Zdrada

Książka niestety rozczarowuje. Oczekiwałam po Autorze, czegoś ciekawego, mądrego, „głębokiego”. Książka okazuje się zwykłym czytadłem , a do tego nudnym.

Paulo Coelho, jaki by nie był, ciągle wywołuje emocje. Tak przynajmniej wynika z opinii czytelników. Wiele jest niewybrednych komentarzy krytykujących autora, jako grafomana i filozofa od siedmiu boleści. Są też ludzie, którzy wręcz kochają jego twórczość. Ja nie należę do żadnej z tych grup. Mój stosunek można nazwać lekko obojętnym, pozbawionym większych emocji. W liceum przeczytałam Weronika postanawia umrzeć i zachęcona tą lekturą sięgnęłam po Alchemika, który już mnie jednak znudził niemiłosiernie. Tak zakończyła się moja przygoda z twórczością Coelho, aż do dzisiaj, kiedy to może pod wpływem zmian zachodzących w moim życiu, a może po wysłuchaniu audycji w radiowej Jedynce sięgnęłam po najnowszą książkę autora, wydaną po trzyletniej przerwie.

Po tej lekturze mój stosunek do książek Coelho pozostał bez zmian. Przeczytałam, odłożyłam i… tyle. Właściwie nie mam w związku ze Zdradą żadnych głębszych przemyśleń. Cieszę się, że nie znalazłam tutaj wiele przytłaczającego filozofowania (choć oczywiście bez tego się nie obeszło), ale bywały chwile, że znudzona miałam ochotę odłożyć książkę na półkę. Przeczytałam gdzieś, że autor w ciekawy sposób „ugryzł” temat zdrady małżeńskiej, bądź co bądź, wyświechtanego tematu w literaturze i postanowiłam jednak doczytać do końca.

Akcja powieści rozgrywa się w Genewie. Autor podkreśla wiele razy, że Szwajcaria to jeden z najbezpieczniejszych krajów świata. Czyżby dlatego ludzie tutaj aż tak się nudzili, że nie bacząc na wszystko muszą szukać wrażeń w zdradzie?

Linda, ma wszystko. Dobrego męża, dwójkę udanych dzieci, pieniądze i satysfakcjonującą pracę dziennikarki. Brzmi jak bajka, a wiadomo, że idealny świat dobry jest tylko na chwilę. Człowiek, jakkolwiek by nie narzekał nie potrafi żyć bez problemów, które uwiarygodniają jego egzystencję. Bez okazjonalnej dawki cierpienia można się po prostu udusić w szczęściu. Być może właśnie dlatego Linda pewnego dnia zaczyna tracić grunt pod nogami. Popada w bezsenność i huśtawki nastrojów, ciągle rozmyślając nad sensem wszystkiego co ją otacza. Spotyka przypadkowo swoją dawną miłość z czasów szkolnych i widząc w tej znajomości ratunek przed dotychczasowym życiem, rzuca się w ramiona dawnego kochanka wmawiając sobie, że oto przeżywa ponownie wielkie uczucie. W głębi serca wie jednak doskonale, że wyuzdane praktyki seksualne z miłością mają niewiele wspólnego i tak naprawdę niczego nie zmienią. Bohaterka na złość chyba samej sobie popada w dziwną obsesję i niewiele brakuje, aby przez fanaberie znudzonej trzydziestolatki zniszczyła spokój i szczęście swojej rodziny.

W dzisiejszym świecie ludzie dążą do posiadania jak największej ilości bogactw materialnych, żeby zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa. Jest to rzecz naturalna. Każdy chce przetrwać i chronić siebie i swoich najbliższych. Czy rzeczywiście tak jest, że jeśli już uda nam się zgromadzić tyle, że czujemy się w miarę bezpieczni zaczyna dopadać nas nuda, zniechęcenie i poczucie bezsensu? Ma to związek raczej z rutyną, w którą popadamy nie chcąc rzucić się na głęboką wodę ze strachu przed tym, co nowe, nieznane, a tym samym ryzykowne i niebezpieczne. Wydaje nam się, że wygraliśmy los na loterii, bo wszystko mamy pod kontrolą. Sami nie zauważamy, kiedy bezpieczna rutyna zaczyna nas niszczyć. Tak też się stało z Lindą, która bała się wszelkich poważnych zmian i nie dopuszczała do żadnych szaleństw w swoim życiu, a kiedy zaczęła dopadać ją depresja przesadziła w drugą stronę, zachłystując się dla odmiany niebezpiecznym życiem na krawędzi. Sięga dna i dopiero wtedy jest w stanie trzeźwo spojrzeć na swoje życie i dokonać wyborów. Linda w pewnym momencie porównuje miłość do kalejdoskopu, w którym układ szkiełek zmienia się ciągle w nowe wzory. Nasze życie wciąż się zmienia, zmieniamy się my i przede wszystkim świat, w którym żyjemy. Według Coelho, to miłość jednak jest najważniejsza i powinniśmy się do niej dostosować. Wszelkie zawirowania i zło, jakie potrafi wyrządzić trzeba przetrwać, bo przecież tak naprawdę chcemy mieć przy boku tę drugą bliską osobę.

Przyznam, że nie do końca to wszystko do mnie przemawia i nie wiem czy zrozumiałam, o co chodziło głównej bohaterce. Wiem natomiast, że wzbudziła we mnie wiele negatywnych emocji i niejednokrotnie miałam ochotę potrząsnąć nią solidnie. O ile jeszcze potrafię zrozumieć strach przed nowym i trwanie w bezpiecznym gniazdku, to zupełnie nie pojmuję zachowania Lindy względem dawnego chłopaka. To jednak jedyne emocje, jakie towarzyszyły mi podczas lektury i nie jestem w stanie wykrzesać z siebie ani odrobiny więcej entuzjazmu. Myślę, że książki P. Coelho pozostawię jego fanom, którzy mogą w Zdradzie dostrzec pewną nowatorskość w stylu autora i spojrzeć na nią nieco bardziej przychylnym okiem.

Książka o życiu napisana tak aby można było uciec przed jego szarymi barwami. Chociaż nie do końca. Przyjemnie się czyta ale mogłaby być lepsza. Wcześniej ten sam mężczyzna pisał naprawdę dobrze a teraz jakby chciał zmienić styl. Niektóre fragmenty nie powalają ale jest też kilka naprawdę interesujących- szczególnie w pierwszej części.