem najbliższym przyjacielem i także pierwszym chłopakiem Niki, a z czasem okazał się jej największą miłością. Nie dane im jednak było spędzać czas razem, bo Wiktor znalazł się w zakładzie poprawczym, a Weronika po śmierci babci i perypetiach z matką, zamieszkała w maleńkiej chatce na Bielanach w towarzystwie 2 koni i psów. Była szesnastolatką zdaną tylko na siebie, jej życie było ciężkie, jednak rozświetlała je praca w pobliskiej przychodni weterynaryjnej. Marzeniem Niki były studia weterynaryjne i praca ze zwierzętami. Czy uda się jej zrealizować te plany? Przekonamy się po lekturze kolejnych tomów trylogii.

Najnowsza powieść Katarzyny Michalak opowiada o przyjaźni, niespełnionej miłości, trudnych relacjach rodzinnych i życiu na przekór wszystkiemu. Jest wzruszającą, bardzo osobista i…smutna. Życie Niki będącej alter ego autorki nie było usłane różami, a jednak determinacja i wielka siła wewnętrzna umożliwiają tej drobnej, rudej dziewczynie na osiąganie celów i wielką samodzielność, którą osiąga dużym nakładem sił i wielką samotnością. Powieść skłania do myślenia i pokazuje, jak długa i trudna okazała się droga młodej dziewczyny do pozycji, którą udało jej się zdobyć.

Polecam!

[Adres usunięty]

Katarzyna Michalak ma w dorobku kilkadziesiąt powieści. Tym razem po raz pierwszy ujawnia fakty ze swojego życia.

Weronika wychowywana była w dość chłodnej rodzinie. Matka zaliczyła wpadkę, w rezultacie czego pobrała się z ojcem dziewczynki. Za ścianą mieszkał Wiktor, który stał się pierwszą miłością bohaterki. Czy miała ona przetrwać próbę czasu?

Tak naprawdę nie wiadomo, które fakty z książki dotyczą pisarki, a które osób z jej otoczenia. Prawdą jednak podobno jest, że wszystko wydarzyło się naprawdę i nie jest tylko fikcją literacką.

Kilka lat temu bardzo zaczytywałam się w prozie Katarzyny Michalak, więc byłam ciekawa tej publikacji z wątkami z jej życia. Muszę przyznać, że historia jest bardzo dobrze napisana, czyta się jednym tchem. Nie ma co ukrywać, że główna bohaterka bardzo pragnie miłości oraz swojego Wikusia.

Tak naprawdę jeszcze wiele wątków nie zostało tutaj rozwiązanych. Pytania w epilogu wywołują jeszcze więcej pytań, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodziło. Najnowsza seria autorki ma stać się trylogią. Jestem bardzo ciekawa, co czeka na nas w kolejnych tomach.

,,Pisarka" Katarzyny Michalak, pisana na faktach, wywołuje w czytelniku wiele emocji. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się dalsze losy głównych bohaterów.

Twórczość Katarzyny Michalak obecna jest w moim życiu już od jakiegoś czasu. Jak można dość łatwo zgadnąć, obok okrągłej, czterdziestej książki nie mogłam przejść obojętnie! Nie byłabym po prostu sobą, gdybym od razu po nią nie sięgnęła!

Niezmiernie zaciekawiło mnie, że w Pisarce pojawiają się wątki autobiograficzne, lecz mimo wszystko nie jest to książka opowiadająca wyłącznie o przeszłości autorki. Chyba nie ma sensu, by zastanawiać się, co jest prawdą, a co fikcją... Trzeba po prostu zagłębić się w fabułę. Jest to powieść trudna, przepełniona ludzkimi problemami, słabościami, a także gonitwą za swoimi marzeniami. To wszystko czyni najnowszą książkę autorki wyjątkową.

Historia zainteresowała mnie już od pierwszych stron, a samą książkę przeczytałam bardzo, bardzo szybko (i przez to strasznie ubolewam nad tym, że nie jest dłuższa!). Wszystko zaczyna się, gdy Ewa, pisarka, dostaje zadanie, by napisać autobiografię. Brzmi niezbyt zachęcająco i dość nudno? Nic bardziej mylnego! Autorka nie jest jednak aż tak otwartą osobą i postanawia, że swoją historię opowie na przykładzie fikcyjnych bohaterów. To właśnie wtedy Pisarka diametralnie się zmienia. Poznajemy Weronikę - dziewczynkę z domu, w którym ,,nie stosuje się przemocy", choć i tak na jej kolankach co rusz pojawiają się okropne krwiaki. Drugim bohaterem jest Wiktor - syn alkoholika i sadysty znęcającego się nad nim i jego matką. Ta dwójka młodych ludzi odnajduje jednak w tym wszystkim wspólny język i wspiera siebie nawzajem podczas każdej nieprzyjemnej sytuacji w ich domach. Przyznam, że wątek ich dzieciństwa był jednym z wielu, które czytałam z zapartym tchem. Katarzyna Michalak świetnie przedstawiła konfrontację dziecka z brutalnym, niesprawiedliwym światem, gdzie nic nie jest wyłącznie czarno-białe.

Bardzo podobał m się również wątek Stefanii, babci głównej bohaterki. Jest to naprawdę sympatyczna i wrażliwa na cierpienie innych osoba, która całym sercem troszczy się o dobro swojej jedynej wnuczki. Książka stała się o wiele cieplejsza, gdy Weronika przebywała na wsi. Autorka świetnie przedstawiła proste, swojskie życie, gdzie ciężką pracę wynagradza piękno natury i niepowtarzalny, wiejski klimat. Do gustu przypadł mi również pamiętnik Stefanii, w którym kobieta opisywała wszystkie swoje przeokropne przeżycia. To dodało temu tytułowi naprawdę wiele realizmu. Nie będę nic zdradzać, to po prostu trzeba samemu przeczytać i przeżyć!

To wszystko nie zmienia faktu, że pozostałe fragmenty były równie dobre, oraz tak samo chwytały za serce i grały na emocjach czytelnika! Pisarka z początku może wydawać się prostą historią, jednak skrywa ona o wiele więcej sekretów, niż na pierwszy rzut oka widać.

Książka ta różni się od innych dzieł autorki, to widać na pierwszy rzut oka. Czuć w niej o wiele inną energię i klimat. Być może nie zadziwiła mnie ona brutalnością w takim stopniu, jak chociażby (również przeze mnie recenzowany) Ścigany, jednak i tak można w niej odnaleźć walkę z przeciwnościami losu i niesprawiedliwością świata. Do gustu przypadły mi również dopiski przy niektórych rozdziałach, które są czymś na styl komentarza autorki do danej sytuacji. Dodało to tytułowi osobisty ton i spowodowało, że zaczęłam patrzeć na niektóre fragmenty zupełnie inaczej. Zaczęłam współczuć autorce tego wszystkiego, co musiała przeżyć... Niejeden na pewno by się załamał.

Widać w tej książce emocje. Każdy może teraz jedynie spekulować, ile z tych wydarzeń zdarzyło się naprawdę, lecz czy to ma w ogóle sens? Może lepiej nie zgadywać i po prostu cieszyć się z lektury? Zwłaszcza, że autorka sama wspomina, by się nad tym nie zastanawiać! Trzeba to uszanować.

Pisarkę czyta się naprawdę szybko i można ją pochłonąć praktycznie w jeden dzień! Gdy się już ją zacznie, nie można jej odłożyć, dopóki się nie skończy! Wydarzenia dzieją się dość szybko, nie ma czasu, by się podczas lektury nudzić! Jedynie nie podobało mi się zakończenie... Ale by zrozumieć mój ból, trzeba samemu przeczytać ten tytuł!

Katarzyna Michalak stworzyła historię o sile ducha i podnoszeniu się z kolan nawet podczas najgorszej życiowej sytuacji. Podziwiam, że postanowiła zmierzyć się z trudną przeszłością, by pokazać nam, że nigdy nie można się poddawać i trzeba walczyć do końca. Z niecierpliwością czekam również na zapowiedzianą jeszcze przed premierą kontynuację - Zagubioną. Historia Weroniki i Wiktora bardzo mnie wciągnęła i nie mogę się doczekać, co czeka na mnie w kolejnej części! Pisarkę polecam każdemu, kto lubi twórczość Katarzyny Michalak, a także tym, którzy swoją historię z tą autorką dopiero zamierzają zacząć. Pozwoli to im spojrzeć na nią zupełnie inaczej...

PRZYJACIELE, KOCHANKOWIE? KIM BYLI I KIM SĄ (DLA AUTORKI)?

Pisze Pisarka i pisze codzienność, historię przepełnioną niesprawiedliwością losu. Już sama otoczka tej powieści podpowiada, że będzie to lektura inna, niż wszystkie dotychczasowe. I faktycznie tak jest. Nie tylko pod względem świadomości ukrytej pomiędzy słowami prawdy, ale także jakości tekstu, w którym brakuje tego, na co fanom autorki czasami zdarza się narzekać. To nie jest książka o naiwnej, dobrotliwej i ślepej na istniejące realia dziewczynie. Weronika, moja imienniczka swoją drogą, owszem, jest uczynna, dobra, bardzo pracowita, ale nieirytująca. Bo na etapie jej tworzenia udało się uniknąć skrajnej słodyczy, podobnie jak i w przypadku Wiktora udało się wystrzec generalizowania, kolorowania czernią czy bielą. Są szarości! Przestępca, a jednocześnie człowiek, który chciałby kochać. Zapewniający o bezpieczeństwie, a jednak zdolny do ranienia. Zdemoralizowany, a może niesprawiedliwie oceniany? To mężczyzna, który może skraść serce poruszając przy tym morze wątpliwości.

PISARKA

Na początek czytelnik zapoznaje się z obrazem stojącej przed pewnym dylematem pisarki. Czy ukrywa się pod jej postacią sama Katarzyna Michalak? Na to pytanie starałam się odpowiedzieć sobie nieraz, ale jak radziła autorka, zbędne to, bo przecież nie znalazłam odpowiedzi. Rzeczywistość wyjęta z życia znanej pisarki, nadchodząca wena, próbujący się przypodobać wydawca, który – nie da się ukryć – liczy na spore zyski.

TRUDNE DZIECIŃSTWO I JESZCZE TRUDNIEJSZA DOROSŁOŚĆ

Potem przechodzimy do sedna sprawy zderzając się z obrazem smutnej rzeczywistości dzieci, które zamiast cieszyć się ciepłem rodzinnego domu przeżywają katusze w starciu z rodzicami. A ci karzą za wszystko i wszelakimi metodami. Takimi, które pozostawiają po sobie piętno na długie lata, na zawsze. Na tym etapie rodzi się dziecięca przyjaźń. Poruszone są kwestie rodzinnych patologii, konfrontacja ze szkolnym środowiskiem i wpływ kolejnych zdarzeń na psychikę. Na owoce, efekty tego wszystkiego nie trzeba długo czekać. Autorka zabiera nas ze sobą kilka lat w przód i to właśnie tutaj dramaty przeszłości urastają do rangi tragedii, dylematów, oczekiwań, zawodów i szarości.

PRAWDZIWIE

To na pewno nie jest słodka opowieść i na pewno nie ma też w niej naciąganych na potrzeby historii zbiegów okoliczności, które czasami w książkach Katarzyny Michalak dają nam popalić. To bardzo wiarygodna i emocjonująca powieść, kończąca się w takim momencie, że nie ma żadnych wątpliwości - będzie kolejny tom. A potem jeszcze jeden. Polecam fankom autorki, bo mając już jakieś pojęcie na temat jej prozy wyraźnie można dostrzec przełom jej twórczości i odmienność tej książki względem poprzedniczek. Polecam i tym, którzy zdążyli w autorkę zwątpić.

Co ukryło się w paczce wraz z książką? Zobaczcie - [Adres usunięty]