"Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu", najnowszy reportaż Agaty Romaniuk, ukazuje dramat ludzi uwikłanych w nakazy wielowiekowej tradycji. Jak mieszkańcy Omanu skrywają namiętności?
Oman to jeden z najbardziej egzotycznych krajów Bliskiego Wschodu. Leży u brzegów Zatoki Perskiej i można w nim cieszyć oczy wszystkimi urokami orientu. Baśniowe pozory nie powinny w tym wypadku przesłonić rzeczywistości, w jakiej żyją współcześni obywatele tego muzułmańskiego państwa. To kraj, w którym zarówno kobiety, jak i mężczyźni skrywają namiętności pod diszdaszami i abajami, korzystając przy tym z Tindera w tajemnicy przed całym światem. Tutaj nadal powszechne są małżeństwa aranżowane. Do przedślubnego kontraktu warto wpisać sumę, jaką otrzyma żona za urodzenie każdego dziecka, a i obietnice finansowania przez męża studiów medycznych żony nierzadko trafiają do treści tychże umów. W Omanie nadal pokutują wielowiekowe przesądy. Powszechna jest praktyka zaszywania się przez kobiety przed ślubem. W ten sposób fakt, że straciły już dziewictwo, ma szansę nigdy nie ujrzeć światła dziennego.
"Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu" to znakomity reportaż, którego bohaterami są ludzie żyjący współcześnie uwikłani w matni wielowiekowej tradycji. Mając coraz szerszy dostęp do wytworów kultury Zachodu, wiedząc o możliwości innego życia, o innej, bardziej swobodnej obyczajowości, wielu z nich żyje w nieustannym konflikcie ze sobą, swymi bliskimi i kulturą, w której dorastali. Czy gdzieś tutaj jest miejsce na miłość? Otóż tak. W kraju, gdzie życie w dużym stopniu regulują surowe religijne nakazy, wiele młodych zakochanych par ucieka spod kurateli rodziców i prosi o błogosławieństwo samego władcę, sułtana Kabusa ibn Sa'ida.
Książka ta to przepełniony wrażliwością reportaż autorstwa Agaty Romaniuk. Opowiedziane na jego kartach historie ludzi, których życie skomplikowała miłość, tradycja i religijne czy obyczajowe nakazy, tworzą jedyną w swoim rodzaju mozaikę ludzkich losów. Reportaż ten ukazał się nakładem Wydawnictwa Poznańskiego.
Agata Romaniuk jest doktorem nauk społecznych, reporterką, absolwentką Polskiej Szkoły Reportażu. Pisała dla "Dużego Formatu" i "Pisma".
Oman to jeden z najbardziej egzotycznych krajów Bliskiego Wschodu. Leży u brzegów Zatoki Perskiej i można w nim cieszyć oczy wszystkimi urokami orientu. Baśniowe pozory nie powinny w tym wypadku przesłonić rzeczywistości, w jakiej żyją współcześni obywatele tego muzułmańskiego państwa. To kraj, w którym zarówno kobiety, jak i mężczyźni skrywają namiętności pod diszdaszami i abajami, korzystając przy tym z Tindera w tajemnicy przed całym światem. Tutaj nadal powszechne są małżeństwa aranżowane. Do przedślubnego kontraktu warto wpisać sumę, jaką otrzyma żona za urodzenie każdego dziecka, a i obietnice finansowania przez męża studiów medycznych żony nierzadko trafiają do treści tychże umów. W Omanie nadal pokutują wielowiekowe przesądy. Powszechna jest praktyka zaszywania się przez kobiety przed ślubem. W ten sposób fakt, że straciły już dziewictwo, ma szansę nigdy nie ujrzeć światła dziennego.
"Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu" to znakomity reportaż, którego bohaterami są ludzie żyjący współcześnie uwikłani w matni wielowiekowej tradycji. Mając coraz szerszy dostęp do wytworów kultury Zachodu, wiedząc o możliwości innego życia, o innej, bardziej swobodnej obyczajowości, wielu z nich żyje w nieustannym konflikcie ze sobą, swymi bliskimi i kulturą, w której dorastali. Czy gdzieś tutaj jest miejsce na miłość? Otóż tak. W kraju, gdzie życie w dużym stopniu regulują surowe religijne nakazy, wiele młodych zakochanych par ucieka spod kurateli rodziców i prosi o błogosławieństwo samego władcę, sułtana Kabusa ibn Sa'ida.
Książka ta to przepełniony wrażliwością reportaż autorstwa Agaty Romaniuk. Opowiedziane na jego kartach historie ludzi, których życie skomplikowała miłość, tradycja i religijne czy obyczajowe nakazy, tworzą jedyną w swoim rodzaju mozaikę ludzkich losów. Reportaż ten ukazał się nakładem Wydawnictwa Poznańskiego.
Agata Romaniuk jest doktorem nauk społecznych, reporterką, absolwentką Polskiej Szkoły Reportażu. Pisała dla "Dużego Formatu" i "Pisma".
