Sto dni szczęścia

Po raz pierwszy zgadzam się z napisem, który widnieje na okładce: To powieść o cieszeniu się każdą chwilą życia, o sile przyjaźni i nadziei. Będziesz się śmiać przez łzy.

Sto dni szczęścia nie jest poradnikiem, jest powieścią.

Choć jakby tak się zastanowić...to taki miks 2 w 1. Książka nie tylko ukazuje perypetie Annie i Polly, dwóch diametralnie różniących się od siebie kobiet, ale także pokazuje czym jest szczęście i czy szczęściu można wyjść na przeciw, czy można je sprowokować.

Annie to nieszczęśliwa, bez nadziei na lepsze jutro, nie żyjąca, a wegetująca kobieta. Straciła wszystkich, których kochała. Czy można wyobrazić sobie coś bardziej dramatycznego?

Polly to pogodna, energiczna kobieta, która stawiając przed Annie niebagatelne wyzwanie ratuje ją przed pogrążeniem się w jeszcze większej beznadziejności, smutku, depresji.

Polly postanowiła, iż nauczy Annie być szczęśliwą i zrobi to w 100 dni? Czy to w ogóle możliwe?

Trudno cokolwiek więcej napisać o fabule, żeby nie zdradzać niespodzianek, które na was czekają. Przyznam tylko, iż ja byłam totalnie zaskoczona (w sensie jak najbardziej pozytywnym). Książka mnie urzekła, porwała, zaczarowała i przyznam wam się, że żałuję, iż już skończyłam ją czytać.

Obie bohaterki są wspaniałe. To taki typ postaci, które lubi się od pierwszej strony i aż do końca wiernie im kibicuje. Każdą z nich większość kobiet chciałaby mieć za przyjaciółkę, siostrę. To ważne szczególnie w dzisiejszych, zmaterializowanych czasach, w których gro ludzi funkcjonuje w pędzie, często tylko w cyberprzestrzeni zapominając jak ważne są kontakty z drugim człowiekiem.

Eva Woods stworzyła niezwykłą, wspaniałą, pogodną, będącą pełnym nadziei plasterkiem na zbolałą duszę książkę.

„Wierzę, że zawsze można znaleźć nadzieję, nawet w najgorszych chwilach życia” – mówi Eva Woods, i ja się z nią w 100% zgadzam.

Gorąco zachęcam was do lektury tej z pozoru banalnej, zdającej się jedną z wielu, a naprawdę tak niezwykłej książki. Jestem przekonana, iż będziecie na przemian śmiać się do rozpuku, uśmiechać z czułością, połykać łzy wzruszenia, a nawet trochę zazdrościć głównym bohaterkom. Bo jak nie zazdrościć komuś, kto na swojej drodze spotka kobietę taką jak Polly? Jak nie zazdrościć komuś, kto przeszedł taką magicznie pozytywną metamorfozę jak Annie?

Sto dni szczęścia to książka na każdą porę roku, dnia i na każdy stan duszy. Polecam.

BO PRZECIWIEŃSTWA SIĘ PRZYCIĄGAJĄ

W tej powieści nie tło i nie ponadprzeciętne wrażenia stanowią priorytet, a prawdziwy obraz życia, morał oraz oczywiście bohaterki, które swoją postawą mogą stanowić pewien wzorzec, warty refleksji i przedyskutowania. Jest zdrowa, choć na wpół martwa Annie, która zatraciła poczucie sensu istnienia. Zdenerwowana, odizolowana, wyzbyta radości. Obraz nędzy i rozpaczy, a zarazem portret niejednego współczesnego człowieka, który na pewnym etapie doświadczeń postanawia po prostu się poddać. Jest i stanowiąca jej zupełne przeciwieństwo, kontrast, Polly, która pozornie znajduje się w dużo gorszej sytuacji. Śmiertelnie chora, choć wprost tryskająca energią wie, że nie może pozwolić sobie na zmarnowanie nawet sekundy, która jest jej dana. Co wyniknie z takiego połączenia?

SMUTNA? ALE I POZYTYWNA – PRZEDE WSZYSTKIM

Mogłoby się wydawać, że jest to historia smutna i nie będę temu stwierdzeniu zaprzeczać. W jakimś tam stopniu Eva Woods skłania czytelnika do łez i uścisku serca. Nie jednak taki przekaz płynie z tej książki, by cierpieć na wskutek tragedii, a by spróbować wycisnąć z niej to, co najlepsze i zacząć prawdziwie żyć. Autorka sprawnie operuje emocjami czytelnika, fundując uśmiech, nadzieję i wiarę w lepsze jutro. Ta książka to wbrew pozorom także prawdziwa machina pozytywnej energii, która uczy nowych perspektyw, akceptacji tego, co nieuchronne i walki o samego siebie. Może w trudnych chwilach okaże się dla kogoś podporą, a może pozwoli zerknąć na własne problemy pobłażliwym wzrokiem, przynosząc potrzebne ukojenie.

NIE TYLKO O WALCE Z CHOROBĄ

Fabuła, w dużej mierze skupiona na przyjaźni i walce z chorobą, posiada także mocno rozbudowanie inne wątki, w których przewija się kwestia zaplątanych rodzinnych więzi, nieudanego małżeństwa czy nawet miłości. Oczywiście co nieco da się tutaj przewidzieć, ale nie można odmówić autorce elementów zaskoczenia, które etapowo rozwijane przyjmują wiarygodną i naturalną twarz prawdziwych zdarzeń.

PODSUMOWANIE

Nie chciałabym klasyfikować i typować sugerowanych odbiorców tej książki, bo to taka lektura, po którą warto sięgnąć każdemu z nas. Nie jest to łatwa do przełknięcia historia, a jednak u jej boku jakoś tak łatwiej przez wszystko przejść, łatwiej zrozumieć i przyjąć ból z wiarą na lepsze jutro. „Sto dni szczęścia” to kop dający motywację do tego, by zacząć w końcu lepiej żyć, przestając jęczeć nad problemami i własnymi ułomnościami. By nauczyć się z nimi funkcjonować i je przezwyciężać. Jeśli będziecie szukali książki z morałem, to jest właśnie to.

[Adres usunięty]

Ile potrzeba czasu by zaznać prawdziwego szczęścia? Czy jest ono osiągalne i możliwe do zdobycia? Na wyciągnięcie ręki mamy propozycję szczęśliwych chwil, które urozmaicą nasze życie, ale czy można funkcjonować w świecie tak, by przez cały czas być szczęśliwym? Na to pytanie może odpowiedzieć bohaterka powieści Evy Woods - Annie Hebden.

Annie niestety nie jest szczęśliwa. I wszystko zapowiada się na to, że już nigdy nie będzie. Straciła nadzieję dawno temu i nie jest w stanie zrobić cokolwiek by na nową ją uchwycić. Zamknięta w bólu i rozpaczy odsunęła od siebie wszystko i wszystkich. Zamknęła się w sobie i odsunęła w cień. To smutne, ponieważ Annie pokazuje się przed czytelnikiem jako sympatyczna bohaterka, która zasługuje na szczęście i czytelnik ma ochotę zrobić wszystko, by kobieta mogła się uśmiechnąć.

Na całe szczęście do fabuły wkracza Polly - rezolutna i pomysłowa postać, która nie cofnie się przed niczym by zaznać szczęścia. Rzuca Annie wyzwanie by ta każdego dnia zrobiła rzecz jaka ją uszczęśliwi. Tym samym podejmuje misję udowodnienia kobiecie, że w sto dni jest w stanie nauczyć się być szczęśliwą. To bardzo ciekawy pomysł na fabułę i przyznaję, że motywujący. Kto z nas nie miałby ochoty być szczęśliwym od końca swoich dni i nie przeżywać gorzkich chwil rozczarowania? Biorąc przykład z Polly można śmiało spróbować podążać wyznaczoną przez nią drogą i odnaleźć własne szczęście.

Nie spodziewałam się, że wybierając lekturę Evy Woods poczuję tak miłe zaskoczenie. Autorka z lekkością stworzyła barwne i intrygujące postacie z krwi i kości, gdzie każda z nich wyróżnia się czymś innym. W dodatku Woods wplotła do fabuły subtelne poczucie humoru i sprawiła, że - bądź co bądź - ciężki temat został zmieniony w wartościowe i jednocześnie lekkie do przyswojenia przesłanie. Jest jednak pewien minus w tej książce: zbyt proste potraktowanie tematu. Moim zdaniem książka ma wielki potencjał wykorzystany wyłącznie w połowie. Szkoda, by w obecnym wykonaniu książka jest bardzo dobra i gdyby pochylić się nad nią jeszcze bardziej mogłaby być jedną z lepszych historii jakie pojawiły się w propozycjach książek obyczajowych z przesłaniem.

Nie myślcie jednak, że "Sto dni szczęścia" to książka zła. Wręcz przeciwnie! Czyta się ja błyskawicznie i z ogromną przyjemnością. Wiele razy mój uśmiech przeplatały łzy i w pewnym momencie nie wiedziałam już naprawdę czy powinnam się smucić czy cieszyć. Polly uczy życia, sprawia że chce się czerpać z niego garściami i udowadnia, że z pozoru nic nie znaczące chwile można bez większego wysiłku obrócić w szczerą radość. Okazuje się, że wystarczy tylko chcieć, by szczęście, przyjaźń i miłość były na wyciągnięcie ręki. To bardzo mądra i warta każdego przeczytanego słowa historia z przesłaniem, od której nie można się oderwać i która pozostaje w głowie na długo. Polecam!