Za głosem serca

"... Najpierw zabiegają o siebie, robią dobre wrażenie, dbają o wygląd, prawią komplementy, są sobą zauroczeni. Potem się pobierają i dopiero wówczas każde z małżonków pokazuje swoją prawdziwą twarz... Po ślubie nadal była szczęśliwa, chyba nawet szczęśliwsza niż przedtem. Dlaczego więc teraz miała wrażenie, że oboje powoli oddalają się od siebie? Które z nich dwojga zawiniło? Wiecznie zapracowany i nieobecny Piotr czy też ona, marudna i jędzowata, w dodatku coraz bardziej zaniedbana kura domowa?"

"Za głosem serca" to kontynuacja losów Marty i Piotra, których małżeństwo przechodzi kryzys. Codzienne obowiązki przytłoczyły ich i spowodowały, że w szczęśliwym małżeństwie pojawiła się nuda. Są zmęczeni sobą nawzajem. Coraz częściej dochodzi do kłótni, które kończą się cichymi dniami. Z niedomówień powstaje między nimi coraz większy mur. Z każdym dniem trudniej go zburzyć i podjąć próbę rozmowy. Gdy w rodzinie zaczyna źle się dziać zawsze może skorzystać ktoś z zewnątrz. Piotr jest blisko popełnienia błędu przez który straciłby żonę na zawsze. Bardzo wzruszający jest moment, kiedy na oczach swoich dzieci ginie przyjaciółka Marty Magda. Straszne, ale w tych czasach bardzo realne i coraz częstsze.

Autorka zakończyła książkę z wielkim hukiem. Myślałam, że będzie happy end. Pomyliłam się, ale można to uznać za plus. Książki powinny zaskakiwać. Dobrze, że mogę przeczytać od razu następny tom. Bardzo jestem ciekawa jak dalej potoczy się życie głównych bohaterów. Czy wyjdą z opresji obronną ręką? Książki Pani Izabeli są coraz lepsze i bardziej wciągające. Tworzy bohaterów, których lubimy i takich, którzy nas irytują. Tak jest i w tej powieści. Polecam przeczytać.

Lubię od czasu do czasu poczytać lekką książkę, przy której maksymalne skupienie nie jest konieczne a litery same układają się w słowa i wprost przepływają mi przed oczami. No ale bez przesady... Po "Pod skrzydłami miłości" przyszedł czas na kontynuację. Trzeba było długo czekać, bo aż rok, ale już jest, można brać i czytać. Tak więc wzięłam i przeczytałam. Długo nie mogłam się zdecydować co o książce tak na prawdę sądzę. Podobała mi się czy wręcz przeciwnie a może ulokowałam się gdzieś pośrodku? Teraz już wiem. Nie pociągnęła mnie w stronę literackiego spełnienia. Czegoś w niej za dużo, drugiego znów za mało...

Marta i Piotr to małżeństwo, które wiele już przeszło. Po licznych zawirowaniach, kiedy można było przypuszczać, że to już definitywny koniec, wracali do siebie, gdyż nie wyobrażają sobie życia bez współmałżonka. Po chwilowej sielance znowu pojawiają się zakręty. Do straży, gdzie pracuje Piotr, zatrudnia się Sylwia. Tej kobiecie nie oparł się dotychczas żaden mężczyzna. Jej uroda zapiera dech w piersiach a pewność siebie sprawia, że doskonale wie, w jaki sposób podejść do płci przeciwnej tak aby ta pragnęła tylko jednego. Kiedy Marta dowiaduje się, iż z mężem pracuje śliczna młoda dziewczyna, w jej sercu zaczyna płonąć zazdrość i niepokój. Uczucia te, tak niszczące i odbierające radość, próbuje ugasić Piotr. Niestety bezskutecznie. Kobieta, która sama kiedyś była kochanką żonatego mężczyzny, wzmaga czujność do takiego stopnia, że na początku nie zdając sobie z tego sprawy, sama popycha męża w ramiona Sylwii.

Dla czytelnika postawa Marty jest niezwykle irytująca. Można próbować zrozumieć bohaterkę. Boi się, że zostanie odrzucona ale moim zdaniem grubo przesadza.

Historia opisana na kartach tej książki to jednak nie tylko niezbyt dobrze skrojony, nader cukierkowy romans pełen namiętności, pożądania od czego można odczuć mdłości. Znajdziemy tutaj, według mnie, próbę "wyratowania" akcji w postaci zupełnie nagłych nie możliwych do przewidzenia, wstrząsających zwrotów. Przez zdecydowaną większość stron fabuła jednak nie wzbudzała przyjemnej nutki zaciekawienia, nie miała również haczyka, którego można by się uchwycić i który pozwoliłby uwierzyć, że kolejne strony przyniosą coś interesującego. Dopiero zakończenie... zwaliło mnie z nóg i być może zwali także Was, jeśli zdecydujecie się na czytanie tejże książki. Właśnie przez zdarzenie kończące historię chyba przeczytam kontynuację. Gdyby nie ono... pożegnałabym się z autorką.

Za głosem serca” to kontynuacja debiutanckiej powieści Izabeli M. Krasińskiej pt. „Pod skrzydłami miłości”, po którą sięgnęłam zaraz po przeczytaniu poprzedniczki.

Czy autorce udało się utrzymać mnie w zachwycie, w którym byłam po poprzedniej części?

Czy może okazało się, że druga powieść z głupia frant okazała się niewypałem?

„Za głosem serca” czytałam z wypiekami na twarzy, płakałam, wściekałam się, kibicowałam bohaterom i cieszyłam się z ich sukcesów. A to i tak nie oddaje w pełni gamy emocji, których doświadczyłam podczas lektury.

W powieści bardzo dużo się dzieje, zarówno w życiu Piotra i Marty, jak również ich przyjaciół Wojtka i Magdy. Nie mogę Wam zdradzać zbyt wiele, bo nie chcę Wam odbierać przyjemności z czytania, ale rąbka tajemnicy uchylę, dla zaostrzenia apetytu.

Czasem dotykają nas drobne, a czasem tak potężne problemy, które wysysają całą radość życia, że trudno jest nawet oddychać. Tak też się dzieje w związku głównych bohaterów, niby wszystko w porządku, mają dom, rodzinę, zdrowe dzieci, a jednak, coś tam między nimi zgrzyta i piszczy…

I wtedy właśnie pada na nich cień ponętnej i pełnej tupetu rudowłosej łowczyni męskich serc. Jak to w prozie życia się zdarza, kłopoty chodzą stadami…oto do czego może doprowadzić brak zrozumienia, a przede wszystkim brak dialogu w związku.

Czy bohaterom uda się wyplątać z sytuacji? Czy ich miłość przetrwa najtrudniejsze chwile? Czy ulegną słabości? A może pójdą po rozum do głowy i za głosem serca? Czy niedomówienia i irytacja wezmą górę? Czy plan przebiegłej łowczyni się powiedzie i dopnie ona swego celu?

„Za głosem serca” porusza szczerze swoim otwartym językiem, którym autorka przekazuje w bardzo subtelny sposób, jak szybko można stracić wszystko to, co najcenniejsze w życiu. Czasem wystarczy zwykła monotonia i rutyna dnia codziennego, a czasem ułamek sekundy, zaważa o naszej przyszłości. Czasami wystarczy znaleźć się w nieodpowiednim miejscu o niewłaściwej porze i los przekreśla wszystkie plany. Niewiele trzeba...

A potem kiedy pożar strawi nasze życie i zostaną zgliszcza uczuć - czy da się odbudować fundamenty i postawić krok ku lepszemu?

Izabela M. Krasińska prezentuje zwykłe losy zwykłych bohaterów. Może ktoś powie, że fabuła jest nazbyt przewidywalna, albo że w powieści jest wszystko naraz. Może i tak jest.

Ale czy w życiu jest zgoła inaczej? Czy nie jest tak, że szarość dnia codziennego, złośliwe zrządzenia losu i nieprzewidywalność przyszłości są w stanie obrócić nasze życie w chaos?

Myślę, że właśnie tak jest. I dlatego w moim odczuciu to czyni powieść „Za głosem serca” autentyczną aż do bólu, który poczujecie pewnie nie raz podczas jej lektury.

Autorka kładzie duży nacisk na pokazywanie wewnętrznych emocji swoich bohaterów.

I muszę przyznać, że ma do tego smykałkę. Wiele razy zdarza mi się omijać w książkach takie fragmenty, z racji tego, iż są one zwyczajnie przydługie i nudne.

W powieści Izabeli. M. Krasińskiej są one doskonale wyważone – nie za długie i nie za krótkie, dokładnie takie, jakie powinny być. Takiej pierwszoosobowej analizie poddanych jest wielu bohaterów – mimo to czyta się to z prawdziwą fascynacją i mamy możliwość współodczuwania z bohaterami. Te ich niewypowiedziane myśli, emocje buzujące im we krwi, ich smutek, złość, irytacja, radość, strach...sprawiają, że Piotr, Marta, Wojtek i Magda żyją pełną piersią.

A czytelnik może się utożsamić w dużym stopniu z postaciami powieści i przychodzi mu to z łatwością, gdyż niejednokrotnie sam "bije" się z własnymi myślami.

Zakończenie „Za głosem serca” wbiło mnie w fotel...absolutnie nie spodziewałam takiej akcji. Los zadrwił nie tylko z bohaterów, ale zaśmiał im się bezczelnie prosto w twarz. Nie oszczędza niczego ani nikogo…

Zachęcam Was do lektury, niemniej jednak najpierw polecam przeczytanie pierwszej części, zapewni Wam do dużo lepszy obraz sytuacji i poznanie bohaterów od początku i da Wam możliwość szerszego spojrzenia na wszystko to, co dzieje się w powieści „Za głosem serca”.

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Recenzja na: [Adres usunięty]

„Za głosem serca” to kontynuacja powieści „Pod skrzydłami miłości”. Tak się złożyło, że czytałam jedną po drugiej, więc dobrze orientowałam się w sytuacji, jednak jeżeli ktoś czytał I część dużo wcześniej, to i tak nie będzie miał problemu, żeby wczuć się w sytuację.

Marta i Piotr są małżeństwem prawie idealnym, jednak wraz z pojawieniem się dzieci w ich związek wkrada się rutyna, brakuje spontaniczności i iskry. Do jednostki Piotra zostaje przyjęty nowy strażak, rudowłosa Sylwia, która od początku daje Piotrowi wyraźne sygnały, że nie jest jej obojętny. Czy miłość do żony okaże się na tyle silna, by mężczyzna oparł się uwodzicielskiej koleżance?

„Za głosem serca” jest dużo lepsza od swojej poprzedniczki, widać pracę nad warsztatem za co już na starcie daję dużego plusa. Mój stosunek do Marty niestety nie uległ zmianie, nadal jej nie polubiłam, choć w pewnych sytuacjach potrafię ją zrozumieć. Wiadomo, że o związek trzeba dbać, niestety w codziennej bieganinie ciężko jest znaleźć choć chwilę czasu na bycie sam na sam, a dwójka dzieci, które dopiero co odnajdują się w nowej rzeczywistości, również w tym nie pomaga. Piotr jest zmęczony pracą, Marta zmęczona obowiązkami domowymi, sfrustrowana, ponieważ jej życie ogranicza się do roli „kury domowej”. Kiedy dowiaduje się o nowej pracownicy jednostki PSP, staje się zazdrosna. Sylwia jest młoda, ambitna i nie ukrywa, że Piotr ją pociąga. W przeciwieństwie do Marty i Piotra nie ma nic do stracenia. Podoba mi się to jak autorka poprowadziła ten wątek, jest ON dość mocno rozbudowany, jednak książka nie została przez niego zdominowana. „Za głosem serca” jest bardziej emocjonalna, tu naprawdę wiele się dzieje. Samo podejrzenie zdrady wywołuje w Marcie huśtawkę nastrojów, którą chyba nawet świętemu ciężko byłoby znieść. Konsekwencji ciągłych podejrzeń i awantur nie sposób sobie nie wyobrazić. Bohaterowie jednak mają w życiu wiele szczęścia, bo otaczają ich naprawdę oddani przyjaciele, Magda i Wojtek nie tylko pogłaszczą po głowie, ale dadzą też przysłowiowego kopa w tyłek, postawią do pionu. Kiedy myślała, że dalej już będzie tylko łatwiej, autorka zgrała mi na nosie. Takiego obrotu spraw zupełne się nie spodziewałam, a przedstawione wypadki wycisnęły mi z oczu łzy. Zakończenie jest również zaskakujące, bo w końcu ile człowiek może w życiu przejść? Ile może znieść? I z tymi pytaniami Was zostawię, bo tylko czytając „Za głosem serca” będziecie mogli sobie na nie odpowiedzieć.