Zbiór dwudziestu najlepszych opowiadań grozy w wersji dwujęzycznej angielsko-polskiej wzbogacony ponadczasowymi ilustracjami kilku artystów oraz informacjami o autorze.
Proponowane wydanie dzieł Edgara Allana Poe to bogaty zbiór liczący 20 oryginalnych utworów w języku angielskim oraz 20 bardzo dobrych tłumaczeń tychże opowiadań wykonanych przez Bolesława Leśmiana. Dodatkowo publikację wzbogacono pełnymi informacjami o życiu i śmierci pisarza - w języku angielskim oraz polskim. Na szczególną uwagę zasługuje również bogaty zbiór ilustracji, jakie powstawały do kolejnych wydań publikowanych w wieku XIX. Zbiór ten jest różnorodny i pokazuje rozmaite wyobrażenia, jakie opowiadania grozy wzbudzały w takich artystach, jak Harry Clarke, Byam Shaw, J P Laurens, Arthur Rackham i Aubrey Beardsley.
Publikacja pozwala zatem nie tylko porównać wydanie angielskie z doskonałym polskim tłumaczeniem Bolesława Leśmiana (co jest bardzo przyjemnym sposobem nauki języka angielskiego). Dzieło pobudza też wrażliwość artystyczną i ukazuje, jak różnorodne i bogate wyobrażenia wywoływały przerażające opowieści u najlepszych ilustratorów.
Urodzony na początku XIX wieku Poe uważany jest za mistrza grozy, gotyku i postać samą w sobie owianą wieloma tajemnicami. Opisywał doświadczenia z pogranicza snu i jawy, zdrowia i psychozy. Mimo, iż nie są to skrajnie przerażające historie, ich charakter w pełni poznamy, gdy uświadomimy sobie, iż pisarz ten zwykle czerpał inspirację... z własnych doświadczeń, a raczej stanów psychicznych. Poe miał niezwykle nieszczęśliwe życie, tracił wszystkie bliskie mu osoby (zmarły matka, ojciec, macocha, młoda żona), a jego wewnętrzną nędzę i upadek pogłębiał jeszcze głęboki nałóg alkoholowy. W jego twórczości znajdziemy obrazy rozmaitych psychoz, które (jak twierdzą badacze) raczej były również udziałem autora. Wszystko to opisane jest przy tym pięknym, poetyckim, gotyckim językiem. Opowiadania Poe wydają się straszne nie dlatego, że trup ściele się gęsto i towarzyszą mu stosy poodcinanych głów i kończyn, ale dlatego, że opowiadania te w dużej mierze trzeba traktować jako zapis życia wewnętrznego, wyobrażeń rzeczywistego, żywego człowieka.
