We wspólnym rytmie

Po ostatniej udanej lekturze książki Moyes z radością sięgnęłam po kolejną jej powieść. Rozmyślnie użyłam słowa kolejną, gdyż w Polsce pisze się o tej pozycji jako o nowym dziele tej autorki .

Mija się to z prawdą, gdyż w Anglii „ We wspólnym rytmie „ zostało wydane w 2009 roku czyli na długo przed słynną „ Zanim się pojawiłeś „ oraz tą, która wzbudziła mój zachwyt czyli „ Razem będzie lepiej„ . Myślę, że to celowa działalność marketingowa wydawcy, na fali popularności tej autorki sięgnął po starszą powieść i wydał w 2017 roku obwołując nowością.

Niestety książka mnie nie oczarowała, czytanie jej szło mi jak po przysłowiowej grudzie, jakoś nie mogłam się skupić i odpowiednio zaangażować. Gdybym na okładce nie widziała nazwiska Jojo Moyes pomyślałabym , że mam do czynienia z zupełnie inną autorką. Brakowało mi błyskotliwości i humoru autorki, który towarzyszył mi w poprzedniej książce , powieść jest zwyczajnie smutna żeby nie rzec dziwna.

Konie zawsze były zwierzętami, które na swój sposób mnie fascynowały ale denerwował mnie fakt, że ludzie zostali zepchnięci na dalszy plan a cała historia została zdominowana przez konia i jego tresurę.

Akcja jest bardzo powolna , treść moim zdaniem mało ambitna a wspomniane opisy tresury koni zbędne. Po kilkunastu stronach miałam już dość i dużą ochotę na odłożenie książki na półkę ale jednak czytałam dalej. Lektura dłużyła mi się niemiłosiernie , musiałam przebrnąć przez ponad sto stron aby tocząca się dwutorowo opowieść o dwóch kobietach , połączyła się nieodwracalnie w jedną całość pewnej nocy w supermarkecie a akcja nabrała tempa. I tak cały czas wydawało mi się, że powieść jest zlepkiem kilku historii co bardzo utrudniało mi odbiór.

Historia opowiedziana przez Moyes może jest prawdziwa, poruszająca i emocjonalna bo jest to opowieść o ludzkich problemach i zawiłych sytuacjach życiowych ale nie dla każdego, także nie dla mnie. Ciężka i nieprawdopodobna „ obyczajówka „ z cukierkowatym zakończeniem, może i ma swój pozytywny przekaz ale po ponad pięciuset stronach pisanej drobną czcionką o koniu, skłóconym małżeństwie, kobiecie sukcesu, która całą winą za swoje nieudane życie prywatne obwinia wszystkich tylko nie siebie oraz zbuntowanej, irytującej oderwanej od rzeczywistości nastolatce, miałam już serdecznie dość. Tak dużo po tej książce się spodziewałam tym większe jest moje rozczarowanie.

Krytyczne uwagi na temat tej powieści utonęły w morzu pochwał i zachwytów. Większości czytelniczek bardzo się podobała i wywołała mnóstwo pozytywnych emocji ale ja fanką tej książki niestety nie zostanę.

Podobno każdemu autorowi w karierze pisarskiej zdarza się tzw. „ czarna owca „ i „ We wspólnym rytmie „ według mnie właśnie jest czymś takim. Późniejsze pozycje autorki są o niebo lepsze, sadzę więc, że udoskonaliła swój warsztat i rozwinęła skrzydła , dlatego z przyjemnością sięgnę po jej nowsze pozycje.

„Nie możesz wyrwać człowieka z jego świata i oczekiwać, że będzie szczęśliwy . „

Jojo Moyes to pisarka kochana przez czytelników na całym świecie, a ja należę do tego grona. Pisze pięknie, wzrusza, ale i porusza ważne społecznie tematy. Ma swój specyficzny i niepowtarzalny styl, co sprawia, że sięgam po jej książki "w ciemno " i jeszcze się nie zawiodłam.

We wspólnym rytmie to niezwykle opowieść o kobiecie, zamkniętej w sobie, która boi się kochać oraz o dziewczynie, która jest gotowa na poświęcenie dla ludzi których kocha. Los sprawi, ze ich ścieżki się połączą i ten fakt odmieni je już nieodwracalnie.

Sarah jest nastolatką, którą wychowuje dziadek. Łączy ich bardzo bliską więź. To dziadek zaraził ją miłością do koni. Jednak przychodzi taki dzień, że trafia ON do szpitala z wylewem, a dziewczyna zostaje sama. Zostaje przyłapana na kradzieży i wtedy na jej drodze pojawia się Natasha. Kobieta jako adwokat ma doświadczenie w postępowaniu z dziećmi i jej reakcją zaskakuje Sarah. Natasha bowiem płaci za nią, pomimo że jej nie zna i pomimo własnych osobistych problemów. Kobieta na problemy z mężem, ich ścieżki się rozchodzą. Jest poraniona, zamknięta w sobie i skupiona na pracy. Praca i kariera nadaje sama jej życiu, a teraz pojawia się w nim również Sarah. Jest to spotkanie dwóch zupełnie różnych osobowości, które wpływają na siebie wzajemnie. Jak potoczą się ich dalsze losy? Przeczytajcie!

Jojo Moyes po raz kolejny pokazuje jak wiele obliczy ma miłość. Pokazuje, że istnieje i jest piękna oraz wartościowa . Miłość łączy tutaj kobietę i nastolatkę, zupełnie obce sobie osoby, które spotkały się w trudnych momentach swego życia, a stały się swoim wsparciem i pokochały się wzajemnie.

We wspólnym rytmie to opowieść pełna emocji i pełną pozytywnych uczuć. Czyta się ją na jednym wdechu i przeżywa po zakończeniu. I za to właśnie kocham Jojo Moyes :)

[Adres usunięty]

O Jojo słyszałam wiele. Szczególnie za sprawą dwóch jej książek tj. "Zanim się pojawiłeś" oraz "Kiedy odszedłeś". Ich nie miałam okazji czytać, ale może kiedyś będzie mi to dane. Jeśli zaś chodzi o "We wspólnym rytmie" to to co zachęcało mnie najbardziej to... koń. Tak. Dobrze czytacie. Chodzi o konia. Zarówno tego na okładce jak i tego co występuje na kartach powieści. Czy było warto czytać właśnie z takiego punktu widzenia?

Dwie dziewczyny, których życiowe drogi się krzyżują.

Natasha Macauley jest młodą i ambitną prawniczką. I choć kobieta i jej mąż mają wydawało by się wszystko - duży i piękny dm, dobrze płatne prace, mnóstwo pieniędzy i znajomych to ich małżeństwo legło w gruzach. Czekający ją rozwód rekompensuje sobie pracą. Spotyka się również z kolegą z pracy. I boli ją tylko fakt, że ON nie chce przedstawić jej synom, a jej jak do tej pory dzieci mieć nie było dane...

Czternastoletnia Sarah jest miłośniczką koni. Jej jedynym opiekunem jest dziadek, który pewnego dnia trafia do szpitala. Jego stan niestety się nie poprawia i dziewczyna jest zdana sama na siebie. Ma szkołę, opiekę nad koniem Boo, odwiedziny u dziadka i ogarnięcie domu. Nie radzi sobie.

Pewnego wieczoru Natasha wpada na Sarah w sklepie, gdzie nastolatka oskarżona zostaje o kradzież. Kobieta ratuje ją z opresji, ale to nie koniec ich wspólnych przygód. Pytanie tylko czy będą one pozytywne i jak się potoczą.

Polubiłam młodą prawniczkę za to co sobą reprezentuje. Za to kim jest. Ale po części znienawidziłam czternastolatkę. Wiadomo, że bycie nastolatkiem to nie łatwa sprawa. Problemy wydają nam się w tedy ogromne i chcieli byśmy wszystko sami. Sarah ma możliwość robienia wszystkiego sama, ale nie do końca w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Jojo świetnie przedstawiła dwa jakże różne charaktery swoich bohaterów, ale książka sama w sobie niestety bardzo mnie zawiodła. Lubię konie o czym wspomniałam i to był element dla którego sięgnęłam po tę pozycję. Było o jednym dużo, aż za dużo mogła bym powiedzieć. Osoba, która za tymi zwierzakami nie przepada albo po prostu się nie interesuje może momentami być wręcz załamana ilością treści poświęconej szkoleniu tych stworzeń. To przytłacza, a zrobienie z Boo głównego bohatera i zepchnięcie ludzi na dalszy plan było nieudanym zabiegiem. Od siebie dodam, że powieść mnie nudziła. Zbyt powolna i mało ambitna treść mnie zniechęciła. Ale chcę dać autorce szansę, bo za coś pozytywne opinie chyba dostała.

Więcej na:

[Adres usunięty]

"Wydała z siebie długi, drżący oddech. Och, tak łatwo było Macowi wpaść w złość, znów odgrywać dobrego glinę. Łatwo być miłym, gdy to nic nie kosztuje. Tak właśnie wyglądało ich małżeństwo. Ukryła twarz w dłoniach, oddychała zapachem taniego środka do czyszczenia łazienek, czekając aż rozjaśni się jej w głowie. Nie chciała, by zobaczył, jak zraniły ją jego słowa. Nie chciała okazywać przy nim żadnych uczuć."

Od zawsze kochałam konie. Fascynowały mnie swoim pięknem i dostojnością, płynnością ruchów i harmonią, która od nich bije. Przez całe dzieciństwo marzyłam o możliwości jazdy konno, jednak w małym miasteczku, w którym mieszkałam, plus biorąc pod uwagę fakt, że byłam wychowywana przez samotną matkę, nauczycielkę nota bene, było to niemożliwe – i fizycznie (brak stadniny i koni), i finansowo. Jednak tego marzenia z dzieciństwa nigdy nie zapomniałam. I już jako dorosła osoba, miałam możliwość przekonania się – czym tak naprawdę jest jazda konna i kontakt z koniem. Niestety w obu przypadkach trafiłam do stadnin, gdzie sposób podejścia do uczniów był zdecydowanie poniżej poziomu, więc mimo, że bardzo mi zależało, zrezygnowałam. Ale zrobiłam to bez żalu, naprawdę. Spełniłam swoje marzenie, doświadczyłam tego niesamowitego uczucia i wiem, jak to ‘smakuje’. Kiedyś może powrócę i znowu poczuję tą magię bezpośredniego i wyjątkowego kontaktu bliskości ze zwierzęciem.

~

Najnowsza książka Jojo Mores kręci się głównie wokół koni, a raczej jednego, szczególnego i wyjątkowego konia, oraz pewnej szczególnej szkole, w której dzieją się rzeczy niewyobrażalne dla laika w świecie ujeżdżania. Czytając o Boo niejednokrotnie poczułam ten ucisk nostalgii, że to już nie mój świat. Mimo, że tylko ‘liznęłam’ temat, to mimo wszystko pokochałam jazdę konną i to poczucie wyzwolenia i wolności jakie daje. Jednak „We wspólnym rytmie” to coś więcej, niż opowieść o ujeżdżaniu i koniach, jest to opowieść przede wszystkim o życiu – o jego wzlotach i upadkach, o momentach, które warto nosić w swoim sercu, ale również takich, które to serce w bólu ściskają. Życiu, którym żyje każdy z nas. Marząc, kochając, popełniając błędy, dążąc do celu i poddając się, poświęcając się i będąc egoistami, wierząc i rozczarowując się, marząc i roniąc łzy rozpaczy, bezsilnej złości i żalu. I za to koniec końców pokochałam tą książkę i myślę, że jednak sięgnę również po inne pozycje Jojo Moyes.

~

Nie będę jednak ukrywać, początkowo książka, a raczej jej bohaterowie, mocno mnie irytowali, wręcz działali mi na przysłowiowe nerwy. Dopiero z czasem, myślę, że gdzieś za połową książki – zaczęłam rozumieć motywy ich działania, oraz ich charaktery, a w głównej kobiecej bohaterce, w końcu odnalazłam siebie. Równie pogubioną w swoim życiu, zestresowaną, poświęcającą się pracy, bojącą się czasem wyjść poza ramy oczekiwań, nie umiejącą mówić o swoich uczuciach szczerze i otwarcie, stęsknioną za czymś, co wydaje się niemożliwe do osiągnięcia. Natasha to swoiste alter ego mnie, oczywiście nie pod każdym względem, ale wystarczająco mi bliskie, żeby sprawić, że przeczytałam książkę trzymając prawie cały czas zaciśnięte kciuki za to, żeby jej się w końcu udało, żeby po tym wszystkim, co wydarzyło się w jej życiu obecnie, ale również w ostatnim roku, kiedy jej drogi z ukochanym mężem Macem rozeszły się, udało się jej być szczęśliwą, tak jak na to zasługuje.

~

Pewnie dziwi Was dlaczego nie wspominam o Sarze i jej dziadku, ale powód jest jeden, nie polubiłam tej bohaterki – owszem za jej talent i to, czego dokonała bardzo ją szanuję i na swój sposób podziwiam, ale sposób w jaki się zachowywała w książce, w jaki została ‘napisana’? Sprawił, że pomimo usilnych prób, nie byłam w stanie obdarzyć ją pozytywnymi uczuciami – strasznie mnie irytowała, wręcz momentami wkurzała, wielokrotnie nie potrafiłam zrozumieć jej działania, a powody, którymi się motywowała i usprawiedliwiała, nie były dla mnie wystarczające. Przez większą część książki czułam się jak Natasha w stosunku do Sary, nie mogłam pojąć tej dziewczynki i czasem nawet nie próbowałam – aż do momentu, kiedy na końcu książki ich relacja się zmieniła. Nie sprawiło to, że polubiłam Sarah, ale odczułam swego rodzaju ulgę, że jednak jej też się ułożyło. Jeśli chodzi o historię jej dziadka i babci? Myślę, że zasługują na własną powieść, ponieważ ich historia momentami wydawała mi się o wiele ciekawsza od tej, o której autorka zdecydowała się opowiedzieć. Czy jestem odosobniona w tym odczuciu?

~

Jestem ciekawa Waszej opinii, czy książka Wam się podobała? Szczególnie pytam tutaj te osoby, które już miały wcześniej styczność z twórczością Jojo Moyes – książka Was rozczarowała, czy zachwyciła? Oh i czy tyko mnie irytowały te boczne komentarze blogerek? Nie mówię tu o ich treści, chodzi mi o sposób ich graficznego umieszczenia, strasznie irytujący – czy nie można było umieścić ich w treści? W nawiasie? Inną czcionką? Albo chociażby na tych marginesach, ale nie pisanych bokiem, ponieważ to ciągłe przewracanie książki na bok? Sprawiło, że gdzieś od połowy przestałam je czytać. Książkę koniec końców zdecydowanie polecam, mam nadzieję, że i Wam się spodoba.

~~~ Zapraszam na mój blog - [Adres usunięty] ~~~

Kolejna przepiękna powieść Jojo Moyes!!

Powieść o pasji, o zagubieniu, o podążaniu za marzeniami, o walce z przeciwnościami losu, o cierpieniu, bólu i niepewności jutra. Z drugiej strony to książka pełna miłości... Miłości połączonej więzami krwi, węzłem małżeńskim, czy miłości, która łączy człowieka i zwierzę. Książka o przyjaźni, o bezinteresownej pomocy, o odkrywaniu prawdy o sobie...

W stylu pisania pani Jojo jest coś takiego, co sprawia, że każda opowiadana przez nią historia toczy się jakby obok nas, jakbyśmy byli jej świadkami. I mimo, że fabuła często porusza trudne tematy, to sposób opowiadania historii przez autorkę nie przytłacza nas.

Cudowna! Książka mnie zachwyciła. Po prostu!

Jojo Moyes inaczej Pauline Sara Jo Moyes wywodzi się jako brytyjska dziennikarka. Urodzona 4 sierpnia 1969 roku w Londynie, otrzymała dwukrotnie nagrodę Romantic Novel of the Year Award. Jako pisarka zadebiutowała w 2002 roku powieścią Sheltering Rain. Tak właśnie zaczęła się jej przygoda z pisaniem. Obecnie współpracuje z agencją Curtis Brown.

Poznajemy Natasha, główną bohaterką. Po odejściu męża, jej świat rozsypał się na kawałki. Przez długi okres nie umiała zostawić tych wydarzeń za sobą. Gniew i zraniona duma, wpłynęły do podjęcia złych decyzji, których potem żałowała. Rutyna oraz monotonia jako codzienność towarzyszyły w jej życiu. Wszystko zmienia się jednak, gdy poznaje przez przypadek dziewczynkę, Sarę. Przygarnięcie jej do swojego domu i życia, odmieniło jej życie, w ogóle nie spodziewając się tego.

„Bo też i jest koń się czemś tak niezmiernie pięknem, podziwienia godnem i zachwycającem, że wszystkich nań spoglądających młodych po równo jak starych spojrzenia niewoli. „

Nie raz już miałam styczność z tą autorką. Nie ukrywam, że obyczajówki nie są moją ulubioną działem do czytania. Zainspirowana okładką oraz opisem, sięgnęłam po nią, spodziewając się miłego oderwania od kryminałów. Początek zapowiadał się intrygująco, przenosimy się w świat koni, występów i więzi z właścicielami. Gdyby autorka szła tym wątkiem dalej, książka pochłonęła by mnie bez reszty. Jednak czym dalej przerzucałam kartki tym bardziej była zawiedziona historią. Niestety, ale książkę w połowie przerwałam.

[Adres usunięty]

Jojo Moyes po prostu mnie zachwyciła. „We wspólnym rytmie” to powieść dla tych, którzy kochają życie. Historia bohaterów jest skomplikowana i niepokojąco rzeczywista. Autorka bez wątpienia ma bardzo duży talent pisarski, potrafi w wyjątkowy sposób oddać złożoną psychologię postaci. Z powieści Jojo Moyes wprost bije nadzieja i optymizm, wiara w lepsze jutro. Teraz już wiem z pewnością, że sięgnę po inne jej książki. Dodatkowo „We wspólnym rytmie” to wspaniała powieść dla miłośniczek i miłośników koni, w szczególności dresażu i słynnej „szkoły nad ziemią”. Szczerze polecam, jeszcze bardzo długo nie zapomnę tej historii!