Gorzko-ironiczna historia polskiej władzy
Sto lat niepodległości Polski obchodzone jest tak totalnie i hucznie, że nawet stolarz uznany może być za coś bardzo rocznicowego. 100 lat! Jak w ostatnim stuleciu czciliśmy przywódców Michała Ogórka to wspaniała odtrutka na historię zmienianą w bajkopisarstwo oraz kult jednostek. Znany polski felietonista nie przestaje zaskakiwać.
Michał Ogórek pieczołowicie odtwarza obraz naszego kraju, jaki w poszczególnych okresach niepodległości był rysowany. Za każdym razem była to Polska jej zbawców i „zbawców”. Redaktor Ogórek nie ukrywa, że objęcie stanowiska marszałka, pierwszego sekretarza, prezydenta lub premiera nie wystarczyło, aby stać się bohaterem tej książki. Nie ma w niej ani Bronisława Komorowskiego, ani Donalda Tuska czy Aleksandra Kwaśniewskiego. O kim zatem jest mowa w tej książce? O Józefie Piłsudskim, Edwardzie Rydzu-Śmigłym, Bolesławie Bierucie, Edwardzie Gierku, Władysławie Gomułce, Lechu Wałęsie oraz Lechu i Jarosławie Kaczyńskim. Trzeba więc było być albo stać się przywódcą otoczonym kultem oraz dużą czcią Polaków, aby znaleźć się w tej książce. Im wyżej poszczególni przywódcy byli wyniesieni, to tym boleśniejsze zazwyczaj były ich upadki.
Rozmiary kultu przywódców sprawiały, że ludzie płakali ze wzruszenia, a za chwilę z zawodu i wściekłości. Jednak przy książce Sto lat! Jak w ostatnim stuleciu czciliśmy przywódców popłakać się można tylko i wyłącznie ze śmiechu.
