Zodiak

Po raz pierwszy w życiu odczułam ulgę, przekładając ostatnią stronę książki. Mimo całego potencjału drzemiącego w powieści, momentami zdaje się ona ostatkami sił słaniać do oazy zwanej "bestseller". Na szczęście nigdy do niej nie dotarła.

Zamawiając "Zodiak" przeczytałam wiele recenzji, wśród których przeważały te "średnie"; chwalące za koncept niesamowitego świata, który autorka kreuje od podstaw i umiejętnie tłumaczy wszystkie jego aspekty oraz krytykujące za banalnych bohaterów i nieco kulejącą narrację. W największym skrócie: podpisuję się pod nimi; jeśli dorwiecie tę książkę w promocji za kilka złotych - kupcie, spróbujcie, może akurat wam się spodoba, ale gdybym zapłaciła widniejące za okładce 40 zł bez grosza, płakałabym nad najgorzej wydanymi pieniędzmi w historii moich książkowych zakupów.

Rozwijając skrót...

Zaczynę od plusów, bo jest ich niewiele: świat "Zodiaku" stanowi powiew świeżości w młodzieżowej literaturze sci-fi. Nie jest to powieść o kolejnym małym, nudnym miasteczku, zakazanej miłości czy o amerykańskiej metropolii, gdzie anonimowy bohater całkowicie zmienia swoje życie. Autorka poświęca wiele stron, by stworzyć nową wizję przestrzeni kosmicznej zamieszkanej przez różnorodne nacje. Opisy pozwalają pracować wyobraźni i tworzyć obrazy przepięknych miejsc.

I na tym zalety się kończą. Fabuła, pomimo całego potencjału, jest jednowątkowa i monotonna. Historia nie porwała mnie ani na moment i ostatecznie okazała się kolejną, przeciętną opowieścią o wyidealizowanej nastolatce mierzącej się z przerastającymi ją problemami, choć masa wątków pobocznych aż błagała o ich rozwinięcie.

Rho, główna bohaterka to postać utopijna; przerysowana i do bólu idealna. Odważna, inteligentna, ambitna, zdolna, oddana każdej ze swoich ról, skłonna do poświęceń w imię własnych przekonań. Wewnętrzne rozterki, obawy i wątpliwości okazują się nieistotne, bo większość problemów, z którymi mierzy się dziewczyna rozwiązuje się niemal samoistnie. Od pierwszej do ostatniej strony Rho była mi absolutnie obojętna, ewentualnie bywała irytująca w swojej doskonałości.

Podobnie jak Mathias, który jest nijaki jak ryż z nieposolonej wody.

Podobnie jak tajemnicza matka Rho, której niewyjaśnione zniknięcie w żaden sposób mnie nie zaintrygowało i zdaje się nie mieć żadnego znaczenia w tej historii. Przynajmniej w tym tomie, bo zapewne w którymś z kolejnych zjawi się w epickim rozbłysku świateł i zmieni całkowicie bieg wydarzeń.

Podobnie jak multum innych postaci; przyjaciele Rho, jej doradcy, rodzina. Większość jest po prostu bezosobowa.

Jedyny wyjątkiem może być Hysan, który pojawia się znikąd i oferuje bezinteresowną pomoc, przez co w każdym jego działaniu i słowie doszukiwałam się fałszu i podstępu. Zbyt inteligentny, zbyt altruistyczny, zbyt ludzki i zbyt dobry na tę książkę, Hysan był jedyną postacią obdarzoną poczuciem humoru i interesującą przeszłością. Ostatecznie okazuje się też jedynym bohaterem, z którym w jakiś sposób można się identyfikować i za coś polubić.

Poza tym... no klapa, przykro mi. Mamy nijakie postaci, smętne dialogi, oklepany trójkąt miłosny, przeciętną fabułę, a tych braków nie ukrywa styl autorki, który bywa zwyczajnie drętwy i stanowi ostatni, rdzewiejący gwóźdź do trumny. Wielokrotnie odkładałam książkę na dłużej i sięgałam po cokolwiek innego, żeby nie zapomnieć, że istnieją powieści, których czytanie nie jest katorgą. Przez ostatnie 100 stron przebrnęłam z poczucia obowiązku i jeśli kolejna część "Zodiaku" kiedykolwiek wpadnie mi w ręce, przeczeka kilka lat na półce nim mentalnie się na nią przygotuję.

„Zodiak” Rominy Russell był książką, która zafascynowała mnie od razu, kiedy zobaczyłam zapowiedź. Niesamowita okładka, która całkowicie mnie pochłania, bowiem uwielbiam gwiazdy i astronomię. Dodatkowo okazuje się, że świeci ona w ciemności, co było mega zaskoczeniem, gdy już książkę dorwałam! Okładką mogłabym się zachwycać i zachwycać, ale opis fabuły był równie intrygujący. Inspiracja astrologią? Biorę w ciemno!

W galaktyce Zodiaku do tej pory panował spokój. Dwanaście Domów żyło ze sobą w zgodzie i harmonii, ale teraz zapanował chaos. Niosące śmierć i spustoszenie zaburzenia pogodowe potrafią całkowicie zniszczyć to, co ludzie budowali latami. Wszyscy chcą wierzyć, że to tylko chwilowe i nawet nie próbują doszukiwać się w tym czegoś więcej. Tylko szesnastoletnia Rho czuje, że to dopiero początek wielkiego spisku, który zagraża galaktyce Zodiaku. I to właśnie ona będzie musiała przekonać Strażników Domów, że powrócił Ochus, znany jedynie z mitów i legend władca Trzynastego Domu. Ale czy ktokolwiek uwierzy niedoświadczonej szesnastolatce?

Akcja powieści dzieje się w nieokreślonej przyszłości, co jednak nie robi z niej dystopii. Być może na pierwszy rzut oka przypomina ona nieco ten gatunek, gdyż okazuje się, że planeta ziemia dawno temu uległa zniszczeniu, a teraz społeczeństwo dzieli się na dwanaście Domów. Jednak przeważającymi elementami „Zodiaku” są motywy zaczerpnięte prosto z literatury sci-fi. Połączenie intrygujące i zwiastujące naprawdę doskonałą powieść, jednak okazuje się, że debiut literacki pani Russell ma swoje wady.

Początek powieści sprawił, że w mojej głowie urodziła się jedna myśl: „Ta powieść będzie doskonała!”. Niestety, doskonała nie jest, ale nie jest też tragiczna. Romina Russell skupiła się na doskonałej kreacji świata, ale nieco poległa podczas kreacji bohaterów. Autorka doskonale poradziła sobie z przedstawieniem świata, w którym przyszło żyć Rho, pięknie przedstawiła jego historię, prawa i hierarchię. Sprawiła, że moje wyobraźnia wskoczyła na najwyższe obroty i wylądowałam w przestrzeni kosmicznej, bacznie obserwując Domy poszczególnych znaków zodiaku. Nie da się zaprzeczyć, że inspiracja astrologią była strzałem w dziesiątkę! Takiego podziału rodzaju ludzkiego jeszcze nie było.

W czym jednak tkwi problem? Zdecydowanie w zbyt idealnej bohaterce, która chwilami jest niezmiernie irytująca. Ciężko mi w niej dostrzec cechy charakteru wyróżniające ją, a jednak autorka stworzyła Rho jako chodzącego geniusza, który potrafi od ręki poradzić sobie ze wszystkim. I może właśnie dlatego nie byłam w stanie dostrzec jej charakteru i zachowań – nie miałam ku temu okazji, bo tej dziewczynie wszystko przychodzi z łatwością. Jakby była wybrańcem, a ja nie widzę w niej nic wyjątkowego. Nie lubię idealizowania postaci i robienia z nich niemal bogów. Rho zdecydowanie nie przypadła mi do gustu, a jej trójkąt miłosny tym bardziej.

Słabo wypadło również tempo akcji i właściwie gdyby nie cudowny świat, którego wykreowanie autorce udało się znakomicie, zapewne odłożyłabym książkę na półkę. Totalny brak emocji, zupełny brak napięcia i rozbudzania ciekawości. Nie jestem pewna, czy „rozwleczona akcja” będzie tutaj odpowiednim określeniem, ale zdecydowanie jest to coś w tym stylu. Wiele momentów mnie znużyło, a biorąc pod uwagę tak ogromny potencjał, jaki ta historia ze sobą niesie, można było naprawdę w nieco inny sposób poprowadzić rozwój wydarzeń. A może nawet nie w inny sposób, ale w bardziej umiejętny – przyspieszenie tempa akcji, wprowadzenie jej zaskakujących zwrotów oraz stopniowanie napięcia bardzo pomogłyby tej książce.

„Zodiak” to pozycja, której nie potrafię do końca ocenić. Z jednej strony ogromnym plusem jest pomysł autorki, świat powieści i dobry język, jakim Russell się posługuje. Z drugiej strony zabrakło mi tutaj dynamiki i oryginalnych, konkretnych bohaterów. Potencjał był ogromny, ale nie został do końca wykorzystany. Jednak trzeba przyznać, że jak na debiut, to kilka rzeczy potrafi czytelnika zadziwić. Być może pani Romina Russell szuka jeszcze swojego stylu i swojej drogi. Nie mogę napisać, że „Zodiak” to książka przeciętna, bo to określenie zupełnie do niej nie pasuje, ale to po prostu debiut z pewnymi problemami. Czy warto po nią sięgnąć? O tym musicie zdecydować już sami.