Dom na skraju nocy

Dom na skraju nocy to dobrze napisana saga rodzinna, której bohaterami są członkowie włoskiej rodziny Esposito.

Mieszkają oni na maleńkiej wysepce Castellamare, miejscu, gdzie mieszka około tysiąca osób, wszyscy się znają, każdy o każdym wie praktycznie wszystko. .

Autorka niezwykle zręcznie snuje opowieść o rodzinie umiejscawiając jej blisko stuletnie dzieje na tle włoskiej kultury oraz wplatając w światowych zawirowań historyczno-polityczne. Cennym jest także ukazanie tego, jak wielki wpływ ma swoiste odcięcie wyspiarzy od pozostałej części kraju, jak duży wpływ ma klaustrofobiczne momentami zamknięcie na bodźce z kontynentalnej części kraju.

Dodatkowym atutem bez wątpienia jest wplecenie w całą opowieść miejscowych obyczajów, legend, opowieści przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Wszystko to sprawia, że książka ma wyjątkowy klimat.

Dom na skraju nocy ma wszystko co powinna mieć wciągająca saga. Jest klimat tajemnicy, są sekrety, których korzenie sięgają kilku pokoleń wstecz, jest niepowtarzalna atmosfera niewielkiej wyspy, zamkniętej w zasadzie społeczności, są różnice pokoleń, jest miłość, przyjaźń, ale i nienawiść.

Wszystko to okraszone pięknymi opisami wyspy, jej starej zabudowy, szmaragdowego morza, włoskich klimatów. Całość opowieści zdaje się być stop klatkami filmu o społeczności wysepki położonej niedaleko Sycylii.

Książkę czyta się doskonale, błyskawicznie i z żalem odkłada po zakończeniu lektury na półkę.

Nie ukrywam, rozpoczynając lekturę obawiałam się odrobinę, iż okaże się ona przesłodzonym, infantylnym włoskim czytadłem. Na szczęście moje obawy się nie sprawdziły.

Gorąco zachęcam do lektury.

"Dziwne, że na tej wyspie, gdzie wszyscy wiedzieli o twoich sprawach wcześniej niż ty sam... można było tutaj pozostać człowiekiem głębokim jak ocean..."

Bardzo ciepła saga rodzinna, pełna blasków i cieni obrazujących życie człowieka, nieuchronnej wymiany pokoleń, trwałości najcenniejszych uniwersalnych ludzkich wartości. Napisana interesująco, z lekkością i wdziękiem. Wypełniona wieloma emocjami, ciekawymi zdarzeniami, naprzemiennie bolesnymi i radosnymi. Fascynujące i zachwycające koleje losu, wystawianie na próbę przez historyczne wydarzenia, nieoczekiwane perturbacje, silne namiętności, wstydliwe sekrety, haniebne uczynki, ambitne pragnienia, zawiedzione nadzieje, porzucone marzenia. Poszukiwanie tożsamości, wędrówki po świecie, powroty do własnych korzeni, docenianie rodzinnych więzi i bezwarunkowego wsparcia. Chatherine Banner wspaniale odmalowała klimat niewielkiej wyspy leżącej obok Sycylii, powierzchowność jej mieszkańców, utrwalone zwyczaje, chwile jakby zatrzymane w czasie, z dala od zewnętrznego świata, jego zgiełku i rumoru. Doskonale wyczuwamy niesamowitą atmosferę ludowych opowieści, lokalnych legend i baśni. Ciekawa propozycja czytelnicza, umili wieczór, zabierze w intrygującą podróż, pozwoli poznać wyjątkowych bohaterów, skłoni do refleksji nad przeznaczeniem, odważnym podejmowaniem wyzwań, cennym bagażem życiowych doświadczeń, lęków, obaw, ufności i optymizmu.

Wyspa Castellamare, około tysiąca mieszkańców, gdzie wszyscy się znają, wszystko o sobie wiedzą, a tajemnice tylko pozornie skryte wśród jaskiń, skał i starożytnych ruin, niczym nagły poryw wiatru przekazywane z chaty do chaty, wzbogacane plotką i własną interpretacją. Życie toczy się swoim tempem, czasem przyspiesza, czasem zwalnia, wiele w nim dramatów i tragedii, ale również radości i uśmiechu. Miłość, przyjaźń, oddanie, także nienawiść, kłótnie i fałszywe oskarżenia. Silna solidarność, poczucie wspólnoty, wzajemna pomoc, szczera bliskość, jednocześnie umiejętność bolesnego odrzucenia, trwałego wykluczenia, niemożliwej akceptacji. Niekiedy wyspa traci swój urok i czar, zmusza do dalekiej ucieczki, kiedy indziej nadaje życiu prawdziwy sens, staje się odnalezionym i upragnionym miejscem na ziemi. Czytelnicza podróż zaczyna się w połowie siedemdziesiątych lat dziewiętnastego wieku, poznajemy dzieciństwo i młodość Amedeo, chłopca ze szpitala podrzutków we Florencji. Nieoczekiwanie losy dorosłego już mężczyzny, oddanego lekarza, wiążą się trwale z Castellamare, Domem na Skraju Nocy, przeklętym i magicznym miejscem. Powieść zamykają wydarzenia z dwa tysiące dziewiątego roku, wśród płatków bugenwilli i białego oleandra, podczas uroczystego tańca i śpiewu, silnej wiary, czystej radości i trwającej nadziei, "że jest życie, które mogło nigdy nie zostać przeżyte".

[Adres usunięty]

‘Dom na skraju nocy” to fascynująca saga rodzinna. Autorka prowadzi nas przez pokolenia zamieszkujące Castellamare. To urzekająca wysepka, na której od pokoleń mieszka niewielka garstka ludzi – nie wyobrażają sobie innego miejsca do życia. Tutaj każdy zna każdego i nic się nie ukryje, ale również można liczyć na wsparcie i pomoc w słabszych chwilach. Na tą wysepkę trafia lekarz poszukujący stałej pracy i swego miejsca, Amedeo Esposito. Mężczyzna jest podrzutkiem wychowanym w sierocińcu, który swe nazwisko zawdzięcza opiekunowi – lekarzowi, który wspierał go w nauce zawodu i był dla niego jak ojciec. Amedeo zostaje na wyspie powitany z otwartymi ramionami, pracy mu nie brakuje, ma swój kąt i grono przyjaciół. Niestety, wdaje się w niepotrzebny romans….

Mija trochę czasu i jakież jest zdziwienie Esposito, kiedy pewnej nocy na świat przychodzi jego syn ze związku z żoną Piną i syn kochanki. Bliźniacy urodzeni z innych matek. Na pewien czas rujnuje to życie zawodowe i rodzinne Amedeo, ale wychodzi na prostą. Pozbawiony zawodu lekarza, otwiera bar w Domu na skraju nocy. Przybywa mu dzieci – ma 3 synów i córkę. Ich losy są burzliwe, a niemym świadkiem wydarzeń jest Castellamare….

„Dom na skraju nocy” to ciepła, wzruszająca i porywająca opowieść, pełna ludzkich losów i towarzyszącym im emocji. Niewielka wysepka Castellamare jest świadkiem wydarzeń, miejscem, gdzie rozgrywa się opowieść, ale przede wszystkim jest jednym z głównych bohaterów powieści. Nadaje opowieści specyficznego klimatu i zapada w pamięć.

Catherine Banner napisała powieść, która zapadła mi w serce – bardzo klimatyczną i ciekawą. Książkę czyta się z zapartym tchem i towarzyszy bohaterom w ich codziennym życiu i zmaganiach z losem. „Dom na skraju nocy” napisany jest prostym, a jednak barwnym językiem, który porusza naszą wyobraźnię, a obrazy przetaczają się przed oczami. Mnie osobiście zachwycił i bardzo serdecznie polecam tę książkę :)

[Adres usunięty]