Tanie książki - Twoja księgarnia internetowa.
Miałbyć ślub i spokojne życie we dwoje, ale te plany rozwiały się w kilka godzin. Lena wyjeżdża do rodzinnej miejscowości nad jeziorem, by w bezpiecznym domu babci leczyć złamane serce. Tam odkrywa, że przyjaciółka z dawnych lat, Julia, która zmarła przed rokiem, coś jej zostawiła.
W szkatułce w niezapominajki czeka list i wskazówki do odkrycia tajemnic, które dotyczą Leny, Julii i paru bliskich osób. Lena postanawia wyjaśnić wszystkie sekrety i poznać prawdę - nie tylko o sobie.
Każda rodzina ma swoje mroczne tajemnice. Niektóre latami czekają na to, by ujrzeć światło dzienne. Inne zaś nigdy nie zostaną ujawnione i na zawsze pozostaną ukryte głęboko w ludzkich sercach. Jeśli chcecie się dowiedzieć jakie sekrety skrywa „Wzgórze niezapominajek” Anny Bichalskiej?” to zapraszam do recenzji.
.
Lena, 32-latka po zdradzie narzeczonego ucieka w rodzinne strony, by tam odnaleźć spokój i uspokoić zranione serce. Podróż na wieś jest dla niej jednocześnie podróżą w przeszłość, która całkowicie i niezaprzeczalnie odmieni jej dotychczasowe życie. Przyznam się, że na początku bałam się, że będzie to kolejna przeciętna obyczajówka z elementami romansu, ale autorka poprowadziła tę historię w zupełnie nieoczekiwaną stronę. „Wzgórze niezapominajek” to ciepła i wzruszająca opowieść o miłości, przyjaźni i konsekwencjach niewłaściwych decyzji. Ta historia najpierw ogrzała moje serce, a potem rozdarła je na kawałki. Przepiękna, wzruszająca, przepełniona interesującymi postaciami i urokliwymi miejscami. Momentami miałam ochotę zamknąć oczy i przenieść się na wieś, spróbować wypieków babci Leny, pójść wraz z Driadą i małą Adą na spacer, zachwycać się tamtejszą urokliwą przyrodą. Co najważniejsze, każda z nas może w tej opowieści odnaleźć siebie. Któż z nas nie marzy o prawdziwej miłości, o która przyjaźni przetrwa próbę czasu, czy o szczęśliwym i bezpiecznym domu rodzinnym? Wbrew pozorom nie różnimy się od siebie aż tak bardzo i wszyscy pragniemy tego samego.
.
Z tej historii wręcz bije dojrzałość pisarska autorki, jej czuły zmysł obserwacji i talent do przelewania emocji na papier. Powiem wam w tajemnicy, że to jak dotychczas najlepsza książka z gatunku literatury obyczajowej, jaką dane mi było recenzować. Perfekcyjnie napisana, znajdziecie tu wszystkie emocje świata, wylejecie hektolitry łez i obgryziecie paznokcie aż do skórek w oczekiwaniu na finał. Mam szczerą nadzieję, że „Wzgórze niezapominajek” doczeka się ekranizacji, bo naprawdę na nią zasługuje.
.
Ta książka to samo życie. Rodzinne tajemnice skrywane głęboko w ludzkich sercach przez długie lata, strach, który nie pozwala ujawnić prawdy aż wreszcie zakończenie, które uczy i daje nadzieję. Niektórzy mogliby, by powiedzieć, że za dużo tu tajemnic, osobistych tragedii i szczęśliwych lub mniej szczęśliwych zbiegów okoliczności. Ja powiem, że jest ich tyle, ile być powinno. Nasze życie także, jeśli popatrzymy na nie z dłuższej perspektywy, też przepełnione jest cierpieniem, trudnymi decyzjami i rozstaniami z osobami, które były nam bliskie.
Ps. Agnieszka Postrzygacz – uwielbiam twój głos.
.
Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję @harpercollinspolska
Dwa lata temu sięgnęłam po swoją pierwszą książkę autorstwa Anny Bichalskiej. Lubię czytać obyczajówki polskich autorek i ta także przypadła mi do gustu. Zainteresowała mnie tym, że pojawiła się w niej pewna zagadka. Później się przekonałam, że w pozostałych książkach autorki także się pojawiają różne niewiadome, tajemnice do odkrycia. Przeczytałam drugą i trzecią część serii, więc pora była, aby w końcu poznać się z pierwszą, czyli „Wzgórzem Niezapominajek”.
„Wzgórze Niezapominajek” to był dla mnie taki powrót do znanych już mi trochę bohaterów. Poznałam jednak ich przeszłość. W kolejnych częściach głównymi bohaterami były inne postacie, lecz te z pierwszej części gdzieś tam w tle się pojawiały. Byłam ciekawa jaką tym razem autorka skroi zagadkę i się nie zawiodłam. Tym razem tyczyła się nie tylko przeszłości bohaterki, ale także wraz z nią podążałam za wskazówkami pozostawionymi przez nieżyjącą już przyjaciółkę. Po raz kolejny byłam ciekawa rozwiązania i autorce udało się mnie zaskoczyć. Nie udało mi się rozwiązać i odgadnąć skomplikowanej przeszłości bohaterów.
„Wzgórze Niezapominajek” to było moje trzecie spotkanie z twórczością Anny Bichalskiej i po raz trzeci jestem bardzo zadowolona z tego co dostałam. Polubiłam bohaterów, trzymałam kciuki za Lenę, chciałam, aby jej się wszystko ułożyło. Pojawiła się też dobrze opisana zagadka. Zaintrygowała mnie i z podekscytowaniem śledziłam kolejne kroki do jej rozwiązania. Lubię czytać takie książki jak „Wzgórze Niezapominajek” i jestem już ciekawa kolejnej książki pani Bichalskiej.
,,Wzgórze niezapominajek" stanowi pierwszy tom obyczajowej serii, która będzie idealnym wypełnieniem wolnego czasu dla kobiet w różnym wieku. W związku z tym iż kilka lat temu miałam okazję poznać pióro tej polskiej pisarki, które bardzo przypadło mi do gustu, nie mogłam przejść obojętnie również obok tego wydania. Niewątpliwie jest to jedna z tych lektur, na które należy przygotować sobie odpowiednią ilość czasu, gdyż jest się w czym zaczytać w jeden wieczór.
Główną bohaterką tego wydania jest Lena, kobieta, w życiu której właśnie miały miejsce dość poważne zawirowania. W celu leczenia złamanego serca wyjechała do domu babci. To właśnie wtedy dowiedziała się, że jej zmarła przed rokiem przyjaciółka Julia coś dla niej zostawiła. Lena postanowiła zapoznać się z treścią listu oraz spróbować podążać zgodnie z zawartymi w nim wskazówkami.
,,Wzgórze niezapominajek" Anny Bichalskiej stanowi pierwszy tom obyczajowej serii. Na rynku wydawniczym dostępne są już również kolejne tomy tego cyklu. W związku z tym nie zaszkodzi zainteresować się ich lekturą, gdyż jest to jedna z bardzo dobrze napisanych serii. W tej części przeszłość świetnie miesza się z teraźniejszością i ma na nią bardzo duży wpływ. Serdecznie polecam miłośnikom wszystkich powieści obyczajowych.
„Wzgórze niezapominajek” Anny Bicholskiej to powieść obyczajowa. Akcja dzieje się nad jeziorem w Błękitnych Brzegach. Lena to kobieta z kompleksem, zostawia ją narzeczony w trakcie przygotowań do ślubu. Rozgoryczona ze złamanym sercem postanawia wyjechać do babci na wieś naładować akumulatory. Tam znajduję wiadomość zostawioną przez zmarłą przyjaciółkę Julię. Czy tajemnica, która ujrzy światło dzienne rozwali życie Laury? A może wyjdzie z tego coś dobrego?
Powieść czyta się z ciekawością. Wartka i interesująca akcja. Skrywana tajemnica to dobry bodziec do szybkiego czytania. Przeczytałam ją w jeden dzień. Książka intryguje z każdą przewracaną kartką, trzyma w napięciu do samego końca. Historia bardzo niezwykła, rodzinna tajemnica i to nie jedna. Sekret, który nie powinien ujrzeć światła dziennego. Czytało mi się ją fantastycznie, strony szybko ubywają. Książka z duszą. Ciepły klimat i miła atmosfera to atuty tej powieści. Aby więcej takich rodzin i przyjaciół, którzy stoją za sobą murem. Opowieść bardzo absorbująca i przez długi czas po skończonym czytaniu zajmowała moje myśli. Chwyta za serce i duszę. Godna przeczytania.
Wydana w 2017r., pierwsza z serii o mieszkańcach z Błękitnych Brzegów. Wiem, naprawdę wiem, że to historia z tych nieprawdopodobnych. Z tych wyciskających łzy i z tych o bohaterach, którzy "żyli długo i szczęśliwie" choć zawsze im "wiatr w oczy". Wiem, że wszystko dobrze się w takich historiach kończy, wszyscy są dobrzy, dobro zwycięża. Wiem, wszystko wiem. Ale... jak to się ładnie czytało. Wciągnęło tak, że o spaniu przed skończeniem nie było mowy.
Jest przewidywalnie choć o niesztampowej konstrukcji. Jest romantycznie choć tu On i Ona wcale nie gra głównych ról. Jest przyjaźń, tajemnica łącząca dwie rodziny, miłość, śmierć. Wszystko dzieje się w przedziale 30 lat a historia opisywana jest z perspektywy dwóch przyjaciółek. Ładnie napisane, prosto (nie mylić z prostacko), nie wieje nudą. Wszystko spójne, lekkie choć nieogłupiające. Książkę się szybko czyta, bardzo chcesz wiedzieć co na kolejnej stronie a to dla mnie wyznacznik fajnej historii. Jednak przyznam się Wam szczerze, że mogę nie być obiektywna. Mogę, ponieważ to o ulicy mojego dzieciństwa. Najlepszych czasach dzieciństwa, a nawet późniejszych, związanych z moją babcią. Tak jak na główną bohaterkę, tak babcia czekała na mnie. I ten sam czas, lata 80-te jest w tej książce. I ci sąsiedzi z jednej ulicy, do których się wchodziło i zawsze trzeba było zjeść obiad. Bardzo się cieszę, że książka wpadła w moje ręce. Bardzo tęsknię za babcią. To chyba jedyny rozdział w moim życiu, który czyni mnie sentymentalną.
Bestsellery z kategorii Literatura obyczajowa >>
