Mirosław Wiśniewski, Wiek XIX. Epoka pragmatyzmu
Zakres merytoryczny pracyo graniczony jest do analizy formy fizycznej i praktyki procesu rozwojowego Paryża, Marsylii, Lyonu, Lille i Saint-É tienne w XIX wieku. Odsłania zagadnienia, któ re pozwalają na dokonanie syntezy, a ich szczegó łowość służy ułatwieniu odniesienia do praktyki wspó łczesnej. Rola państwa, prawa, procedur oraz kompetencji i działań samorządu opisywana jest ze świadomością, że nie mają one cech odkrywczych, lecz inny opis zjawisk i procesó w nie zapewni możliwości ró wnie dokładnego śledzenia postępó w w rozwoju metod działania. Problematyka pracy sprowadza się do ukazania związku wiedzy z praktyką i uwzględnia w szczegó lności: przemiany systemowe, ewolucję regulacji prawnych, problemy rozwiązane, rozwiązywane i nowe, przekształcenia formy miasta i jego architektury.
Weronika Wiśniewska, Wiek XX. Laboratorium urbanistyki nowoczesnej
Zwrot à la franç aise znaczy, że działanie lub wykonanie czegoś na sposó b francuski, wyposaża dzieło w cechę odrębną, właściwą kulturze Francji. Ale zwrot à la franç aise można rozumieć także jako wierność francuskiej tradycji. W XX wieku tradycje są dwie. Pierwsza, za Arturem Rimbaudem trzyma się dewizy, że &bdquo absolutnie trzeba być nowoczesnym&rdquo i odrzucając rzeczy niepotrzebnie skomplikowane na rzecz prostoty, odwołuje się do Kartezjusza. Tradycja druga, zachowawcza, &bdquo akademicka&rdquo , niechętna przy tym modernizmowi, określa modernizm jako si peu franç ais (tak mało francuski),
W opracowaniu poświęconym dopełnieniu obrazu dwudziestowiecznej urbanistyki à la franç aise wyodrębniono kilkanaście wątkó w tematycznych, któ re pozwalają prześledzić ewolucję poglądó w na wybrane zagadnienia i odnaleźć &bdquo punkty zwrotne&rdquo we francuskiej teorii, praktyceoraz regulacjach prawnych, bez któ rych, jak mó wił marszałek Hubert Lyautey, &bdquo żadna urbanistyka nie jest możliwa&rdquo .