Stanisław Przybyszewski

Stanisław Przybyszewski był polskim pisarzem i poetą, a także dramaturgiem i twórcą nowel. Działał w okresie Młodej Polski, w nurcie polskiego dekadentyzmu.


Przybyszewski przyszedł na świat siódmego maja 1868 roku w Łojewie, natomiast zmarł dwudziestego trzeciego listopada 1927 roku w Jarontach. Już w swoich czasach stał się postacią niemal legendarną, znajdując się na ustach społeczeństwa, jako ten, którego dotyczyła większość plotek. W Niemczech zyskał sobie zresztą miano "genialnego Polaka". Wśród haseł, jakie wyznawał, znajdowały się: "naga dusza" oraz "sztuka dla sztuki". Zasłynął ponadto z manifestu "Confiteor". Jego utwory ukazywały się zarówno w języku polskim, jak i niemieckim.


Zainspirowany filozofią Nietzschego, a także informacjami dotyczącymi neurofizjologii, stworzył dwa eseje zatytułowane "Zur Psychologie des Individuums" (opublikowane w języku niemieckim). Pracę w Berlinie znalazł w redakcji "Gazety Robotniczej". Należał również do grona założycieli artystyczno-literackiego pisma "Pan". Po powrocie do Polski został redaktorem "Życia" i tym samym zaczął przewodzić Młodej Polsce. Później, już po wojnie, związał się także z poznańskim czasopismem "Zdrój".


Stanisław Przybyszewski napisał takie powieści, jak: "Dzieci Szatana", "Homo Sapiens", "Synowie ziemi", "Młody człowiek" czy "Dzieci nędzy". W jego dramatach, takich jak: "Dla szczęścia", "Goście" czy "Złote runo", widać było wyraźny konflikt płci. Obecnie pisarza uznaje się za osobę, która zapoczątkowała współczesny satanizm intelektualny.