Nieczyste zagranie. Płonący lód. Tom 1

Ta książka chodziła za mną już od dłuższego czasu, opis mnie zaintrygował i byłam całkiem ciekawa, jak ON się będzie miał do rzeczywistości, czy by mi się ta historia spodobała. A jednak to nie było na tyle, żebym koniecznie musiała przeczytać. Niemniej jednak okazja się trafiła i mam już „Płonący lód” za sobą... i nie ukrywajmy, ale jestem nieco rozczarowana. Dlatego też ta recenzja jest zwyczajnie neutralna – ani pozytywna, ani negatywna.

Po opisie można wywnioskować, że będzie to historia bardzo podobna do wielu, które już są wydane – studencki romans z wątkiem hate-love. Jest sportowiec, jest cicha i spokojna... wróć... czy aby na pewno Lexi można tak określić? Nie do końca, bo ta dziewczyna była pyskata i umiała zawalczyć o swoje kiedy było trzeba. I to co wcześniej wymieniłam – absolutnie nie twierdzę, że to źle, bo jakby nie było, to bardzo lubię taki schemat z relacją hate-love.

O Lexi zdążyłam kilka słów napisać, ale jej postać głównie schodzi się do tego, że jest to dziewczyna, która twardo stąpa po ziemi i nie da sobie w kaszę dmuchać. Czasem, aż za bardzo. Jej odwaga i brawura zadziwiają tylko do czasu... bo przychodzi moment, w którym zastanawiałam się, co ona ma w głowie, że jeszcze nie [motyla nóżka] gdzie pieprz rośnie. O czym mówię? O jej znajomości z Knoxem. Ja rozumiem, że autorki chciały stworzyć naprawdę mocną relację, ale kurcze... jak na początku mi się podobało i ciekawiło mnie jak sprawy między nimi się potoczą, tak w pewnym momencie byłam po prostu zszokowana. Po pewnej akcji to hm... byłam zdziwiona, że Lexi nie zgłosiła Knoxa na policję, a już z pewnością nie sądziłam, że będzie mu się odrywać! Ta relacja zrobiła się nieco chora i toksyczna.

Cała fabuła generalnie kręci się wokół Lexi i Knoxa, ale nie powiem, mimo wszystko była całkiem ciekawa i intrygowało mnie co wydarzy się dalej. A żeby nie było tak monotonnie, autorki wprowadziły swego rodzaju odmianę w postaci wątku, hmm... kryminalnego? I tutaj też wszystko byłoby super, gdyby nie to, jak bardzo Lexi opierała się temu, by Knox i jego przyjaciele ją chronili. Kurka wodna, ja wiem, że ona chce być silną i niezależną kobietą, ale przyjęcie pomocy nie uczyniłoby z niej słabą... Gadki w stylu „nic mi nie będzie” i ignorowanie wszelkich oznak niebezpieczeństwa było co najmniej oznaką głupoty z jej strony, aniżeli odwagi...

Mam jednak na uwadze to, że „Płonący lód” to debiut autorek, a do debiutów zawsze podchodzę z lekkim dystansem, w końcu nie od razu Rzym zbudowano, więc i nie za każdym razem pierwsza książka będzie biła wszystkie inne na głowę. Okej, może i ta historia nie przypadła mi do gustu tak, jak myślałam, że będzie, ale myślę, że trochę praktyki i następna książka będzie o niebo lepsza. Moim zdaniem w samej narracji powinno się pojawić znacznie mniej zwrotów do czytelnika, czegoś w stylu „wiem,wiem to zabronione”, albo „Ten cały Nico”. Mnie osobiście tego typu zwroty nieco irytują, choć nie jest powiedziane, że w przypadku każdego czytelnika tak jest. [...]

Ciąg dalszy na blogu - [Adres usunięty]

Jest to opowieść o dziewczynie, która wraz z przyjaciółką przyjechała studiować do miejsca, w którym, postrach budzi niejaki Knox Black i oddana mu świta. Po dość burzliwym pierwszym spotkaniu tej dwójki, oboje biorą sobie za cel wygranie niewypowiedzianej na głos potyczki, która się między nimi nawiązała. Dziewczyna nie wie jednak, że Knox i jego banda grają równocześnie w zupełnie inną grę, której ona, a także jej przyjaciółka nieświadomie stają się uczestniczkami...

Przyznam szczerze, że przez długi okres czasu chciałam oddać się lekturze tego tytułu, bo byłam go bardzo ciekawa a słyszałam na ten temat dużo dobrego. Jednak, gdy przyszło mi się z nią zmierzyć moje uczucia okazały się nieco mieszane...

Książka ma bowiem ciekawą i oryginalną treść, więc zdecydowanie nie nudzi czytelnika i z przyjemnością przewraca się kolejne karty powieści. Jednak mam pewne zastrzeżenia dotyczące dwójki głównych bohaterów. Oboje mają tak samo ciężkie, waleczne i niepokorne charaktery, co podczas ich starć powoduje mieszankę wybuchową. Wydaje się momentami, że nawet czytają sobie w myślach i w każdej ich kłótni, bądź w niektórych przypadkowych sytuacjach mają podobne spostrzeżenia i wyciągają podobne wnioski na swój temat, o których nie mówią na głos przez co może się im wydawać, że są tak bardzo różni. Żałuje, że ich osobowości nie różnią się choć trochę i nie mają jakiś swoich charakterystycznych cech, zainteresowań, bądź innych przymiotów, które czyniłyby ich postaci bardziej ciekawe niż zwykli studenci o niewyparzonych buźkach, myślący tylko o jednym i posługujący się ubogim językiem.

Właśnie! Odnośnie języka... Z jednej strony podoba mi się prosty sposób, w jaki porozumiewają się bohaterowie, gdyż są społecznością uczniów, którzy nie dbają zanadto o język i ogładę wypowiedzi we wzajemnych kontaktach z rówieśnikami, gdyż po prostu nie muszą. W pewnym sensie jest to dobry zabieg, gdyż możemy wczuć się w atmosferę panująca w takim środowisku i nie trzeba skupiać się nad mądrościami i skłaniającymi do zadumy ciężkimi frazesami, które mają na celu nakłonić nas do zadumy nad własnym losem i sensem istnienia, bądź prawidłowościami, rządzącymi światem. I dobrze, bo to nie ten typ lektury! Jednak niektóre prostackie zwroty i określenia, które pojawiają się w tekście przypominały mi czasem wymówki dzieci w podstawówce lub odzywki niewyżytych gimnazjalistów. Nie wymagam nie wiadomo jakiego patosu od powieści o takiej tematyce ale język mógłby być choć trochę okraszony nieco mniej prymitywnymi zwrotami i niewygórowanym, pozostawiającym wiele do życzenia słownictwem. Bardziej wymagający czytelnik może zostać zniechęcony wręcz do dalszej lektury.

Ja jednak dobrnęłam do końca i mimo wszystko nie żałuje. Pomijając wspomniane przeze mnie negatywne uwagi, stwierdzam, że lektura poszła mi szybko i sprawnie za co najbardziej cenie książki a fabuła mnie zainteresowała i jestem ciekawa kolejnych tomów „Płonącego lodu”. Dlatego jeśli nie przeszkadza Wam pozostawiający wiele do życzenia język i warci swojej prostej natury bohaterowie to zapraszam serdecznie do lektury, gdyż jest to niecodzienna i intrygująca opowieść, z którą szybko się zmierzycie

Pragnę jeszcze tylko dodać, że jestem świadoma tego, iż jest to debiutancka powieść Patrycji Kuczyńskiej i Moniki Rępalskiej, dlatego pierwsze koty za płoty jak to mówią! Nie jest łatwo zadebiutować i nie mam na celu piętnowania i wytykania Paniom wyłącznie wad powieści. Jak już mówiłam, książka bardzo mi się spodobała i nie żałuje, że po nią sięgnęłam. Trzymam za Panie kciuki i szczerze wierzę w to, że kolejne tomy będą dużo lepsze od pierwszego i mam nadzieje, że będzie mi dane zapoznać się z ich treścią i podzielić moimi spostrzeżeniami.

Życzę każdemu autorowi żeby tak wyglądał debiut, połączenie New adult z erotykiem to jest to czego właśnie teraz potrzebowałam. Historie czyta się bardzo płynnie, a to w książkach lubię, kiedy nie męczę każdej strony tylko płynę z tekstem.

Każda kobieta czy młoda czy nieco starsza ma czasem ochotę na miłosne gierki i zawirowania. Jeśli tak właśnie jest w Waszym przypadku sięgnijcie po "Płonący lód", który nas przenosi do anielskiej uczelni, w której uczą się piękni, młodzi i zepsuci ludzie. Knox pochodzi z rodziny królewskiej, dzięki czemu jest traktowany jak sam król, to ON rządzi tą uczelnią a nawet całym miastem. Lexi jest przyjezdna i nie do końca rozumie zachowanie i podporządkowanie się innych względem niesamowicie przystojnego chłopaka. I w tym momencie zaczyna się ich gra, ich ciągłe przyciąganie i odpychanie, utarczki słowne, które tylko nakręcają ich pożądanie. Jednak oprócz ich gry toczy się za plecami Lexi inna gra, w której okazuje się jest celem.

Mimo swojej przewidywalności historie czyta się bardzo przyjemnie, chętnie wtopiłam się w przepych i blask bogaczy i z niecierpliwością czekam na kolejną książkę dziewczyn.

„Płonący lód” to kolejna młodzieżówka, z którą miałam styczność w ostatnim czasie. Dość przyjemnie umiliła mi niedzielne popołudnie, ponieważ czytało się ją szybko, a po każdym rozdziale miałam ochotę na następny.

Podobała mi się postać Lexi, która wbrew schematom w tego typu książkach, okazała się silną i bardzo inteligentną kobietą. Toczyła interesujące walki z Knoxem (tak, to super sexi przystojniak, za którym ugania się połowa kampusu) i często z tych walk wychodziła zwycięsko. Jej postać uważam za największy plus tej książki, mocno jej dopingowałam i gdzieś w głębi serca liczyłam na mimo wszystko pozytywne zakończenie znajomości z chłopakiem „jestem tutaj prawem”.

Ale… To nie pierwsza książka, która powiela schemat tego gatunku. Mamy studia, akademik, bogate i piękne dzieci, imprezy oraz dwoje bohaterów, którzy wręcz muszą na siebie trafić. A co dalej za tym idzie ich znajomość jest burzliwa, pełna emocji, wyładowań i bólu. Zabrakło mi tutaj czegoś nowego, jakiegoś wyłamania z tego zarysu, którego powiela tak wielu autorów (na plus uznaję pomysł z grą wśród chłopaków, chociaż widziałam to już w jakimś filmie). Postać Lexi dopełniłaby reszty i byłaby naprawdę dobra książka! Momentami byłam trochę rozczarowana banalnością dyskusji oraz postępowaniem bohaterów, które w mojej ocenie były z lekka „cukierkowo-przerysowane”.

Debiut dwóch młodych pisarek uważam za udany, chociaż z pewnymi niedociągnięciami i brakami. A czego mi zabrakło? Emocji, może głębszej analizy psychologicznej głównych bohaterów. Czegoś, co by mnie z nimi mocniej związało. Nie mniej jednak było mi przyjemnie podczas tej lektury, bawiłam się dobrze i z przyjemnością przeczytam drugi tom - mam nadzieję, że autorki mocniej rozwiną skrzydła.

"Połączyło nas wiele rzeczy, które oboje próbowaliśmy zbagatelizować. Jednak, gdy coś przyciąga do siebie dwoje ludzi, za żadne skarby nie da się przed tym uciec."

Książka wciągnęła mnie... nie! Pochłonęła mnie! To jest idealne słowo. Przeczytałam ją w 24h i nie mogłam się oderwać jak już po nią sięgnęłam. Dwa twarde charaktery - Lexi i Knox. Ona dopiero co rozpoczęła studia i zamieszkała wraz ze swoja przyjaciółką w akademiku. Ma niewyparzony język i właśnie to budzi zainteresowanie jej osobą Knoxa. On - Pan wszystkiego, każdy się go boi, każdy schodzi mu z drogi. Wyjątek stanowi Lexi, która igra z ogniem.

„Nie igraj z ogniem, bo się sparzysz.”

Kiedy głównym bohaterem książki jest typowy bad boy wiadomo, że będzie coś się działo. A zakończenie jest typowe, ale właśnie takie lubię. Nienawiść przeradza się w miłość. Ale jak do tego doszło - to jest najbardziej intrygujące. Sceny erotyczne są pokazane, ale w bardzo małym stopniu, ale jakże pikantnie przedstawione.

Bardzo chciałabym aby ukazała się druga część tego arcydzieła! Czekam z niecierpliwością.

Mamy tutaj do czynienia z .... erotykiem! I tak jak ja, osobiście sięgam po nie bardzo rzadko, a dokładniej nie pamiętam kiedy czytałam ostatni i było to chyba moje nieudane spotkanie z Greyem, tak ten czytało mi się naprawdę bardzo dobrze! Książkę pochłonęłam w dwa dni i od samego początku wciągnęłam się w nią bardzo mocno i byłam ciekawa, jak to wszystko się skończy. Cieszy mnie to, że ta książka ma tak naprawdę sporo pobocznych wątków i nie jest tak, jak można by przypuszczać, że będzie to tylko romans pomiędzy dwoma głównymi bohaterami. Jest to raczej lekka lektura, przyjemna i niewymagająca.☺️

Idealne na niedzielne popołudnie, czy na poranek z kawą. Myślę, że świetnie sprawdzi się również, jako prezent. Jeśli Wasza koleżanka, mama czy siostra lubią lekkie i przyjemnie książki to na pewno będą z niej bardzo zadowolone. A jeśli ich nie lubią, a chcecie je przekonać do czytania to myślę, że z tą książką może się to udać! ☺️

I jako fanka feniksów jestem zakochana w tym cytacie z książki! "Wiele razy mogła się już złamać, ale za każdym razem podnosiła się jak Feniks z popiołów."

Obydwie Zaczytane bardzo polecają debiut wspaniałych autorek. Jest to powieść z gatunku new adult, wydawać by się mogło, że idealna dla młodzieży, ale nic bardziej mylnego. Fakt, opowiada o młodych ludziach, ale tak potrafi wciągnąć i starszego czytelnika, że nie wybaczyłybyśmy sobie gdybyśmy jej nie przeczytały. Na szczęście dla nas jest to pierwsza część trylogii - będą kolejne!

Powieść opowiada o Knoxie - bogatym, apodyktycznym chłopaku, który uważa, że wszystko mu się od życia należy, oraz o Lexi, charakternej dziewczynie, walczacej o swoje marzenia. Tych dwoje gdy się spotykają zaczynają się nienawidzieć, ale bardzo cienka jest linia między nienawiścią a miłością... Pożądanie i wyczuwalne miłosne napięcie między dwojgiem młodych ludzi da o sobie znać.

W książce nie wieje nudą, akcja trwa od pierwszej do ostatniej strony książki. Czyta się lekko i przyjemnie, czas przy ksiażce jest naprawdę mile spędzony! Polecamy serdecznie.

Po pełną recenzję zapraszamy na blog [Adres usunięty]

Obydwie Zaczytane

Lexi Archibald wraz z przyjaciółką przyjeżdża na renomowaną londyńską uczelnię, by rozpocząć studia. Już pierwszego dnia wchodzi w konflikt z Knoxem, pochodzącym z rodziny królewskiej chłopakiem, który jest tu uważany za nieformalnego przywódcę. Odtąd każde ich spotkanie staje się dla obojga okazją do utarczek słownych i przepychanek, podszytych skrywanym erotyzmem. Wkrótce Lexi odkrywa, że wokół niej toczy się jakaś dziwna gra, a ona mimo woli staje się jej elementem...

Do czego doprowadzi starcie tych dwóch silnych osobowości? Czy Lexi zrozumie, w jak wielkim jest niebezpieczeństwie? Co się stanie, gdy dotrze do niej, że granica, jaka dzieli nienawiść od miłości, jest cieńsza, niż się jej do tej pory wydawało?

Na rynku polskiej książki coraz częściej autorzy decydują się na napisanie wspólnej powieści. Wyobrażam sobie, że to bardzo trudne, tym bardziej, że mamy do czynienia z debiutem. Bo jednak zgrać wszystkie wątki i elementy, by do siebie pasowały, zazębiały się - nie lada sztuka. Tu autorkom wyszło to idealnie.

"Ten chłopak wkradł się do mojego serca... Pomimo tego, jaki dla mnie był, ale może właśnie tym roztopił moje serce. Dostał się dzięki temu do niego."

Już od pierwszych stron między bohaterami iskrzy. Ale to mało powiedziane. Jest naprawdę gorąco, napięcie powoduje, że niemal czujemy jakbyśmy znajdowali się w oku cyklonu, gdzie pochłaniają nas niezapomniane, sprzeczne emocje, słowne potyczki, naprzemienne to przyciąganie, to wrogość, sprawia że trudno choć na moment oderwać się od lektury. Muszę przyznać, że dawno nie czytałam książki, w której bohaterowie tak bardzo by siebie nie cierpieli.

Uwielbiam w książkach motyw hate-love. Relacje, jakie panują między bohaterami wyzwalają w czytelniku chęć wtargnięcia do książki i wytargania ich za włosy. Ich kreacje są wyraziste, barwne, każdy z nich jest inny. Knox to prawdziwy niegrzeczny, tajemniczy chłopiec. Jego arogancki, władczy styl bycia, z jednej strony może wkurzać, zaś z drugiej podobać się ze względu na ukryte w nim wewnętrzne dobro. Sami się przekonacie czy kręci Was taki facet. Z kolei Lexi i jej zadziorność, waleczność i determinacja wzbudzają uznanie. Jednak momentami jej zachowanie było z lekka dziecinne i irytujące. Nie zmienia to jednak faktu, że bardzo ją polubiłam. To właśnie dzięki wadom i słabościom bohaterowie stają się nam bliscy.

"Przy niej jestem zupełnie innym Knoxem. Tym prawdziwym, szczerym. Nie żadnym tyranem żądnym władzy. Ona mnie zmienia, a to mi się niesamowicie podoba. Wydobywa ze mnie same dobre rzeczy."

Podobało mi się to, iż autorki zdecydowały się na naprzemienne przedstawienie wydarzeń z perspektywy obojga bohaterów. Dzięki temu poznajemy co w danym momencie nimi kierowało, a przede wszystkim co czują i myślą. Historia ta doskonale pokazuje jak cienka jest granica pomiędzy miłością a nienawiścią. Zresztą nie od dziś wiadomo, że od miłości do nienawiści jeden krok.

"Zwykł mi powtarzać, abym nie igrała z ogniem. Ja będę jak pieprzona woda, która go ostudzi, zostanie z niego tylko sam żar."

Moją uwagę zwróciła relacja ojciec-syn. Poznając stosunki, jakie między nimi panowały, dużo łatwiej przyszło mi zrozumienie jego postępowania. Choć z drugiej strony wcale nie tłumaczy to jego zachowania.

Oczywiście nie zabrakło scen miłosnych czy wulgaryzmów, ale są napisane z wyczuciem i smakiem. Nic nie wydaje się przesadzone. Natomiast liczne nieoczekiwane zwroty akcji podsycają ciekawość na to, co dalej.

"Płonący lód. Nieczyste zagranie" to porywająca, emocjonująca, obezwładniająca i czarująca powieść o miłości, która rodzi się z nienawiści, pożądania i namiętności. To książka pełna nieczystych zagrywek, intryg i tajemnic. Z pewnością lód zapłonie! Nie wierzycie? Przeczytajcie.

"Płonący lód" to debiutancka książka stworzona przez dwie autorki Monikę Rępalską oraz Patrycję Kuczyńską. Fabuła wydała mi się niezwykle ciekawa i intrygująca, dlatego ucieszyłam się, że udało mi się otrzymać od autorek egzemplarz do recenzji. Opowiada o starciu dwóch silnych i wyjątkowo dominujących osobowości, które nie zamierzają odpuścić. Nienawiść przeplata się z pożądaniem, a każdy z bohaterów zaskakuje swoją innością i ciętym językiem. Kto wygra tą potyczkę? Czy przegrana w tym przypadku na pewno oznacza porażkę?

„...nie wierzę, gdziekolwiek bym nie poszła, to wpadam na niego. Przyciągam go jak magnes...”

Książka opowiada historię Lexi, dziewczyny, która wraz z przyjaciółką rozpoczyna nowy etap w swoim życiu, wkracza w studenckie życie na renomowanej uczelni, która kształtuje elity. Bogaci i zepsuci młodzi mężczyźni nieznający strachu grają w pewną miłosną grę, której nagrodą są kobiece ciała. Mają swojego przywódcę Knoxa, który jest kapitanem drużyny hokeja. Mężczyzna uważa się za chodzącą doskonałość, pępek świata, który może mieć i otrzymać, czego tylko zapragnie, może i dotychczas jego świat właśnie na tym się skupiał, ale czy to nie są jedynie pozory, które mają ukryć coś zupełnie innego?

„Kontakt z jej ciałem jest dla mnie torturą. Chciałbym tę chwilę wykorzystać zupełnie inaczej, ale jestem tu w innym celu. Zemsta, to ona jest teraz moim priorytetem.”

Lexi ze swoją przyjaciółką Lizzie wprowadza się do akademika, gdzie szybko przekonuje się, że drużyna hokeja wyznaje nowe „prawo”, któremu wszyscy się podporządkowują. Wielbiony przez wszystkich Knox wypełniony po brzegi potężnym ego, nie znosi sprzeciwu i uważa, że jest osobą, która ma prawo rozstawiać innych po kątach. Niestety spotkanie z kruchą dziewczyną o niezwykłej sile charakteru jest dla niego niczym zimny prysznic, na który nie ma zamiaru sobie pozwolić.

„Nie martw się, teraz odpuszczę, ale zemszczę się za wszystko.”

Lexi jest chodzącym przeciwieństwem tak wielu książkowych bohaterek, które aż powalały swoją naiwnością i bezradnością, że zamiast sympatii otrzymywały skrzywiony uśmiech wraz z komentarzem, „co ty tu mała wyczyniasz?” Archibald jest zupełnie inna, wulkan energii, emocji, które trudno jest okiełznać. Ma w sobie wiele sprzeczności, w kontaktach z Knoxem bardzo często przechodzi od ataku poprzez postawę obronną. Lexi jest wyszczekana, walczy o siebie nie pozwalając innym rozstawiać się po kątach. Bo niby, dlaczego by miała? Na szacunek trzeba zasłużyć, a nie go wymagać.

„Ten chłopak wkradł się do mojego serca... Pomimo tego, jaki dla mnie był, ale może właśnie tym roztopił moje serce. Dostał się dzięki temu do niego.”

Knox jest atrakcyjnym bohaterem, muskularny, inteligentny, zły i niebezpieczny. Wiesz, że nie powinnaś mu się przeciwstawiać, bo to nie skończy się dobrze. W ocenie jego postaci czytelnik się mota odczuwając przewodnie zawarte w książce uczucia, od nienawiści do miłości, zwłaszcza, że pod szorstką powierzchownością, którą emanuje dookoła ukrywa się dość dobry facet. To nie tak, że nic go nie rusza, bo w środku czuje znacznie więcej, nie chcąc zmienić się w kata, po prostu boi się okazać słabość, nie pozwala sobie na to, aby ją mieć.

„Podobno, gdy rodzimy się, nasza dusza zostaje podzielona na dwie cząstki. Jedna zostaje z tobą, a druga trafia do twojej drugiej połówki. Obie czekają, aż odnajdą się, z daleka wyczuwają się, przyciągając jak magnes. Czy tym moim magnesem jest Lexi? Czy to ona trzyma część mojej duszy?”

Prowadzona przez drużynę gra ma swoją punktację, jednak zupełnie inną prowadzi Lexi z Knoxem, chociaż na dobrą sprawę wcale nie są tego świadomi. Każde z nich chce postawić na swoim, walczy, szarpie się i ma nadzieję na wygraną, chociaż nie są świadomi, co stoi na piedestale.

Nie mogę powiedzieć, że z początku nie denerwowało mnie poniżające zachowanie głównego bohatera w odniesieniu do dziewczyn, które przemykały się w jego życiu tłumnie. W końcu trafił swój na swego, a Lexi okazała się równie silnym, co niebezpiecznym rywalem. Szanowała siebie i innych nie zamierzając pozostawić zniewagi bez odzewu. Wraz z lekturą zaczynałam rozumieć coraz więcej, jak trudno jest się przebić przez gruby mur, który dookoła siebie buduje Knox.

„Przy niej jestem zupełnie innym Knoxem. Tym prawdziwym, szczerym. Nie żadnym tyranem żądnym władzy. Ona mnie zmienia, a to mi się niesamowicie podoba. Wydobywa ze mnie same dobre rzeczy.”

Opowieść prowadzona przez autorki opisywana jest z perspektywy Lexi i Knoxa, możemy dzięki temu poznać lepiej charakter bohaterów, myśli, którymi się kierują, co pomaga nam dogłębniej zrozumieć ich postępowanie. Chociaż książka jest napisana w duecie nie jesteśmy w stanie odszukać poszczególne fragmenty, które zostały napisane przez różne osoby. Z pewnego rodzaju rezerwą podchodzę do debiutów, jednak tego byłam szczerze ciekawa i gotowa poznać tą historię. Na uwagę zasługują słowne przepychanki, które w pewien sposób są humorystyczne i wprowadzają specyficzną atmosferę.

Bohaterowie są różnorodni, jedni bardziej spokojni, inni bardziej agresywni, jednak myślę, że można wśród nich znaleźć sobie swojego ulubieńca. Przyjaźń między nimi jest dość mocno zaakcentowana ze wszystkimi wzlotami i upadkami. W pewnym momencie Lexi wpada w poważne kłopoty, nie było dla mnie zaskoczeniem, kiedy się dowiedziałam, kto jest za nie odpowiedzialny, od początku nie darzyłam tego samca sympatią, wydał mi się śliski i niebezpieczny. Nie pomyliłam się.

Książkę czytało się szybko, jeśli chodzi o formę wydawniczą otrzymaliśmy ciekawe dodatki pod postacią zaakcentowanych wizualnie smsów, czy tablicy z punktami gry, co było czymś nowym. Styl autorek jest poprawny, wymaga jeszcze dopracowania, ale myślę, że z każdym kolejnym tomem będzie lepiej. Historia Lexi i Knoxa potrafi trzymać w napięciu, jest bardziej romansem niż erotykiem, jestem pewna, że spodoba się tym z Was, którzy szukają czegoś błyskawicznego w czytaniu, niewyszukanego, a jednocześnie intrygującego, przy czym można spędzić przyjemnym wieczór.

Napisanie książki przez dwóch autorów wymaga niemałej odwagi i ogromnego ryzyka. Trzeba bowiem umiejętnie zgrać się ze sobą, aby nie dopuścić do pewnych zgrzytów lub niedociągnięć zarówno w warstwie fabularnej, jak i warstwie językowo-stylistycznej. Dlatego początkowo podchodziłam do tej lektury z dużą dozą nieufności. Wystarczyło jednak kilka zdań i przepadłam z kretesem! Z mojego punktu widzenia wszystkie elementy świetnie się ze sobą łączą i zazębiają, tworząc harmonijną i spójną całość. A co najważniejsze – każda strona trzyma w napięciu aż do samego końca. Emocje tryskają zewsząd niczym islandzkie gejzery. Jestem naprawdę zaskoczona i oczarowana.

Podsumowując: Ta książka jest jak ogień, który niesie ze sobą żar pozornej nienawiści, dzikiego szaleństwa, ukrytych żądz i tajemniczej grozy. Już od pierwszych stron rozpala wyobraźnię, wywołuje niepohamowane dreszcze ekscytacji, rozczula swoją dramatyczno-romantyczną konwencją i przeraża siłą zła, czającego się w mrocznych zakamarkach spaczonych umysłów. Absolutna rewelacja w każdym calu. UWIELBIAM I POLECAM!