Terapia

Znacie te powieści, które kocha się i nienawidzi jednocześnie? Są piękna, przejmujące, chwytają za serce. Ale jednocześnie rozdzierają je również na miliony małych kawałków i nie składają go na nowo. Do tej pory udało mi się przeczytać niewiele takich powieści, ale za każdym razem kiedy trafiam na kolejną - mam czytelnicze zawieszenie. Po takich lekturach moją głowę przepełnia mnóstwo pytań i nie mam ochoty sięgać po inne powieści. Miałam nadzieję, że niedługo znów przydarzy mi się taka sytuacja. I wówczas trafiłam na "Terapię".

Historia zamknięta w powieści Kathryn Perez nie jest łatwa. To mocna, dosadna, przepełniona bólem historia nastolatki, która znalazła się w samym sercu prywatnego piekła. Jessica to mądra dziewczyna, sympatyczna - pasuje jej rola głównej bohaterki. Ale jednocześnie prowadząc czytelnika przez swoją trudną opowieść pokazuje wiele własnych twarzy: raz zadowolona i szczęśliwa, gdy chwilowe samookaleczenie niesie ze sobą ulgę od codzienności, raz załamana widokiem matki alkoholiczki i brakiem zrozumienia ze strony wiecznie nieobecnego ojca. Nie jest łatwe żyć w takiej rodzinie, ale jeszcze gorzej czuje się Jessica w szkole. Życie licealne niesie ze sobą wiele przykrości ze strony wciąż dokuczających dziewczynie rówieśników.

Wszystko zmienia się w życiu głównej bohaterki, gdy w fabule pojawia się Jace Chłopak raz dwa rozkochuje w sobie czytelników i pokazuje dziewczynie inną perspektywę życia. I chociaż wszystko wskazuje, że może być przełomem dla Jessiki - nic nie jest takie oczywiste. Ich wspólne losy i indywidualne historie miałam przyjemność śledzić na zasadzie pierwszoosobowej narracji podzielonej na ich dwójkę. Tym samym zajrzałam do umysłów bohaterów pokiereszowanych przez życie, nie rzadko zmęczonych wyborami jakie podejmują i decyzjami, które dopiero przed nimi. Jednak najbardziej wstrząsającym elementem wydaje się podział rozdziałów na przeszłość i teraźniejszość - powolne śledzenie rozwoju wydarzeń w dwóch strefach czasowych pozwoliło mi spojrzeć na fabułę z zupełnie innej strony.

Dawno nie czytałam tak przejmującej powieści. Autorka fantastycznie poradziła sobie z natłokiem emocji i mocno namieszała w mojej głowie. Prostym, zupełnie nieskomplikowanym językiem ukazała mi niezwykle bolesne życie zwykłych ludzi i - chociaż ogromnie tego chciałam - nie dała wytchnienia nikomu. Jeszcze nie spotkałam książki, w której problem depresji został tak prawdziwie i realistycznie ujęty za sprawą życiowych wydarzeń. Przejęta życiem bohaterów zaangażowałam się w fabułę bardziej niż mogłabym przypuszczać i raz za razem powalałam, by moje serce pękało na kawałki. Ale były też chwile, w których Perez pokazywała, że ból, złość i wszechogarniający smutek ma swój kres. Kiedy to nastąpi - nikt nie wie, ale warto wytrwać w nieszczęściu by móc odnaleźć upragnione zrozumienie.

Przejmująca i piekielnie wzruszająca, taka jest "Terapia". Jeśli zdecydujecie się na lekturę - a popełnilibyście wielki błąd przechodząc obok niej obojętnie - przygotujcie pod ręką niemałą ilość chusteczek. To bardzo prawdziwa książka, wyciskająca z oczu łzy. Być może dlatego, że jest niepozorna, bo patrząc na okładkę i czytając opis można by pomyśleć, że to historia jakich ostatnio dużo. A jednak element zaskoczenia budują emocje, tworzą wokół czytelnika kopułkę z której nie wypuszczają go na długo po skończonej lekturze. Jestem pod wielkim wrażeniem i cieszę się, że dzięki autorce otrzymałam tak mocno angażującą lekcję życia.

Jeszcze kilka, kilkanaście lat temu istniały tematy, których po prostu się nie poruszało. Tematy trudne, bolesne, nierzadko skandalizujące, a już na pewno niezbyt wygodne. TABU, o którym nie można było mówić, pisać, a nawet myśleć.

Dziś - na całe szczęście! - ten trend powoli się zmienia i pojawia się coraz więcej autorów, którzy głośno mówią o tym, co boli i dręczy, co nie pozwala normalnie żyć i cieszyć się każdym dniem. Odważnie piszą o samobójstwie, uzależnieniach, depresji czy samookaleczaniu, nierzadko czerpiąc przy tym z własnego doświadczenia.

Tak jak Kathryn Perez i jej opowieść o Jess.

Opowieść, której główną bohaterką jest depresja.

Jessica nie lubi siebie.

Jest inna, dręczą ją jej własne demony, a sytuacja w domu i rodzina w niczym nie pomaga.

Jess nie lubi siebie, a inni to wykorzystują.

Nastolatka staje się obiektem licealnych prześladowań; zaszczutą niczym lis ofiarą, która wzbudza nawet nie litość, a salwy śmiechu, i która radzi sobie z przemocą w jedyny znany jej sposób - okaleczając się.

Gdy okrucieństwo oprawców Jess osiąga apogeum, pomocną dłoń wyciąga do niej ktoś, po kim najmniej by się tego spodziewała. Jace. Pan Popularny, obiekt westchnień całej szkoły i chłopak jej największej prześladowczyni.

Gdyby życie było bajką, Jessica i Jace zostaliby parą i żyli długo, i jeszcze szczęśliwiej, w otoczeniu gromadki dzieci i z dala od prześladowań.

Życie to jednak nie bajka. A demony Jess nie chcą odpuścić.

Zanim sięgniecie po "Terapię" musicie wiedzieć jedno - to naprawdę nie jest przyjemna książka. Drażni, irytuje, męczy i nie daje o sobie zapomnieć. Tak samo zresztą miejscami irytuje główna bohaterka, a jej działania wydają się zupełnie pozbawione logiki. Jessica bez ustanku kręci się między "chcę", "muszę", a "nie powinnam", nienawidzi siebie i stale krzywdzi, widząc w bólu jedyną szansę na - choćby chwilową - ucieczkę. Zachowuje się irracjonalnie, a każdy związek, w który wchodzi, okazuje się być toksyczny. Mając zerowe poczucie własnej wartości, nieustannie poszukuje akceptacji i miłości, przy czym nie potrafiąc wejść w żadną zdrową relację, z premedytacją rani ludzi, którym na niej zależy. Kathryn Perez stworzyła na wskroś prawdziwą bohaterkę, która zmaga się z depresją, której meandry umysłu nieraz zaskakują, a jeszcze częściej skrajnie dołują. Osobę, która nie wie jak radzić sobie z rzeczywistością (a przecież takich ludzi pośród nas jest multum!), ale która powoli uczy się jak żyć i jak doceniać dobre dusze wokół niej. Ukazuje nam proces zdrowienia i wyboistą drogę, którą trzeba pokonać, by podjąć samą choćby decyzję o leczeniu. Przede wszystkim jednak pokazuje nam prawdę. Udowadnia, że choroba psychiczna to nie wymysł znudzonej życiem osoby, że nie jest czymś, czego należy się wstydzić i co trzeba ukrywać; że zaburzenia osobowości można - a nawet powinno się! - leczyć. Że nie powinniśmy zadowalać się życiem w kolorze sepii, a już absolutnie nie powinniśmy bać się prosić o pomoc w jego pokolorowaniu.

Gdybym miała oceniać "Terapię" pod kątem walorów stylistycznych (a więc stricte technicznym), to nie nazwałabym jej mianem "świetnej", tudzież "fenomenalnej". Nie nazwałabym jej nawet "bardzo dobrą". Kathryn Perez nie operuje wyszukanym słownictwem, często się powtarza, a "szmaty" i "suki" - niczym trupy w kryminale - ścielą się NAPRAWDĘ gęsto. Nie tworzy też długich, skomplikowanych zdań, nie zarzuca nas metaforami ani nie szokuje wysublimowanymi porównaniami. Teoretycznie jest to coś, co wpływa na odbiór książki i zazwyczaj znacząco obniża - a przynajmniej w moich oczach - jej ocenę. W przypadku "Terapii" jednak, warsztat techniczny autorki ma drugo(albo i trzecio-)rzędne znaczenie. Jej zadaniem nie jest wzbogacenie naszego słownictwa czy zagwarantowanie szóstki na szkolnej rozprawce; ona ma przede wszystkim wywołać emocje, przeczołgać przez różne poziomy bólu i sprawić, że Ci, którzy bagatelizują problemy ze zdrowiem psychicznym, w końcu otworzą oczy i odnajdą w sobie niezbędne pokłady empatii.

Gdybym więc miała oceniać "Terapię" pod kątem jej przekazu i ładunku emocjonalnego (a więc w jedyny słuszny sposób) to bez wątpienia powiem, że ta książka jest dobra. Naprawdę dobra.

I że zdecydowanie powinniście ją przeczytać ;)

Jeszcze kilka, kilkanaście lat temu istniały tematy, których po prostu się nie poruszało. Tematy, o których trzeba było mówić i które powinno się rozgłaśniać, a już na pewno takie, których nie powinno się ukrywać.

Całe szczęście, że dziś mamy autorów takich jak Jennifer Niven, Matthew Quick czy John Green. Całe szczęście, że to szacowne grono nad wyraz odważnych osób stale się powiększa.

I całe szczęście, że dołączyła do nich Kathryn Perez.

Czerń albo biel. Nigdy szarość- tak świat postrzega Jessica. Choć życie ma tysiące odcieni, ona tak bardzo wpatrzona jest w ciemność w swoim wnętrzu, że nie jest w stanie ich dostrzec. Ból, jaki przynosi każdy dzień popycha ją w stan odrętwienia, a dziewczyna zna tylko jeden skuteczny sposób, by cokolwiek poczuć. Emocje wycina na swoim ciele żyletką- tylko to przynosi jej ulgę, tylko ten rodzaj bólu jest w stanie samodzielnie kontrolować. Ukojenie przynosi jej też pisanie poezji, w którą wlewa cały swój smutek i cierpienie. Tylko ze stronami dziennika może podzielić się swoją codziennością, którą wypełnia samotność, niezrozumienie i okrucieństwo jakiego doświadcza ze strony rówieśników. Choć Jessica wydaje się wyobcowana i zamknięta w sobie, całym sercem pragnie uwagi i akceptacji innych. Rozpaczliwa potrzeba bycia kochaną wpycha ją w ramiona kolejnych mężczyzn, dla których nic nie znaczy, a odtrącenie za każdym razem rodzi kolejne krwawe szramy na ciele i duszy. I tak bez końca… aż do dnia kiedy ktoś po raz pierwszy wyciąga do niej pomocną dłoń. Tylko czy Jessica ze swoim destrukcyjnym charakterem będzie potrafiła tę dłoń utrzymać? Czy ta znajomość będzie początkiem czegoś dobrego, czy zniszczy ich oboje?

„Mam wrażenie, że od zawsze gonię za życiem. I nigdy nie będę w stanie go złapać.”

Historia Jess wywołuje bardzo silne emocje i musicie się z tym liczyć. Ta historia łamie serce i zostawia blizny na duszy. Myślę, że nikt nie przetrwa lektury bez obrażeń. Jeśli liczycie na słodką opowieść new adult, którą przepełnia nadzieja i uzdrawiająca siła miłości- wybraliście zły kierunek. Ta powieść nie jest słodka i choć pojawia się w niej nadzieja, trzeba najpierw przedrzeć się przez kilkaset stron najciemniejszego mroku, by zobaczyć jej promyk. Dramat nie jest tu dodatkiem do romansu, czymś co majaczy w tle, gdzieś w przeszłości bohaterów i czasem ich nęka. Dramat, depresja, ból cierpienie- na tym zbudowana jest ta książka.

Ciężko opisać emocje, jakie czułam w trakcie lektury, tak by niczego nie pominąć i być z Wami szczerą. Na pewno czułam smutek- całe tony rozdzierającego smutku. Do tego złość i bezradność, na to co działo się w życiu Jess, jak okrutnie traktowali ją inni ludzie i że nikt nie dostrzegał jej cierpienia i na nie nie reagował. Ale byłam też zła na samą Jessicę, na to jak sama siebie niszczyła, jak pozbawiała się możliwości bycia szczęśliwą. Czytanie tej książki niemal fizycznie boli, ale to taki potrzebny rodzaj bólu, jak terapia wstrząsowa, która ma w bardzo dobitny sposób uświadomić pewne kwestie, dać do myślenia i skłonić ludzi do zastanowienia się nad samym sobą, a może nawet do zmiany swojego zachowania.

„Miło tak czasem zwyczajnie posiedzieć obok siebie w ciszy, pośród wojen, które oboje toczymy w naszych umysłach.”

Opowieść Jessicy porusza szereg bardzo trudnych i bolesnych tematów, nie jest to tylko opowieść o znęcaniu psychicznym, samookaleczaniu i depresji- to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Autorka doświadczyła swoich bohaterów najróżniejszymi tragediami, ale choć było ich mnóstwo, nie miałam wrażenia, że przesadziła. Niestety tak właśnie bywa w życiu, że jedna tragedia ciągnie za sobą kolejną, a złe decyzje, często mogą mieć więcej konsekwencji niż jesteśmy w stanie przewidzieć. Nie chcę jednak, byście mieli wrażenie, że książka niesie negatywny przekaz. Nic z tych rzeczy! Jest mocna, brutalna i szczera, ale naprawdę daje nadzieję i siłę do walki o siebie i swoje szczęście.

Bardzo ważnym elementem tej powieści jest miłość i nie mam tu tyko na myśli romansu. Autorka naświetla to uczucie z każdej strony, pokazuje jak łatwo pomylić je z czymś innym, jak czasem przeradza się w obsesję, ale też jakie jest cudowne, piękne i kojące. I chyba, przede wszystkim, jak ważne jest by pokochać samego siebie. Schemat romansu nieco przypominał mi ten z książki „Mimo moich win”, uczucie nie jest tu łatwe, wręcz przeciwnie, samo w sobie jest przyczyną wielu dramatycznych momentów, a ja miałam ochotę udusić autorkę za to jak bardzo plącze ścieżki bohaterów. Ostatecznie jednak uwielbiam ją za to jak skończyła tą historię, bo zamknęłam książkę z ogromnym, pełnym ukojenia uśmiechem na ustach.

„Nie pozwól, żeby ten syf, który siedzi w twojej głowie przejął nad tobą kontrolę. Straszne myśli przychodzą do nas tylko wtedy, kiedy im na to pozwalamy. Potwory nie żyją pod łóżkami; one zamieszkują nasze umysły.”

O CZYM? „Terapia”, to książka, która w trakcie lektury wielokrotnie złamała mi serce, wycisnęła łzy i nie pozwoliła opuścić swoich kart dopóki nie poznałam jej całej. Zafundowała mi dwie nieprzespane noce, podczas których zbyt wiele myśli i refleksji kołatało mi się w głowie, by pozwolić spokojnie zasnąć. Emocjonalnie, to bardzo trudna pozycja, mocna, drastyczna i ciężka, ale też niosąca terapeutyczne pokłady nadziei. Ciężko mi podsumować tak złożoną i w surowy sposób, piękną opowieść, o cierpieniu, depresji i walce z własnymi demonami. Ta książka niszczy i buduje, wywołuje potoki łez, ale też szczere uśmiechy. Dawno nie czytałam tak głębokiej i mocnej książki, niosącej ważne przesłanie i uświadamiające je w tak dobitny sposób. Dla mnie, to nie tylko jedna z lepszych książek tego roku- to jedna z najlepszych w całym moim czytelniczym życiu.

Kiedy zobaczyłam, że "Terapia" będzie wydana w Polsce, chciałam się rozpłakać. Autentycznie targały mną takie emocje, że nie wiedziałam co ze sobą zrobić. W końcu, po tak długim czasie oczekiwania, doczekałam się tej wspaniałej książki w Polsce. Co więcej, wydawnictwo nie próżnuje i już zdradziło kilka kolejnych tytułów, które mają zamiar wydać - czekałam na każdą z nich.

Gnębienie w szkołach jest i będzie. Niestety, ale myślę, że w każdej szkole czy klasie uczniowie znajdują sobie takiego "kozła ofiarnego", nad którym się pastwią. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy jakie skutki mogą nieść za sobą szydercze słowa, a już tym bardziej fizyczne ciosy. Widzą tylko to, że "ofiara" jest podatna i sprawia im to przyjemność, jednak nikt z nich nie wie co dzieje się w domu, za zamkniętymi drzwiami. Myślę, że ta książka idealnie obrazuje jakie mogą być skutki.

"Dlaczego mówi się, że czas leczy rany? Czas to tylko bandaż. Zakrywa ranę, ale to, co jest pod nim, musi zagoić się samo."

"Terapia" to książka, która niszczy czytelnika, aby za chwile go naprawić. To opowieść pełna cierpienia, bólu, braku akceptacji i walce z samym sobą. To emocjonalny rollercoaster uczuć. Raz chce się płakać, potem pojawia się uśmiech a następnie gniew i szok. Nie jestem w stanie napisać co się ze mną działo podczas czytania. Już dawno żadna książka tak mną nie wstrząsnęła. Po przewróceniu ostatniej strony siedziałam dalej z książką na kolanach i analizowałam wszystko co się w niej wydarzyło. Nie mogłam przestać o niej myśleć.

Jessica to nastolatka mająca zachowania autodestrukcje. Dziewczyna jest gnębiona w szkole - nie tylko słownie, niezauważalna w domu i sama. Jedynym co ją trzyma w ryzach jest seks, żyletka i dziennik, w którym pisze wiersze. Jessica rozpaczliwie w głębi siebie domaga się akceptacji i przede wszystkim miłości. Jak każdy człowiek, chce być kochana. Jedynym człowiekiem dostrzegającym w Jess kogoś wartościowego, jest Jace. Jace, który również swoje przeszedł. Który nie zniża się do poziomu swoich rówieśników i który ratuje dziewczynę - dosłownie i w przenośni. Kiedy ich przyjaźń kwitnie, a uczucia są coraz większe, jedna tragedia sprawia, że bohaterzy rozdzielają się na lata.

"Pragnę tylko, by ktoś mnie chciał.

By ktoś mnie pokochał."

"Terapia" podzielona jest na trzy części - poznajemy Jess w ostatniej klasie liceum, i to z jej perspektywy przedstawione są wydarzenia. Kolejna część - "6 lat później". Tym razem to i Jess i Jace wiodą prym. Dodatkowo możemy przeczytać retrospekcje z perspektywy Jace'a. Ostatnia część to "terapia", poświęcona zarówno Jessice jak i Jace'owi. Ale to nie wszystko bo autorka dodała tajemniczą postać, która również ma ogromny udział w książce.

Kathryn Perez sprawiła, że chce się ją kochać za tak wspaniałą książkę, ale chce się ją również nienawidzić za ogrom bólu i cierpienia zarówno u bohaterów jak i u samego czytelnika. Autorka przez całą powieść znęca się nad czytelnikami, w pozytywnym sensie tego słowa. Myślę, że nie jedna osoba może utożsamić się z bohaterką i dzięki niej wyjść ze swojej skorupy, nawet jeśli tylko trochę. Ja odnalazłam kilka wspólnych cech z Jessicą i w niektórych sytuacjach postąpiłabym identycznie.

"Terapia" to historia dziewczyny walczącej o akceptacje, miłość i szczęście. Przygotujcie się na całą gamę uczuć. Na to że będziecie smutni, uśmiechniecie się, wzruszycie i będziecie chcieli rwać włosy z głowy. Ja kocham tę książkę tak bardzo, że mam ochotę otworzyć na pierwszej stronie i zacząć przygodę z nią od nowa. Jeśli macie jakieś wątpliwości, czy sięgnąć po tę pozycje, to mogę napisać tylko - nie zastanawiajcie się i poznajcie historię Jessici.

"Zaakceptowanie brzydkiej części życia jest częścią istnienia. Ból mówi nam, że wciąż tu jesteśmy, daje nam znać, że przetrwaliśmy. Kiedy tak naprawdę o tym pomyślisz, ból może cię wyzwolić, ponieważ bez bólu nie ma w niczym przyjemności,"

''Depresja to podstępna dziwka. Zakrada się do ciebie, kiedy najmniej się spodziewasz i przemyka cicho przez korytarze twojej świadomości, pożerając światło twej duszy. Przychodzi właśnie wtedy, kiedy jest ci najciężej i sprawia, że i tak trudne czasy stają się nie do zniesienia''.

Jessica nie miała łatwego życia. Gnębiona w szkole, sponiewierana, odliczała dni do końca liceum. Nikt jej nie lubił, była traktowana jak zaraza i omijana szerokim łukiem. Drwiny, zaczepki i śmiechy - były jej jedynymi towarzyszami, z którymi przemierzała szkolne korytarze. Jedyną osobą, która widziała w niej wartościowego człowieka, był Jace Collins - gwiazda szkolnego sportu. To ON dzień po dniu kruszył jej mury. Wierzył w nią, pokazywał, że nie jest nikim, że znaczy o wiele więcej niż to, co widzą inni. Potrafił wejrzeć w jej uczuciach jak nikt inny. Kiedy patrzył na nią - dostrzegał prawdziwą ją. Jessica nie potrzebowała już przypadkowego seksu i samookaleczenia się, aby zapomnieć o koszmarze, który przeżywała. Miała go. Był jej słońcem, które rozjaśnia najgorsze dni. Jej opoką, bezpieczeństwem i domem. Z czasem zbliżyli się do siebie. Jednak jedno kłamstwo rozdziela ich drogi. Po sześciu latach ponownie się spotykają.

''Potwory nie żyją pod łóżkami; one zamieszkują nasze umysły. Pamiętaj o tym''.

Kiedy podjęłam się recenzji tej książki wiedziałam, że mnie sponiewiera. Już pierwsza strona sprawiła, że przez emocje nie mogłam złapać tchu. Dlaczego? Bo ja miałam podobnie. Nadal mam. Wiem jak to jest, kiedy szkoła staje się twoim więzieniem. Kiedy przez szkolne korytarze przemykasz jak najszybciej byle nie patrzeć na twarze osób, które cię krzywdzą. Co prawda do szkoły już nie chodzę, ale dawne wspomnienia nie tylko te szkolne, sprawiają, że mroczne dni powracają. Wiem jak to jest, kiedy depresja przejmuje kontrolę nad twoim życiem i sprawia, że słońce zachodzi za ciemnymi chmurami. Znam tę ciemność, znam każdy krok i próbę ratowania siebie, by odgonić mrok. Ja też jestem poniekąd Jessicą i myślę, że takich dziewczyn jest o wiele więcej.

Ta książka wsiąkła, w każdy zakamarek mojego ciała, duszy, serca i jestestwa. Wydobyła ze mnie wspomnienia, do których już bardzo rzadko wracam. Wywołała we mnie łzy, które od dawna podczas czytania się nie pojawiły. Z każdą kartką, z każdym słowem, tym co przeżywa Jessica, czułam na przemian dreszcze i ciepło w sercu. Ta historia jest do bólu prawdziwa i wzruszająca. Wiele razy mnie rozbiła i wiele razy składała na nowo.

Autorka idealnie wykreowała postacie, poświęciła im dużo uwagi. Nie idealizowała ich, a jeśli chodzi o postać Jess, uważam, że zrobiła z niej bardzo złożoną postać, co przy jej depresji i przeżyciach wydaje się być dość naturalnie. Z jednej strony delikatna dziewczyna, która stara się przeżyć każdy dzień, a z drugiej osoba, która momentami sama doprowadzała do własnej destrukcji. Upadała, ale wstawała chociaż nie raz było ciężko.

Jeśli chodzi o męskie postacie, nie zdradzę Wam za wiele. Jednak z pewnością polubicie Kingsley'a i Jace'a równie mocno.

Na każdej stronie znajdziecie ból, gniew, cierpienie, ale i walkę o siebie. Są również momenty, z których bije nadzieja, a promyki słońca przebijają się przez mrok. Chociaż ta książka dosłownie mnie rozwaliła, to podczas czytania zdarzały się momenty, kiedy czytałam tę historię również z uśmiechem na ustach. Ta książka jest niezwykła pod każdym względem i moim zdaniem samemu trzeba się o tym przekonać. Bo ''Terapii'' nie da się podporządkować do żadnej skali.

''Terapia'' to niesamowicie emocjonalna historia, w której główny prym wiedzie walka o samoakceptację, własne życie i prawdziwą, bezinteresowną miłość.

Ja po prostu kocham tę książkę. Kocham ją za to, że jest taka prawdziwa. Kocham ją za to, że odnalazłam w niej siebie. I chociaż otworzyła wszystkie moje rany to było cholernie warto. To była najlepsza, przeczytana przeze mnie książka w tym roku.

''Czasami trzeba się zgubić, by się odnaleźć''.

Terapia to niezwykłe emocjonująca podróż po najgłębszych zakamarkach ludzkiej duszy. Historia wyjątkowo nieprzewidywalna, nietuzinkowa, zaskakująca, momentami bolesna, lecz pozostawiająca w człowieku wiarę i nadzieję. Nie mam pojęcia, jak opisać Wam to, co zostało mi opowiedziane. W tej historii się tyle dzieje, a ja nie chce zbyt wiele zdradzać. To trzeba przeżyć indywidualnie, trzeba zmierzyć się z tą historią w samotności, przeanalizować ją, popaść w zadumę. Chłonęłam każde słowo, zdanie, akapit i stronę, a moje serce nieraz biło znacznie szybciej, niż bym tego chciała.

Główna bohaterka Jessica Alexander, nie ma łatwego życia. Jej mama nieustannie topi smutki w alkoholu, ojciec natomiast nie poświęca jej zbyt wiele czasu, jednak w jego towarzystwie czuje się jak pod lupą, dlatego też próbuje go unikać. Mimo to najgorszy koszmar przeżywa w szkole. Ciągle jest upokarzana, wyśmiewana. Od dłuższego czasu jest także obiektem drwin, szyderstwa, kpin. Poniżana, bita, nagabywana przez rówieśników, zmaga się depresją, samookaleczeniem, prześladowaniem w szkole, brakiem zainteresowania ze strony rodziców. To właśnie jest codzienność Jessicy... Jednak na jej drodze pojawia się ktoś, kto jest w stanie jej pomóc, i uratować z tej okropnej i zarazem trudnej oraz bolesnej egzystencji, z którą dziewczyna się zmaga. Jace Collins, rówieśnik Jessicy, zmienia życie dziewczyny. Kiełkujące pomiędzy nimi uczucie, jest bolesne, pełne sprzeczności, pozostawiające znajomość tylko i wyłącznie na stopie przyjaźni, do czasu... Natłok różnorodnych wydarzeń rozdziela Jessice i Jace i wówczas pojawia się ON – Kingsley. Kolejny bohater, który dźwiga bagaż doświadczeń, kolejna postać, która zalewa czytelnika falą emocji. A to co się dzieje później jest nie do opisania... To trzeba przeczytać, poczuć, przeanalizować... Jednak czy Jessica, będzie w stanie ułożyć swoje życie z którymś z tych z chłopaków? Czy jej przyszłość, będzie barwna? Czy jest szansa, aby Jessica, zażegnała na dobre, demony przeszłości i była szczęśliwa?

Muszę przyznać, iż dawno nie czytałam tak zaskakującej książki. Od pierwszych stron bardzo się zaangażowała. Cieszę się bardzo, iż Autorka nie stroniła i nie bała się opisać w sposób bardzo autentyczny, scen przemocy, drwin, upokarzania głównej bohaterki. Mimo iż, może do wywołać na twarzach niektórych czytelników pewien niesmak, ja sobie cenie, kiedy to Autor otwarcie i bezpośrednio opisuje akty przemocy, zawiści jaka potrafi drzemać w człowieku. Sądzę iż, w obecnych czasach, coraz częściej i głośniej mówi się na temat przemocy. Nie jest to sprawa łatwa, ale nie powinno się jej bagatelizować i mówić o niej otwarcie, bez zaprzeczeń, niedomówień. Taka jest rzeczywistość. A my mamy na nią wpływ.

Świat jest niebezpiecznym miejscem, nie przez tych, którzy czynią zło, ale przez tych, którzy przyglądają się i nic nie robią.

Zaskakujące było dla mnie to, iż nikt nie reagował na to, co przechodziła Jessica. Niby wszyscy wiedzieli, ale każdy zajmował się sowimi sprawami i naśmiewał się w sytuacji w jakiej znalazła się dziewczyna. Na całe szczęście, nie trwało to zbyt długo, bowiem jakby Jessica, miała się zmagać z przemocą, przez połowę książki, to ja chybabym się zapłakała. W końcu do akcji wkroczył Jace i wziął sprawę w swoje ręce. Jego postawa zasługuję na aprobatę.

Sceny samookaleczenia się Jessicy, również są realistyczne. Swoją obecnością w tej książę uświadamiają Nam, do czego w stanie jest się posunąć osoba, która jest szykanowana, wyśmiewana, niezauważana. W akcie desperacji Jessica, szukała nawet ukojenia w seksie z przypadkowymi mężczyznami. Ale sama wiedziała, że to i tak nic jej nie daje i nie czuje się przez to, jakoś wyjątkowo lepiej. Mimo to nadal się w to angażowała.

Książka jest nasączona bólem, nieustanną walką o uwagę, o miłość, przyjaźń, o samą siebie. Tej historii nie czyta się obojętnie. Po prostu się nie da. Historia ta porusza wiele istotnych i ważnych kwestii od depresji, po zaniedbywanie, samookaleczenie, znęcanie się nad drugiem człowiekiem, po alkoholizm i poszukiwanie swojego miejsca, poszukiwanie miłości, wiary w to, że jeszcze kiedyś będzie dobrze. Autorka zgrabnie manipuluje czytelnikiem, waży słowa, wydarzenia, zaskakuje, a wartką akcję prowadzi tak, że czytamy w ogromnym skupieniu i zastanawiamy się,co jeszcze się wydarzy. Ta książka chwyta czytelnika w swoje szpony i nie pozwala się oderwać.

Mówią, że potwory żyją pod naszymi łóżkami. Mylą się, bo naprawdę potwory żyją w naszych myślach.

Niewątpliwą zaletą tej publikacji, jest także nienaganna kreacja bohaterów, którzy zostali nakreśleni bardzo barwnie, wyraziście oraz autentycznie. Dzięki temu, pozwalają czytelnikowi w pełni zaangażować się w ich sytuację, aktualnie położenie. Cała książka została podzielona na dwie części, mimo iż nieproporcjonalnie, ale tworzące spójną, wyrazistą, głęboko całość. Narracja z różnych punków widzenia – Jessicy, Jace'a i Kingsley'a, pozwala na stworzenie z bohaterami bliskiej więzi. Plastyczny, bogaty i barwny język jakim operuje Autorka, jest dodatkową zaletą tej niesamowitej historii.

Terapia, tak jak wcześniej nadmieniałam to historia bardzo refleksyjna, z ogromnym przesłaniem i nietuzinkowa. Mimo iż, momentami jest trudna, bolesna i smutna, to jednak skrywa w sobie nadzieję. Terapia, to nie tylko historia o przyjaźni, miłości, zagubieniu, braku akceptacji, zrozumienia. To także historia o ogromnym cierpieniu, depresji, samookaleczeniu, zmaganiem się ze samym sobą, trudnych wyborach, pokonywaniu osobistych słabości. Historia ta, wywarła na mnie ogromne wrażenie i z pewnością pozostanie w moim umyśle, jeszcze przez dłuższy czas. Koniecznie przeczytajcie.

Trzeba przyznać, iż Wydawnictwo NieZwykłe wchodzi na rynek wydawniczy z ogromnym przytupem. Wierzę, iż kolejne publikacje, podobnie jak ta będą zaskakująco dobre i... NIEZWYKŁE!